ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ;

Του Άρη Δ. Τσιούμα

Στην Ισπανία της δεκαετίας του ‘20 έξω από κάθε εργοστάσιο κρέμονταν μια καμπάνα.
Ο αρχικός της ρόλος ήταν να δίνει σήμα σε οποιαδήποτε περίσταση κινδύνου. Το επαναστατικό εργατικό κίνημα της εποχής όμως, μπόρεσε να της δώσει έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο. Όποτε υπήρχε οποιαδήποτε ανάγκη των εργαζομένων σε κάποιο εργοστάσιο στον ανηλεή αγώνα τους απέναντι στην εργοδοσία το χτύπημα της έδινε το σήμα συσπείρωσης και εργατικής αλληλεγγύης μαζεύοντας όλους τους εργάτες από τα γειτονικά εργοστάσια. ΣΗΜΑΝΕ ΑΠΕΡΓΙΑ.

Απεργία δίχως αύριο, που μπορεί να σήμαινε θάνατο, δολοφονίες, πείνα, εξαθλίωση, ήττα, αλλά σήμαινε ταυτόχρονα αγώνα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, νίκη.

Τούτος ο χτύπος του ξεσηκωμού έχει χρόνια να ηχήσει απειλητικά, να σημάνει τον πόθο των καταπιεσμένων για αγώνα, για ανατροπή των όρων ζωής που υφιστάμεθα κάτω από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ποιος φταίει γι’ αυτό; Φταίει η ατομικοποίηση που έντεχνα καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια, βασικό συμπλήρωμα της δεδομένης κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας και εκμετάλλευσης, που παίρνει πια τα χαρακτηριστικά ενός νέου ολοκληρωτισμού, φταίει η απώλεια του οράματος μιας καλύτερης κοινωνίας με πραγματική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, από όσους θέλουν να μας πείσουν ότι «τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ». Φταίνε φυσικά οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι διανοούμενοι που αποκρύβουν με τα πιο περίτεχνα κόλπα την ουσία των πραγμάτων, την κυριαρχία δηλαδή των ελίτ της αστικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία μέσω της ταξικής καταπίεσης. Φταίνε οι εργατοπατέρες που τα καλέσματα τους ηχούν όχι σαν σάλπισμα αγώνων αλλά σαν επιθανάτιος ρόγχος. Φταίνε τέλος κι όσοι περιμένουνε τη μεσσιανική λύση σωτηρίας και δεν βλέπουν έναν νέο κόσμο αντίστασης που χτίζεται στην κοινωνική βάση με κοινό χαρακτηριστικό την αυτοοργάνωση και την απόφαση για αντίσταση κι αντεπίθεση μέχρι τέλους. Από τα Ταξικά Σωματεία Βάσης, και τις Λαϊκές Συνελεύσεις στις Γειτονιές, ως τις Επιτροπές της Εργατικής Άρνησης Πληρωμών η αντίσταση του λαού είναι παρούσα.

Ότι δεν έρχεται μέσα από τις περίπλοκες διαδικασίες του πολιτικού εποικοδομήματος, το ξεγεννά μπρος στα μάτια της Ιστορίας η ανάγκη. Έτσι θαρρούμε έγινε το 1960 και το 1970 έτσι -ίσως με κάπως διαφορετικά χαρακτηριστικά- μπορεί να γίνει και τώρα.

Γι’ αυτό σήμερα αντί να συναινέσουμε στο κέλευσμα σιωπής του ποιητή που περιμένει «όπου να ‘ ναι να σημάνουν οι καμπάνες» προτιμούμε να αρπάξουμε το χαλινάρι της ζωής όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες, να αδράξουμε γερά με χέρι αποφασιστικό το σχοινί και να σημάνουμε απειλητικά την εξέγερση. Να ξαναφτιάξουμε ιστορία στέλνοντας τον κόσμο τον παλιό στο πεδίο της λήθης. Να ξαναχτίσουμε τη ζωή, ζώντας την.