Σκέφτομαι καμιά φορά
-συνήθως στο μπάνιο-
ανάμεσα σε άσκοπες νότες
υδρατμούς απογνώσεων
και το γυάλινο πλέγμα
του καθρεπτιζόμενου ομοιώματώς μου:
Δεν έχω ιεραρχήσει το θάνατό μου
ο θάνατός μου, μου είναι αδιάφορος.
κι έπειτα μόνο
οι υπόκωφες φωνές
του μάγματος
που ρέει
απο το στόμιο ενός αόρατου κοινωνικού ηφαιστείου
ο θόρυβος των οποίων μου τρυπάει τα τύμπανα
διαρρυγνύει στητά και κυνικά
τη σκέψη μου.
η βοή των φωνών απλώνεται εντός μου:
δεν έχουμε ιεραρχήσει το θάνατό σου,
ο θάνατός σου, μας είναι αδιάφορος.
Σε όλους είναι.
-συνήθως στο μπάνιο-
ανάμεσα σε άσκοπες νότες
υδρατμούς απογνώσεων
και το γυάλινο πλέγμα
του καθρεπτιζόμενου ομοιώματώς μου:
Δεν έχω ιεραρχήσει το θάνατό μου
ο θάνατός μου, μου είναι αδιάφορος.
κι έπειτα μόνο
οι υπόκωφες φωνές
του μάγματος
που ρέει
απο το στόμιο ενός αόρατου κοινωνικού ηφαιστείου
ο θόρυβος των οποίων μου τρυπάει τα τύμπανα
διαρρυγνύει στητά και κυνικά
τη σκέψη μου.
η βοή των φωνών απλώνεται εντός μου:
δεν έχουμε ιεραρχήσει το θάνατό σου,
ο θάνατός σου, μας είναι αδιάφορος.
Σε όλους είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου