Τα χίλια πρόσωπα του Άϊχμαν στην Ελλάδα της κρίσης

Σκέψεις πάνω στην υπόθεση Καρέλι.

Ο "μέσος πολίτης" λέει για τον Καρέλι: "καλά του κάνανε" και τον σκότωσαν γιατί δολοφόνησε έναν άνθρωπο στα "καλά καθούμενα". Μάλιστα, αντιλαμβανόμαστε αυτή την πρόταση πάνω σε δυο άξονες, το φόβο και την εκδίκηση. Ο "μέσος πολίτης" φοβάται τον όποιο Καρέλι γιατί είναι "κακούργος", "ληστής", "φονιάς" κλπ. Ο Καρέλι, δεν γεννήθηκε προφανώς τέρας, όπως κανένας άνθρωπος δε γεννιέται "κακός, απ' τη φύση του". Οι "κοινωνικές του συντεταγμένες" τον οδήγησαν στην παρανομία κι από εκεί στη φυλακή, στην τιμωρία. Ο "μέσος πολίτης" δεν φοβάται τον όποιο Τσιρώνη. Αφενός, είναι Έλληνας, αφετέρου είναι δημόσιος υπάλληλος, οι κοινωνικές του συντεταγμένες τον οδήγησαν στη σωστή πλευρά στο κάγκελο της φυλακής. Ο Καρέλι, που παρόλα αυτά δεν είχε σκοτώσει μέχρι τότε, διαλύθηκε:... "Δεν χορτάσατε τόσα χρόνια απ΄τη ζωή μου; Από το 1997 είμαι μέσα. Ακόμη συνεχίζετε και με κρατάτε. Γιατί δε με αφήσατε να βρω ζωντανή τη μάνα μου και να φτιάξω κι εγώ μια οικογένεια; Τώρα αναγκαστικά πρέπει να πάρω μια ζωή από εσάς..." Ο Καρέλι, σίγουρα δεν ήταν άγιος, ούτε νομίζω θα διεκδικούσε τον τίτλο για τον εαυτό του, η απόγνωση του εγκλείστου όμως είναι μια μερική κι όμως περίπλοκη εξήγηση για το φονικό. Πολύ πιο "εδραία" από διάφορες άλλες σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπως του πρόσφατου φονικού στην Κρήτη με τις "μαγκούρες". Ο Καρέλι και οι κρατούμενοι μιλάνε για βασανιστές. Ο γνωστός "μέσος πολίτης" λέει ότι δεν υπάρχουν βασανιστές στις φυλακές, η αστυνομία το επιβεβαιώνει, ο υπουργός είναι κάθετος...Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι και ο δολοφονημένος ανθρωποφύλακας ανήκε στην κατηγορία των "σκληρών δημοσίων υπαλλήλων", σαν αυτούς στο Φαρμακονήσι. Όλοι το αρνήθηκαν, η αστυνομία, ο υπουργός, το δελτίο ειδήσεων μίλησε για φήμες. Στις ελληνικές φυλακές δεν υπάρχουν βασανιστές. Προφανώς οι τιμητές του αλβανού φονιά σκαρφίστηκαν ένα ευφάνταστο σενάριο για να τον δικαιολογήσουν. Ο "μέσος πολίτης", λοιπόν δίκαια δεν φοβάται την πιθανότητα ο κρατικός υπάλληλος, -αυτός που έχει την εξουσία και μπορεί ανά πάσα στιγμή να του επιβληθεί καθοριστικά χωρίς ποτέ να μπορεί να βρει το δίκιο του-, να είναι βασανιστής. Φοβάται τον φτωχοδιάβολο που μπορεί να πηδήξει το περβάζι του, δεν τον εξαγριώνει η βία της εξουσίας: είναι δίκαιη, στρέφεται εναντίον των άλλων. Το πόρισμα ήταν τελικό, μια επανάληψη δεδομένων απο δεδικασμένες αθωώτητες: δεν υπάρχουν βασανιστές, στο Φαρμακονήσι τη βάρκα την πήρε ο αέρας, το όπλο του Μελίστα εκπυρσοκρότησε, ο Δένδιας (δεν) μηνύει τις αγγλικές εφημερίδες που μιλάνε για βασανισμό αντιφασιστών, οι ληστές του Βελβεντού ΔΕΝ βασανίστηκαν κι όταν το σενάριο κάθεται πολύ στραβά, ή η εξέγερση αλλάζει τους συσχετισμούς: "ο Κορκονέας ήταν τρελός", τελοσπάντων ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ. Οι κάμερες ασφαλείας -που τοποθέτησε η ελληνική δημοκρατία για να καταγράφουν τις κινήσεις των κρατουμένων-, μια μέρα μετά στη Νιγρίτα, έδειξαν αυτό που δεν υπάρχει, στο μυαλό του "μέσου πολίτη": τους δημόσιους υπαλλήλους, τους κρατικούς λειτουργούς, τους αστυνομικούς τους επιφορτισμένους με την φύλαξη των περβαζιών του, σε παντελώς ψύχραιμη ψυχική κατάσταση, χωρίς καμιά δικαιολογία "εγκλεισμού" όσο "μερική" κι αν είναι αυτή, χωρίς εκείνα τα βιώματα των "κοινωνικών συντεταγμένων" που σε κάνουν φονιά, χωρίς -έστω- την "λάθος" εθνικότητα, να ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ μέχρι θανάτου έναν σιδηροδέσμιο άνθρωπο. Έδειξαν λοιπόν, ολοζώντανους τους βασανιστές για τους οποίους μας μιλούσε ο Καρέλι και οι υπόλοιποι κρατούμενοιν, να χορεύουν πάνω στο κουφάρι του θηράματος. Οι γνωστοί μας πια, [βλ. http://anthostoukakou.blogspot.gr/2014/01/blog-post_26.html] ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος είναι τώρα δεσμοφύλακες και είναι -και πάλι- στυγνοί δολοφόνοι και εγκληματίες, ταυτόχρονα παραμένουν και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Το βράδυ της Δευτέρας γύρισαν στο σπίτι εξουθενωμένοι να παίξουν με τα παιδιά τους, να φάνε ένα πιάτο ζεστό φαί, πιθανότατα είχαν πάρει διαβεβαιώσεις από το διευθυντή τους, πράξαν το σωστό, πήραν "εκδίκηση"...κι ο μέσος πολίτης ανασκευάζει κατά το ορθότερο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ, υπάρχουν τιμωροί "καλά του κάνανε", υπογραμμίζοντας μια αλήθεια που όσοι δεν έχουν μολυνθεί από την πανούκλα του μισανθρωπισμού στα νότια Βαλκάνια είχαν διαπιστώσει προ καιρού: ο "μέσος πολίτης" που φοβάται τον φτωχό πιο πολύ απο την εξουσία, που λέει "καλά του κάνανε" μόνο όταν το κράτος βιάζει τις ψυχές απεγνωσμένων ανθρώπων, αυτός ο "μέσος πολίτης" είναι ο ίδιος ο φασισμός, είναι το κουφάρι που δίνει ζωή στους δολοφόνους, είτε αυτοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι του δημοκρατικού καθεστώτος, είτε οι συναυτουργοί των παρασκηνίων με τις φόρμες παραλλαγής.    

Δεν μας αξίζει να είμαστε ο μέσος πολίτης, επιθυμούμε να γίνουμε ο εξεγερμένος άνθρωπος...