Ο πόλεμος είναι εδώ. Αυτή είναι η μοναδική συμφωνία που έχουμε με το καπιταλιστικό μπλοκ εξουσίας και τον πρωθυπουργό, ο οποίος κάλεσε την κοινωνία και τους εργαζόμενους να κάνουν νέες θυσίες «σαν» να ήταν η χώρα σε κατάσταση πολέμου. Η χώρα για μας βρίσκεται σε μια διαρκή όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης που μαίνεται, είναι ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ποικιλόμορφο μπλοκ εξουσίας που απαρτίζεται από το κράτος και την κυβέρνηση, ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκδοχές του και τους αγοραίους μηχανισμούς των διεθνών οργανισμών της καπιταλιστικής επιβολής και ολοκλήρωσης.
Διαχωριστήκαμε επίσης και από τον έτερο πόλο εργατικής συσπείρωσης, το ΠΑΜΕ, το οποίο καθοδηγούμενο από ένα ΚΚΕ που δεν μπορεί να «σηκώσει» πολιτικά ούτε την υποψία μυρωδιάς δακρυγόνων, και δεν κατόρθωσε ούτε φωτογραφία να βγάλει το μπλοκ του μπροστά στη ΔΕΘ. Με κεντρικό μας σύνθημα την ταξική σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα δεν θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε με εκείνο το κομμάτι που μιλά για την προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης αλλά στη χειρότερη επίθεση του κεφαλαίου εξαφανίζεται άκαπνο, όπως ήρθε. Η ιστορία για καλό ή για κακό μας έχει μάθει πως τα συμφέροντα της τάξης κερδίζονται στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δεν μας ξενίζει καθόλου αφού αποτελεί την έκφραση στο δρόμο της πολιτικής του ΚΚΕ για εθιμοτυπικές πορείες που λειτουργούν μονάχα ως «αγωνιστικά» διαφημιστικά για την κεντρική μάχη που δίνεται -γι’ αυτούς- στην κάλπη.
Στις συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά, οι ιδιοκτήτες ταξί έδωσαν μαζικό και δυναμικό παρόν. Το ενδιαφέρον στη συγκέντρωση αυτή των μικροαστικών στρωμάτων δεν ήταν τόσο η σύγκρουση τους με την αστυνομία, καθώς για όσους έχουν απομαγεύσει την βία από την ιδεολογία η κατανόηση του κινήτρου της ανάγκης προφυλάσσει από απατηλές επαναστατικές ερμηνείες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη διαδικασία της άμεσης προλεταριοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων και το πολιτικό πρόσημο που θα λάβει αυτή κατά την εξέλιξή της.
Οι αγανακτισμένοι σαφώς λιγότεροι από άλλα κρίσιμα ραντεβού, αναδεικνύουν πλέον τα όρια του διαταξικού χυλού που απέναντι στην καταστολή απαντά με ειρήνη και απέναντι στον οικονομικό αφανισμό απαντά με όρους μετασχηματισμού του πολιτεύματος με στόχο μια «πραγματική δημοκρατία», χωρίς να συλλαμβάνει την ουσία της έννοιας. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει πολιτική ελευθερία και οικονομική ισότητα, η πλατεία όμως έχει καταλήξει σε ένα άθροισμα μεταμφιεσμένων πολιτικών οργανώσεων, οι οποίες συν τοις άλλοις στρογγυλεύουν τις γωνίες τους αναζητώντας ψηφοφόρους και ακροατήρια. Στην παραπάνω παρατήρηση χωράει και μια επισήμανση για το αναρχικό κίνημα. Ιστορικά αυτό, σύνδεε τη μοίρα του με το εργατικό κίνημα και τους αυτόνομους αγώνες βάσης, είναι λυπηρό -αν μη τι άλλο- στα όρια της ολικής θεαματοποίησης της βίας ως εμπόρευμα, αποστολή των ελευθεριακών συντρόφων να είναι να γεμίζουν τις πλατείες του μη-νοήματος και να αποτελούν συμπλήρωμα χεριών στους ιδιοκτήτες των ταξί.
Τέλος το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητών. Επίσης ήταν το μπλοκ που υπερασπίστηκε την πιο λάθος γραμμή για τον εαυτό του και το κίνημα. Με την ευθύνη να βαραίνει τις πλάτες των αριστερών συνιστωσών που ηγεμονεύουν, η μεγαλειώδης συγκέντρωση 8.000 φοιτητών που βρίσκονται σε αγώνα, επιδόθηκε σε ένα μαραθώνιο-πορεία μέσα στους άδειους δρόμους του αποκλεισμένου κέντρου της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να έρθει σε επαφή το κίνημα με κανένα άλλο πραγματικό κοινωνικό σύνολο. Το μόνο που ενδιέφερε τους χυδαίους διαχειριστές των συντονιστικών ήταν να συνδεθούν με το προεδρείο της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Η δε παραμονή της φοιτητικής πορείας μπροστά στη ΔΕΘ διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα, ενώ η πιο «δραστήρια» έκφραση των κομματικών μηχανισμών, ήταν ναπλακώνονται μεταξύ τους σε κάθε σταυροδρόμι, στην πλάτη των αποφάσεων μαζικών γενικών συνελεύσεων και την θέληση χιλιάδων σπουδαστών και φοιτητών για αγώνα. Κι εδώ πρέπει να γίνει μια έκκληση προς τους συντρόφους μας φοιτητές και σπουδαστές: εάν συνεχίσει το φοιτητικό κίνημα να αναπαράγει ενα πολιτικό μόντέλο συνδιαχείρισης που προτείνουν κομμάτια της καθεστωτικής αριστεράς και μη, τότε η πρόσκρουση αυτή τη φορά θα είναι μοιραία. Εάν πιστεύει κανείς ότι στη χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί η παιδεία θα απαντήσουν τα γραφεία των οργανώσεων που ελέγχουν τα συντονιστικά, εάν πιστεύει κάποιος ότι η θέση των φοιτητών είναι να αναστήσουν το πτώμα της ΓΣΕΕ, και να ανανεώνουν τις σοσιαλδημοκρατικές ονειρώξεις της αριστεράς (είτε αυτή φορά το επίσημο κουστούμι του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ημιεπίσημο ένδυμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παρά τις προθέσεις της παραμένει εξωκοινοβουλευτική), τότε σκάβει το λάκκο του φοιτητικού κινήματος. Πριν να είναι αργά, η δημοκρατία στους συλλόγους και τα συντονιστικά, θα πρέπει να διασφαλίσει το περιεχόμενο της ουσιαστικής σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με το αυτόνομο εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πως η ανάγκη για ένα φοιτητικό κίνημα καταλήψεων εδραιωμένο στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και με ταξικό προσανατολισμό είναι ανάγκη ολόκληρης της κοινωνίας και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης.Κλείνοντας σε όσα αφορούν τη σύγκρουση που κατά την άποψη μας ανοίγει περάσματα, «λαϊκό, οργανωμένο και μαζικό» είναι ότι είναι δίκαιο και αναγκαίο.
Με νέες δυνάμεις και πείσμα ριχνόμαστε την επόμενη μέρα στην κοινωνική απεύθυνση μέσα από τους μαζικούς χώρους, γιατί η ανάγκη θα δώσει τα υλικά για την έφοδο στο ουρανό της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ιδιοκτησία και διαχωρισμένη εξουσία. Γυρνάμε στη βάση για τη διαμόρφωση των Ταξικών Σωματείων Βάσης, των εργατικών συνελεύσεων γειτονιάς, των συλλόγων της νεολαίας και των μεταναστών για να χτίσουμε το Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο, την Επαναστατική Ομοσπονδία των εργαζομένων, για να δημιουργήσουμε την εργατική αυτοάμυνα και να διαμορφώσουμε τους όρους για την κοινωνική αντεπίθεση. Στην εποχή του ολοκληρωτισμού το καθήκον μας είναι να ανατρέψουμε για πάντα τη βαρβαρότητα. Και θα το κάνουμε.
Τα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (τα ίδια δηλαδή τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα στρώματα) φαίνονται πιο καθαρά. Είναι το πετσόκομμα των μισθών σε όλους τους κλάδους που χτυπά τους μισθωτούς, είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που προλεταριοποιεί τα μικροαστικά στρώματα, είναι ο επιδιωκόμενος εκφυλισμός με την καθετοποιημένη ταξικοποίηση της παιδείας που επιδιώκει σχολεία και σχολές για λίγους κι εκλεκτούς, είναι το νέο χαράτσωμα στις συντάξεις είναι η ανεργία που θερίζει είναι η μιζέρια στα λαϊκά σπίτια, είναι το ξεσάλωμα της κρατικής βίας στους δρόμους είναι μια μη-ζωή για όσους πετάγονται με συνοπτικές διαδικασίες στο περιθώριο της ύπαρξης.
Οι συγκεντρώσεις στη φετινή ΔΕΘ ήταν μια αντανάκλαση αυτής της επίθεσης. Περισσότερες από κάθε άλλη φορά, και από πολύ διαφορετικούς χώρους όλες οι συγκεντρώσεις κατέδειξαν ότι όλη αυτή η σαπίλα που με περίσσιο θράσος περιφέρουν ακόμα, δεν στηρίζεται από κανένα παραγωγικό κοινωνικό φορέα, παρά μόνο από το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό προσωπικό του αστικού μπλοκ και από τα όπλα της αστυνομίας.
Για να μας εξηγήσει ο πρωθυπουργός γιατί πρέπει να αφανιστούν οι εργαζόμενοι από το χάρτη, για το καλό το δικό τους (!) και φυσικά της πατρίδας (επιβεβαιώνοντας το «όπου ακούς πατρίδα, ανθρώπινο αίμα μυρίζει») χρειάστηκε να τον ακολουθήσουν 6.000 τουλάχιστον μισθοφόροι εγκληματίες (ΜΑΤ,ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ,ΥΜΕΤ,ΟΠΚΕ,ασφαλίτες κλπ) μερικοί τόνοι σιδερένιων κιγκλιδωμάτων, ένα κανόνι νερού, 400 μηχανές, και φυσικά μια νέα απίστευτη ποσότητα χημικών. Ήρθε λοιπόν ο στρατός της χούντας του καπιταλισμού να μας προστατεύσει άραγε από ποιους; Κι από τους προστάτες μας, ποιος θα μας προστατεύσει; Αυτή η περιφερόμενη συμμορία αφού τρομοκράτησε όλη την πόλη επί 3 μέρες, αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης ενάντια και στους κατειλημμένους χώρους, καθώς 50 περίπου μηχανές της ΔΕΛΤΑ «επισκέφτηκαν» την κατάληψη “Libertatia”, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης και τραμπουκισμού. Αλλά η τρομοκρατία δεν περνάει στους αγωνιστές.
Μπροστά μας, κάτω από τα μπαλκόνια μας, απλώνεται η συνθήκη της νέας εποχής. Το καθεστώς του νέου ολοκληρωτισμού δεν διαπραγματεύεται τίποτα, στρατιωτικοποιεί το εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών και επιβάλλεται με σιδηρά πυγμή. Όποιος ζητάει μεσολάβηση για να δει τον βασιλιά, καταλήγει τσαρλατάνος και μόνο όποιος έχει την πρόθεση να σκοτώσει το κτήνος έχει αγνές προθέσεις.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο κόσμος της εργασίας και η ίδια κοινωνία τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε: ή θα ζήσουμε χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη με συλλογική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, σε μια κοινωνία με ισότητα και άμεση δημοκρατία ή δεν θα μας αφήσουν να ζήσουμε καθόλου.
Ας δούμε όμως ποιοι σηκώσανε το γάντι της αντιπαράθεσης. Οι συγκεντρώσεις φέτος κάλυπταν πραγματικά όλο το κοινωνικό φάσμα από εργαζόμενους και φοιτητές μέχρι οπαδούς ανώνυμων εταιριών. Με τους τελευταίους δεν είναι δουλειά μας να ασχοληθούμε. Όμως πριν δούμε ποιοι διαδήλωσαν στη ΔΕΘ οφείλουμε να σταθούμε αρχικά στο ποιοι ΔΕΝ διαδήλωσαν. Γιατί αν και οι φετινές πορείες ήταν οι μαζικότερες των τελευταίων δεκαετιών, το κομμάτι που σίγουρα δεν αντιστοιχούσε σε παρουσία με την συγκυρία που διανύουμε ήταν αυτό που πλήττεται περισσότερο, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι γεγονός ότι αυτή η αντίφαση δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι είναι ίσως το μοναδικό κοινωνικό κομμάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει κανένα απολύτως φορέα έκφρασης, που να μπορεί έστω να περιγράψει την οργή του, μιας και ο εκφυλισμός της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζόμενων είναι τόσο οριστικός όσο το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είναι το πιο υπάκουο τσιράκι της κυβέρνησης και των αφεντικών.
Η Κ.Ε.Χ.Α. μαζί με άλλες δυνάμεις (ΕΕΚ, Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Επιτροπές «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία «Ροσινάντε», πολιτική ομάδα «Διεθνιστής», Εργατική Κίνηση Αθήνας κλπ) στήριξε συνειδητά την επιλογή της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης και πορείας. Υπερασπιζόμενοι στο δρόμο τη θέση μας για ένα ανεξάρτητο (από κράτος-αφεντικά και καθεστωτικές δυνάμεις) εργατικό κέντρο-καρδιά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος αρνηθήκαμε να συμβαδίσουμε με όσους μιλούν για ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα, με τις πράξεις τους όμως διαμορφώνουν το κινηματικό άλλοθι διεύρυνσης της συναίνεσης απέναντι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό, γινόμενοι ουρά του.
Οι συγκεντρώσεις στη φετινή ΔΕΘ ήταν μια αντανάκλαση αυτής της επίθεσης. Περισσότερες από κάθε άλλη φορά, και από πολύ διαφορετικούς χώρους όλες οι συγκεντρώσεις κατέδειξαν ότι όλη αυτή η σαπίλα που με περίσσιο θράσος περιφέρουν ακόμα, δεν στηρίζεται από κανένα παραγωγικό κοινωνικό φορέα, παρά μόνο από το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό προσωπικό του αστικού μπλοκ και από τα όπλα της αστυνομίας.
Για να μας εξηγήσει ο πρωθυπουργός γιατί πρέπει να αφανιστούν οι εργαζόμενοι από το χάρτη, για το καλό το δικό τους (!) και φυσικά της πατρίδας (επιβεβαιώνοντας το «όπου ακούς πατρίδα, ανθρώπινο αίμα μυρίζει») χρειάστηκε να τον ακολουθήσουν 6.000 τουλάχιστον μισθοφόροι εγκληματίες (ΜΑΤ,ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ,ΥΜΕΤ,ΟΠΚΕ,ασφαλίτες κλπ) μερικοί τόνοι σιδερένιων κιγκλιδωμάτων, ένα κανόνι νερού, 400 μηχανές, και φυσικά μια νέα απίστευτη ποσότητα χημικών. Ήρθε λοιπόν ο στρατός της χούντας του καπιταλισμού να μας προστατεύσει άραγε από ποιους; Κι από τους προστάτες μας, ποιος θα μας προστατεύσει; Αυτή η περιφερόμενη συμμορία αφού τρομοκράτησε όλη την πόλη επί 3 μέρες, αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης ενάντια και στους κατειλημμένους χώρους, καθώς 50 περίπου μηχανές της ΔΕΛΤΑ «επισκέφτηκαν» την κατάληψη “Libertatia”, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης και τραμπουκισμού. Αλλά η τρομοκρατία δεν περνάει στους αγωνιστές.
Μπροστά μας, κάτω από τα μπαλκόνια μας, απλώνεται η συνθήκη της νέας εποχής. Το καθεστώς του νέου ολοκληρωτισμού δεν διαπραγματεύεται τίποτα, στρατιωτικοποιεί το εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών και επιβάλλεται με σιδηρά πυγμή. Όποιος ζητάει μεσολάβηση για να δει τον βασιλιά, καταλήγει τσαρλατάνος και μόνο όποιος έχει την πρόθεση να σκοτώσει το κτήνος έχει αγνές προθέσεις.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο κόσμος της εργασίας και η ίδια κοινωνία τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε: ή θα ζήσουμε χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη με συλλογική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, σε μια κοινωνία με ισότητα και άμεση δημοκρατία ή δεν θα μας αφήσουν να ζήσουμε καθόλου.
Ας δούμε όμως ποιοι σηκώσανε το γάντι της αντιπαράθεσης. Οι συγκεντρώσεις φέτος κάλυπταν πραγματικά όλο το κοινωνικό φάσμα από εργαζόμενους και φοιτητές μέχρι οπαδούς ανώνυμων εταιριών. Με τους τελευταίους δεν είναι δουλειά μας να ασχοληθούμε. Όμως πριν δούμε ποιοι διαδήλωσαν στη ΔΕΘ οφείλουμε να σταθούμε αρχικά στο ποιοι ΔΕΝ διαδήλωσαν. Γιατί αν και οι φετινές πορείες ήταν οι μαζικότερες των τελευταίων δεκαετιών, το κομμάτι που σίγουρα δεν αντιστοιχούσε σε παρουσία με την συγκυρία που διανύουμε ήταν αυτό που πλήττεται περισσότερο, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι γεγονός ότι αυτή η αντίφαση δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι είναι ίσως το μοναδικό κοινωνικό κομμάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει κανένα απολύτως φορέα έκφρασης, που να μπορεί έστω να περιγράψει την οργή του, μιας και ο εκφυλισμός της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζόμενων είναι τόσο οριστικός όσο το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είναι το πιο υπάκουο τσιράκι της κυβέρνησης και των αφεντικών.
Η Κ.Ε.Χ.Α. μαζί με άλλες δυνάμεις (ΕΕΚ, Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Επιτροπές «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία «Ροσινάντε», πολιτική ομάδα «Διεθνιστής», Εργατική Κίνηση Αθήνας κλπ) στήριξε συνειδητά την επιλογή της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης και πορείας. Υπερασπιζόμενοι στο δρόμο τη θέση μας για ένα ανεξάρτητο (από κράτος-αφεντικά και καθεστωτικές δυνάμεις) εργατικό κέντρο-καρδιά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος αρνηθήκαμε να συμβαδίσουμε με όσους μιλούν για ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα, με τις πράξεις τους όμως διαμορφώνουν το κινηματικό άλλοθι διεύρυνσης της συναίνεσης απέναντι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό, γινόμενοι ουρά του.
Διαχωριστήκαμε επίσης και από τον έτερο πόλο εργατικής συσπείρωσης, το ΠΑΜΕ, το οποίο καθοδηγούμενο από ένα ΚΚΕ που δεν μπορεί να «σηκώσει» πολιτικά ούτε την υποψία μυρωδιάς δακρυγόνων, και δεν κατόρθωσε ούτε φωτογραφία να βγάλει το μπλοκ του μπροστά στη ΔΕΘ. Με κεντρικό μας σύνθημα την ταξική σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα δεν θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε με εκείνο το κομμάτι που μιλά για την προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης αλλά στη χειρότερη επίθεση του κεφαλαίου εξαφανίζεται άκαπνο, όπως ήρθε. Η ιστορία για καλό ή για κακό μας έχει μάθει πως τα συμφέροντα της τάξης κερδίζονται στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δεν μας ξενίζει καθόλου αφού αποτελεί την έκφραση στο δρόμο της πολιτικής του ΚΚΕ για εθιμοτυπικές πορείες που λειτουργούν μονάχα ως «αγωνιστικά» διαφημιστικά για την κεντρική μάχη που δίνεται -γι’ αυτούς- στην κάλπη.
Στις συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά, οι ιδιοκτήτες ταξί έδωσαν μαζικό και δυναμικό παρόν. Το ενδιαφέρον στη συγκέντρωση αυτή των μικροαστικών στρωμάτων δεν ήταν τόσο η σύγκρουση τους με την αστυνομία, καθώς για όσους έχουν απομαγεύσει την βία από την ιδεολογία η κατανόηση του κινήτρου της ανάγκης προφυλάσσει από απατηλές επαναστατικές ερμηνείες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη διαδικασία της άμεσης προλεταριοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων και το πολιτικό πρόσημο που θα λάβει αυτή κατά την εξέλιξή της.
Οι αγανακτισμένοι σαφώς λιγότεροι από άλλα κρίσιμα ραντεβού, αναδεικνύουν πλέον τα όρια του διαταξικού χυλού που απέναντι στην καταστολή απαντά με ειρήνη και απέναντι στον οικονομικό αφανισμό απαντά με όρους μετασχηματισμού του πολιτεύματος με στόχο μια «πραγματική δημοκρατία», χωρίς να συλλαμβάνει την ουσία της έννοιας. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει πολιτική ελευθερία και οικονομική ισότητα, η πλατεία όμως έχει καταλήξει σε ένα άθροισμα μεταμφιεσμένων πολιτικών οργανώσεων, οι οποίες συν τοις άλλοις στρογγυλεύουν τις γωνίες τους αναζητώντας ψηφοφόρους και ακροατήρια. Στην παραπάνω παρατήρηση χωράει και μια επισήμανση για το αναρχικό κίνημα. Ιστορικά αυτό, σύνδεε τη μοίρα του με το εργατικό κίνημα και τους αυτόνομους αγώνες βάσης, είναι λυπηρό -αν μη τι άλλο- στα όρια της ολικής θεαματοποίησης της βίας ως εμπόρευμα, αποστολή των ελευθεριακών συντρόφων να είναι να γεμίζουν τις πλατείες του μη-νοήματος και να αποτελούν συμπλήρωμα χεριών στους ιδιοκτήτες των ταξί.
Τέλος το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητών. Επίσης ήταν το μπλοκ που υπερασπίστηκε την πιο λάθος γραμμή για τον εαυτό του και το κίνημα. Με την ευθύνη να βαραίνει τις πλάτες των αριστερών συνιστωσών που ηγεμονεύουν, η μεγαλειώδης συγκέντρωση 8.000 φοιτητών που βρίσκονται σε αγώνα, επιδόθηκε σε ένα μαραθώνιο-πορεία μέσα στους άδειους δρόμους του αποκλεισμένου κέντρου της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να έρθει σε επαφή το κίνημα με κανένα άλλο πραγματικό κοινωνικό σύνολο. Το μόνο που ενδιέφερε τους χυδαίους διαχειριστές των συντονιστικών ήταν να συνδεθούν με το προεδρείο της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Η δε παραμονή της φοιτητικής πορείας μπροστά στη ΔΕΘ διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα, ενώ η πιο «δραστήρια» έκφραση των κομματικών μηχανισμών, ήταν ναπλακώνονται μεταξύ τους σε κάθε σταυροδρόμι, στην πλάτη των αποφάσεων μαζικών γενικών συνελεύσεων και την θέληση χιλιάδων σπουδαστών και φοιτητών για αγώνα. Κι εδώ πρέπει να γίνει μια έκκληση προς τους συντρόφους μας φοιτητές και σπουδαστές: εάν συνεχίσει το φοιτητικό κίνημα να αναπαράγει ενα πολιτικό μόντέλο συνδιαχείρισης που προτείνουν κομμάτια της καθεστωτικής αριστεράς και μη, τότε η πρόσκρουση αυτή τη φορά θα είναι μοιραία. Εάν πιστεύει κανείς ότι στη χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί η παιδεία θα απαντήσουν τα γραφεία των οργανώσεων που ελέγχουν τα συντονιστικά, εάν πιστεύει κάποιος ότι η θέση των φοιτητών είναι να αναστήσουν το πτώμα της ΓΣΕΕ, και να ανανεώνουν τις σοσιαλδημοκρατικές ονειρώξεις της αριστεράς (είτε αυτή φορά το επίσημο κουστούμι του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ημιεπίσημο ένδυμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παρά τις προθέσεις της παραμένει εξωκοινοβουλευτική), τότε σκάβει το λάκκο του φοιτητικού κινήματος. Πριν να είναι αργά, η δημοκρατία στους συλλόγους και τα συντονιστικά, θα πρέπει να διασφαλίσει το περιεχόμενο της ουσιαστικής σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με το αυτόνομο εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πως η ανάγκη για ένα φοιτητικό κίνημα καταλήψεων εδραιωμένο στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και με ταξικό προσανατολισμό είναι ανάγκη ολόκληρης της κοινωνίας και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης.Κλείνοντας σε όσα αφορούν τη σύγκρουση που κατά την άποψη μας ανοίγει περάσματα, «λαϊκό, οργανωμένο και μαζικό» είναι ότι είναι δίκαιο και αναγκαίο.
Με νέες δυνάμεις και πείσμα ριχνόμαστε την επόμενη μέρα στην κοινωνική απεύθυνση μέσα από τους μαζικούς χώρους, γιατί η ανάγκη θα δώσει τα υλικά για την έφοδο στο ουρανό της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ιδιοκτησία και διαχωρισμένη εξουσία. Γυρνάμε στη βάση για τη διαμόρφωση των Ταξικών Σωματείων Βάσης, των εργατικών συνελεύσεων γειτονιάς, των συλλόγων της νεολαίας και των μεταναστών για να χτίσουμε το Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο, την Επαναστατική Ομοσπονδία των εργαζομένων, για να δημιουργήσουμε την εργατική αυτοάμυνα και να διαμορφώσουμε τους όρους για την κοινωνική αντεπίθεση. Στην εποχή του ολοκληρωτισμού το καθήκον μας είναι να ανατρέψουμε για πάντα τη βαρβαρότητα. Και θα το κάνουμε.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου