Μεταμόρφωση

Έφυγα μακριά σου. Με κάποιο θάρρος που με ξαφνιάζει ακόμα. Μπήκα στο πιο σκοτεινό δάσος της πλάσης. Πάτησα άτσαλα τα βάτα της λήθης, όχι ανέμελος, όχι ξέγνοιαστος. Σαν άγριο ζώο, σαν κτήνος. Περπάτησα, περπάτησα, περπάτησα...κι ακόμη. Χάθηκα στα σίγουρα, όχι με τη σιγουριά της λάθος ένδειξης στην πυξίδα -την όποια πυξίδα- μα με τη σιγουριά του αισθήματος του απόλυτου τρόμου. Γύρω μου δεν αναγνωρίζω τίποτε. Έτσι κι αλλιώς σκοτάδι, η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα. Ψηλάφισα το έδαφος υγρό μα άγονο. Έκανα να ψηλαφίσω το κορμί, δέρμα ζώου, ρύγχος, αυτιά σουβλερά. Περπατώ στα τέσσερα κι ότι θυμίζει ότι ήμουν κάτι άλλο είναι ότι θυμάμαι. Θυμάμαι εσένα, θυμάμαι να μ' αγαπάς, κι εγώ να προσπαθώ. Έκανα να γυρίσω, έστρεψα τα πόδια, έτρεξα για ένα βήμα μονάχα. Πάγωσα. ο τρόμος είναι κάτι ζωντανό, ότι ένοιωσα εκείνη τη στιγμή όμως είχε τη βεβαιωμένη ακινησία του θανάτου. Κατάλαβα. Χίλιες νύχτες κι αν έτρεχα προς την αντίθετη κατεύθυνση, κι αν ακόμη έβρισκα το δρόμο μέσα στο πηχτό κι απόλυτο σκοτάδι του δάσους, κι αν ακόμη έβρισκα μια έξοδο, κι αν τύχαινε να βρώ το δρόμο μου για σένα...δε θα με γνώριζες, δε θα μ' αναγνώριζες ποτέ.

η παντοτινή σου αγάπη, η αιώνια καλοσύνη σου, θα ήτανε ένα πιατάκι γάλα.