Η περιπλοκότητα της ενατένισης του κενού...

ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΓΥΡΕΥΟΥΜΕ να σώσουμε, το σαρκίο μας ή την ψυχή μας - αναλόγως με τις κατά περίπτωσιν προοπτικές. Και οι πεποιθήσεις μας βεβαίως διαμορφώνονται και ορίζονται από συγκεκριμένες ανάγκες. "Είμαι εκ πεποιθήσεως χορτοφάγος". Ηχεί τόσο αποφασιστικά, θα έλεγα αυστηρά, και η φράση αγλαΐζεται από έναν τόνο ηθικού περίπου μεγαλείου. "Είμαι εκ πεποιθήσεως εργένης". Το "εργένης" εύκολα θα μπορούσε εδώ να αντικατασταθεί από το τουρκίζον "μπεκιάρης". Το νόημα θα παρέμενε το ίδιο, η αίσθηση ωστόσο θα αλλοιωνόταν ριζικά. Ριζικότερα ακόμα θα αλλοιωνόταν σε μια παραλλαγή πλησιέστερη προς την αισθητική δραστικότητα του δημώδους δεκαπεντασύλλαβου: "Είμαι ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο". Η απόσταση ανάμεσα στον όρκο και την πεποίθηση είναι τεράστια. Η πεποίθηση καθησυχάζει, ο όρκος όχι. Ο όρκος δεσμεύει μόνο, με τις γνωστές ψυχολογικές συνέπειες άλλωστε. Ήδη ένα ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο εκφράζει μια θυμική κατάσταση ριψοκίνδυνη, ή και ηρωική, πάντως εντελώς εξωστρεφή. Σε αντίθεση με τον εκ πεποιθήσεως εργένη, που περιχαρακώνεται μέσα στον στοχασμό και την αυτάρκειά του. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που δηλώνεται με σαφήνεια κάθε φορά είναι η ανάγκη να ζήσει κανείς μόνος του. Ή να ζήσει κατ' ανάγκην μόνος του. Η διαφορά είναι και δω αισθητή. Κι άλλωστε ή έμφαση ορκισμένος ή εκ πεποιθήσεως - πόσο μπορεί να πείσει γι' αυτό που κραυγάζει; Τελικά, είτε ως επιλογή είτε ως επιβεβλημένη κατάσταση, ο μονήρης βίος δεν είναι παρά μια διηνεκής άσκηση ελευθερίας. Και φυσικά μόνο αν είναι, ή επειδή ακριβώς κάποιος είναι ποιητής, αποφασίζει να διασχίσει αυτή την μεγάλη έρημο. Φτιαγμένος από ευγενές ανθεκτικό μέταλλο. Πρόκειται πάντα για την ίδια αρχή των ταγμένων και των υπολοίπων. Τους πρώτους να μην τους χαίρεται κανένας αλλά και να μην τους κλαίει. Γιατί είναι πεισματάρηδες και δεν καταδέχονται ούτε τα υποκατάστατα ούτε να μιλήσουν γι' αυτό που κουβαλάνε και οι άλλοι νομίζουν, τόσο σφαλερά, ότι είναι ο σταυρός τους. Πάνω σε τεντωμένο σχοινί θα κυνηγήσουν, με πάθος και συνέπεια, τηντελειότητα των ερώτων τους. Ξέρωντας από πρίν καλά ότι στην άλλη άκρη τους περιμένει η άκρα μοναξιά, το τίμημα για την ύβρη που έχουν διαπράξει. Θανάσης Βαλτινός , "Κρασί και νύμφες".