Ιδρυτική Διακήρυξη της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης

Ιδρυτική διακήρυξη

Α. Ιστορική κληρονομιά, Ιδεολογικό Περιεχόμενο, Σύγχρονο Αναρχικό Κίνημα, Κρίση & Πολιτική Συγκυρία, Αναρχική Οργάνωση, Μέσα.

1. Ιστορική κληρονομιά

Η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης [Ε.Π.Θ.] είναι πολιτική συλλογικότητα ενταγμένη στο ρεύμα του Κοινωνικού Αναρχισμού. Για την Ε.Π.Θ. ο κοινωνικός αναρχισμός αποτελεί την πιο έγκυρη απόπειρα επικαιροποίησης των ιστορικών ρευμάτων που συγκρότησαν το αναρχικό κοινωνικό κίνημα, του αναρχοσυνδικαλισμού και του αναρχοκομμουνισμού, καθώς επίσης και άλλων επαναστατικών ρευμάτων [συμβουλιακοί κομμουνιστές, ελευθεριακοί, αυτόνομοι].

Κάνοντας έναν διαχωρισμό στις έννοιες «Αναρχία» και «Αναρχισμός» ως αναρχία αντιλαμβανόμαστε τη διαρκή πάλη του ανθρώπου μέσα στο χρόνο για την απελευθέρωση του από κάθε μορφή διαχωρισμένης εξουσίας, στο δρόμο για την χειραφέτηση του μέσω της κατάκτησης του αυτεξούσιου, της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας. Ως αναρχισμό αντιλαμβανόμαστε το συγκροτημένο ρεύμα σκέψης και δράσης που γεννήθηκε μετά το διαφωτισμό, και το οποίο δομήθηκε ως κομμάτι του σοσιαλιστικού – εργατικού κινήματος, και αναπτύχθηκε ως ιδιαίτερη αυτόνομη πτέρυγά του. Το ιστορικό αναρχικό κίνημα είναι κομμάτι του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, και φιλοσοφική πτέρυγα της σοσιαλιστικής σκέψης. Τα εκατομμύρια εργατών που βημάτισαν κάτω από τις σημαίες της Αναρχίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, και σκοτώθηκαν για το όραμα του Αντιεξουσιαστικού Σοσιαλισμού βεβαιώνουν για τον χαρακτήρα του κινήματος. Στην Λυών, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, την Ανδαλουσία, την Βαρκελώνη, το Μπουένος Άιρες, το Γκιουλάι Πόλιε, την Πετρούπολη, την Κροστάνδη, οι IWW, η FORA, η CNT, η FAI, οι αναρχικές Ομοσπονδίες, και τα Επαναστατικά Συνδικάτα συμμετείχανε στις μάχες ενάντια στον καπιταλισμό, τον φασισμό-ναζισμό, την εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα το κλασσικό αναρχικό ρεύμα γνώρισε μια σύντομη -χρονικά- ανάπτυξη τις δεκαετίες από το 1880 εως το 1910, κυρίως στις περιοχές της Πάτρας, του Πύργου, της Ερμούπολης και της Αθήνας, όπως και της Θεσσαλίας. Στα λίγα αυτά χρόνια, ο αναρχισμός θα καταφέρει να αποτελέσει την ιδεολογία η οποία θα εμπνεύσει τις μεγαλύτερες μάχες των εργατών της εποχής ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά. Στο Λαύριο, στη Σέριφο, στην Πάτρα, και τον Πύργο, όπως και στην Ερμούπολη η εμπλοκή των αναρχικών εργατών είναι καταλυτική για την κήρυξη και πολλές φορές τη νίκη των άγριων απεργιακών αγώνων.

2. Ιδεολογικό Περιεχόμενο

Βασικά στοιχεία του κοινωνικού αναρχισμού είναι ο αντιεξουσιαστικός φεντεραλισμός, και ο ελευθεριακός κομμουνισμός. Ο αναρχισμός είναι ενάντια στην συγκεντροποίηση και την συσσώρευση των εξουσιών, διαδικασίες που πάντα γεννούν γραφειοκρατικές στρεβλώσεις. Αντιθέτως ο αναρχικός τρόπος οργάνωσης τόσο του κινήματος σήμερα όσο και της κοινωνίας αύριο προκρίνει την ελεύθερη σύνδεση των αυτόνομων κοινοτήτων στη βάση μιας κοινής ομοσπονδίας. Το ίδιο μοντέλο συγκρότησης από τη βάση προς «τα πάνω», προτείνει ο αντιεξουσιαστικός φεντεραλισμός σε όλα τα επίπεδα με βάση τις αρχές που έθεσε ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, και οργανωτικά εκφράστηκε στην Παρισινή Κομμούνα του 1871.

Ο αναρχισμός είναι ταξικός και επαναστατικός, προσπαθεί να ανατρέψει το σύνολο της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα είτε ως πολιτικό σύστημα είτε ως κοινωνική σχέση. Με βάση τη φιλοσοφική δεξαμενή της σκέψης του Μπακούνιν και την λειτουργική επέκταση της όπως εκφτάστηκε από τον Κροπότκιν, ο αναρχισμός είναι πάντα κομμουνιστικός, είναι υπέρ της άνευ όρων κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας. Με αυτή την έννοια ο αναρχισμός είναι εκ των πραγμάτων αντικαπιταλιστικός. Ταυτόχρονα αρνούμενος την κάθε είδους διαχωρισμένη εξουσία είτε αυτή εμπνέεται από την πολιτική καθοδήγηση, είτε από διαχωρισμούς με βάση το φύλο, τη φυλή την εθνικότητα, ο αναρχισμός είναι επίσης εκ των πραγμάτων αντιεξουσιαστικός και διεθνιστικός. Το όραμα απελευθέρωσης του ανθρώπου που συλλαμβάνει η σκέψη του κοινωνικού αναρχισμού, είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός.

Με βάση την κουλτούρα που διαμόρφωσε το αναρχικό κίνημα της Ισπανίας, ο αναρχισμός είναι ελευθεριακός, αυτό σημαίνει ότι έχει μια ιδιαίτερη κουλτούρα αποδοχής απέναντι στο διαφορετικό, βάζει στο κέντρο της αντίληψής του τον άνθρωπο, ενάντια σε μεταφυσικές αφηγήσεις, και εκκοσμικευμένες θεσμίσεις που σκοπό έχουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επίσης δεν ασκεί μια ολοκληρωτική εξουσία πάνω στο άτομο συνθλίβοντας την προσωπική του βούληση αλλά προσπαθεί να συμβάλλει θετικά στην διαμόρφωσή του πάντα προς την κατεύθυνση της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τους άλλους ανθρώπους.

3. Σύγχρονο Αναρχικό Κίνημα

Η διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου, τα χρόνια μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο καθώς επίσης και οι αναδιαρθρώσεις στον τρόπο καπιταλιστικής παραγωγής, είχαν σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη ενός ρεύματος ανανέωσης του αναρχικού κινήματος. Τα νέα κοινωνικά κινήματα όπως αναδείχθηκαν μέσα από την εξέγερση του Μάη του ’68 ανατροφοδοτήσαν την ελευθεριακή σκέψη, διεύρυναν τους ορίζοντες των προβληματισμών πάνω στα ζητήματα απελευθέρωσης του ανθρώπου απ’ όλες τις κοινωνικές σχέσεις που έχει επιβάλλει η εξουσία. Ο αναρχισμός επαναθεμελίωσε την αντιπατριαρχική του συνείδηση, τον αντιμιλίταριστικό του χαρακτήρα, την άρνηση υποταγής σε εξουσιαστικά γραφειοκρατικά σχήματα, επαναεπιβεβαίωσε την επιλογή της συναπόφασης, της άμεσης δημοκρατίας, της αντιιεραρχίας. Επικύρωσε τις θέσεις του για το περιβάλλον και την οικολογία, την αγάπη για την φύση, το μίσος του για την φυλακή και την κάθε είδους καταπίεση.

Στην Ελλάδα το σύγχρονο αναρχικό ρεύμα θα πρωτοεμφανιστεί αρχικά μέσα στη Χούντα κυρίως μέσω της ομάδας της Διεθνούς Βιβλιοθήκης. Στο Πολυτεχνείο του 1973 θα κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα αναρχικά συνθήματα όπως το «Κάτω η Εξουσία». Το σύγχρονο αναρχικό ρεύμα θα αναπτυχθεί πάντως ολόπλευρα μετά τη μεταπολίτευση. Το κενό που έχει δημιουργηθεί στην αναρχική παράδοση και κληρονομιά τα χρόνια από το 1930 ως το 1970 είναι πολλά, οπότε το νέο κίνημα θα πρέπει να ανακαλύψει σχεδόν μόνο του τα εργαλεία που το συγκροτούν, τις ιδέες, τις θέσεις, τις αντιλήψεις του.

Την Πρωτομαγιά του 1975 εμφανίζεται για πρώτη φορά αναρχικό μπλοκ σε πορεία, ενώ το κίνημα θα αναπτυχθεί από το 1978-1979, και θα μαζικοποιηθεί από το 1981, έπειτα και από την διάλυση των οργανώσεων της Άκρας Αριστεράς. Η πρώτη προσπάθεια πανελλαδικής οργάνωσης του αναρχικού κινήματος θα έρθει το 1987 με την συγκρότηση της «Ένωσης Αναρχικών», η οποία θα διαλυθεί μερικά χρόνια αργότερα. Τα ρεύματα του εξεγερτικού αναρχισμού όπως εκφράζονται από ευρωπαίους αναρχικούς θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο στη δράση του αναρχικού κινήματος την περίοδο από το 1991 ως το 2003, απόρροια αυτής της κατάστασης είναι η υιοθέτηση αφορμαλιστικών τύπων οργάνωσης από το αναρχικό κίνημα της περιόδου. Η ραγδαία οικονομική συσσώρευση, η καπιταλιστική «ανάπτυξη» της περιόδου δεν θα αφήσει πολλά περιθώρια για την περαιτέρω μαζικοποίηση του αναρχικού κινήματος, όμως το κίνημα θα βάλει ρίζες, θα δώσει διάφορους αγώνες, για επιμέρους κοινωνικά ζητήματα, θα συσπειρώσει κόσμο γύρω από τις θέσεις του, θα φυλακιστεί, θα κερδίσει αγώνες, πληρώνοντας το τίμημα του να θεωρείται ο πιο επικίνδυνος πολιτικός χώρος για την εξουσία τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Ταυτόχρονα θα δώσει αγώνα για να αποκαταστήσει τον εαυτό του απέναντι στα ψέματα με τα οποία βομβαρδίζουν τα επιτελεία των εξουσιαστών την κοινωνική βάση ενάντια στους αναρχικούς αγωνιστές.

Από το 1999 το αναρχικό ρεύμα θα αρχίσει να επηρεάζεται από την δράση του διεθνούς αντι-παγκοσμιοποιητικού κινήματος, καθώς συμμετέχοντας σε αυτό οι αναρχικοί αλληλεπιδρούν με νέες αντιλήψεις και μορφές οργάνωσης. Τα δίκτυα οριζόντιας κινητικότητας θα μπουν στην ατζέντα των μορφών συντονισμού των αγώνων που διεξάγουν τα κινήματα βάσης. Το 2003 η σύνοδος της Ε.Ε. στην Ελλάδα θα δώσει αφορμή για την συγκρότηση των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών δυνάμεων για την αντιπαράταξη στους εκπροσώπους του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Τα επόμενα χρόνια θα σημαδευτούν από την κοινωνικοποίηση της δράσης και των δρόμων αντίστασης που υιοθετεί το αναρχικό ρεύμα, καθώς πολλοί αναρχικοί αγωνιστές θα παλέψουν μέσα από τους κοινωνικούς τους χώρους. Ο αγώνας ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις συνέπειες της διεξαγωγής τους το 2004, θα διαδεχθεί τον αντιπολεμικό αγώνα ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, οι διάφοροι εργατικοί αγώνες, αλλά και το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, διεξαγόμενοι με τη συμμετοχή -πολλές φορές καταλυτική- των αναρχικών θα διαμορφώσουν τους όρους για την ανάπτυξη αφ’ ενός, ενός πιο αποτελεσματικού κοινωνικού κινήματος, και αφ’ ετέρου ενός ρεύματος μέσα στον αναρχικό χώρο που έχει τα μάτια στραμμένα στην κοινωνική βάση και παρέμβαση, αναζητώντας νέες πιο αποτελεσματικές μορφές συντονισμού και οργάνωσης των κοινωνικών – ταξικών αγώνων στην Ελλάδα, το ρεύμα του Κοινωνικού Αναρχισμού.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τομή και ορόσημο της δράσης του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα. Οι κοινωνικοί αναρχικοί συμμετέχοντας στην εξέγερση, εκτίμησαν ότι μια βίαιη εξεγερτική διαδικασία είναι απαραίτητη, αλλά όχι ικανή από μόνη της συνθήκη για την ανατροπή του και την έλευση της ελεύθερης κοινωνίας. Με βάση αυτή την εκτίμηση η οποία επιβεβαιώθηκε από τα συμβάντα, -με την εμφάνιση και την κυριαρχία το επόμενο διάστημα των δυνάμεων της αντι-εξέγερσης- οι κοινωνικοί αναρχικοί έστρεψαν το βλέμμα στην οργάνωση του αγώνα και την επικαιροποίηση των θέσεων του αναρχικού χώρου, στη βάση της συνεκτίμησης των συνεπειών που είχε γεννήσει και η επελαύνουσα καπιταλιστική – οικονομική κρίση, η οποία εκδηλώθηκε ανοιχτά στην Ελλάδα από το 2009.

4. Κρίση & Πολιτική Συγκυρία

Από το 2008 στη χώρα μας -κυρίως- αλλά και διεθνώς, αρχικά στις ΗΠΑ κι έπειτα εντονότερα στην Ευρώπη, εμφανίζεται με τους πλέον καθετοποιημένους όρους το νέο σχήμα ολοκληρωτικής καπιταλιστικής διαχείρισης, το οποίο επωαζόταν εδώ και δεκαετίες κυρίως από το αγγλοσαξονικό think tank και εκτελούνταν μέσω των διεθνών οργανώσεων της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης [Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ].

Οι καπιταλιστικές ελίτ, αφού διαμόρφωσαν τις συνθήκες για τη λήξη της «συναινετικής» περιόδου του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης, τώρα αναβαθμίζουν γρήγορα τις θέσεις τους, ώστε να εξαπολύσουν μια εντονότερη και πιο δομική επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας. Η περίοδος-φούσκα, κατά την οποία μπορούσε να εξαγοραστεί η κοινωνική συναίνεση μέσω της προσφοράς ελπίδων και υποσχέσεων κατανάλωσης με δανεικό χρήμα, έσκασε μετά από σαράντα περίπου χρόνια διόγκωσης. Ο παγκόσμιος χώρος, το οικουμενικό περιβάλλον και ο συλλογικός χρόνος αποικίστηκαν από την καπιταλιστική σχέση με όρους ανελέητης κακοποίησής τους. Τούτο, είχε ως συνέπεια την κακοποίηση του ίδιου του ανθρώπου μέσω των νέων, αρνητικών συσχετισμών εκμετάλλευσης-αναπαραγωγής του.

Η συναίνεση, ως πολιτική μεσολάβηση, εγκαταλείφθηκε από τις ελίτ ως ιδιαιτέρως ακριβή διαδικασία. Οι τελευταίες, εγκαταλείποντας κάθε επίφαση διαλόγου με τις καταπιεζόμενες τάξεις, γελοιοποίησαν όσους είχαν απομείνει να ψελλίζουν περί εκπροσώπησης κοινών συμφερόντων και ειρηνικής συνύπαρξης. Καλύτερος μάρτυρας αυτής της διαδικασίας δεν είναι άλλος από την καθημερινή αναβάθμιση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, η οποία αποτελεί κομμάτι της διαμόρφωσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Η νέα περίοδος, μέσα στην οποία θα αναμετρηθούν και πάλι με όρους ανταγωνιστικούς οι μεγάλες δυναμικές του 20ου αιώνα -όπως αυτές εκφράστηκαν από τις ταξικές δυνάμεις- ονομάζεται, για την ώρα, Κρίση. Η Κρίση συντρίβει ευθύς αμέσως όλα τα θέσφατα, όλες τις προηγούμενες κοινωνικές και πολιτικές συγκροτήσεις και, ως εκ τούτου, το σύνολο των παραδειγμάτων αντίστασης, που διαμορφώθηκαν στον πυρήνα της μεταπολεμικής περιόδου «ανάπτυξης». Η Κρίση επαναφέρει, ως προτεραιότητα στη δημόσια σφαίρα, το αρχετυπικό, κοινωνικό πρόβλημα της ανισότητας και της αδικίας στο εκσυγχρονισμένο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Παράλληλα, οξύνει τις αντιθέσεις που διέπουν το κοινωνικό σώμα.

Ό,τι παρήχθηκε ως διαλεκτικό παράγωγο των ανταγωνιστικών, κοινωνικών δυνάμεων εντός της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, συντρίβεται ως κοινό βάζο που σπάει στον πρώτο καβγά της νέας περιόδου των ταραχών. Σύνολες οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν ή δε θέλουν να αντιληφθούν τη νέα αυτή πραγματικότητα, ενώ από τη άλλη πλευρά το ανήμπορο -ακόμα- πλήθος των καταπιεσμένων, δεν έχει κερδίσει ακόμα τα όπλα της αντιπαράθεσης, και παραμένει γυμνό απέναντι στις επιθέσεις των ελίτ.

Ο παλιός κόσμος, το μοντέλο πολιτικής διαχείρισης προ κρίσης, ταυτίζεται με το νέο τοπίο του ρημαγμένου, πολιτικού χώρου, εκφράζοντας την κοινωνική αποσύνθεση σε κρισιακό περιβάλλον. Ως εκ τούτου, αποτελεί κοινό τόπο για το συλλογικό φαντασιακό, ότι για τη σημερινή κατάσταση ευθύνεται -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών συγκροτήσεων διαμεσολάβησης, σε όποιο σημείο του πολιτικού φάσματος κι αν αυτές τοποθετούνται.

Η ταξική αναδιάρθρωση, εκτός όλων των άλλων, μεταβάλλει τα εργαλεία κατασκευής ιδεολογιών, πολιτικών προσήμων και προτύπων συλλογικής δράσης. Πάνω απ’ όλα επαναφέρει τις μεγάλες συζητήσεις, από όπου είθισται να προκύπτουν οι μεγάλες αφηγήσεις, οι οποίες, ανεξάρτητα από τις προηγούμενες λειτουργίες τους, δε φαίνεται να εξαντλούν τις προκείμενές τους για έναν κόσμο που, αντιθέτως με ότι πιστεύαμε ίσως κάποια χρόνια πριν, δεν άκουσε τα πάντα που -τάχα- είχαν ήδη ειπωθεί.

Η Κρίση αποτελεί, επί της ουσίας, την αίθουσα αναμονής και το αναγκαίο στάδιο μέσα από το οποίο θα διέλθει ο καπιταλισμός, προτού οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στη νέα κατάσταση του αποχαλινωμένου, οικονομικού ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου. Η περίοδος αυτή, λοιπόν, λαμβάνει πολύ σημαντικές διαστάσεις, καθώς από τις αντιστάσεις που θα παράξουν οι κοινωνίες, θα εξαρτηθεί η νέα δυναμική σχέση που θα καθορίσει, όχι απλώς τους πολιτικούς, αλλά τους βαθύτερα κοινωνικούς και πολιτειακούς συσχετισμούς. Αυτό θα συμβαίνει, καθόσον οι πολιτικές εντολές της διοίκησης θα σχετίζονται όλο και πιο άμεσα με τις ζωές των υπηκόων, σε σημείο τέτοιο που να τίθεται ζήτημα στέρησης όχι μόνο των αναγκαίων προϋποθέσεών για την επιβίωση, αλλά ακόμα και της ίδιας της ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να προσαρμοστούν οι αντιλήψεις μας ως προς τα φιλοσοφικά εργαλεία και την πολιτική σκέψη, που θα μας επιτρέψουν την κοινωνική διείσδυση.

Η άρση της καπιταλιστικής υπόσχεσης και η εξάντληση του βασικού υλικού κατασκευής της συναίνεσης, δηλαδή του χρήματος, δίνει εκρηκτικά χαρακτηριστικά στην κοινωνική βάση και αποστοιχίζει μαζικά τους καταπιεσμένους από τις προηγούμενες πολιτικές και ίσως ιδεολογικές τους επιλογές. Όσο ο καπιταλισμός αδυνατεί να γεμίσει τα στόματα των κατώτερων τάξεων, έστω και υποτυπωδώς, τόσο η αστική δημοκρατία θα αποσύρεται στο παρασκήνιο. Εν τέλει, θα εγκαινιαστεί η εποχή των εντάσεων και των ταραχών.

Στην Ελλάδα, το εν λόγω πείραμα, όχι μόνο έχει ξεκινήσει, αλλά έχει διανύσει ήδη μια μεγάλη απόσταση. Το πρώτο κομμάτι της σύγκρουσης εξελίσσεται, με τις οργανωμένες δυνάμεις της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου να εναντιώνονται στις άτακτες κοινωνικές δυνάμεις των αντιστεκόμενων.

Η αδυναμία συσπείρωσης των κοινωνικών δυνάμεων αντίστασης και ανατροπής γύρω από ένα πρόγραμμα επαναστατικής και ριζοσπαστικής κατεύθυνσης, μπορεί αρχικά να θεωρήθηκε εύλογη. Η ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής θεωρίας και πρακτικής φάνταζε ένα πραγματικά δύσκολο έργο, ειδικά μετά από μια περίοδο διευρυμένης κοινωνικής ραστώνης, την οποία εξέθρεψε η ευρωπαϊκή συναίνεση και η «εκσυγχρονισμένη» σοσιαλδημοκρατία του δανεισμένου χρήματος. Ασφαλώς, η τελευταία συνέχιζε να παράγει σκλάβους, χρησιμοποιώντας κυρίως την εργατική δύναμη των μεταναστών.

Σήμερα, όμως, πριν καλά – καλά διαμορφωθεί ένας οργανωμένος πόλος αντίστασης σε μια κατεύθυνση επαναστατική και προτού μπορέσει το κοινωνικό κίνημα να γίνει όντως απειλητικό, βλέπουμε ότι το σύστημα εξαπολύει ακόμα και τις φασιστικές του εφεδρείες. Καθώς η προηγούμενη αδυναμία συσπείρωσης έχει γίνει πια γάγγραινα, η επιλογή της δημιουργικής σύγκρουσης απομακρύνεται, στην καλύτερη περίπτωση, προς όφελος του εκσυγχρονισμένου «αριστερού μεταρρυθμισμού». Στη χειρότερη περίπτωση, ενδυναμώνεται το μπλοκ της ακροδεξιάς και της ναζιστικής αντι-εξέγερσης. Μετά από τέσσερα χρόνια Κρίσης, έχουν κάνει την εμφάνισή τους όλοι οι μπαλαντέρ της πολιτικής ζωής, είτε αυτοί φορούν το πουκάμισο του ρεφορμισμού είτε τη γραβάτα του νεοφιλελευθερισμού, ή ακόμα και τη στολή των Ες-Ες. Μολονότι όλες οι δεξαμενές σκέψης έχουν στερέψει ουσίας εδώ και καιρό, συνεχίζουν να παράγουν τάσεις επηρεασμού της κοινωνικής ζωής, ανασύροντας στην επιφάνεια τον βούρκο των πιο απάνθρωπων αντιλήψεων.

Μόνο το επαναστατικό κομμάτι του κοινωνικού κινήματος δεν έχει διαμορφώσει ακόμα τους όρους για την πολιτική και οργανωτική του έκφραση. Δεν έχει ανακεφαλαιώσει τα κοινωνικά κινήματα και τις χιλιάδες φλέβες κοινωνικής αντίστασης και δημιουργίας σε ένα ενιαίο σώμα, το οποίο θα ήταν ικανό να δώσει τη μάχη απέναντι στο υπάρχον, τον ρεφορμισμό και τον εθνικισμό. Για να μπορέσει να γίνει αυτό, θα πρέπει το οργανωμένο, ταξικό, επαναστατικό, κοινωνικό κίνημα να επανακαταστήσει τον εαυτό του ως δύναμη διεξόδου από το περιβάλλον εκμετάλλευσης, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πολιτικό, στρατηγικό αλλά και τακτικό επίπεδο. Αυτό θα συμβεί, εφόσον διαμορφώσει ένα πρόγραμμα βασισμένο στην κοινωνική ανάγκη, το οποίο θα του επιτρέψει να συστρατεύσει δυνάμεις ευρύτερες των ιδεολογικών του αναφορών και να εμπνεύσει τις επιθυμίες των αποκλεισμένων, των φτωχών, των προλεταρίων.

Δεδομένης της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, που έχει διαμορφώσει συνθήκες ανέχειας στο κοινωνικό σώμα, το κίνημα που θα κατορθώσει να προτείνει μια πορεία πολιτικής πράξης με πυξίδα την κοινωνική αναγκαιότητα, θα καταφέρει να γίνει ο κινητήριος μοχλός προς μια θετική αποδέσμευση από την καπιταλιστική μέγγενη.

Ειδικότερα, στην Ελλάδα του σήμερα, ένα κίνημα επαναστατικής πολιτικής θα πρέπει να απαντήσει συνολικά ακόμα και στο επίπεδο των αξιών. Η διαρκής υποβάθμιση των εισοδημάτων των εργαζομένων δημιουργεί συνθήκες ανέχειας, τα ποσοστά ανεργίας παραπέμπουν σε συνθήκες γενοκτονίας του περισσευούμενου εργατικού δυναμικού και η ναζιστική πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της δημόσιας διαπόμπευσης με την επίφαση των «υγειονομικών πολιτικών», γίνεται κατανοητή μέσω της ταξικής οπτικής της παρανομοποίησης του αλλοδαπού, πολυάριθμου, εργατικού δυναμικού.

Η απόσυρση του κράτους από τα «καθήκοντα» της κοινωνικής πρόνοιας, προς όφελος του ιδιωτικού κεφαλαίου, σε βαθμό που να μην προσφέρει τίποτα πλέον στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, υποδεικνύει το δρόμο όπου πρέπει να βαδίσει το επαναστατικό κίνημα, εκδηλώνοντας τι μπορεί και πρέπει να αντικατασταθεί από τις δομές του. Η διεύρυνση του ελλείμματος στην παιδεία, την υγεία και τα δημόσια αγαθά εν γένει, δημιουργεί τις προϋποθέσεις άρνησης της εξουσίας τους κράτους και του κεφαλαίου με καθετοποιημένους όρους, υλοποιώντας το πρώτο βήμα της κοινωνικής αυτοάμυνας, ενόσω πυροδοτεί τη δημιουργική, κοινωνική δράση της βάσης. Η τελευταία, οφείλει να αναλάβει την πολιτική και κοινωνική ευθύνη για την ανατροπή των υφιστάμενων όρων διαβίωσης.

5. Αναρχική Οργάνωση

Απαραίτητο εργαλείο, για την συγκρότηση της πάλης ενάντια στην δυνάμεις του κράτους και του κεφαλαίου, είναι η δημιουργία μιας ενιαίας πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών επαναστατών. Ειδικότερα σε συνθήκες κρίσης, σε περιόδους ρήξεων και ανακατατάξεων στην κοινωνική βάση και στη συνείδησή της η ανάγκη για οργάνωση της πάλης σε πιο αποφασιστικό και αποτελεσματικό επίπεδο είναι σημαντική προϋπόθεση για την νικητήρια επαναστατική πάλη. Ο συντονισμός των κοινών δυνάμεων των επαναστατών αλλά και η συμμετοχή των κοινωνικών κινημάτων στην υπόθεση της απελευθέρωσης εξυπηρετείται καλύτερα μέσα από ένα οργανωμένο σχήμα το οποίο υπερασπίζεται συγκεκριμένες θέσεις και προπαγανδίζει ολοκληρωμένα σχήματα, έτσι που να είναι ξεκάθαρο στους από τα κάτω το τι είναι και τι θέλουν οι αναρχικοί.

Η οργάνωση δομείται πάνω στην αρχή του οργανωτικού δυισμού. Τον διαχωρισμό δηλαδή του πολιτικού από το κοινωνικό. Θεωρούμε αυτό τον διαχωρισμό όχι θετικό αλλά επιβεβλημένο. Εξουσία είναι η απόσπαση της διαχείρισης της κοινωνίας από τα χέρια της ίδιας της κοινωνίας. Παρόλα αυτά σήμερα οι συσχετισμοί στο επίπεδο της ηγεμονίας των ιδεών είναι αρνητικοί για όσους πιστεύουν στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Χρειάζεται λοιπόν μια πολιτική δουλειά και από μια πολιτική οργάνωση η οποία θα υπερασπιστεί ερχόμενη ακόμη και σε ρήξη με τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό το σκοπό όμως η αναρχική οργάνωση που εμπνέεται από τις αρχές του κοινωνικού αναρχισμού έχει τα μάτια στραμμένα στην κοινωνική βάση, στους καταπιεσμένους, με αυτούς είναι που θα επιτύχει την ανατροπή όχι απλά των συσχετισμών αλλά του ίδιου του συστήματος καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η αναρχική οργάνωση είναι ένα ακόμη κομμάτι αυτού του πολύμορφου αγώνα. Ο ρόλος της αναρχικής οργάνωσης είναι καταλυτικός και όχι καθοδηγητικός. Αυτό σημαίνει ότι η αναρχική οργάνωση προσπαθεί για την ανάπτυξη του επαναστατικού εργατικού και ταξικού κινήματος, και στέκεται πλάι του, παλεύει μαζί του από τον πιο μικρό ως τον πιο μακροπρόθεσμο στόχο, και αλληλεπιδρά με σκοπό την κοινωνική επανάσταση και όχι την μονολιθικότητα και την ποδηγέτησή του. Αυτό είναι φυσικό καθώς πιστεύουμε ότι μια μεγαλύτερη κοινωνική συσσωμάτωση, όπως η Κομμούνα στο Παρίσι, ή οι Συνομοσπονδίες στην Ισπανία, ή τα σοβιέτ στη Ρωσία, θα πρέπει να αναλάβει να καταρτίσει το πλαίσιο αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, μετεπαναστατικά και όχι η οργάνωση μας να ασκήσει διαχωρισμένη εξουσία. Παρόλα αυτά οι αναρχικοί έχουν συγκεκριμένες αντιλήψεις γύρω από τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που παλεύουν να συγκροτήσουν. Ο φεντεραλισμός, ο κομμουνισμός, η ελευθεριακότητα, η αλληλεγγύη, η ισότητα, η άμεση δημοκρατία, η αντιιεραρχία, η ανακλητότητα, οι δήμοι, οι ενώσεις παραγωγών, ο αντιμιλιταρισμός και ο αθεϊσμός, η παιδεία έναντι της τιμωρίας, η ανοχή, ο διάλογος, η αγάπη για τη φύση, είναι στοιχεία και υλικά που συγκροτούν το χειραφετητικό στοχασμό και αναδεικνύονται σε πεδία πάλης και διαρκής στόχους για το αναρχικό κίνημα.

Τα μέλη της οργάνωσης συμμετέχουν στο κοινωνικό κίνημα αλλά και στα διάφορα μέτωπα που συγκροτούνται για την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, τη σύνδεση και τον συντονισμό των αγώνων των καταπιεσμένων. Τα μέλη της οργάνωσης οφείλουν να κατανοούν τις διαφορετικές ταχύτητες συνείδησης που διαμορφώνονται στους κόλπους των καταπιεσμένων να στέκονται αλληλέγγυοι στους αδύναμους και να αποτελούν παραδείγματα αγωνιστών που μπορούν με την ανιδιοτέλεια, τους να εμπνέουν την αφύπνιση των καταπιεσμένων. Οι αναρχικοί αγωνιστές πρέπει να δίνουν το παράδειγμα και στην καθημερινή ζωή καταπολεμώντας όλα τα φαινόμενα σεξισμού, τυφλής βίας, ρατσισμού, ανισότητας και θρησκοληψίας που ενυπάρχουν στην καθημερινή ζωή, και ειδικότερα όταν αυτά εμφανίζονται στους κόλπους των καταπιεσμένων.

6. Μέσα της οργάνωσης

Η οργάνωση προσπαθεί πάντα να είναι αυτάρκης. Προσπαθεί να διαμορφώσει τα δικά της μέσα προπαγάνδισης, αγώνα, επιβίωσης και αλληλεγγύης. Η οργάνωση δεν πρέπει να σχετίζεται πόσο μάλλον να εξαρτάται από κανενός είδους εξουσιαστικό φορέα ή θεσμό. Οφείλει να αρνείται την οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τους κρατικούς και σαφώς τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Η οργάνωση πρέπει να είναι οικονομικά ανεξάρτητη να μην χρηματοδοτείται παρά μόνο από τις εισφορές των μελών της, και τις δωρεές συντρόφων και υποστηρικτών της.

Ταυτόχρονα πρέπει να διαμορφώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα δικά της προπαγανδιστικά εργαλεία, εφημερίδες, έντυπο υλικό, περιοδικά, ιστοσελίδες, ενημερωτικά πορτάλ, κι αν είναι δυνατόν ραδιοφωνικούς ή/και τηλεοπτικούς σταθμούς, πέρα από τις προκηρύξεις και τα κείμενα που τυπώνει. Δεν τρέφουμε καμία εμπιστοσύνη στα καθεστωτικά, αστικά ΜΜΕ, τα εχθρευόμαστε ανοιχτά και τα θεωρούμε οργανικό μέρος του εχθρικού στρατοπέδου, παρόλα αυτά σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να κρίνουμε ότι η εργαλειακή και μόνον χρήση τους μπορεί να έχει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά στοιχεία σε μια δεδομένη στιγμή για την υπεράσπιση ή και την προώθηση του επαναστατικού αγώνα.

Η Αναρχική οργάνωση δεν είναι πασιφιστική, δεν φετιχοποιεί όμως σε καμία περίπτωση τη βία, ενώ αντιστρατεύεται από θέση αρχής τα περιστατικά τυφλής βίας. Η αναρχική οργάνωση δεν αναγνωρίζει και καταπολεμά την έννοια της νομιμότητας με βάση την αστική εκδοχή της. Προσπαθεί να διασπά την αστική νομιμότητα παράλληλα όμως φροντίζει να γίνεται κατανοητό από μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων γιατί η τυφλή τήρηση της νομιμότητας καταλήγει πάντα ενάντια στα συμφέροντα των καταπιεσμένων.

Η οργάνωση μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες με βάση συγκεκριμένα κριτήρια. Στο κοινωνικό επίπεδο δεν είναι απαραίτητη η ιδεολογική ταύτιση για την συνεργασία. Σε πολιτικό επίπεδο ή κοινή στόχευση, η γενικότερη συμφωνία σε μακροπρόθεσμους στόχους αλλά και μια διευρυμένη κοινή αντίληψη πάνω στους τρόπους και τα μέσα πάλης μπορούν να διαμορφώσουν μια σταθερή συμμαχία.

Ειδικότερο μέσο που προωθεί η οργάνωση και σημαντικότερο όλων είναι η κοινωνική της παρέμβαση και ανοιχτή προπαγάνδα των ιδεών του κοινωνικού αναρχισμού στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, στις γειτονιές στις πόλεις και τα χωρία, παντού.

Β. Πολιτικές Κατευθύνσεις (Άμεση Δημοκρατία – Αντιιεραρχία, Αυτοδιαχείριση – Αυτοδιεύθυνση, Εργασία, Παιδεία – Υγεία – Περιβάλλον – Έμφυλο – Θρησκεία, Αντιφασισμός – Μεταναστευτικό, Καταστολή – Φυλακές – Αλληλεγγύη)

1. Άμεση Δημοκρατία – Αντιεραρχία

Ως εσωτερική λειτουργία η Άμεση Δημοκρατία είναι για εμάς συγκροτητικό χαρακτηριστικό, και αποτελεί εικόνα από το μέλλον, επιβεβαιώνοντας την άρνηση της ρήσης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», η άμεση δημοκρατία ως εσωτερική λειτουργία δίνει το παράδειγμα άρνησης μιας διαχωρισμένης πολιτικής εξουσίας, την γραφειοκρατία.

Παρόλα αυτά όμως ως πρόταγμα για εμάς η άμεση δημοκρατία από μόνη της δεν είναι πανάκεια. Για εμάς δεν μπορεί να νοηθεί διαδικασία πολιτικής ισότητας χωρίς προυπάρχουσα οικονομική ισότητα. Η άμεση δημοκρατία κατ’ αυτήν την αντίληψη ή θα είναι μια πολιτική μορφή του ελευθεριακού κομμουνισμού ή δε θα ‘ναι τίποτα.

Βασικό συστατικό χαρακτηριστικό των αναρχικών είναι η αντιιεραρχία. Το λειτουργικό διαλεκτικό παράγωγο για εμάς είναι η διαδικασία που αρνείται ταυτόχρονα να ορίσει την οργάνωση ως πεδίο αντιπαραθέσεων και συσχετισμών απ’ τη μία, αλλά και από την άλλη αρνείται οποιαδήποτε μορφή άτυπης ιεραρχίας. Εγγύηση γι’ αυτό αποτελεί για εμάς το σαφώς ορισμένο πολιτικό πλαίσιο και ο καθορισμός των τρόπων απόφασης από έναν καθορισμένο πολιτικό σώμα.

2. Αυτοοργάνωση – Αυτοδιαχείριση

Η αυτοοργάνωση των μαζών και η αυτοδιαχείριση αποτελούν μεγαλύτερες δυναμικές από το ίδιο το αναρχικό κίνημα. Αποτελούν σταθερή δεξαμενή αγώνων, ιδεών και αγωνιστών. Ειδικά όσο αφορά στην αυτοδιαχείριση, με τη μορφή του συνεργατισμού, αποτελεί ζώνη άμυνας και αναπαραγωγής της τάξης σε κρισιακό περιβάλλον.

Με αυτή τη μορφή παίρνει συμπληρωματικό χαρακτήρα στο πλάι των δομών του επαναστατικού και εργατικού κινήματος, κι αποτελεί πρόταση κι όχι πρόταγμα.

Ως γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση η δυναμική της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης αποτελεί το πιο καθαρό πρόταγμα του κοινωνικού αναρχισμού. Το πρόγραμμα της κοινωνικής επανάστασης συγκροτείται στα κατειλημμένα μέσα παραγωγής, με εργατική αυτοδιαχείριση, γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, και αμεσοδημοκρατική λειτουργία, αυτή είναι η βάση στην οποία θα αναπτυχθεί η νέα κοινωνία.

3. Κεφάλαιο – Εργασία

Για εμάς αποτελεί πρωτεύουσα σχέση εξουσίας, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, γιατί παρ’ όλες τις επιμέρους διαφοροποιήσεις διαχείρισης του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής, πυρηνικό στοιχείο της αναπαραγωγής του παραμένει η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Ο διαχωρισμός μας από οποιαδήποτε άλλη θεώρηση όμως έγκειται στο ότι για εμάς τους αναρχικούς η άρση της σχέσης εκμετάλλευσης κεφαλαίου-εργασίας είναι μεν αναγκαία αλλά όχι από μόνη της ικανή προϋπόθεση για την συνολική χειραφέτηση του ανθρώπινου γένους.

Η κατάργηση κάθε διαχωρισμένης εξουσίας, κάθε μορφής εξουσιαστικής σχέσης που έχει χτίσει ο καπιταλισμός είναι ο τελικός στόχος. Αναγνωρίζοντας τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο μερικό και το γενικό, τις συνθήκες επιβίωσης σήμερα, και την σύνδεση των αναγκών με το αυριανό όραμα της κοινωνίας πέρα από τις οικονομικές ανάγκες, συμμετέχουμε ενεργά σε όλους τους εργατικούς αγώνες, από το πιο μικρό έως τον πιο προωθημένο, έχοντας το βλέμμα στραμένο στην κοινωνική επανάσταση, την οριστική κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής σκλαβιάς.

4. Παιδεία – Υγεία – Περιβάλλον – Έμφυλο – Θρησκεία

Την παιδεία, την υγεία, καθώς επίσης και τα υπόλοιπα δημόσια αγαθά, τα υπερασπιζόμαστε ως τέτοια. Αυτό σημαίνει ότι αναδεικνύουμε το δημόσιο χαρακτήρα τους, και αντιπαλεύουμε τόσο την κρατική – αστική κηδεμονία πάνω τους όσο και την ιδιωτική. Στόχος μας είναι η δημιουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου έτσι ώστε τα δημόσια αγαθά να διαχειρίζονται από την κοινωνία στην οποία πραγματικά ανήκουν. Το περιεχόμενο της παιδείας οφείλει να διαμορφώνεται από τις κοινότητες και να καταρτίζεται από τα σχολεία και τις σχολές με την συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων. Η υγεία, το ρεύμα, το νερό θα πρέπει να φτάνουν σε όλους χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, χωρίς ειδικούς όρους και αποκλεισμούς. Αγώνας σήμερα για την προάσπιση και ανάδειξη του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου για ένα δημόσιο – ελευθεριακό σχολείο αύριο.

Το περιβάλλον θα πρέπει να προστατεύεται επίσης άνευ όρων. Το μόνο κριτήριο για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων πρέπει να είναι η ποιότητα ζωής του ανθρώπου ως συνολική αγώνα για τη ζωή και το μέλλον του πλανήτη. Πρέπει να εξασφαλίζεται η ποιότητα ζωής του ανθρώπου ώστε να εκλείψουν τα κίνητρα για την κακοποίηση της φύσης, και απαραιτήτως να εκλείψει το κίνητρο του κέρδους.

Έτσι δεν θα μπορεί να νοηθεί ως «ανάπτυξη» η κακοποίηση της φύσης, η οποία είναι κακοποίηση της ποιότητας ζωής του ίδιου του ανθρώπου, και του οικοσυστήματος στο σύνολό του. Αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης σήμερα, για την απελευθέρωση και την προάσπιση της φύσης σε μια αυριανή κοινωνία σεβασμού.

Οι έμφυλες ταυτότητες είναι κοινωνικές κατασκευές και όχι βιολογικά προϊόντα. Με βάση αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί κανενός είδους ρατσισμός, και αποκλεισμός πάνω στη βάση της υιοθέτησης σεξουαλικού προσανατολισμού. Αγώνας ενάντια στους διαχωρισμούς, το ρατσισμό και την ομοφοβία σήμερα, για την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ισότητας όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως σεξουαλικών επιλογών.

Η θρησκεία αποτέλεσε ιστορικά τον παράγοντα νομιμοποίησης της εξουσίας. Σήμερα συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους πιο σκοταδιστικούς θεσμούς που λειτουργούν ανοιχτά και δημόσια μέσα στην κοινωνία. Η θρησκεία τρέφεται με διαχωρισμούς και με κατασκευασμένους εχθρούς, αποτελεί βασικό εμπόδιο για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της εξουσίας. Ο αντικληρικαλισμός συγκροτεί τον αγώνα ενάντια σε όλες τις θρησκείες και την εκκλησία σήμερα, χαράσσοντας το δρόμο για την μελλοντική κοινωνία της αθεΐας, όπου οι άνθρωποι θα πιστεύουν ο ένας στον άλλο και όχι σε κάποιον θεό.

5. Αντιφασισμός – Μεταναστευτικό

Ο φασισμός είναι η εντατικοποίηση της καπιταλιστικής συνθήκης της εξαίρεσης. Ο φασισμός μας θέλει δούλους των αφεντικών. Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι η χειρότερη αηδία από όλες που έχει σκεφτεί ο ανθρώπινος νους, εσωκλείει όλο το μίσος που έχει συσσωρεύσει ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του. Ο φασισμός είναι η ανακήρυξη του εμφυλίου στα σπλάχνα του ανθρώπινου είδους. Ο φασισμός εντείνει την παρανομοποίηση και την στρατικοποίηση της εργασίας, θέτοντας όρους εξόντωσης στο «περισσευούμενο» εργατικό δυναμικό. Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό καλά θα κάνει να το βουλώσει και για τον φασισμό. Ο φασισμός αντιμετωπίζεται με ταξικούς όρους, ανατρέποντας το σύστημα που τον εκτρέφει. Εργαλείο του πολέμου ενάντια στον φασισμό-ναζισμό είναι ο μαχητικός προλεταριακός αντιφασισμός.

Η μετανάστευση είναι μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του πλανήτη. Οι άμεσες πολεμικές ή έμμεσες οικονομικές παρεμβάσεις σε διάφορες χώρες δημιουργούν απάνθρωπες συνθήκες για την επιβίωση των ανθρώπων εκεί. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός είναι που βγάζει τους μετανάστες εκτός της χώρας τους, ο δυτικός ναζί-φασισμός λέγοντας «έξω οι ξένοι από τις χώρες μας» συγκροτεί έναν μη-τόπο για τους κατατρεγμένους της γης, στρώνοντας το έδαφος για τα στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα αυριανά κρεματόρια.

Παλεύουμε για τα πολιτικά δικαιώματα όλων των μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα αντιπαλεύουμε την κατασκευασμένη από την εξουσία εικόνα εγκληματοποίησης τους. Συντονίζουμε τον κοινό ταξικό αγώνα ντόπιων και μεταναστών εργατών για την συνολική απελευθέρωση των καταπιεσμένων.

6. Καταστολή – Φυλακές – Αλληλεγγύη

Όσο η κρίση βαθαίνει, και τα υλικά κατασκευής της κοινωνικής συναίνεσης εξαντλούνται, το κράτος θα γίνεται όλο και πιο αυταρχικό, εντείνοντας την τρομοκρατία του κεφαλαίου, και διευρύνοντας την συνθήκη παρανομοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων. Η καταστολή παίρνει νέα ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Η αντίσταση στην καταστολή πρέπει να πάρει τα αντίστοιχα κοινωνικά διευρυμένα χαρακτηριστικά αναβαθμίζοντας την αντιπαράθεση των καταπιεσμένων με ολόκληρο το πλέγμα εξουσίας και κρατικής τρομοκρατίας.

Η φυλακή μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί μια καθημερινή επιβολή της εξουσίας ενάντια στην κοινωνική αντίσταση. Οι αναρχικοί στεκόμαστε ενάντιοι όχι απλά στις συνθήκες της φυλάκισης αποστρεφόμενοι το υπάρχον σωφρονιστικό σύστημα αλλά παλεύουμε για την διαμόρφωση των όρων ώστε να συγκροτηθεί μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς συστήματα τιμώρησης και κοινωνικής απομόνωσης.

Αυτή τη στιγμή, όπως και όλα τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση οι φυλακές είναι υπεράριθμες. Στα κελιά των φυλακών βρίσκονται άνθρωποι για πολιτικούς λόγους, επειδή αντιστάθηκαν στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου και στα σχέδια ολοκληρωτικής επιβολής τους στις ζωές των από-τα-κάτω, έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας και την πολιτική συμπαράσταση μας. Πέραν αυτών υπάρχουν κι άλλοι φυλακισμένοι οι οποίοι είτε δεν βρίσκονται στη φυλακή για πολιτικούς λόγους είτε οι πολιτικές πράξεις για τις οποίες έχουν φυλακιστεί μας βρίσκουν διάφωνους. Άσχετα από τις επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις στηρίζουμε τους αγώνες όλων των φυλακισμένων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, αναγνωρίζοντας ότι σε ένα ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, η τράπουλα από την οποία μοιράζονται και τα χαρτιά του εγκλεισμού είναι σημαδεμένη από τα πριν. Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών την απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ όλα τα δεσμά.