Λοιπόν, για να τελειώνουμε με αυτή τη σαχλαμάρα, με αφορμή τον χαιρετισμό Κατίδη: To μόνο που έχει αξία να επισημάνουμε νομίζω είναι, το κλασσικό πρόβλημα των ορίων του αντιφασισμού. Η ανακάλυψη της διαλεκτικής εκείνης που οριοθετεί την αντιφασιστική τακτική των επαναστατικών δυνάμεων σε σχέση με τις αστικές "δημοκρατικές" δυνάμεις.
Η κωδικοποίηση αυτής της διαλεκτικής τίθεται πάνω στο ζήτημα "τιμωρία" απο τους αστικούς θεσμούς. Κι εδώ μπαίνει το διαρκές ερώτημα της υποκρισίας, καθώς τίθεται το ζήτημα πως μπορούμε να εμπιστευτούμε τους θεσμούς που γεννούν το φασισμό έτσι ώστε να περιμένουμε απο αυτούς τους ίδιους την καταδίκη του.
Απαντώντας: το ότι εμείς οι αναρχικοί θέλουμε να καταστρέψουμε το κράτος καθότι αυτό αποτελεί ένα απο τα μεγαλύτερα οικοδομήματα μέσα στο οποίο παράγονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται οi ανισότητες, και η εκμετάλλευση, δε σημαίνει ότι δεν το αναγνωρίζουμε ως αυτό που είναι, ως ένα πεδίο καταγραφής των συσχετισμών των δυνάμεων της εξέγεσης, της μεταρρύθμισης, του status quo και της αντιεξέγερσης. Η διαφορά μας με όλες τις άλλες συνιστώσες είναι ότι εμείς φτάνουμε την κριτική μας στην ολοκληρωτική ανατροπή του πεδίου και όχι στην απλή επικράτησή μας εντός του.
Με βάση αυτή την ανάγνωση, ασφαλώς και στηρίζουμε -χωρίς καμία αυταπάτη περί εμπιστοσύνης- την πιο αυστηρή τιμωρία απο τα θεσμικά όργανα , για να καταγραφεί ένας συσχετισμός απονομιμοποίησης της φασιστικής δημόσιας εικόνας. Σε αντίθετη άλλωστε περίπτωση (βλ. π.χ. Di Canio Ιταλία), η μη τιμωρία σημαίνει την διάχυση και τη νομιμοποίηση της φασιστικής εικόνας και αισθητικής.
Ταυτόχρονα -και κάπου εδώ δομείται η επαναστατική διαλεκτική- υποχρεούμαστε όχι απλά να μην αρκούμαστε σε αυτές τις θεσμικές τιμωρίες αλλά να είμαστε εντελώς επιφυλακτικοί, η πρακτική τους χρησιμότητα για εμάς, είναι η αξιοποίηση της οποιασδήποτε νομιμοποίησης παρέχουν στην αντιφασιστική κουλτούρα, και η κωδικοποίησή τους, απο αστικά φληναφήματα σε θέση μάχης στο δρόμο.
Με αυτό το τρόπο συνεχίζουμε να παλεύουμε στη δουλεια, στο σχολειό, στο πανεπιστήμιο, στη γειτονιά στο δρόμο για να τσακίσουμε το φασισμό, που είναι η μόνη αντιφασιστική προοπτική κι αλήθεια, γιατί όταν λεμε τσακίζουμε το φασισμό εννοούμε με τις ίδιες τις γροθιές μας.
Η κωδικοποίηση αυτής της διαλεκτικής τίθεται πάνω στο ζήτημα "τιμωρία" απο τους αστικούς θεσμούς. Κι εδώ μπαίνει το διαρκές ερώτημα της υποκρισίας, καθώς τίθεται το ζήτημα πως μπορούμε να εμπιστευτούμε τους θεσμούς που γεννούν το φασισμό έτσι ώστε να περιμένουμε απο αυτούς τους ίδιους την καταδίκη του.
Απαντώντας: το ότι εμείς οι αναρχικοί θέλουμε να καταστρέψουμε το κράτος καθότι αυτό αποτελεί ένα απο τα μεγαλύτερα οικοδομήματα μέσα στο οποίο παράγονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται οi ανισότητες, και η εκμετάλλευση, δε σημαίνει ότι δεν το αναγνωρίζουμε ως αυτό που είναι, ως ένα πεδίο καταγραφής των συσχετισμών των δυνάμεων της εξέγεσης, της μεταρρύθμισης, του status quo και της αντιεξέγερσης. Η διαφορά μας με όλες τις άλλες συνιστώσες είναι ότι εμείς φτάνουμε την κριτική μας στην ολοκληρωτική ανατροπή του πεδίου και όχι στην απλή επικράτησή μας εντός του.
Με βάση αυτή την ανάγνωση, ασφαλώς και στηρίζουμε -χωρίς καμία αυταπάτη περί εμπιστοσύνης- την πιο αυστηρή τιμωρία απο τα θεσμικά όργανα , για να καταγραφεί ένας συσχετισμός απονομιμοποίησης της φασιστικής δημόσιας εικόνας. Σε αντίθετη άλλωστε περίπτωση (βλ. π.χ. Di Canio Ιταλία), η μη τιμωρία σημαίνει την διάχυση και τη νομιμοποίηση της φασιστικής εικόνας και αισθητικής.
Ταυτόχρονα -και κάπου εδώ δομείται η επαναστατική διαλεκτική- υποχρεούμαστε όχι απλά να μην αρκούμαστε σε αυτές τις θεσμικές τιμωρίες αλλά να είμαστε εντελώς επιφυλακτικοί, η πρακτική τους χρησιμότητα για εμάς, είναι η αξιοποίηση της οποιασδήποτε νομιμοποίησης παρέχουν στην αντιφασιστική κουλτούρα, και η κωδικοποίησή τους, απο αστικά φληναφήματα σε θέση μάχης στο δρόμο.
Με αυτό το τρόπο συνεχίζουμε να παλεύουμε στη δουλεια, στο σχολειό, στο πανεπιστήμιο, στη γειτονιά στο δρόμο για να τσακίσουμε το φασισμό, που είναι η μόνη αντιφασιστική προοπτική κι αλήθεια, γιατί όταν λεμε τσακίζουμε το φασισμό εννοούμε με τις ίδιες τις γροθιές μας.
Α.Τ.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου