Πάει ο Καιρός...

Πάει ο καιρός που παίζαμε σε κήπους εφηβείας
και δάκρυα δεν είχανε ποτέ τα μάγουλά μας,
η νιότη μας κατάντησε της μνήμης ο παρίας,
που αποζητά δικαίωση στα αλλοτινά φιλιά μας.

Πάει ο καιρός που καθαρή άστραφτε η ματιά μας
πεντάρα σαν δε δίναμε στον αληχτάρη Χρόνο
κι ο ένας στον άλλον χρώσταγε, εμάς τους δυο και μόνο
τώρα γοργά φορτώνουμε ρυτίδες στα κορμιά μας.

Πάει ο καιρός που ξέραμε ένα κρεββάτι μόνο
που σ’ ηδονές σακάτικες όλο έκλεινε το μάτι
σαν αεράκι δροσερό ρουφούσαμε τον πόνο
κι αχόρταγα ποτίζαμε παλιές πληγές μ’ αλάτι.

Πάει ο καιρός που λούζαμε τον έρωτα μ’ αλήθεια
τα "σ’ αγαπώ" δεν πρόφταινες κι εγώ να τα χορτάσω
ακόμα ο νους όμως σβαρνά τα πόδια στα ταξίδια,
-μόνος τρόπος πια να σ’ αγαπώ είναι να μην ξεχάσω...