Όταν βραδιάζει, μέσα μου,
ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές
νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που
χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά
κι ανέλπιδα, σε μένα·
πόθοι, παράπονα παλιά,
νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα,
κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα, χιμαιρικές
αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής,
υψώνονται σε μένα!
Μια βρύση, τότε, μαγική,
μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό
στα χείλη μου ανεβαίνει,
– ένα τραγούδι καθαρό,
καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται,
και ζουν οι πεθαμένοι.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου