O φασισμός [...].

Ο φασισμός. Έχει ξανάρθει στα μέρη μας κι άλλη φορά. Ο φασισμός. Μπορεί να μείνει ένα – δυο βράδια ‘δω γύρω. Ίσα να θυμίσει στους ανθρώπους μας πως ξεχάσαν άνθρωποι να’ ναι. Ο φασισμός. Ας κοπιάσει. Τον περιμένουμε με το λυπημένο βλέμμα του Άρη αυτό σα δαρμένου σκύλου. Ο φασισμός, ένα γύρω δε μένει, δε φυτρώνει σταθερά στον τόπο μας. Την ρίζα του την πριονίζουν οι νεκροί μας, κάτ’ απ’ τη γη. Τα πρώτα του αγκάθια τα ξεπαστρεύει το νιό χέρι μας. Εδώ ακόμη ο κόσμος κλαίει στο όμορφο ζεϊμπέκικο, πίνει ακόμη ούζο στη άκρη του μέρους πριν τα πόδια της θάλασσας. Εδώ ακόμη στις φτωχογειτονιές τραγουδούν τη Ρόζα. Και κάποιοι ήδη σκέφτονται το ξεμούδιαστο βλέμμα της, ν’ ατενίζει έναν κόσμο που ο φασισμός -λέξη άγνωστη πια- απαντιέται μόνο στα μελλούμενα ελεύθερα μαθήματα ιστορίας.[...]

[...] που κάνει ο δάσκαλος έναν κύκλο με τους μαθητές, εκτός «αιθούσης» στο δάσος της Ιερισσού. Κι όλο τα παιδιά ρωτούν για ‘κείνο το τέρας που μισούσε τον συμμαθητή, το φίλο. Ο Σιρκά δείχνει να μην καταλαβαίνει. Κάνενα παιδί δεν καταλαβαίνει. Ο ήλιος είναι λαμπρός πάνω από το δάσος, τα παγουρίνια τους γεμάτα κρύο νερό. Οι μανάδες τους, τα περιμένουν σπίτι. Πάντα παίζουν όλα μαζί. Τα παιδιά στο διάλειμμα μίλησαν. Ο φασισμός που έλεγε ο δάσκαλος είναι το κτήνος που ζει στην πιο σκοτεινή σπηλιά του δάσους. Κανένα παιδί δεν θέλησε να πάει ως εκεί. Η Μαρία φώναξε και έδωσε μια κλωτσιά στη μπάλα. Τα παιδιά μαζεύτηκαν στην αντίθετη πλευρά της σπηλιάς. Εκεί θα συνεχίζουν να παίζουν όλα μαζί. Εκεί ανθεί αυτό που ο δάσκαλος το λέει ευτυχία. Και που δεν εξηγείται. Τα παιδιά αποφάσισαν. Ευτυχία είναι τα απομεσήμερα στο δάσος. [...]