tag:blogger.com,1999:blog-3648777557581075372024-03-01T17:06:09.927-08:00Άνθος του Κακούγια μια βιβλιοθήκη των γνώσεων & των αισθημάτων...Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.comBlogger122125tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-3183963577698984492023-08-04T05:58:00.003-07:002023-08-04T08:35:36.723-07:00Η διάφανη Λίμνη<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC6KDz1IV-A44m_fY_VflR8kcxS1XuG-urk3o5Q5VpoZbFBsbb_RPnEwdTgU30RhffzxKGQqhRe0cnmrhu1PpuXU8_Hvd9hqQpEBjVdio32rv_6erkuXiW8tfCRLxua30EM_xeeeFd4brvBEbW30VmT9VgagFjMu_AV1EFVRWNcFrH8pJhuTkBP8MqWas/s720/FB_IMG_1544184286052.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="720" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC6KDz1IV-A44m_fY_VflR8kcxS1XuG-urk3o5Q5VpoZbFBsbb_RPnEwdTgU30RhffzxKGQqhRe0cnmrhu1PpuXU8_Hvd9hqQpEBjVdio32rv_6erkuXiW8tfCRLxua30EM_xeeeFd4brvBEbW30VmT9VgagFjMu_AV1EFVRWNcFrH8pJhuTkBP8MqWas/s320/FB_IMG_1544184286052.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ενώ εκείνον τον καιρό ζούσα σχεδόν δίπλα στη θάλασσα, πήρα το αυτοκίνητο και διασχίζοντας μια απαιτητική διαδρομή έφτασα μέχρι τη λίμνη Τ. Σε όλο τον δρόμο δεν συνάντησα σχεδόν κανέναν, ένα – δύο αγροτικά κι ένα παμπάλαιο Nissan που πήγαινε αργά στην άκρη του δρόμου. Σκύβοντας είδα ένα ζευγάρι γερόντων που κρατούσαν τα μάτια αυστηρά συγκεντρωμένα στη μέση της ασφάλτου που χυνόταν μπροστά τους. Ποιος ξέρει, ίσως είχαν κουραστεί να αλληλοκοιτάζονται μέσα στα χρόνια. Από την αντίθετη πλευρά του δρόμου όμως κατέβαινε ένα απέραντο πολύχρωμο μεταλλικό ποτάμι αυτοκινήτων, πήγαιναν στη θάλασσα – εκείνη που εγώ άφηνα πίσω μου… Δεν ήθελα την απέραντη ανοιχτωσιά της, τα ψηλά της κύματα και εκείνον τον τρομερό της ορίζοντα, όπου το μάτι δεν μπορεί να σταματήσει πουθενά. Ζητούσα το όριο, τη μικρούλα λαδί λίμνη με τα καλάμια γύρω της να την σημαδεύουν και να την τυφλώνουν - να μαντεύουν την έλλειψη κάποιας ακτής. Πρώτη φορά ποθούσα το συγκεκριμένο, όχι το μακρινό και το άπιαστο, καταλαβαίνεις; Εκείνη η λιμνούλα –σαν τοπίο ξεχασμένο σε πίνακα ανωνύμου στο σαλόνι των γερόντων που προσπέρασα στον δρόμο μου– αγκάλιαζε την ανεπάρκεια του εαυτού, του σώματος, την αποκοίμιζε ψιθυρίζοντας πως όλα εδώ θα πάνε καλά. Γύρω μου, όπου κοιτούσα έναν κύκλο, έβλεπα το λασπώδες χώμα που την περικύκλωνε, ενώ η θάλασσα ύπουλη και πλανεύτρα υποσχόταν ό,τι όμορφο και μεγάλο σε όλους, ενώ οι περισσότεροι που λεν την αγαπούν δεν κάνουν ποτέ δυο βήματα απ’ το σημείο που σπάει δίχως λυγμό ο πιο ελάχιστος παφλασμός της ζωής. Η θάλασσα νομίζω αξίζει εάν ελπίζεις ακόμα, γι’ αυτό την προτιμούν οι ταξιδευτές που προσμένουν την ευτυχία σε έναν άλλο τόπο και οι ονειροπόλοι που αγωνιούν για ευτυχία σε έναν άλλο ορίζοντα. Εμένα πια όμως όλα αυτά μου φαινόταν πολύ μακρινά – τα ταξίδια με κούρασαν και οι ορίζοντες αποδείχτηκαν ψεύτες. Η ζωή ήταν πια συνέχεια πικρή – συγγνώμη που παραδέχομαι έτσι ανοιχτά μια τέτοια πραγματικότητα, όμως το σώμα της συνέχεια λέπταινε και το χειρότερο: κανένα μήνυμα δεν έφτανε πια. Με αυτές τις σκέψεις ξάπλωσα μπροστά σε έναν ασθενικό ήλιο με την πλάτη ριγμένη στις χούφτες της λίμνης και έκλαψα. Ξανάγραψα εκείνο το πρώτο γράμμα, τούτη τη φορά νοερά με τη σκέψη μου σχηματίζοντας αόρατες λέξεις στον αέρα, αφήνοντας όλο τον πυρπολισμό του ήλιου να με ανατριχιάσει, γιατί αυτό ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα νοιώσει στο χάδι σου: </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: trebuchet;">«Λοιπόν, πάει καιρός που δεν έχω γράψει ένα τέτοιο ‘γράμμα’ και είναι αλήθεια ότι παλεύω όλη τη μέρα με τον εαυτό μου να μην το στείλω πουθενά – και κάπως τα καταφέρνω, τη μέρα… τη νύχτα όμως, όλα είναι διαφορετικά, τη νύχτα ζωντανεύουν όλοι οι ορειχάλκινοι δαίμονες που χορεύουν στην άκρη του ποτηριού, διψούν όλες οι φασματικές φιγούρες που ξερνάει ο καπνός που υψώνεται ολοένα πάνω από τα κεφάλια μας, σαν οι θαμώνες κάποιου καπηλειού να βάζουν εύτακτα φωτιά στο εαυτό τους… Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεσαι πάλι στην άκρη της λίμνης, πίσω από στάχια ψηλά και χάνεσαι μέσα σε μια παραλλαγή διαφορετικών χρωματισμών και τόνων του ξανθού και του γήινου, του πράσινου και του υπέργειου• χαμογελάς ακέραιη – ολόκληρη μια απίθανη δυνατότητα, ταυτόχρονα μια σάρκινη πραγματικότητα – μια καθοριστική συνάντηση που εκκρεμούσε από κάποια πρώτη - πρώτη στιγμή. Γιατί δεν απαντάς; Και απομένει όλη η τρέλα του να μην μπορώ να σε δω και όλος ο πόθος του τρόμου να σε συναντήσω ξανά. Πως θα γινόταν αν όλα ήταν διαφορετικά; Γιατί δεν απαντάς; Οι απαντήσεις χάνονται σαν χαρτιά μέσα σε γυάλινα μπουκάλια που αφήνουν παιδιά στην άκρη της θάλασσας, κι αντέχουν μόνο με την ελπίδα της επόμενης παλίρροιας… τα παιδιά όμως δικαιούνται ακόμα να ελπίζουν σε άλλο τόπο και νέο ορίζοντα, εγώ όμως, όπως σου είπα, έχω κουραστεί αρκετά – κι εσύ ακόμα μετά από όλα αυτά δεν απαντάς – και δεν ήθελα να στο πω αλλά τώρα πια που είμαι γυμνός, κάτω από αυτόν τον αρρωστιάρικο ήλιο, τι να κρύψω; Γι' αυτό ήρθα στη λίμνη να αφήσω μέσα σε μια ψευδαίσθηση τούτο το γράμμα που έκλεισα στο μπουκάλι του τελευταίου ποτού, γι’ αυτό δεν πήγα στη θάλασσα, ίσως τότε γεννιούνταν εκείνη η ελπίδα των τρελών, ότι η μοίρα μπορεί να το έφερνε στα φτιαγμένα από άργιλο και αρμύρα αλαβάστρινα πόδια σου…</span><span face="Calibri, "sans-serif"">»</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Αφουγκράστηκα ξανά την απόλυτη ερημιά, κοιτώντας μια τελευταία φορά τα στάχυα που λικνίζονταν και το παλιό Nissan παρατημένο πιο πίσω, ακούμπησα το μπουκάλι στην άκρη του νερού της περίκλειστης λίμνης... τώρα ξέρεις κι εγώ γιατί δεν απαντώ…</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: trebuchet;"><br /></span></div>Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-34306223294322587872023-07-05T05:27:00.006-07:002023-07-05T05:31:33.503-07:00Ζώντας τη ζωή της!<div style="text-align: right;">του Άρη Τσιούμα</div><br />ΖΩΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ | Σημειώσεις με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της αναρχικής επαναστάτριας Έμμα Γκόλντμαν (εκδ. Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα 2019, μτφρ. Ροζίνα Μπέρκνερ)<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVcy2cVNLGReBAB0XbzRbHWkeqs4tBvJj27ltY3ipruhGz0SlMmN4nVDaYQ9U1d7DZ3Y2lgJA96rwsLT_O94xJW0s2HxpKiPe-2fqflW42UQ1EH2TZDdzYjyisbQ4YN9MPiduPFsuuER0iamqWt5GZOyO4nXCMj06f8sqRHRD5fx7cTDLWyzrVVCbpAJU/s708/02-emma-goldman-shirt.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVcy2cVNLGReBAB0XbzRbHWkeqs4tBvJj27ltY3ipruhGz0SlMmN4nVDaYQ9U1d7DZ3Y2lgJA96rwsLT_O94xJW0s2HxpKiPe-2fqflW42UQ1EH2TZDdzYjyisbQ4YN9MPiduPFsuuER0iamqWt5GZOyO4nXCMj06f8sqRHRD5fx7cTDLWyzrVVCbpAJU/s320/02-emma-goldman-shirt.jpg" /></a></div><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Το ίδιο το βιβλίο αποτελεί μια αφηγηματική παλίρροια που μιλάει για την τρικυμιώδη πορεία της χειραφέτησης μέσα από μια ζωή και μια γυναίκα, διαμορφώνοντας έναν καμβά πάνω στον οποίο χρωματίζεται ολόκληρη η τωρινή κατάσταση. Αποτελεί με λίγα λόγια μια εξαιρετική αφορμή για συζήτηση.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Έπειτα η Ροζίνα Μπερκνερ εκτός από μια ικανή μεταφράστρια αποτελεί και μια εξαιρετική συνομιλήτρια, συνάμα μια σημαντική αγωνίστρια. Για όσους δεν γνώριζαν την αγέρωχη στάση της, όταν έπεσε κι αυτή με τη σειρά της θύμα των σκευωριών της τότε Αντιτρομοκρατικής τον Νοέμβρη του 1990, με αφορμή την περιβόητη υπόθεση της οδού Μαυρικίου, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι κρατήθηκε για μήνες έγκλειστη στην απομόνωση μαζί με τους συντρόφους Γιάννη Μπουκετσιδη και Σπύρο Κογιάννη, ενώ συμμετείχε στην κοινή απεργία πείνας τους που οδήγησε αρχικά στη δική της απελευθέρωση. Ωστόσο η ίδια συνέχισε την απεργία με αίτημα την απελευθέρωση και των δύο συντρόφων της.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Τέλος, αυτή η ώσμωση με τη μακρινή ή και κοντινότερη ιστορία πραγματοποιείται στους χώρους της κατάληψης Libertatia που απέδειξε μια για πάντα από τι ατσάλινο υλικό είναι φτιαγμένο ένα κίνημα, το οποίο δυστυχώς πολλές φορές θάφτηκε και θάβεται από τη συνειδητή δράση των εχθρών του αλλά ενίοτε και από την υποκριτική άγνοια των άσπονδων «φίλων» του, μόνο και μόνο όμως για να ξαναγεννηθεί εκ νέου.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Εδώ χρειάζεται ίσως χρειαστεί να προσθέσουμε, έναντι αποφυγής κάποιας παρεξήγησης, ότι εμείς δεν αγαπούμε ούτε θαυμάζουμε το ατσάλι και δεν θα το θέλαμε πουθενά στον κόσμο μας, προτιμούμε πάντα την τρυφερότητα, γιατί εκεί άλλωστε βρίσκεται η μεγάλη δεξαμενή υλικών του ελευθεριακού κόσμου που ονειρευόμαστε, όσο παλεύουμε για να αντέξουμε τούτον εδώ της αδικίας, της καταπίεσης και της ανισότητας.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Αλλά ας επανέλθουμε στο βιβλίο μας, δεν θα επιμείνω πολύ στο σπουδαίο σε κάθε περίπτωση, αποτύπωμα της Γκόλντμαν ως προσωπικότητας, αλλά θα κρατήσω μόνο μερικές σημειώσεις που σχετίζονται με το αναρχικό κίνημα διαχρονικά και τα σχετικά ζητήματά που αναδεικνύει το κείμενο.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Μια εξαίρεση θα κάνω σε αυτό, η οποία σχετίζεται με την κληρονομιά της Έμμα Γκόλντμαν στο ελευθεριακό κίνημα· το παράδειγμά της συγκεντρώνει πολλά σημαντικά στοιχεία και αρετές: χειραφέτηση, μαχητικότητα, επιμονή, οξυδέρκεια που την κατέστησαν έναν θρύλο, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά τον θάνατό της. Ωστόσο την Έμμα Γκόλντμαν δεν μας ωφελεί να τη σκεφτόμαστε ως μυθική φιγούρα, όταν μιλάμε για παράδειγμα δεν μιλάμε για την εξωτικοποιημένη εξαίρεση, αλλά για ένα μοτίβο ζωής και αγώνα στοιχεία του οποίου μπορεί να υιοθετήσει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. Και σε μεγάλο βαθμό άλλωστε τούτο γίνεται. Χιλιάδες γυναίκες αγωνίζονται με απαράμιλλη επιμονή για τη ζωή, για την καλυτέρευση των όρων διαβίωσης της, για την επιβίωση, για τα πάντα, κάτω από τους δυσμενείς όρους που ορίζει η σύγχρονη σκλαβιά της ταξικής ανισότητας, της κρατικής ωμότητας και της πατριαρχικής επιβολής. Τα ίδια δηλαδή βάσανα που αντιπάλεψε η Γκόλντμαν σε όλη της τη ζωή και με όλη της τη ζωή.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Τα στοιχεία του βιβλίου που με εντυπωσίασαν περισσότερο είχαν να κάνουν με το εάν αφήσουμε στην άκρη το οπωσδήποτε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, κατά τα άλλα υπάρχουν σημεία στην ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος, αλλά και της κοινωνικής κινητοποίησης ευρύτερα, τότε και σήμερα, με αξιοσημείωτες ομοιότητες.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Ένα πρώτο σημείο που προκύπτει, καθώς εντοπίζεται στο κείμενο πολύ καθαρά σχετίζεται με τη διαχρονική σημασία του συγκλονιστικού ιστορικού γεγονότος για τη γέννηση συνειδήσεων και τη διαμόρφωση νέων αγωνιστικών υποκειμένων. Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει η Γκόλντμαν τα γεγονότα του Σικάγο το 1886 με τη δολοφονία των αναρχικών εργατών που άνοιξε τον δρόμο για τη νομιμοποίηση του 8ώρου, θυμίζει έντονα αφηγήσεις ή βιώματα συντρόφων και συντροφισσών για τον τρόπο που τους επηρέασαν οι δολοφονίες του Καλτεζά ή του Γρηγορόπουλου για να αναφέρω δύο μόνο γνωστά παραδείγματα.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Αυτός ο κύκλος που εξαιτίας του χαμού ανθρώπων φέρει κάτι από την απαισιόδοξη οπτική του Βάλτερ Μπένγιαμιν για τον Angelus Novus του Κλέε, ισορροπεί την όποια θλίψη για τα συντρίμμια, με την ίδια τη συμμετοχή στον αγώνα και την έμπνευση των νέων ανθρώπων που εντάσσονται στο κίνημα.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Όπως η Γκόλνμταν συγκλονίστηκε από τους θανάτους του Σικάγο έτσι και η ίδια με τη ζωή της συγκλόνισε μετέπειτα χιλιάδες σε ολόκληρο τον κόσμο, -μαζί και εμάς- που σήμερα συνεχίζουμε να αναφερόμαστε στη ζωή και τη δράση της, επιχειρώντας να αποκομίσουμε εργαλεία για την πιο αποτελεσματική αντίσταση μας στα προβλήματα που θέτει ο κόσμος της εξουσίας, τα οποία δυστυχώς πρέπει να πούμε ότι επίσης παρουσιάζουν τρομερές ομοιότητες με 150 χρόνια πριν.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Ένα άλλο ζήτημα που εξετάζεται de facto από πολύ κοντά ήταν η χρήση της βίας και η πρακτική της προπαγάνδας με την πράξη, ένα θέμα που ταλάνισε και με έναν τρόπο συνεχίζει και σήμερα όλα τα κινήματα που αποσκοπούν στον εκτεταμένο κοινωνικό ανασχηματισμό. Παρατηρούμε σχεδόν ως μετέχοντες σε αποφάσεις, σκεπτικά, πικρίες, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και ζωές που θυσιάζονται μέσα στο καμίνι του κοινωνικού πολέμου, με τη σκληράδα του αιώνα που συμβαίνουν αλλά και την απαράμιλλη αγάπη και αλληλεγγύη, τα δάκρυα πόνου μα και χαράς. Τα συμπεράσματα τελικά που αποκομίζει το κίνημα για τη δράση του, τον τρόπο που κινείται και περισυλλογίζεται.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Κάπου εδώ οφείλουμε να πούμε ότι ολόκληρο το βιβλίο λόγω της εκφραστικότητας της Γκόλντμαν και προφανώς της ικανότητας της Ροζίνας Μπέρκνερ στη μετάφραση λειτουργεί ως ένα καλειδοσκόπιο του παρελθόντος. Όσο το διαβάζει ο αναγνώστης νοιώθει τόσο κοντά στους ανθρώπους που περιγράφονται ώστε μπορεί ακόμα και να περιμένει να γυρίσουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και να τον ρωτήσουν την άποψή του για το ένα ή το άλλο θέμα. Πραγματικά οι περασμένοι αιώνες σκορπούν τη σκόνη τους στα χέρια μας, μέσα από το ξεφύλλισμα του βιβλίου βλέπουμε εικόνες, ανθρώπους αισθανόμαστε την ατμόσφαιρα, βιώνουμε την ένταση, τον ζήλο τη στεναχώρια. Κι αυτά συμβαίνουν με εντελώς ανεπιτήδευτο τρόπο, όπως δηλαδή τα διηγείται η Έμμα.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Άλλα δύο θέματα που προκύπτουν από το βιβλίο και σχετίζονται με ιστορικά ζητούμενα του ελευθεριακού κινήματος είναι αφενός το ζήτημα της οργάνωσης και αφετέρου το ζήτημα της πολιτικοποίησης των μεταναστών. Στο μεν πρώτο μπορούμε από τη μία πλευρά να θαυμάσουμε το πνεύμα δράσης της πρωταγωνίστριας η οποία επιδίδεται σε μια απίστευτη σειρά δημόσιων παρουσιών μέχρι την οριστική της απέλαση από τις ΗΠΑ, ένα κατόρθωμα απολύτως αδύνατον να επιτευχθεί έξω από τις τεράστιες οργανωτικές δυνατότητες της ίδιας αλλά κατ’ επέκταση του κινήματος. Ωστόσο ταυτόχρονα βλέπουμε ότι η Γκόλντμαν λειτουργεί ως απόστολος της αναρχικής ιδέας, ένας ρόλος που σχετίζεται πιο εύκολα με τη δράση του πρώτου κύκλου των Ισπανών αναρχικών στο τελευταίο τέταρτο του 19ου καθώς ούτε συμμετέχει σταθερά σε κάποια κοινωνική οργάνωση, ούτε επιχειρεί να δημιουργήσει κάποια πολιτική οργάνωση η ίδια. Η ενέργεια της στρέφεται προς τη δημιουργία κυρίως του σημαντικού περιοδικού Mother Earth, γεγονός που αποκαλύπτει και τον τρόπο παρέμβασης των αναρχικών εκείνη την εποχή.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Στο δεύτερο θέμα παρακολουθούμε πως ο μικρός και εν πολλοίς απομονωμένος κύκλος των ριζοσπαστών εμιγκρέδων, μέσα από ενέργειες της ίδιας της Γκόλντμαν έρχεται σε επαφή με τους προοδευτικούς διανοούμενους των ΗΠΑ και έπειτα με το οργανωμένο εργατικό κίνημα της χώρας, σπάζοντας στην πράξη αυτόν τον κύκλο της απομόνωσης. Είναι μια διαδικασία εξαιρετικά σημαντική και θα είχε τεράστια σημασία να βλέπαμε την εξέλιξη της, αν δεν εκδιώχνονταν βίαια από τη χώρα η πρωτοπόρα αναρχική, έχοντας στο νου μας τον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξαν στη διαμόρφωση του κοινωνικού κινήματος οι ριζοσπάστες εμιγκρέδες στην Ευρώπη.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Η ίδια η ζωή της Γκόλντμαν στο σύνολό της θέτει ερωτήματα ξανά για όσα μας απασχολούν και σήμερα: μετανάστευση, εργασία, γάμος, οικογενειακό περιβάλλον, καταπίεση, ελευθερίες, μητρότητα, αγώνας, καταστολή…) και ακριβώς επειδή δεν μιλάμε για ένα μυθιστόρημα (ξεπερνάει κατά πολύ την όποια φαντασία η πραγματικότητα του να ζει αυτή τη ζωή μια γυναίκα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα) αλλά για μια αγωνιστική διαδρομή, σε όλα αυτά τα ζητήματα βρίσκουμε και σειρά από λύσεις, την υποστήριξη της μετανάστευσης, την εργασιακή αλληλεγγύη, την εγκατάλειψη ενός αποτυχημένου γάμου, την εναντίωση στην οικογενειακή καταπίεση, το διάβασμα, τη σημασία της ενθάρρυνσης στις νεότερες γυναίκες του κινήματος, και πολλά πολλά ακόμη.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Όποτε διαβάζουμε αυτά τα ιστορικά βιβλία οφείλουμε να έχουμε στο νου μας το παρόν και το μέλλον. Έχει πραγματική αξία για το οργανωμένο κίνημα το πώς θα κατορθώσουμε να αντλήσουμε στοιχεία από αυτήν την πλούσια κληρονομιά. Άλλωστε ακόμη και στο εσωτερικό του κινήματος παρατηρούμε την κυκλική επαναφορά ζητημάτων τα οποία θα έπρεπε να μπορούμε σήμερα να αποκωδικοποιήσουμε πιο εύκολα εξαιτίας ακριβώς των ιστορικών εμπειριών μας. Για παράδειγμα βλέπουμε μέσα από τη μικρή σύγκρουση που αναφέρει η Γκόλντμαν με τον Κροπότκιν, πως η γυναικεία παρουσία στο αναρχικό κίνημα έθετε μια συγκεκριμένη ατζέντα, η οποία σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να παραγνωριστεί από την ανδρική πλειοψηφία. Παρόμοια ζητήματα αντιμετωπίζει και μια άλλη θρυλική μορφή του γυναικείου ελευθεριακού κινήματος πολλά χρόνια αργότερα, η Λουσία Σαορνίλ όταν έπρεπε να πείσει την ανδρική ηγεσία της CNT για την ανάγκη να δημιουργηθούν οι Mujeres Libres, ώστε να λειτουργήσουν από κοινού με τους υπόλοιπους τομείς του ελευθεριακού κινήματος στην Ισπανία.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Σήμερα γνωρίζουμε την αξία και τον λόγο αυτών των πρωτοβουλιών και τις υποστηρίζουμε με θέρμη. Ταυτόχρονα η ιστορική εμπειρία αυτών των κινήσεων συγκροτεί ένα ισχυρό θεωρητικό παράδειγμα στο οποίο μπορούν να βασιστεί η ελευθεριακή προοπτική με ορίζοντα τη λειτουργία ειδικών γυναικείων ομάδων ως αναπόσπαστο τμήμα του οργανωμένου αναρχικού κινήματος.</span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Κλείνοντας αυτήν τη σύντομη τοποθέτηση θα ήθελα να πω, ως συνέχεια όλων των παραπάνω, τη σημασία που έχει η έκδοση αυτών των βιβλίων για το κίνημά μας και τους αγωνιστές και τις αγωνίστριές του. Όλος αυτός ο τεράστιος κόπος που καταβάλλεται από τους ανθρώπους πίσω από τα εξώφυλλα, τις μεταφράσεις, τις διορθώσεις και τις επιμέλειες δεν πάει καθόλου χαμένος, αντιθέτως αποτελεί προϋπόθεση για τη μεγαλύτερη επιδραστικότητα των ιδεών μας στο κοινωνικό σώμα. Κι αυτό είναι και το μόνο ας πούμε παράπονο που έχω από το βιβλίο, θα ήθελα να το είχα διαβάσει νεότερος, όταν η μαγεία της αγωνιστικής έμπνευσης είναι -όσο κι αν προσπαθούμε να παραμένουμε πάντα νέοι- πιο φλογερή, αλλά το ότι μπορούμε πλέον να το παραδώσουμε στους νεότερους συντρόφους και συντρόφισσες είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.</span></div>Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-91531199855323714842023-06-24T07:27:00.003-07:002023-06-24T07:31:08.773-07:00Ο Ντουρρούτι & ο μίτος της Κοινωνικής Απελευθέρωσης<p style="text-align: right;"><span style="font-family: Constantia, "serif"; text-align: justify;">του Άρη Τσιούμα</span></p><p style="text-align: right;"><span style="font-family: Constantia, "serif"; text-align: justify;"></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ7a7S2Hv02UeEPSqzp8HZ0wWKQGmr8AYPNLNz9OOZhuaxPajw2jQ7fGDUSahNiH31aSUKzht6nxHT41FYLO2lSs9MSIea9dtr1UXcdiMrSrstRweVQSlzc6MmgUtJNcip_3zV5O4eQ1QpxSZNb0VqCzkSSeJmkspO-jjmlbGEUeev3Tl2z9W-x3nG4kI/s579/343950834_1371347443435254_8609726178773258921_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="463" data-original-width="579" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ7a7S2Hv02UeEPSqzp8HZ0wWKQGmr8AYPNLNz9OOZhuaxPajw2jQ7fGDUSahNiH31aSUKzht6nxHT41FYLO2lSs9MSIea9dtr1UXcdiMrSrstRweVQSlzc6MmgUtJNcip_3zV5O4eQ1QpxSZNb0VqCzkSSeJmkspO-jjmlbGEUeev3Tl2z9W-x3nG4kI/s320/343950834_1371347443435254_8609726178773258921_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Ο
Αμορός τοποθετεί τον Ντουρρούτι του μέσα στον λαβύρινθο της ισπανικής
επανάστασης και του εμφυλίου πολέμου και τι σημαίνει αυτό, ότι με όχημα τον
εμβληματικό αναρχικό ο συγγραφέας ουσιαστικά προσωποποιεί συμβολικά την
επανάσταση και έτσι ακολουθεί την ιστορική διαδρομή του Ντουρρούτι μέσα στον
λαβύρινθο, δηλαδή την αντεπανάσταση, την αντίδραση, την οποία ο Αμορός με
σπουδή κατορθώνει και εντοπίζει όπου κι αν αυτή εμφανίζεται, ακόμη κι εκεί που
δεν θα έπρεπε να υπάρχει, δηλαδή στους κόλπους του ίδιου του ελευθεριακού
κινήματος. Ναι, ο Ντουρρούτι όπως και στις περισσότερες προσεγγίσεις του
εμφανίζεται κι εδώ ως το απόλυτο καλό, συγκεντρώνει την λαϊκή ευθύτητα, με μια
αδιαπέραστη ανιδιοτέλεια, συνθέτοντας μια δυναμική και ανυποχώρητη οξυδέρκεια
που αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως όλα αυτά τα στοιχεία που δεν είναι
παρά τα ίδια τα υλικά, οι έννοιες και οι αξίες που έχουν καλλιεργηθεί μέσα και
από το ισπανικό προλεταριάτο της Ισπανίας αναδεικνύονται λαμπρότερα σε
αντιπαράθεση με τη μοχθηρία, την πανουργία, τη δολιότητα και όλα τα συνώνυμα
που περιγράφουν την κοινωνική αποτύπωση της λειτουργίας που ονομάζουμε εξουσία.</span></p><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Επιλέξαμε κάποια σημεία που κρίνουμε
ότι είναι τα πιο σημαντικά και ταυτόχρονα χρήσιμα για εμάς σήμερα, ώστε να τα
αναδείξουμε γιατί πρέπει να πούμε ότι η επιλογή να εκδώσουμε το βιβλίο του
Αμορός, όπως παλιότερα κι άλλους τίτλους που σχετίζονταν με το γεγονός της ισπανικής
επανάστασης όπως το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μέσα στην Ομίχλη</i>
του Άμπελ Παθ ή οι </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Mujeres</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif";">
</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Libres</span></i><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif";"> </span><span style="font-family: "Constantia","serif";">της Μάρθα Άκελσμπεργκ, δεν γίνεται
αποκλειστικά για ιστορικούς λόγους, αλλά κυριότερα για να αντλήσουμε
παραδείγματα αγώνα και πείρα που μπορεί να χρησιμεύσει στη δική μας απόπειρα
σήμερα, με όσα βέβαια χωρίζουν τις εποχές, τους ανθρώπους και τους τόπους, αλλά
και με όσα ενώνονται μέσα στο καθολικό όραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης που
παραμένει κοινό μέσα στο χρόνο, σε όλους τους τόπους κι αφορά κάθε έναν από τα
εκατομμύρια των καταπιεσμένων της Υδρογείου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Ένα
πρώτο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι ότι παρά τις όποιες οπισθοχωρήσεις, τα όποια
λάθη παρά την παρουσία ακόμα και ανθρώπων αστικής καταγωγής, το ελευθεριακό
κίνημα της Ισπανίας υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα βαθιά προλεταριακά κινήματα
όλων των εποχών και παρέμεινε τέτοιο σε όλη την τρομερή ιστορική διαδρομή του
από τα μέσα του 19<sup>ου</sup> αιώνα μέχρι και το τέλος του εμφυλίου πολέμου
και την ήττα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Παρατηρούμε,
με μικρές εξαιρέσεις (μια από αυτές ο Σαντιγιάν) μια έντονη έλλειψη των
οργανικών διανοουμένων που συναντάμε συνήθως σε άλλα παρόμοια κινήματα,
φαίνεται ότι όλη η κοπιώδης πνευματική εργασία αυτού του μεγάλου κοινωνικού και
πολιτικού οργανισμού προέρχεται όντως από μια συστηματοποιημένη παρατήρηση ένα
μπόλιασμα της λαϊκής πρακτικότητας με τις δυνατότητες που χαρίζει ο μοντέρνος
ορθολογισμός της εποχής, όπως τον κατανοούσε και τον εφάρμοζε ο ιβηρικός
αναρχισμός. Αυτό δεν σήμαινε ασφαλώς ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερες και λαμπρές
προσωπικότητες που ωθούσαν τα πράγματα όμως η έκταση της κοινωνικής
ανασύνθεσης, η διαμόρφωση ενός νέου κόσμου στο κέλυφος του παλιού ήταν μια
διαδικασία στην οποία στόχος ήταν η εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερων ή
δυνατόν και όλων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Ωστόσο
αυτό δεν σημαίνει καθόλου, όπως υπογραμμίζει μέσα στη ροή του κειμένου του και
ο Αμορός, ότι δεν υπήρχε ηγεσία στο ελευθεριακό κίνημα που συγκρότησαν η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">CNT</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif";"> </span><span style="font-family: "Constantia","serif";">και η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">FAI</span><span style="font-family: "Constantia","serif";">, το συνδικάτο δηλαδή και η πολιτική
οργάνωση των αναρχικών. Μάλιστα κάποιες φορές αυτή εμφανίζεται κάθετη και
αυστηρή, ακόμη κι αν προέκυπτε ως φυσική ηγεσία των επαναστατών που οι μάζες
αναγνώριζαν ως πρωτοπόρους, αγκάλιαζαν και στήριζαν πραγματικά, όπως φυσικά
πριν από οποιονδήποτε άλλον τον ίδιο τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι. Δεν είμαστε
αφελής, ούτε ήρθαμε σήμερα να αναγνωρίσουμε ότι όλα τα κοινωνικά κινήματα
φέρουν την ηγεσία τους, αλλά από την άλλη όπως έχει ειπωθεί και παλιότερα σε
μια γνωστή ρήση το ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αθώοι δεν σημαίνει ότι
είμαστε όλοι το ίδιο ένοχοι. Με απλά λόγια η φυσική και συλλογική ηγεσία που
αναδύθηκε από τα σπλάχνα του κινήματος παρά τα λάθη, τις αντιπαραθέσεις και τις
αντιθέσεις ποτέ ούτε διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει λογικές εξόντωσης ή
απομόνωσης, εξορίας ή άλλων μορφών βασανισμού απέναντι στους εσωτερικούς, και
μάλιστα ούτε καλά καλά και στους εξωτερικούς αντιπάλους. Αποτελεί ένα διαρκές
ζήτημα που επιμένει ωστόσο το πώς σε συνθήκες κατεπείγουσες και ιδιαίτερες θα
διασφαλιστεί η πορεία των κινημάτων στη βάση των αρχών τους και όχι στις υποκειμενικές
ερμηνείες των ηγετικών στελεχών τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Ένα
ακόμη ζήτημα που αναδύεται στο σήμερα από την ιστορική αναφορά είναι αυτό του
Οργανωτικού Δυϊσμού, με απλά λόγια δηλαδή την ταυτόχρονη παρουσία των Αναρχικών
μέσα στις κοινωνικές μάζες αλλά και στη λειτουργία της δικιάς τους Πολιτικής
Οργάνωσης. Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι δεν υπήρξε ποτέ επαναστατικό κίνημα
που δεν συνέδεσε την ονομαζόμενη δουλειά στις μάζες με την συλλογική συνείδηση
μιας οργάνωσης ιδεολόγων. Το πρόβλημα που γέννησε το ισπανικό παράδειγμα ωστόσο
τέθηκε όχι όταν αυτή η απλή λογική εφαρμόστηκε με συνέπεια αλλά όταν η ηγετική
ομάδα της ομοσπονδίας εκβιαζόμενη και πιεζόμενη από την κατάσταση αναγκάστηκε
να αποποιηθεί μεγάλο κομμάτι των αρχών της. Παρόλα αυτά το συμπέρασμα όσο αφορά
τα επαναστατικά εργαλεία στη σύγχρονη περίοδο δεν έχει αλλάξει: η σύνθεση που
προϋπόθεσε έναν επικείμενο θρίαμβο για τις υπάγωγες τάξεις, για το εργατικό
προλεταριάτο κάτω από τις επαναστατικές σημαίες του ιστορικού αναρχισμού δεν
είναι άλλη από τη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">CNT</span><span style="font-family: "Constantia","serif";">
και τη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">FAI</span><span style="font-family: "Constantia","serif";">,
τούτα τα λατινικά αρχικά έγιναν ο λαμπρός φάρος της χειραφέτησης γιατί
κατόρθωσαν να εμπερικλείουν πόθους κι ανάγκες, ακόμα και μίση βέβαια σε μια
κοινωνία εξαθλίωση που υποσταθμίζονταν όμως μπροστά στην πανανθρώπινη ιδέα της ελευθερίας
και της ισότητας. Ήταν και παραμένει απλή και λογική σκέψη ότι ένας ή
περισσότεροι επιδραστικοί επαναστάτες δεν αρκούν ποτέ για να αλλάξουν τον κόσμο
χωρίς την υποστήριξη των μαζών και από την άλλη οι ίδιες οι πλατιές μάζες των
καταπιεσμένων για να κατορθώσουν να πετύχουν την χειραφέτησή τους πρέπει να
έρθουν σε επαφή με ένα καθολικό πρόταγμα απελευθέρωσης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Θα
πρέπει ωστόσο να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε από την
ασφάλεια που μας παρέχει η χρονική απόσταση τα όποια σφάλματα, ωστόσο
προσπαθούμε να καταλάβουμε για να χτίσουμε ένα νέο κίνημα που θα έχει
περισσότερη πείρα και επίσης μια οργάνωση όπου τα μέλη της θα έχουν μια καλή
εικόνα και μια βαθύτερη γνώση των ζητημάτων που προέκυψαν στον βηματισμό της
ιστορικής διαδρομής του Αναρχισμού. Αυτή η λειτουργία είναι εξαιρετικά
σημαντική για εμάς καθότι η έννοια της Οργάνωσης δεν αποτελεί μια χίμαιρα ή μια
φιλολογική συζήτηση, αλλά απτή πραγματικότητα μέσα από την απόπειρα της
Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Κι
εδώ θα ήθελα να θέσω μια ακόμη σημείωση προφανώς σχετική με το ίδιο το νόημα
του βιβλίου που είναι μια ιστορία του οργανωμένου αναρχισμού. Άκουσα πρόσφατα
σε μια εκδήλωση έναν σύντροφο να καταθέτει την εκτίμηση ότι οι απόπειρες
οργάνωσης του αναρχισμού στον ελλαδικό χώρο έχουν αποτύχει. Η διαφωνία μας με αυτή
την εκτίμηση δεν είναι μόνο αυτονόητη εξαιτίας ενός τελείως διαφορετικού
βιώματος, είναι βαθύτερη πολιτική. Κατά την άποψή μας η υπόθεση της εδραίωσης
της οργανωτικής αντίληψης μέσα στο αναρχικό κίνημα είναι μια σχετικά πρόσφατη
διαδικασία τουλάχιστον με την κοινωνική σύνθεση και τις προοπτικές των
σημερινών αγωνιστών που την υπερασπίζονται. Είναι προφανές ότι η πρώτη σπορά
είναι εν μέρει δεμένη διαλεκτικά με την προηγούμενη της κατάσταση, οπότε θα
ήταν απλά άστοχο να πιστεύαμε σε μια εύκολη επιτυχία, όπως κι αν την έχει ο
καθένας στο νου του. Αντιθέτως σε αυτήν την σύνθετη κατάσταση που χρειάζεται
χρόνο και νέες προκλήσεις που θα διαπεράσει για να θεμελιωθεί κανείς δεν μπορεί
να πει ότι τα πράγματα παραμένουν ίδια. Ακόμη και προηγούμενες μορφές συλλογικής
δράσης των αναρχικών που έχουν σήμερα χάσει τη δυναμική τους έπαιξαν σημαντικό
ρόλο στη διαμόρφωση της συνέχειας. Πριν λίγα χρόνια η οποιαδήποτε αναφορά σε
οργάνωση απευθείας ταυτιζόταν και καταγγελλόταν ως κομμουνιστική και σταλινική
παρεκτροπή, σήμερα ακόμη και όσοι δεν έχουν κατανοήσει ακριβώς ή δεν έχουν
βιώσει την εμπειρία μιας οργανωτικής προσπάθειας αναφέρονται στην οργάνωση και
τον αγώνα για την Αναρχία. Άλλωστε την έννοια της αποτυχίας έχει νόημα να την
σκεφτόμαστε αφαιρετικά, πρέπει να δούμε τι θα μπορούσε να λείπει, αν δεν
υπήρχαν αυτές οι προσπάθειες και τα μικρά τους επιτεύγματα. Αν σήμερα γίνονται
σε ένα υπόγειο εργαστήριο αύριο θα εκδηλωθούν εκεί που πραγματικά ανήκουν: στο
κοινωνικό ξέφωτο. Παραμένουμε αθεράπευτα αισιόδοξοι για το μέλλον του
αναρχισμού μας, άλλωστε η επιτυχία είναι ό,τι δεν είναι ακόμα εδώ και τίποτε
περισσότερο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Η
Ισπανία σήμερα μας μαθαίνει την επανάσταση ως ρεαλιστικό σχέδιο κι όχι ως
κατακλείδα αφηρημένων σκέψεων. Μας ενδιαφέρει πρωτίστως να δούμε μια σύνθεση
των δυνατοτήτων με τις επιθυμίες, δεν μπαίνουμε πια στις ιστορικές συζητήσεις
με την πίστη του ζηλωτή αλλά με το ανοιχτό πνεύμα του αγωνιστή που αναζητά το
μονοπάτι. Γι’ αυτό διαβάζουμε πάντα περπατώντας. Τούτο το συγκεκριμένο βιβλίο
μπορεί να συγκαταλεχθεί στη λεγόμενη «βιβλιογραφία της απομυθοποίησης» γιατί η
δίκαιη και εμπεριστατωμένη κριτική του παραμένει σε σημεία της ιδιαίτερα
αυστηρή. Όπως όμως σημειώναμε κατά την έκδοση το βιβλίο, πόσο μάλλον εμείς, δεν
επιθυμούμε ασφαλώς να απογοητεύσουμε ή να ισοπεδώσουμε τις κατακτήσεις των
ιδεολογικών μας προγόνων, αντιθέτως στρεφόμαστε ξανά και ξανά στην Ισπανία με
ζεστή καρδιά μα και ειλικρίνεια γιατί παραμένει το πιο ασύλληπτο άλμα που έκανε
η ανθρωπότητα προς την χειραφέτηση της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Κλείνοντας
τις σημειώσεις μας με αφορμή το βιβλίο οφείλουμε να μείνουμε και σε ένα σημείο
που διαπερνά ολόκληρο το κείμενο, όχι από κάποια εμμονή του συγγραφέα αλλά
εξαιτίας των αντικειμενικών ιστορικών δεδομένων. Ο αναρχισμός ήταν είναι και θα
είναι εκτός των άλλων, ως ένα κίνημα ελευθερίας ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα
πέρα ως πέρα. Όπου ο κοινωνικός επαναστατικός αναρχισμός συγκροτήθηκε σε δύναμη
που αξίωνε την υπεράσπιση του δικού του προγράμματος μοιραία βρέθηκε σε ένοπλη
σύγκρουση με τον μπολσεβικισμό, στην Ουκρανία του Νέστορ Μάχνο κατά την περίοδο
του δεύτερου αντάρτικου και στην Ισπανία τον Μάη του 1937. Πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο ο συγγραφέας υποστηρίζει έμμεσα την πιθανότητα ο Ντουρρούτι να έπεσε νεκρός ως αποτέλεσμα μιας σταλινικής πλεκτάνης. Αν και δεν υπάρχουν τα ντοκουμέντα που θα αποδείκνυαν την εκτίμηση η πολιτική κατάσταση επιτρέπει μια τέτοια σκέψη: την ίδια περίοδο στη Σοβιετική Ρωσία ολοκληρώνονται οι "δίκες της Μόσχας" και εκατοντάδες πρώην μπολσεβίκοι ηγέτες εκτελούνται. Την επόμενη χρονιά στην Ισπανία στελέχη του φιλο-τροτσκιστικού POUM και οι αναρχικοί αγωνιστές Μπερνέρι και Μπαρμπιέρι δολοφονούνται και εξαφανίζονται μετά από ενέργειες της μυστικής αστυνομίας της GPU που ελέγχεται από το κομμουνιστικό κόμμα και πράκτορες της ΕΣΣΔ.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Είναι απολύτως
λογικό, η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της και ο μπολσεβικισμός ιδιαίτερα να αποτελεί το
τελευταίο τέχνασμα της διαχωρισμένης εξουσίας, μια κιβωτός για να σώσει τον
εαυτό της από την κοινωνική πλημμυρίδα, μόνο και μόνο για να την καταστρέψει
όταν νοιώσει να πατάει και πάλι γερά στα πόδια της κι όσοι την πολέμησαν
πραγματικά έχουν πια αποδυναμωθεί ουσιαστικά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Ως
επίλογο θα θέλαμε όμως να πούμε ότι η Ιστορία είναι ένα πράγμα και οι άνθρωποι
που την φτιάχνουν ένα άλλο, ίσως κανείς δεν μπορεί να σταθεί έξω από την
ιστορία που διαμορφώνει τον αισθητό κόσμο, όμως τα εργαλεία μας μπορούν να
βρεθούν σε σημεία που δεν περιμέναμε αν μπορούμε να διατηρήσουμε καθαρή τη
ματιά μας έτσι σε έναν στίχο που μπορεί να συγκινήσει ακόμα, ένας σημαντικός
κουβανός ποιητής ο Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ έγραφε ότι «είναι προτιμότερο να
ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι», ο Ρεταμάρ ήταν στενός
συνεργάτης ενός άλλου επαναστάτη που επίσης ορίστηκε ως σύμβολο, του Τσε
Γκεβάρα, δεν ξέρω αν ο Τσε ήξερε για τον Ντουρρούτι, - ίσως, φαίνεται πάντως
ότι υπήρξαν άνθρωποι που φτιάχτηκαν από το ίδιο υλικό, η ήττα της Ισπανίας
διέσωσε τον Ντουρρούτι, αυτήν τη διαχρονική πυξίδα των ανυπότακτων, πριν
εφευρεθεί η ενσωμάτωση του ποπ αρτ, και πριν τα απελευθερωτικά οράματα γίνουν
ένα απέραντο σφαγείο με γκούλαγκ, δολοφονίες, πλεκτάνες και μυστικές υπηρεσίες.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Αυτό
το βιβλίο είναι ακόμη ένα κερί που επιμένουμε να ανάβουμε λοιπόν, όχι τιμής
ένεκεν για όσα συνέβησαν αλλά, ελπίζοντας να καταφέρουμε να βάλουμε όντως φωτιά
όχι στο ένα αντικείμενο ή το άλλο όχι στο ένα σύμβολο ή το άλλο αλλά στο ίδιο
το κρατικο – καπιταλιστικό σύστημα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Constantia","serif";">Κι
όπως μου έλεγε ένας επίσης σημαντικός σύντροφος χθες μόλις, καμιά φορά μοιάζει
να τα πηγαίνουμε καλύτερα με τους νεκρούς παρά με τους ζωντανούς, και είναι
όντως μια άσχημη κοινή μοίρα για τους ιστορικούς και τους επαναστάτες να πρέπει
να περνάνε τόσο χρόνο με τους νεκρούς για να αποκρυπτογραφήσουν τους ζωντανούς,
ωστόσο ο αναρχισμός είναι το κίνημα υπεράσπισης και εορτασμού της ζωής, κι ως
τέτοιο μπορεί να κοιτάει πάντα προς το μέλλον – όπως έγραφε και ο Σαρτρ
λακωνικά «μόνο στη δράση υπάρχει ελπίδα». Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν, έχουμε
τόσα ακόμη να κάνουμε!<o:p></o:p></span></p>Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-87208510773561652652023-05-14T08:58:00.000-07:002023-05-14T08:58:06.263-07:00 Η ευγενής μας τύφλωση… σημείωμα για τις εκλογές του 2023<p> <b><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Η ευγενής
μας τύφλωση…</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">ο
πολιτικός παρωπιδισμός και η αδυναμία έκφρασης των συμφερόντων των υποτελών
τάξεων</span></i><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmw1-mKocOHiBSsjYzWiDBxrXikHx9vp_tgqVVfzAOh17nYIsV6Pi6B-CrfXU2KObbztio992ZHaw2tQ4sTtwX9YzJ2sEH7By2z6AafeYcOmtPQvLiq7JgE_Qty9CSI69D-AjTonOby_6ZokKLPQh97S7liZ_grDjFcXv1CjECC7io84FU5yHsA0R8/s1214/Screenshot_1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="601" data-original-width="1214" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmw1-mKocOHiBSsjYzWiDBxrXikHx9vp_tgqVVfzAOh17nYIsV6Pi6B-CrfXU2KObbztio992ZHaw2tQ4sTtwX9YzJ2sEH7By2z6AafeYcOmtPQvLiq7JgE_Qty9CSI69D-AjTonOby_6ZokKLPQh97S7liZ_grDjFcXv1CjECC7io84FU5yHsA0R8/s320/Screenshot_1.png" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<div style="mso-element-anchor-horizontal: column; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-linespan: 2; mso-element-wrap: around; mso-element: dropcap-dropped; mso-height-rule: exactly;">
<table align="left" cellpadding="0" cellspacing="0" hspace="0" vspace="0">
<tbody><tr>
<td align="left" style="padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;" valign="top">
<p class="MsoNormal" style="line-height: 26.6pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-element-anchor-horizontal: column; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-linespan: 2; mso-element-wrap: around; mso-element: dropcap-dropped; mso-height-rule: exactly; mso-line-height-rule: exactly; page-break-after: avoid; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 36.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-text-raise: -3.0pt;">«Ε<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</div>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">ίμαστε
όλοι ίδιοι»; Να ποιο παρουσιάζεται ως το πλέον κρίσιμο ερώτημα των επικείμενων
εκλογών. Κι αν η αναρχική ιδεολογική πανοπλία μας δίνει τη δυνατότητα να
απαντήσουμε με ένα ξερό «ναι», θα κάνουμε μια μικρή παρέκβαση, για να
αναλύσουμε λίγο περισσότερο τον πυρήνα του ερωτήματος. Αφενός θα πρέπει να
πούμε ότι η ίδια η φύση του ερωτήματος δεν περιποιεί τιμή σε όσους το θέτουν
(βασικότερα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ) καθώς υπονοεί την (πρόδηλη κατά τα άλλα)
έλλειψη οποιουδήποτε θετικού προγράμματος που θα εκφράσει τις πραγματικές
ανάγκες των υποτελών τάξεων, αλλά αντιθέτως οχυρώνεται πίσω από τον ετεροκαθορισμό
της λογικής του «μικρότερου κακού». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Ωστόσο
αυτή η λίγο έως πολύ διαχρονική τακτική της σοσιαλδημοκρατίας ποτέ δεν μπόρεσε
να συγκροτήσει από μόνη της μια δυναμική νίκης έναντι των δυνάμεων της δεξιάς.
Χρειάστηκε πάντα να διαθέτει είτε ποιοτικά διαχωριστικά χαρακτηριστικά, όπως
εκφράζονταν στην έννοια της «αντιδεξιάς» ρητορικής ή έστω ένα προγραμματικό
πλαίσιο που θα έπειθε θετικά ένα κομμάτι των υποτελών τάξεων να δεσμευτεί στην
κεντροαριστερά ως τη μόνη πιθανότητα να ζήσει καλύτερα. Θα ήταν άστοχο ιστορικά
και πολιτικά, μια εύκολη λαθροχειρία να επιχειρήσουμε μια οποιαδήποτε σύγκριση
των προσδοκιών των υποτελών τάξεων την επομένη της πρώτης τετραετίας της
διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1981 με την αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη θητεία του
στους θώκους της εξουσίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Ας
επανέλθουμε όμως στο αρχικό ερώτημα κι ας απαντήσουμε με αιρετικό πνεύμα «όχι,
δεν είναι όλοι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ίδιοι</i></b>». Το ερώτημα βέβαια εκτός από ενοχικό παραμένει και αίολο
κι ως τέτοιο παραπειστικό, διότι επιχειρώντας να καταλάβουμε τι σημαίνει η
έννοια <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ίδιο</i> στην πολιτική
ανακαλύπτουμε ότι ο ερωτών ταυτίζει την κυριολεξία με την πολιτική (έννοιες
μάλλον αντίθετες) για να επωφεληθεί ενώ στην πραγματικότητα αποσαρθρώνει την
έννοια του πολιτικού και όλες τις λογικές συνδηλώσεις της. Ας το εξηγήσουμε
καλύτερα μέσω μερικών παραδειγμάτων είναι ίδιος ο Τρ. Μηταφίδης, αγωνιστής του
αντιδικτατορικού αγώνα, βασανισθέντας και φυλακισθέντας στο κάτεργο του
Γεντί-Κουλέ, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μ. Βορίδη, πάλαι ποτέ διορισμένου
ηγέτη της χουντικής ΕΠΕΝ, νυν υπουργού της Νέας Δημοκρατίας; Ασφαλώς και όχι. Δεν
υπάρχει λόγος να επιχειρήσει κάποιος να ταυτίσει τους ανθρώπους αυτούς, ως
κουλτούρα, πολιτική διαδρομή, δέσμη αξιών κ.λπ. Όμως τι τελικά σημαίνει αυτή η
φενακισμένη ανομοιότητα με πολιτικούς όρους σήμερα; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Ας
θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά: χρειάζεται η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία
να είναι όλοι «ίδιοι»; Εδώ επίσης η προφανής απάντηση είναι όχι. Αν και όταν το
μεγάλο κεφάλαιο και η τάξη που αντιπροσωπεύει κρίνουν ότι δεν μπορούν με
κανέναν τρόπο να ανταπεξέλθουν ούτε στις συνθήκες του ήπιου συναγωνισμού της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τότε ενεργοποιούν το τελευταίο καταφύγιο των
πραξικοπημάτων και της δικτατορίας, όπου ναι εκεί θα πρέπει όσοι μετέχουν του
δημόσιου βίου να είναι «ίδιοι»,<a href="file:///C:/Users/laptop/Desktop/%CE%97%20%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CF%8D%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7.docx#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>
και όσοι διαφωνούν να βρίσκονται ή στη φυλακή ή να εξοντώνονται. Όμως η
δημοκρατία καθόλου δεν βασίζεται στο να μοιάζουν όλοι ίδιοι, καθώς σε τέτοια
περίπτωση δεν θα μπορούσε καθόλου να λειτουργήσει, εξυπηρετώντας δομικά τα
συμφέροντα της ηγεμονικής τάξης. Αντιθέτως στρατηγικός στόχος του αστικού
κοινοβουλευτισμού, ως εγγενούς πολιτικού συστήματος του ανεπτυγμένου
καπιταλισμού δυτικού τύπου είναι η πολιτική ενσωμάτωση των εργαζομένων στο ήδη
ναρκοθετημένο πλαίσιο του κρατικού – καπιταλιστικού συμπλέγματος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">όποια κι αν είναι η τοποθέτηση τους στο
πολιτικό φάσμα</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Το
ότι δεν είναι όλοι πανομοιότυποι ως πολιτικές φιγούρες δεν είναι κάποιο υπέρ
της πλεονέκτημα που έρχεται να αναδείξει η κεντροαριστέρα στην προσπάθεια της
να επανέλθει στην εξουσία αλλά ο βασικός λόγος εξαπάτησης των υποτελών τάξεων
και ένας από τους βασικότερους ανασταλτικούς παράγοντες στην προσπάθεια να
εκφραστούν τα συμφέροντα των φτωχών αυτόνομα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Τον
Μαΐο του 2012 η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει το αδιανόητο για τον ελληνικό
κοινωνικό σχηματισμό ποσοστό του 18,85%, καταγράφοντας πτώση 14,62% (όντας ήδη
δεύτερη στις εκλογές του 2009). Το κόμμα που αποτελεί τον βασικό πυλώνα
έκφρασης της ελληνικής αστικής τάξης και ταυτόχρονα βασικό κομμάτι του κράτους
φτάνει στο ναδίρ της κοινωνικής νομιμοποίησης. Είναι η πιο έντονη αποτύπωση του
αποτελέσματος που έχει η περίοδος της τρομερής κοινωνικής κινητοποίησης των
χρόνων 2008-2012. Η αποσάρθρωση του ηγεμονικού αφηγήματος της δεξιάς
επιτυγχάνεται στον δρόμο των μεγάλων απεργιών, των κοινωνικών συγκρούσεων και
των βίαιων οδομαχιών. Είναι η εποχή μεγάλων ανατροπών και των μεγάλων
αποφάσεων, και το πολιτικό σύστημα που έχει ήδη αλλάξει μια κυβέρνηση (του Γ.
Παπανδρέου) μέσω μιας μετρημένης εκτροπής που φέρνει χωρίς εκλογές τον
τραπεζίτη Λ. Παπαδήμα στην εξουσία, βλέπει τις εναλλακτικές πολιτικής
εκπροσώπησης του να μειώνονται δραματικά καθώς το ΠΑΣΟΚ οδεύει ήδη προς τη δύση
του, η ακροδεξιά (ΛΑ.Ο.Σ.) και η κεντροαριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ) έχουν ήδη φθαρεί από
την αντίστοιχη στήριξη στις κυβερνήσεις Παπαδήμα και Σαμαρά, ενώ η Νέα
Δημοκρατία δεν κατορθώνει να σηκώσει το οφειλόμενο βάρος για να περάσει και νέα
μνημόνια. Χρειάζεται κάτι «ανόμοιο» για να ανασυγκροτήσει την «ελπίδα» των
πληβείων, ώστε να τους επαναφέρει στον δρόμο της πολιτικής εκπροσώπησης, η
οποία είχε δεχτεί τα σημαντικότερα πλήγματα στη μεταπολιτευτική περίοδο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Χρειάζεται
να επιστρατευτούν και οι βασανισμοί στα μπουντρούμια της Χούντας και ο
ριζοσπαστισμός της αριστεράς των «συνιστωσών» και μια σειρά από φυσιογνωμίες
του δικαιωματισμού που παρεπιδημούσαν στις παρυφές των κοινωνικών κινημάτων
ώστε να καμφθούν οι επιφυλάξεις των υποτελών για τις καλές προθέσεις, όσων «δεν
είναι ίδιοι» με όλους τους άλλους. Έπρεπε όλα αυτά να αλεθούν σε διαρκή </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Eurogroup</span><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">
και ένα δημοψήφισμα που θα εξόντωνε τις ψευδαισθήσεις μόνο και μόνο για να
περάσει ένα «Τρίτο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής» το οποίο κανείς άλλος
εκείνη την περίοδο δεν θα μπορούσε να περάσει.<a href="file:///C:/Users/laptop/Desktop/%CE%97%20%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CF%8D%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7.docx#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> Όχι,
λοιπόν, δεν είναι όλοι «ίδιοι», η τέχνη της εξαπάτησης χρειάζεται πολυχρωμία
και «ελεύθερες επιλογές», ωστόσο ναι όλοι «αγωνίζονται» για το ίδιο, την
επιβολή της εξουσίας που προκύπτει από την άνιση κατανομή του πλούτου, τη
διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων που κάνει τους ισχυρούς ακόμη
ισχυρότερους μέσω της ατομικής ιδιοκτησίας και την εκμετάλλευση της εργατικής
δύναμης, και το μόνο στο οποίο διαγκωνίζονται μεταξύ τους μέσα στο υπονομευμένο
για τους φτωχούς κοινό θέατρο του κοινοβουλευτισμού είναι το ποιος θα βρεθεί
στη θέση του επικεφαλής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Στην
δημοκρατία μπορούμε όλοι λοιπόν να πούμε σχεδόν τα πάντα, όσο τουλάχιστον αυτά
παραμένουν ανώδυνα ή ελεγχόμενα, ωστόσο όλες οι δυνάμεις ό,τι κι αν
διατείνονται ότι αντιπροσωπεύουν διαχρονικά θα κριθούν όταν έρθει το πλήρωμα
του χρόνου – το κρίσιμο σημείο που θα αναφανεί σε μια στιγμή αυτό που σε εμάς
τους αναρχικούς ήταν ήδη πασίγνωστο: ότι η «διαφορετικότητά» τους εξαϋλώνεται,
όταν αποδεικνύεται πως ο ρόλος τους παραμένει ο αποπροσανατολισμός, ο έλεγχος,
η ενσωμάτωση και η υποταγή των εργαζομένων στο σύστημα καταπίεσης, ώστε να
μπορούν οι ίδιοι να σιτίζονται ακριβώς ως «εκπρόσωποι» των υποτελών τάξεων στο
πεδίο συναγωνισμού που συγκροτεί το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Κι αυτό ισχύει
για όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς σχηματισμούς από τον πιο μεγάλο μέχρι τον
μικρότερο, το μόνο που αλλάζει είναι το μέγεθος της απατεωνιάς και το είδος του
ρόλου που καλείται να παίξει κάθε τέτοια παράταξη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Ο
ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα μπορεί να φτάσει από θέση επικεφαλής να ψηφίζει μνημόνια,
ενώ το ΚΚΕ ως πέμπτος τροχός του αστικού οικοδομήματος στη χώρα μπορεί να
χρειαστεί μόνο στις σπάνιες και ακριβές φορές που ο λαός θα θέσει πραγματικό
ζήτημα κοινωνικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, όπως τον Δεκέμβρη του
2008 ή και στις διαδηλώσεις των ετών 2010-2012, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα
στήριξε αναφανδόν και πριν από οποιονδήποτε άλλον τις αστικές κυβερνήσεις,
γεγονός τόσο προφανές που όποιος δεν το συνειδητοποιεί κατατάσσεται δυστυχώς
αυτοδικαίως στη χωρία των εντελώς ηλίθιων, οι οποίοι καλύτερα θα ήταν τη μέρα
των εκλογών να εκδράμουν στην εξοχή. Ή για να δώσουμε ένα τελευταίο παράδειγμα
ο αυτό-εξευτελισμός των πολύ μικρών κομμάτων και οργανώσεων της
εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς περιορίζεται – λόγω μεγέθους, στο να συγκάθονται
στα στούντιο των μεγαλοκαναλαρχών πλάι πλάι με διακηρυγμένους φασίστες τύπου
ΕΑΝ (κόμμα Κανελλόπουλου) και άλλων ακροδεξιών και χουντικών κομματιδίων για να
τους προβάλουν γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα για περίπου μισή ώρα και να καμωθούν κι
αυτοί οι επαναστάτες ότι μετέχουν του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν
αντιλαμβάνονται ότι η μόνη λαμπρή ευκαιρία που προκύπτει από αυτές τις
συναντήσεις θα εκφράζονταν αν έστω ένας από δαύτους έστελνε για νοσηλεία σε
ζωντανή μετάδοση κάποιον από αυτά τα χουντικά και νεοναζιστικά καθάρματα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Καμιά
ανάλυση ωστόσο δεν μπορεί να διεκδικήσει δίκαιο αν δεν επιχειρήσει να εξηγήσει
τις βαθύτερες αιτίες των φαινομένων, καθώς βέβαια όσα αναφέρθηκαν ως εδώ είναι
απολύτως προφανή για οποιονδήποτε αναγνώστη που δεν συγκαταλέγεται σε κάποιο
ψηφοδέλτιο από τα περίπου 50 κόμματα που θα συναγωνιστούν και πάλι να μας
αντιπροσωπεύσουν, ενώ στην πράξη μπορεί και οι πενήντα να αντιπροσωπεύουν
οτιδήποτε μα οτιδήποτε άλλο πλην των συμφερόντων των υποτελών τάξεων. Η
απάντηση βρίσκεται κατά την άποψη μας στην εκκωφαντική και σχεδόν ολοκληρωτική απουσία
του εργατικού κινήματος και της εργατικής κουλτούρας σε συνδυασμό με την
έλλειψη μιας στοιβαρής και ενιαίας πολιτικής εκπροσώπησης του αναρχισμού. Πως
κατορθώνει πάντα να διεισδύει στον έναν ή τον άλλον βαθμό η λογική του
«μικρότερου κακού» στην εργατική τάξη, όπως την προτείνει κάθε φορά ο εκάστοτε
πολιτικός φορέας της σοσιαλδημοκρατίας; Οι ρίζες αυτού του φαινομένου πρέπει να
αναζητηθούν στην ίδια τη φύση του εργατικού κινήματος στην μεταπολιτευτική
Ελλάδα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Αν
εξαιρέσουμε τις λαμπρές μέρες του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου και την
ανάπτυξη του μοναδικού παραδείγματος ενός ανεξάρτητου ταξικού κινήματος, όπως
αυτό εκφράστηκε την περίοδο δράσης των βιομηχανικών σωματείων από το 1975 μέχρι
το 1978, το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα ενσωματώθηκε πλήρως στις κομματικές
αφηγήσεις με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες δεν δημιούργησαν προϋποθέσεις
στρατηγικής ριζοσπαστικοποίησης. Μετά την καταστολή του κινήματος με τους
καραμανλικούς νόμους του 1978-1978, επήλθε η ενσωμάτωση στο πολιτικό αφήγημα
του ΠΑΣΟΚ, ως λογική συνέπεια της μετατόπισης του εργατικού δυναμικού από τον
δευτερογενή τομέα των βιομηχανικών μονάδων στη δημοσιοϋπαλληλία και τις
υπηρεσίες. Οι προσεγμένοι νόμοι της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ προφύλασσαν σε
κάποιο βαθμό την απεργία μόνο εφόσον όμως είχε ήδη κερδηθεί η ηγεμονία του
εργατικού κινήματος από τα δημοσιοϋπαλληλικά σωματεία, στα οποία λογικά διέθετε
την πλειοψηφία μεταξύ των γενικά ηπιότερων συνδικαλιστών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Είναι
μια απλή και κοινή παραδοχή της κοινωνικής θεωρίας ότι δεν μπορεί να υπάρξει
πραγματικός ριζοσπαστισμός αν δεν ανεξαρτητοποιηθούν κομμάτια της εργατικής
τάξης από τις πολιτικές των κομμάτων. Στην Ελλάδα διαχρονικά η πολιτική
διαχείριση, το ιδεολογικό φαντασιακό που δομούνταν με όρους «προοδευτικότητας»,
«συντηρητικότητας» ή «δεξιού», «αντιδεξιού» απέκλειε την εργατική –
προλεταριακή αντίληψη που με λαϊκή οξυδέρκεια μπορούσε να διαπιστώσει πιο
εύκολα τις ομοιότητες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των κομμάτων
εξουσίας, και θα έδειχνε πιο έντονα αντι-εξουσιαστικά χαρακτηριστικά απέναντι
ακόμη και στις επιταγές πολιτικής αφήγησης των μικρότερων κομματικών
σχηματισμών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Ο
εκτεταμένος μεταφορντισμός στη Δύση και κυριότερα στις χώρες της καπιταλιστικής
περιφέρειας έχει καταστήσει σήμερα μια πραγματικά δύσκολη υπόθεση τη δημιουργία
πραγματικά εργατικών μαζικών κοινωνικών – συνδικαλιστικών οργανώσεων που θα
λειτουργούσαν πάνω στις γενικές αρχές του αναρχοσυνδικαλισμού και θα
επιχειρούσαν να ενώσουν την εργατική βάση κάτω από μια ενιαία οργάνωση –
ομπρέλα που θα είχε σταθερή παρουσία στο επίκεντρο της ταξικής πάλης. Ωστόσο
όσο κι αν μια αναρχική στρατηγική θα πρέπει να βλέπει και να αφομοιώνει νέες
τακτικές προσέγγισης της κοινωνικής βάσης με κυριότερο όργανο σήμερα τα δίκτυα
κοινωνικής αλληλοβοήθειας και την ταυτόχρονη παρέμβαση στους χώρους νεολαίας,
δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύνθεση με επαναστατικό προσανατολισμό που δεν θα
θέτει ως βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι την αυτοτελή οργάνωση στους χώρους
εργασίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Αυτός
άλλωστε είναι και ο βασικός τρόπος για να μπορέσουμε να υπερκεράσουμε τη λογική
του μικρότερου κακού που οδηγεί σε τερατώδεις καταστάσεις, όπως στην Ευρώπη
σήμερα, όπου ολοένα και περισσότερο οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ
της δεξιάς και της ακροδεξιάς. Εφόσον εκεί εντοπίζουμε το πρόβλημα της μερικής
αντίληψης, της πρόσδεσης της τάξης στον έναν ή τον άλλο τυχοδιώκτη, εκεί θα
πρέπει να γυρέψουμε και τη λύση. Γιατί δεν αρκεί καμία κριτική όσο δίκαιη κι αν
είναι, όταν απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους πρέπει να σκιαγραφούμε και μια
πειστική λύση. Σήμερα απέχουμε πολύ από αυτό, ωστόσο η αφετηρία δεν είναι ένα
άσχημο σημείο για να εκκινήσει μια νέα αντίληψη, η οποία θα δουλέψει τόσο στο
κοινωνικό ξέφωτο όσο και στο υπόγειο εργαστήριο του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Κι εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, κλείνοντας αυτό το σημείωμα, με αφορμή τις
εκλογές ποια θα πρέπει να είναι η πρώτη και κύρια δουλειά μας, η πρώτη δουλειά
όσων συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο αναρχικό κίνημα: η ένωση σε
μια ενιαία πανελλαδική ειδική πολιτική οργάνωση, η οποία θα χαράξει μια ενιαία
στρατηγική για την αποτελεσματική, οργανωμένη και μαχητική παρέμβαση μας στους
κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την
αποτελεσματική μας παρέμβαση στην εργατική τάξη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Δεν
θα διστάσουμε να πούμε ότι σήμερα πια όσοι σύντροφοι μιλούν για την κοινωνική
επανάσταση χωρίς να μετέχουν ενεργά στις διαδικασίες ενοποίησης του οργανωμένου
αναρχισμού δεν λένε απολύτως τίποτε. Η εποχή των απομονωμένων ομάδων
συγγένειας, των ατόμων και των παρεών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί αφού έδωσε
ό,τι καλύτερο μπορούσε στον αναρχικό αγώνα, παιδί μιας άλλης κατάστασης του
κοινωνικού σχηματισμού και μιας άλλης αντίληψης στο αναρχικό κίνημα, σήμερα δεν
αποτελεί παρά εμπόδιο και καθυστέρηση στην ανάπτυξη του αναρχικού οράματος για
την οργάνωση της τάξης με ελευθεριακά χαρακτηριστικά, για να καταστεί η
κοινωνική αλλαγή ένα εφικτό σχέδιο. Το μέλλον του αναρχισμού βρίσκεται στην
ενιαία πολιτική οργάνωση μαζών, και με βάση αυτά μπορούμε να πούμε ότι σε αυτές
τις εκλογές η πρόταση μας ως αναρχικοί δεν είναι απλά η αυτονόητη αποχή, ούτε
μόνο η επίσης αυτονόητη συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες αλλά
επίσης η οργάνωση, η συνεργασία και η συμπόρευση με την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ | ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ (ΑΠΟ)</b>
γέννημα από τα σπλάχνα του αναρχικού αγώνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Οι
παλιοί εγωισμοί, οι ατομικές στρατηγικές, ο κατακερματισμός δεν μπορούν να
συγκροτήσουν καμία απελευθερωτική δυνατότητα ακόμα και οι αναλύσεις και οι
τακτικές που δεν κατατίθενται σε κανένα οργανωμένο σώμα αγωνιστών αλλά
αναδεικνύονται στο διαδίκτυο, όσο χρήσιμες κι αν φαίνονται μέσα στη γενική
απομείωση της κοινωνικής κινητοποίησης, συντηρούν έναν αδιέξοδο δρόμο που
οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση, τον ατομισμό και τελικά στην
αποστράτευση και την απομάκρυνση από τη δέσμευση και τη συνέπεια του
οργανωμένου αγώνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";">Για
μια νέα στρατηγική για ένα ενιαίο, μαζικό και μαχητικό ελευθεριακό κίνημα, που
θα μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων για την κοινωνική
απελευθέρωση.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></i></span></p>
<div style="mso-element: footnote-list;"><!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/laptop/Desktop/%CE%97%20%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CF%8D%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7.docx#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"> Αν και η πρόσφατη ελληνική
εμπειρία έδειξε μικρές αλλά μετρήσιμες διαφορές ακόμη και μεταξύ των χουντικών
βλ. για παράδειγμα πραξικόπημα Ιωαννίδη πάνω στο πραξικόπημα Παπαδόπουλου. <o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/laptop/Desktop/%CE%97%20%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CF%8D%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7.docx#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span style="font-family: "Segoe UI Light","sans-serif";"> Στην πραγματικότητα ούτε ο
ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δύναμη να το περάσει αφού από τους 149 βουλευτές του οι 43
διαφοροποιήθηκαν (32 «όχι», 11 «παρών») και χρειάστηκαν οι ψήφοι της Νέας
Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για να περάσει η συμφωνία από τη Βουλή, γεγονός που
δείχνει ποιος ηγούνταν ποιού και εκείνη την περίοδο.<o:p></o:p></span></p>
</div>
</div>Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-19006387828885084302022-01-14T14:22:00.005-08:002022-01-14T14:28:40.205-08:00Τι γυρεύουν τα ΜΑΤ στη ΣΘΕ; | Η ανάπτυξη της Αντιεξέγερσης στα Πανεπιστήμια<p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: 14pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;">Τι γυρεύουν τα ΜΑΤ στη ΣΘΕ;</span><span style="font-size: 12pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;"> <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 12pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;"><span style="font-family: georgia;">η ανάπτυξη της αντιεξέγερσηΣ στα πανεπιστήμια <o:p></o:p></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 12pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 12pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;"></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg90LgZlf4ODeeSfVfCEnbZj_fbkE3a6EppmupjAgBggD9CYLyGxLTjlbjTOLPONPZibKhBzIIDfNiGvEZAi7AyorsteOad8nl4dD066Kf2mJlTJZakbgbUq9e79zveA5ynm0M4CbzEDZSk5rzdbwB0uWCZtSyNZ21NNX199lsbTdXPDLI7A9M_-MNl=s675" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="606" data-original-width="675" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg90LgZlf4ODeeSfVfCEnbZj_fbkE3a6EppmupjAgBggD9CYLyGxLTjlbjTOLPONPZibKhBzIIDfNiGvEZAi7AyorsteOad8nl4dD066Kf2mJlTJZakbgbUq9e79zveA5ynm0M4CbzEDZSk5rzdbwB0uWCZtSyNZ21NNX199lsbTdXPDLI7A9M_-MNl=s320" width="320" /></a></i></div><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></i><p></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 12pt; font-variant: small-caps; line-height: 115%;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Την περσινή
χρονιά με αφορμή την ψήφιση του νόμου υποβάθμισης της δημόσιας Παιδείας 4777
(Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη) ένα δυναμικό φοιτητικό κίνημα συγκροτήθηκε στη
Θεσσαλονίκη και με τη μαζικότητα του, αλλά και την ανατρεπτική και ριζοσπαστική
του δράση κατόρθωσε να βάλει δύσκολα τόσο στην κυβέρνηση, (η οποία αναγκάστηκε
να βάλει προσωρινό φρένο στις διατάξεις του νόμου που σχετίζονταν με την
τοποθέτηση ενός νέου αστυνομικού σώματος στα πανεπιστημιακά ιδρύματα – ΟΠΠΙ)
όσο και στον αχυράνθρωπό της στο ΑΠΘ, τον πρύτανη Νίκο Παπαΐωάννου. Στο πρόσωπο
του πρύτανη άλλωστε η ακροκεντρώα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει βρει τον
άνθρωπο που θα συντονιστεί σε απόλυτο βαθμό με την ατζέντα της τόσο σε σχέση με
την υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος παιδείας όσο και στην καταστολή των
απείθαρχων. <o:p></o:p></span></p><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Το κίνημα
που αναπτύχθηκε στα πανεπιστήμια, αλλά μπόρεσε σε ορισμένες περιστάσεις να
εκφράσει και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα όπως και αγώνες είχε πολύ έντονα
ελευθεριακά χαρακτηριστικά, καθώς πέραν πάσης αμφισβήτησης οι αγωνιστές που έλαβαν
τις δύσκολες αποφάσεις και υπερασπίστηκαν την κατάληψη της Πρυτανείας, αλλά και
το πανεπιστημιακό άσυλο στο σύνολό του προέρχονταν από τον ελευθεριακό χώρο,
ενώ και οι φοιτητές που συσπειρώθηκαν στις διάφορες αγωνιστικές πρωτοβουλίες το
έπραξαν μέσα από τα ανοιχτά πλαίσια που προώθησαν ως λογική καθολικής
συμμετοχής στα κοινά τα σχήματα και οι αγωνιστές και αγωνίστριες με
αντιεξουσιαστικούς προσανατολισμούς. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Η οριστική
εκκένωση της κατάληψης της Πρυτανείας από ειδικές δυνάμεις καταστολής μπορεί να
φάνηκε ως μια ισχυρή επιθετική κίνηση του κράτους, ωστόσο στην πραγματικότητα
σήμαινε την αναγκαστική του αναδίπλωση, αφού το κίνημα εμφανίστηκε σε εκείνο το
σημείο πιο μαζικό, ενωτικό και δυναμικό από ποτέ. Τα κυβερνητικά σχέδια έπρεπε
να πάρουν μια χρονική παράταση και οι κήνσορες της που απεργάζονταν την
καταστολή και την υποβάθμιση, την επίταση των ταξικών διαχωρισμών και την
αναβάθμιση του ρόλου της ιδιωτικής εκπαίδευσης έπρεπε να περιμένουνε καλύτερες
μέρες. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Μετά την
παύση των μεγάλων φοιτητικών διαδηλώσεων, οι οποίες μπορεί στη Θεσσαλονίκη να
όρισαν νέους συσχετισμούς δύναμης, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να βρουν μιμητές στην
Αθήνα και αφού το φθινόπωρο παρήλθε χωρίς μεγάλες κινητοποιήσεις στους
εκπαιδευτικούς χώρους και ενώ πλέον τον χειμώνα που διανύουμε η πανδημία
εξαιτίας της εγκληματικής πολιτικής διαχείρισης της δράκας των αμετανόητων
κρατικών δολοφόνων έχει αγγίξει νέα ύψη κινδύνου και μαζικής νόσησης, η
κυβέρνηση αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο
αντιεξέγερσης στα πανεπιστήμια. Ξεκινώντας ασφαλώς από τη Θεσσαλονίκη, η οποία
έπαιξε ρόλο προπύργιου στις κινητοποιήσεις και εστιάζοντας στους χώρους του
ελευθεριακού κινήματος, υπολογίζοντας έτσι ότι θα καταφέρει σημαντικά χτυπήματα
στις υποδομές εντός των πανεπιστημίων και θα περάσει ένα μήνυμα ισχύος,
ανακάμπτοντας από την περσινή της οπισθοχώρηση, αλλά και φυσικά ότι θα
εκδικηθεί τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, διαλύοντας τους χώρους τους με
τυφλό μένος που αντιστοιχεί ακριβώς στην ακροδεξιά της σύνθεση και απεύθυνση. Στην
όλη υπόθεση δεν πρέπει ασφαλώς να παραγνωρίζουμε και το ζήτημα της
επικοινωνιακής τακτικής, στη βάση της οποίας εντοπίζεται η συντονισμένη αφήγηση
κράτους-αστυνομίας και κυρίαρχων ΜΜΕ για καταπολέμηση των εστιών ανομίας και
άλλων συναφών φαντασιοκοπιών. Ασφαλώς όποιος είχε την ελάχιστη σχέση με τη
λειτουργία της πανεπιστημιακής ζωής στην πόλη γνώριζε ότι το στέκι στο
Βιολογικό ήταν στην ουσία μια σχετικά μικρή αίθουσα, η οποία χρησιμοποιούνταν
από φοιτητές, αλλά και πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες ως χώρος όπου
πραγματοποιούνταν οι αντίστοιχες εκδηλώσεις με ριζοσπαστικό και αλληλέγγυο
πρόσημο: από βραδιές οικονομικής ενίσχυσης των απεργών εργατών στη Χαλυβουργία
μέχρι <span lang="EN-US">live</span> με εκατοντάδες συγκροτήματα τα οποία
υποστήριζαν πάντα τους αδύναμους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους
φυλακισμένους. Ασφαλώς το στέκι ήταν και πολλά ακόμα που δεν χωράνε σε αυτό το
σημείωμα, ωστόσο αν δεν ήταν κάτι αυτό έχει να κάνει με τις απειράριθμες
ανοησίες που διακίνησαν οι έμμισθοι δημοσιογράφοι που λειτουργούν στην υπηρεσία
της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Μέσα σε αυτό
το πλαίσιο στοχοποιήθηκαν και άλλοι χώροι και αγωνιστές, όπως με τις διάφορες
προβοκάτσιες της προηγούμενης περιόδου που έθεταν στο στόχαστρο το πλέον
προωθημένο τμήμα του φοιτητικού κινήματος τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες
του τμήματος του Φυσικού, με κορυφαία εξ αυτών την εισβολή των ασφαλιτών εντός
του κτηρίου της ΣΘΕ με άδηλους σκοπούς όμως δηλωμένη πρόθεση να τρομοκρατήσουν
και να απειλήσουν το αγωνιστικό υποκείμενο που πρωτοστάτησε στις περσινές
κινητοποιήσεις εναντίον του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Η εικόνα αποκαλύπτεται
ολόκληρη εάν συνυπολογιστεί η μόνιμη επιλογή της κυβέρνησης να προωθήσει με
κάθε ευκαιρία ένα ευρύ κατασταλτικό σχέδιο απενεργοποίησης και εγκλωβισμού του
αναρχικού κινήματος, ως αναπόσπαστο τμήμα του συνολικού σχεδιασμού καθυπόταξης
των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Κι αυτή η πρόθεσή της δεν έχει να κάνει
μόνο με τα ιδεολογικά συστατικά της αλλά και με την ανάγνωση της πολιτικής
σύνθεσης των αντιστάσεων. Γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση ότι είτε στη Νέα
Σμύρνη είτε στην πρυτανεία του ΑΠΘ οι αγώνες με αντιεξουσιαστικό πνεύμα και
αναρχικό ορίζοντα ήταν αυτοί που την έθεσαν έστω και προσωρινά στον τοίχο, όταν
καμία απολύτως πολιτική δύναμη δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει πειστικά αναχώματα
στους εγκληματικούς σχεδιασμούς της, χωρίς να αναφερθούμε καν στους θλιβερούς
τσαρλατάνους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι αποτελούν τους πιο
έμπιστους τσανακογλείφτες της πολιτικής τους. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Για αυτούς
τους λόγους η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να αντικαταστήσει τον αναλώσιμο χαφιέ
Χρυσοχοΐδη (ο οποίος με τις ενέργειες του κινήματος είχε εδραιωθεί στη μνήμη
του κόσμου ως ένας πρακτορίσκος που κάνει «τη βρώμικη δουλειά» των αφεντικών
του), όχι βέβαια για να αναδιαπραγματευτεί την κατασταλτική πολιτική της, αλλά
για να την ανανεώσει και να την επαναφέρει πιο δριμεία υπό τις εντολές του
γνωστού γυρολόγου και ανθρώπου της εξουσίας Τ. Θεοδωρικάκου. Η επιμονή στην
προώθηση της κατασταλτικής ατζέντας πέρα από τη στρατηγική της σημασία για την
κυβέρνηση ταυτίζεται επιπλέον κατά περίσταση και με τις ανάγκες της
επικαιρότητας, ακόμη κι αν καθίσταται κραυγαλέα η γελοιότητα του να μονοπωλούν
τις «ενημερωτικές» εκπομπές τα διαλυμένα από την αστυνομία ντουβάρια του
στεκιού στο Βιολογικό, όταν την ίδια μέρα τα κρούσματα έφθαναν σε απίθανους
αριθμούς, χιλιάδες άνθρωποι υποδέχτηκαν τον νέο χρόνο άρρωστοι, εκατοντάδες
νοσηλεύονταν υπό δυσχερείς συνθήκες στα νοσοκομεία, ενώ άλλοι ξεροστάλιαζαν σε
ατελείωτες ουρές υπό βροχή για να κάνουν κάποιον εργαστηριακό έλεγχο, καθώς δεν
μπορούσαν να πληρώσουν τα 60€ που κοστίζει το μοριακό τεστ. Να λοιπόν τι κάνουν
τα ΜΑΤ στη ΣΘΕ: καλοπιάνουν τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους του Άδωνη, νανουρίζουν
με αφηγήσεις νομιμότητας το κέντρο, κολλάνε στον τοίχο την ιδεολογική και
πολιτική αδυναμία μιας εν πολλοίς ανύπαρκτης Αριστεράς που δεν μπορεί να
αρθρώσει λέξη ούτε καν για τους χειροπεδημένους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ και
τρομοκρατούν τους αγωνιστές. Και ως καθάρματα που είναι τόσο οι ίδιοι όσο
ασφαλώς και οι πολιτικοί τους ταγοί, νομίζουν πως κερδίζουν. Ωστόσο η
διαλεκτική των συγκρούσεων είναι σαν τον παλιό γέρο-τυφλοπόντικα συνεχίζει το
σκάψιμο υπόγεια. Η διαρκής στοχοποίηση του αναρχικού κινήματος μπορεί να
αποφέρει κάποια πρόσκαιρα οφέλη στην κυβέρνηση όμως σε βάθος χρόνου παραχωρεί
μοιραία την πολιτική ηγεμονία του ριζοσπαστικού χώρου ακριβώς στο πιο
επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο τμήμα της. Η κοινωνική δυναμική αντιπαράθεση θα
εκφραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι φετινές διαδηλώσεις της 6<sup>ης</sup>
Δεκέμβρη επιβεβαίωσαν ότι το πρωταρχικό υλικό υπάρχει και συμπορεύεται ανά
περίσταση με το αναρχικό κίνημα, ενεργεί κι αυτό ώστε να δοθούν οι κατάλληλες
αφορμές για να εδραιώσει τις κοινωνικές συμμαχίες και αυτό ασφαλώς δεν θα γίνει
πάνω από κάποια κάλπη ή πίσω από κάποιο παραβάν, αλλά στον δρόμο του κοινωνικού
ξεσηκωμού, όταν θα επιχειρήσει να πάρει πίσω ότι στέρησε στις πληβειακές μάζες
η κρατική αντιεξέγερση και η καπιταλιστική εκμετάλλευση. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: georgia;">Εμείς τι κάνουμε στη ΣΘΕ; Αυτό το σημείωμα θα ήταν
κολοβό αν δεν έθετε και αυτό το ερώτημα πέραν του πρώτου που αναφέρθηκε στον
τίτλο του. Το αναρχικό κίνημα σε όλη του την έκταση βρίθει από θαρραλέους
συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν βάλει επανειλημμένα το κεφάλι τους στον
ντορβά πολλές φορές, δεν είναι το θάρρος που του λείπει, ακόμη κι αν αρκετές
φορές ο φόβος συνυπάρχει στο δωμάτιο. Τέτοια
φαινόμενα παρατηρούνται πάντα επίσης και στα κοινωνικά και ταξικά κινήματα όταν
αυτά κατορθώνουν να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατίες και μπαίνουν σε τροχιά αγώνα
και σύγκρουσης. Το ζήτημα ωστόσο παραμένει: πως το θάρρος, η οργή και το πάθος
θα μετουσιωθούν σε υλικά που θα βάλουν το κράτος σε θέση άμυνας, πως θα
νικήσουν; Οι ριζοσπάστες φοιτητές ακόμα και ο κόσμος που συσπειρώθηκε στις
ελευθεριακές πρωτοβουλίες οφείλει να κάνει το βήμα παραπάνω και να οργανωθεί
στο αναρχικό κίνημα να συντονίσει με ακόμα πιο έντονο τρόπο τη δράση του με ένα
μεγαλύτερο σχέδιο κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με το κράτος και το
κεφάλαιο, συνολικοποιώντας τους αγώνες. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μας θα
πρέπει από τη δική τους μεριά να αποτινάξουν οποιαδήποτε σεχταριστική λογική,
το σημαντικό στις κρίσιμες περιόδους δεν είναι να αναδείξουμε έναν μέχρι
πρότινος ρευστό αυτοπροσδιορισμό, αλλά -χωρίς ασφαλώς να απολέσουμε τον
χαρακτήρα μας- να ανακαλύψουμε νέους συμμάχους και να τους τοποθετήσουμε πλάι
στα δικά μας χρώματα στη σκακιέρα της αντιπαράθεσης με το κράτος. Άλλος δρόμος
δεν υπάρχει, αν δεν θέλουμε να αναγκαστούμε να βλέπουμε το κράτος να κερδίζει
παρτίδες οφείλουμε να κάνουμε τον
αναρχισμό μας ένα χρήσιμο ή δυνατόν και απαραίτητο εργαλείο πάλης, προσβάσιμο
σε όποιον θέλει να αγωνιστεί. Οργάνωση και αγώνας σε όλα τα μέτωπα: στη
γειτονιά, στην εργασία, σε σχολεία και σχολές, έχουμε πολλές μάχες να δώσουμε
μα κυριότερα έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!</span></span></p><p><br /></p>Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-90036443833788916282020-04-22T11:23:00.000-07:002020-04-28T06:05:38.434-07:00Ο Αγκάμπεν στο Σταθμό Λαρίσης & η απολογία της Κυριαρχίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqwU_n0X8GsG-KD5tKil_E3RBatOmPx7ysvY-MC8VN0vATxHCic0BbX6umppH16Wf-Wa1kTBdo3Dl7Ol2TNLWWa4ZbLqq3a-evW5kRxo-aZIBNEQeAwiWaYKV4rAMLc3eNBTn526lDXg/s1600/agaben.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="393" data-original-width="393" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqwU_n0X8GsG-KD5tKil_E3RBatOmPx7ysvY-MC8VN0vATxHCic0BbX6umppH16Wf-Wa1kTBdo3Dl7Ol2TNLWWa4ZbLqq3a-evW5kRxo-aZIBNEQeAwiWaYKV4rAMLc3eNBTn526lDXg/s320/agaben.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: white; color: #1d2129; font-family: "century" , "serif";"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πρόσφατα δημοσιεύτηκαν δύο άρθρα τα οποία, κάτω από μια ορισμένη οπτική, διαπλέκονται μεταξύ τους, πρόκειται για ένα δοκίμιο του Βαγγέλη Μπιτσώρη<a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftn1">[1]</a> στα <i>Σύγχρονα Θέματα</i> και ένα συνοπτικό σχόλιο του Αντώνη Λιάκου<a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftn2">[2]</a> στην <i>Εφημερίδα των Συντακτών</i>, το μεν πρώτο είναι μια κριτική στον Αγκάμπεν στη βάση των όσων έγραψε πριν μερικές μέρες σχετικά με την πανδημία και το άλλο ένα σχόλιο πάνω στην εξωτικοποίηση της Χούντας. Και τα δύο μου προκάλεσαν ιδιαίτερα ισχυρή εντύπωση, εξίσου αρνητική το μεν και θετική το δε. Θα προσπαθήσω σύντομα να εξηγήσω γιατί. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ο Μπιτσώρης, ο οποίος σημειωτέον δεν είναι καθόλου άσχετος με τα φιλοσοφικά σχήματα του Αγκάμπεν, επιχειρεί να στηλιτεύσει τη θέση του ιταλού φιλοσόφου σε σχέση με την ανυπαρξία της πανδημίας και μέχρι εκεί μπορούμε να πούμε ότι παρακολουθούμε τον συλλογισμό. Ωστόσο στην ανάπτυξη των επιχειρημάτων του ο Μπιτσώρης, ο οποίος δεν παραλείπει να εξάρει κατά τα άλλα το συνολικό έργο του φιλοσόφου, βρίσκεται πολύ σύντομα αντί να διαπραγματεύεται κάποια αντίφαση στις θέσεις του Αγκάμπεν να παραδίδει μια εντυπωσιακή απολογία υπέρ του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας στη Δύση και ιδιαίτερα της Ευρώπης, εκμηδενίζοντας ή παρανοώντας εξ’ ολοκλήρου τη βάση των φιλοσοφικών εργαλείων που έχει παραδώσει η σκέψη του «μέγιστου» -όπως τον αποκαλεί- φιλοσόφου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πιο συγκεκριμένα θεωρεί «υπερβολικούς αγκαμπενικούς ισχυρισμούς» την καθολίκευση του καθεστώτος του σύγχρονου <i>homo sacer</i>, ενώ εξανίσταται καθ’ ολοκληρίαν όταν σκέπτεται πως αυτές οι «αγκαμπενικές» διδαχές αφορούν ακόμα και τους πολίτες των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν το γεγονός ότι ο αρθρογράφος επιλέγει να αγνοήσει πλήρως πώς το καθεστώς απόδοσης ιθαγένειας στις δημοκρατίες, από το οποίο προκύπτει η πολιτική έννοια του πολίτη, αποτελεί κεντρικό πεδίο εφαρμογής της κατάστασης εξαίρεσης και ας δούμε τα βασικά επιχειρήματα του. Το κυριότερο εξ’ αυτών συμπεριλαμβάνεται στην απόφανση του όταν γράφει: «στον δυτικό κόσμο της καπιταλο-κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν βλέπω καμιά καθολίκευση της ζωής μας ως “γυμνής ζωής”. Δεν είμαστε <i>homines sacri</i> και τουλάχιστον η Ευρώπη δεν είναι Γκουαντάναμο». </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Είναι τόσο προφανώς επιφανειακή αυτή η πρόταση, ώστε με προβλημάτισε το αν θα είχε οποιαδήποτε αξία να σχολιαστεί, επειδή όμως τα προφανή δέχονται μια ισχυρή πίεση πανταχόθεν τούτους τους καιρούς ας είναι… Σύμφωνα λοιπόν με τον αρθρογράφο (τουλάχιστον) η Ευρώπη δεν είναι Γκουαντάναμο. Αρχικά μπορούμε να σημειώσουμε ότι όχι μόνο η Ευρώπη αλλά ούτε οι ίδιες οι ΗΠΑ, οι οποίες είναι αρμόδιες για τη λειτουργία του, δεν είναι βεβαίως Γκουαντάναμο, ούτε γενικά τίποτε άλλο εκτός από το ίδιο το Γκουαντάναμο δεν είναι Γκουαντάναμο εκτός από όλες τις άλλες αναρίθμητες δομές φυλάκισης και εξαίρεσης που λειτουργούν ανά τον κόσμο ακριβώς με την ίδια λογική, αναπαράγοντας το καθεστώς απογύμνωσης κοινωνικών ομάδων και ατόμων από την ανθρώπινη ιδιότητά τους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ας δούμε όμως, μήπως υπάρχουν στην Ευρώπη τέτοιες δομές; Μήπως ακόμα και στην ίδια τη χώρα από όπου ο συγγραφέας, ως εξ’ αίματος δικαιούχος, απολαμβάνει τα προνόμια του πολίτη, κατέχοντας ελληνική υπηκοότητα; Μήπως οι κλειστές δομές προσφύγων που λειτούργησαν τυπικά και άτυπα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ προετοιμάζεται και η περαιτέρω ανάπτυξή τους σε ξερονήσια εναντίον ανθρώπων που δεν έχουν καταδικαστεί για τίποτε αλλά η ύπαρξη τους είναι de facto παράνομη δεν συνιστά το πιο εκκωφαντικό παράδειγμα εξαίρεσης του φονεύσιμου ατόμου, ως απεκδυόμενου την ιδιότητα του πολίτη; Μήπως το καθεστώς κατά το οποίο παγώνουν οι αιτήσεις για άσυλο δεν αποτελεί μια ξεκάθαρη επέμβαση περαιτέρω εξαίρεσης; Ο συνδυασμός μάλιστα της κατάργησης του ΑΜΚΑ για πρόσφυγες και μετανάστες με το ξέσπασμα της πανδημίας, πως θα χαρακτηρίζονταν; Πως εξηγείται ότι ενώ για τον γενικό πληθυσμό (υπό προϋποθέσεις βέβαια και με σοβαρές εξαιρέσεις) οι κρατικές οδηγίες εν μέσω πανδημίας κάνουν λόγο αυστηρά για «κοινωνική αποστασιοποίηση» στα «κέντρα φιλοξενίας» δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόνοια για την επιτυχημένη απομάκρυνση των ανθρώπων μέσω, για παράδειγμα, μέτρων αποσυμφόρησης; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ας λάβουμε τον κόπο να απαντήσουμε εμείς εκ μέρους του αρθρογράφου με βάση το γενικό πνεύμα του δοκιμίου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είναι εμφανές πως όταν ο Μπιτσώρης μιλάει για τη <i>ζωή μας</i> στον δυτικό καπιταλισμό εννοεί αποκλειστικά εμάς τους νόμιμους πολίτες του και <i>εξαιρεί </i>όσους απλά βρέθηκαν κρατούμενοι στην από εδώ πλευρά των συνόρων της Ευρώπης-Φρούριο. Ο δοκιμασμένος αναλυτής της «αγκαμπενικής» σκέψης δεν κατορθώνει να αναγνωρίσει ούτε την πλέον προφανή πολιτική εφαρμογή της κεντρικότερης φιλοσοφικής προκείμενης του ινδαλματικού κατά τα άλλα φιλοσόφου. Αλλά κάνοντας μια γενναία παραχώρηση στην πρωτοκοσμική θέαση του Μπιτσώρη, ας αφήσουμε το παράδειγμα των a priori εξαιρούμενων μεταναστών. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Στις φυλακές υπάρχουν πολλοί κρατούμενοι που κατέχουν την ιδιότητα του έλληνα πολίτη, αν θέλουμε να μιλήσουμε μόνο για αυτούς, παρόλα αυτά, με μικρή έκπληξη μπορεί να διαπιστώσει κάποιος ότι η μεταχείριση τους είναι πανομοιότυπη με αυτή που επιφυλάσσει το (ευρωπαϊκό-δημοκρατικό) κράτος και στους πρόσφυγες και μετανάστες. Έτσι τουλάχιστον δύο άνθρωποι έχουν πεθάνει κατά την περίοδο της πανδημίας μέσα στις φυλακές, γιατί ουδείς ασχολείται μαζί τους, προεκτείνοντας τη δεδομένη αδιαφορία που υπήρχε για αυτούς και πριν την πανδημία. Ουσιαστικά με το έτσι θέλω επιβάλλεται ένας έμμεσος επανακαθορισμός της ποινής των κρατουμένων, οι οποίοι μετατρέπονται σε δυνητικούς θανατοποινίτες. Εάν μάλιστα επέλθει το μοιραίο ουδείς ευθύνεται για αυτούς. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Αλλά ας κάνουμε άλλη μια υπέρβαση κι ας αφήσουμε στην άκρη και τους κρατούμενους των φυλακών. Πρόσφατα, (12 Απρίλη) σύμφωνα με το Έθνος,<a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftn3">[3]</a> ως απότοκο της επιλογής της (δημοκρατικότατης) κυβέρνησης της Σουηδίας να υιοθετήσει μια τακτική αντιμετώπισης της πανδημίας με όρους που προσεγγίζουν πολύ το λεγόμενο μοντέλο της «ανοσίας της αγέλης» και τη συνεπαγόμενη πίεση του εθνικού συστήματος υγείας της χώρας, το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας της Σουηδίας εκπόνησε κατευθυντήριες γραμμές για τον ορισμό κριτηρίων εισαγωγής στις ΜΕΘ, εφόσον υπάρξει κορεσμός. Σύμφωνα με αυτές, όσοι είναι πάνω από 80 χρονών και νοσήσουν δεν θα πρέπει να γίνονται καθόλου δεκτοί από το ιατρικό προσωπικό στις ΜΕΘ. Προτείνεται επίσης το ίδιο για όσους είναι πάνω από 70 χρονών και παρουσιάζουν «σημαντική ανεπάρκεια οργάνων» σε περισσότερα από ένα όργανα, καθώς και για όσους είναι άνω των 60 χρόνων έχουν ανεπάρκεια σε περισσότερα από δύο όργανα. Συνίσταται επιπλέον ότι άτομα που εντάσσονται σε οποιαδήποτε από αυτές τις κατηγορίες και βρίσκονται ήδη σε εντατική θεραπεία θα πρέπει να απομακρύνονται από τις ΜΕΘ σε περίπτωση που προκύψει μια κατάσταση κρίσης, προκειμένου να δοθεί χώρος στους άλλους με περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Το ίδιο ισχύει και για όσους εμφανίζουν ανεπάρκεια οργάνων ενώ υποβάλλονται σε θεραπεία σε ΜΕΘ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ακόμη κι αν δεν έχει εντρυφήσει κάποιος στον φιλοσοφικό κόσμο του Αγκάμπεν είναι μάλλον εύκολο να διαπιστώσει ότι δεν ακούγεται ως μια πολύ συμπεριληπτική πολιτική να μην δέχονται φροντίδα, κατάλευκοι, πρωτοκοσμικοί Άρειοι που κατά πάσα πιθανότητα έχουν πληρώσει με ευλάβεια τις ασφαλιστικές εισφορές τους γιατί κατέχουν τη θανατηφόρα ιδιότητα του γέροντα. Στα καθ’ ημάς ο υπουργός Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδης με ύφος χιλίων πιθήκων μας ενημέρωσε σε απευθείας σύνδεση ότι οι μακροχρόνια άνεργοι δεν δικαιούνται οικονομικής υποστήριξης γιατί με το να επιμένουν να διατηρούνται στη ζωή -παρότι άνεργοι καταδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι ικανοί να το κάνουν χωρίς την κρατική βοήθεια, άρα εκπίπτουν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν αλλά αφενός αυτό το κείμενο θα μεγάλωνε αρκετά αφετέρου η χρήση πιο έμμεσων παραδειγμάτων επιβολής καταστάσεων εξαίρεσης μέσω της ταξικής επιβολής δεν θα βοηθούσαν να γίνει κατανοητό ένα σημείο που δεν έχει ήδη κατανοηθεί από όλα τα παραπάνω. Άλλωστε όλα αυτά, όπως και τα προηγούμενα, ο Μπιτσώρης θα τα ενέτασσε ως περιπτώσεις στην πρόταση που, εν είδη υποσημείωσης, έχει παρεμπιπτόντως προσκολλήσει στο σώμα του κειμένου, αναφέροντας πως: «εννοείται, βεβαίως, ότι η ισότιμη εφαρμογή αυτού του καθολικευμένου κανόνα ως εξαίρεσης για την προστασία της ζωής είναι στην πράξη αδύνατη, γιατί εξακολουθεί να υφίσταται η κοινωνικά μεροληπτική διάκριση και ανισότητα μεταξύ προνομιούχων και μη-προνομιούχων, μεταξύ πλούσιων και πτωχών, μεταξύ ασφαλισμένων και ανασφάλιστων μεταξύ των πολιτών και των προσφύγων, μεταναστών, μεταξύ στεγασμένων και αστέγων». </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Και αν αναρωτιέστε τι στο διάολο είναι «ο καθολικευμένος κανόνας εξαίρεσης για την προστασία της ζωής», πρόκειται για τα απαραίτητα («μέχρι και στρατιωτικά» κατά Μπιτσώρη) μέτρα που οφείλει να πάρει κάθε κράτος για να διασφαλίσει το δικαίωμα στη ζωή (κάποιων) υπηκόων του. Αυτή η σκέψη μάλιστα προκύπτει από την αντιστροφή του Αγκάμπεν από τον Μπιτσώρη, ο οποίος βλέπει ως φορέα λύτρωσης σε έκτακτες περιστάσεις τη δεσπόζουσα βιοπολιτική! Σε αυτό περίπου το σημείο εντοπίζεται η διάβαση του Ρουβίκωνα από την όχθη του θλιβερού στην όχθη του χυδαίου. Εδώ όχι μόνο παραγνωρίζεται η ίδια η βασική λογική του Αγκάμπεν που οριοθετεί την κυριαρχία ως τη δυνατότητα εφαρμογής της κατάστασης εξαίρεσης, εν προκειμένω του κράτους το οποίο την εφαρμόζει δολοφονικά, αλλά αυτή «φυσικοποιείται» και νομιμοποιείται, καθώς είναι αυτονόητη σε «καπιταλιστικές συνθήκες». Δηλαδή τα αστυνομικά/στρατιωτικά μέτρα που θα παρθούν για να σωθεί ένα κομμάτι του γενικού πληθυσμού μπορούν ταυτόχρονα να είναι τα ίδια που θα εξοντώσουν όσους περισσεύουν, αφού πάντα περίσσευαν έτσι κι αλλιώς. Από «φιλοσοφική» μάλιστα σκοπιά ο ανυπόφορος Μπιτσώρης ονομάζει «καθολικό» το λυτρωτικό σχήμα, εκτός αν εξαιρέσουμε όσους δεν μπορεί να αφορά, έτσι ώστε είναι εν μέρει καθολικό, όπως όλα άλλωστε σε αυτόν τον κόσμο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να όμως ποιο είναι το πρόβλημα, η μερική εξαίρεση και όχι η καθολική δεν είναι ίδιον μόνο της αστικής δημοκρατίας σε σχέση με τα αυταρχικά συστήματα. Έχει προφανή σημασία να σημειώσουμε πως σε όλα απολύτως τα συστήματα εξουσίας, ακόμη και στα πιο ολοκληρωτικά υπήρξαν πολιτικές συμπερίληψης μεγάλων πληθυσμών και απόπειρες διεύρυνσης της κοινωνικής συναίνεσης. Μάλιστα κάποια το πέτυχαν ιδιαιτέρως καλά σε ευθεία αναντιστοιχία με την εγκληματική τους φύση. Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί το Τρίτο Ράιχ. Πιστεύει κανείς ότι η πλειοψηφία των εκατομμυρίων Γερμανών πολιτών τέθηκαν σε κατάσταση εξαίρεσης; Αντιθέτως πολλοί από αυτούς συμπεριλήφθηκαν με πολύ πιο πειστικό τρόπο στις κρατικές λειτουργίες και την κοινωνική ζωή. Μόνο μέσω της αναδιανομής πλούτου, ιδιοκτησίας και κοινωνικής θέσης που συντελέστηκε μεταξύ των Εβραίων και των Γερμανών ήδη έχουμε μια πρώτη βάση συμπερίληψης, η οποία συμπληρώνει μαζί με την δεσπόζουσα καταστολή την εξήγηση του φαινομένου της σχεδόν μηδενικής ουσιαστικά αντίστασης στα πεπραγμένα του ναζιστικού μηχανισμού εξόντωσης στο εσωτερικό της χώρας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Αλλά οι απολογητές της καπιταλιστικής κυριαρχίας, όταν μιλούν για <i>καθολική εξαίρεση</i> αναφέρονται στα «δημοκρατικά δικαιώματα», τα οποία όμως πέφτουν σε τρομερή ανυποληψία, όπως έχει δείξει η ιστορία, όταν τίθενται ζητήματα επιβίωσης. Κανείς ασφαλώς δεν είναι προκαταβολικά διατεθειμένος να παραδώσει την ελευθερία έκφρασής του παρά μόνο σε δύο περιπτώσεις: εάν δεν την είχε, έτσι κι αλλιώς, ποτέ ή αν μπορεί να την ανταλλάξει με κάτι που μπορεί να σώσει τη ζωή του εν μέσω μιας καταλυτικής απειλής εναντίον της. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Οι φιλόσοφοι είναι δυνητικά χρήσιμοι για να προειδοποιούν∙ και αυτό κάνουν σε γενικό βαθμό οι φιλοσοφικές θέσεις του Αγκάμπεν. Ότι σε κανένα οργανωμένο πολιτικό σύστημα άσκησης εξουσίας η κατάσταση εξαίρεσης δεν μπορεί να είναι καθολική είναι προφανές, γιατί αυτή επιβάλλεται από τον κυρίαρχο για να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των προνομίων των κρατούντων. Το σε ποιό βαθμό θα συμπεριλαμβάνει τους πολίτες έχει να κάνει με την πίεση που δέχεται από τους μη-προνομοιούχους και τη νομοτελειακή προσταγή ότι για να υπάρχουν εξουσιαστές πρέπει να υπάρχουν (ζωντανοί) εξουσιαζόμενοι. Όταν πια είναι ολοφάνερο ότι εξαιρούνται ευρύτατα πλειοψηφικά κοινωνικά κομμάτια τότε η αξία των φιλοσόφων πέφτει και αναβαίνει αυτή των επαναστατών. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πως όμως τελικά συνδυάζονται τα δύο κείμενα που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή; Επιχειρηματολογώντας σε ένα άλλο σημείο του κειμένου του ο Μπιτσώρης υπέρ της κρίσης του ότι οι αποφάνσεις του Αγκάμπεν περί γενίκευσης της κατάστασης εξαίρεσης είναι «λίαν αφηρημένες» διερωτάται, αν ποτέ στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση είχαμε κατάσταση εξαίρεσης και μάλιστα με διαρκή μέτρα έκτακτης ανάγκης. Αρχικά, ναι είχαμε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Πρόκειται για την πολιτική του ελληνικού κράτους ενάντια στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Τα διοικητικά και άλλα μέτρα που πήρε εναντίον αυτών των ανθρώπων (ελλήνων πολιτών) η Δικτατορία συνεχίστηκαν κανονικά και στη Μεταπολίτευση. Μέχρι το 1998 παραμένει σε ισχύ το άρθρο 19 του κώδικα ελληνικής ιθαγένειας με βάση το οποίο αφαιρέθηκε καταχρηστικά η ιθαγένεια σε χιλιάδες μειονοτικούς. Επίσης μέχρι το 1981 δεν είχε επιτραπεί η επιστροφή των πολιτικών εξόριστων του Εμφυλίου Πολέμου, ενώ ακόμη και μετά από αυτήν τη χρονολογία δεν επιτράπηκε η επιστροφή των Σλαβομακεδόνων, ως αλλοεθνών. Επιπλέον, ο κώδικας απόδοσης ελληνικής ιθαγένειας μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα υπάγονταν εξολοκλήρου στο δίκαιο του αίματος, (ius sanguinis) εξαιρώντας ουσιαστικά τη δυνατότητα κτήσης ιθαγένειας σε μη-έλληνες το έθνος, ακόμη κι αν είχαν γεννηθεί στη χώρα. Σε ένα άλλο παράδειγμα οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν για πάνω από 40 χρόνια κανένα δικαίωμα θεσμικής αναγνώρισης από το κράτος (δυνατότητα γάμου, μεταβίβασης περιουσίας, υιοθέτησης τέκνων κ.λπ.). Μια μορφή ειδικής συνθήκης διαρκούς εξαίρεσης από την κανονική διαδικασία απονομής δικαιοσύνης θεσπίστηκε επίσης με βάση τους τρομονόμους και ειδικότερα αυτόν που ψηφίστηκε το 2001. Παρατηρούμε λοιπόν ότι όσοι εξαιρούνται στη δημοκρατία είναι λίγο πολύ οι ίδιοι που εξαιρούνται και στις Δικτατορίες (εθνικές μειονότητες, πρόσφυγες και μετανάστες, αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι, ενεργοί πολιτικοί αντίπαλοι και ομάδες ευεπίφορες στον κοινωνικό και κρατικό ρατσισμό όπως οι ομοφυλόφιλοι). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτά αποτελούν κάποια τυπικά παραδείγματα, όμως για την περαιτέρω απόπειρα σύγκρισης των καθεστώτων της Χούντας και της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, ο Αντώνης Λιάκος στο πρόσφατο άρθρο του «Η εξωτικοποίηση της Δικτατορίας» θέτει μια σειρά ακόμη από παρατηρήσεις, οι οποίες αξίζουν να αναφερθούν, ιδιαίτερα καθώς αποτελούν την οπτική ενός ανθρώπου που αντιστάθηκε έμπρακτα και δυναμικά στη Χούντα, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από Έκτακτο Στρατοδικείο. Η προσέγγιση του, πριν από οτιδήποτε άλλο, αποτελεί ένα αγκάθι στα δάχτυλα όσων, επιχειρώντας να τραβήξουν απόλυτες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην 23η και την 24η του Ιούλη του 1974, έδειχναν με το δάχτυλο τους βασανισμένους της δικτατορίας για να εδραιώσουν το επιχείρημά τους. Μάλιστα αυτή η αφήγηση τονισμού των διαφορών και της υπογράμμισης του εξωτικού χαρακτήρα της Χούντας γίνεται υποτίθεται προς υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Η Δεξιά, κυρίως, αποκομίζει διαχρονικά όφελος από αυτήν την οπτική, θέλοντας να αποποιηθεί τις ευθύνες της για τη διαμόρφωση των απαραίτητων προϋποθέσεων ύπαρξης της Δικτατορίας και συμπληρωματικά πλάι της η καθεστωτική Αριστερά που θέλει να υπερασπιστεί την απόλυτη ταύτισή της με το κυρίαρχο παράδειγμα της αστικής δημοκρατίας, στο πλαίσιο του οποίου ενίοτε τίθεται και ως επικεφαλής. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ανάμεσα στα άλλα που αναφέρει ο Λιάκος, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε «αριστεροχουντικός» ούτε συμμετέχοντας ή συνοδοιπόρος του επαναστατικού κινήματος της Μεταπολίτευσης, είναι ότι θα προτιμούσε χωρίς δισταγμό το κελί του Κορυδαλλού το 1970 από τη Μόρια του 2020. Και η επιλογή δεν είναι καθόλου φιλολογική, καθώς είχε «φιλοξενηθεί» στα κελιά της Δικτατορίας. Ποιο είναι όμως το «σφάλμα» του Λιάκου, το οποίο όπως είδαμε ο Μπιτσώρης το έχει τακτοποιήσει ήδη; Συγκρίνει τον εαυτό του, έναν Έλληνα υπήκοο, με ιθαγένεια και απόλυτα δικαιώματα πολίτη με τους «αυτονόητα» εκτός «καθολικής εξαίρεσης προστασίας της ζωής» (sic) πρόσφυγες και μετανάστες. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Οι υπόλοιπες συγκρίσεις άλλωστε για τα ΜΜΕ και τον έλεγχο πάνω τους και το πόσο διαφέρουν τελικά οι συνθήκες μπορούν να αντιμετωπιστούν ως να έχει μολυνθεί και ο Λιάκος από τις αγκαμπενικού τύπου υπερβολές. Οι εξαφανίσεις μαρτύρων σε κρίσιμες υποθέσεις και η διαρκής δικαστική ασυλία που χαίρει συνολικά η κάστα επιχειρηματιών και πολιτικών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «εξαίρεση» αφού κι αυτή αποτελεί βασικό συντελεστή της δυτικής-καπιταλιστικής λειτουργίας και ειδικότερα της ελληνικής εκδοχής της. Όλα λοιπόν καλώς καμωμένα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Στο κλείσιμο αυτού του σημειώματος θα πρέπει να ξεκαθαριστεί και το εξής. Η θέση του Αγκάμπεν σε σχέση με την πανδημία με βρίσκει κάθετα αντίθετο, τη θεωρώ τόσο λανθασμένη, ώστε δίνει πάτημα σε αρθρογράφους σαν τον Μπιτσώρη να καταθέτουν τις απολογίες τους υπέρ του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ως να ομιλούν εκ βάθρου δικαίου. Ωστόσο το με ποιόν τρόπο είναι λανθασμένη μια σκέψη εξετάζεται υπό το φως του ποιος την κρίνει. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Η τάση των φιλοσόφων να εμπεριέχουν συνολικά τα φαινόμενα στο σύστημα σκέψης που έχουν οικοδομήσει, εν προκειμένω φέρνει σε ανοιχτή αντίφαση τον Αγκάμπεν της θεωρίας της «απλής γρίπης» με τον Αγκάμπεν της «Κατάστασης Εξαίρεσης». Όχι όμως για κάποιον από τους λόγους που παρέθεσε ο δοκιμιογράφος, αλλά επειδή τα γραπτά του Αγκάμπεν έχουν αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τα κοινωνικά κινήματα στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τα πληβειακά στρώματα από την επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου μέσα στη συνθήκη ενός εντεινόμενου ολοκληρωτισμού. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Η θέση του για την πανδημία δυστυχώς δεν προσθέτει εργαλεία αυτή τη στιγμή αλλά αφαιρεί, αποπροσανατολίζοντας από το κεντρικό ζήτημα που παραμένει η υπεράσπιση των πληβείων και γίνεται επικίνδυνη συνδυαζόμενη με τις πολιτικές του φιλελευθερισμού, δηλαδή του υπαρκτού καπιταλισμού, ο οποίος πάντα και για πάντα θα βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, γιατί όσο υπάρχουν κέρδη οι άνθρωποι θα πεθαίνουν στη σκιά τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την τωρινή θέση του Αγκάμπεν δεν τη χρησιμοποιούν τα κινήματα, αλλά την περιφέρουν οι νεοναζί σαν θεωρητική επιβεβαίωση των παρανοϊκών τους ισχυρισμών. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ο συλλογικός νους των ενεργών κοινωνικών κινημάτων είναι πιο οξυδερκής από οποιονδήποτε φιλόσοφο, εξαιτίας της διαρκούς ώσμωσης των αγωνιστών με τις πραγματικές συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπιστούν ως απτά ζητήματα και όχι ως πνευματικές ασκήσεις. Επειδή ζουν την ταξική πάλη ως απαραίτητη καθημερινή διαδρομή μπορούν να ελέγξουν τη χρησιμότητα της σκέψης του καθενός, μπορούν να κρατήσουν τα χρήσιμα και να πετάξουν τα βλαβερά για να συνθέσουν την απελευθερωτική οπτική. Έτσι προχωράει η ιστορία της σκέψης των καταπιεσμένων, κι ο Αγκάμπεν, εν αντιθέσει ασφαλώς με τον Μπιτσώρη, έχει μια θέση δίπλα σε όσους την προώθησαν. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftnref1">[1]</a> «Ο Αγκάμπεν και ο κορωνοϊός: Κατάσταση εξαίρεσης και βιοπολιτική». Ο ηλεκτρονικός σύνδεσμος για το άρθρο βρίσκεται <a href="https://www.synchronathemata.gr/teychos-147-148/?fbclid=IwAR1KSZUC1UON57xr6z8JOU9vsAJ8SYgk2-7NPPiXC8LmCNswcAIs7-0pZe0">εδώ</a>. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftnref2">[2]</a> «Η εξωτικοποίηση της Δικτατορίας». Ο ηλεκτρονικός σύνδεσμος για το άρθρο βρίσκεται <a href="https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/240044_i-exotikopoiisi-tis-diktatorias">εδώ</a>. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftnref3"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span></a><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="file:///C:/Users/User/Desktop/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1.docx#_ftnref3">[3]</a> <a href="https://www.ethnos.gr/kosmos/100715_odigia-ntropi-eshato-simeio-sto-opoio-efere-ti-soyidia-i-anosia-tis-agelis">«Οδηγία-ντροπή: Το έσχατο σημείο στο οποίο έφερε τη Σουηδία η “ανοσία της αγέλης”»</a>.</span></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-80257906659788302172020-04-14T11:48:00.001-07:002020-04-24T14:02:25.746-07:00Μήνυμα απ' τη Σελήνη ή Αναρχικοί στο Φεγγάρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">σεληνιακό τοπίο∙<br />αραιά τ’ αυτοκίνητα,<br />ρακένδυτοι και επαίτες<br />κυκλοφορούν μονάχα<br />-οι μπάτσοι σταμάτησαν<br />στη στάση του λεωφορείου<br />έναν μετανάστη,<br />-«πού πας;»<br /><br />τα σύνορα μετακινούνται διαρκώς,<br />απ’ την παραμεθόριο<br />φτάνουν έξω απ’ το σπίτι,<br />μας κάνουν ξένους<br />-πιο ξένους ακόμα<br />πολιτογραφόμαστε αστοί,<br />πατρίδα μας τα τετραγωνικά<br />που νοικιάζουμε<br /><br />κι αν αύριο σε ξαναδώ στον δρόμο<br />τυχαία<br />ας βαδίσουμε δίπλα-δίπλα<br />δίχως σκοπό<br />προπάντων ας μη ρωτήσουμε<br />-«πού πας;»</span><br />
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br />είναι βλέπεις, αγάπη μου, ο σκοπός<br />η γλώσσα της εξουσίας</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3aNCDwRd15yxTd0kylC9BhXUBqjATOCEswq2-5N2pjKQG7o52-9WhWKtLaSgNANknx7MCZ846UpbTnwmBS96mSynwZ7T8303sk_sEGY1EJCsje0A8atFnDQYS0sftZpaRW3S2nmSCs4/s1600/93625926_794372841092496_8132943062318972928_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="290" data-original-width="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3aNCDwRd15yxTd0kylC9BhXUBqjATOCEswq2-5N2pjKQG7o52-9WhWKtLaSgNANknx7MCZ846UpbTnwmBS96mSynwZ7T8303sk_sEGY1EJCsje0A8atFnDQYS0sftZpaRW3S2nmSCs4/s1600/93625926_794372841092496_8132943062318972928_n.jpg" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-33105937432850750022020-04-11T11:52:00.002-07:002020-04-24T13:56:45.498-07:00Αίμα χαμένο & κερδισμένο | Για τον Π. Κοροβέση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φέτος έκανε τον πιο ζεστό χειμώνα που θυμάμαι για χρόνια. Ο κόσμος κάθονταν στα τραπεζάκια έξω και στις πλατείες Φλεβάρη μήνα. Ο χειμώνας εκδικήθηκε. Κούρσεψε την Άνοιξη, ο κόσμος στα σπίτια. Κι ύστερα, πρώτα ο Γλέζος κι έπειτα ο Κοροβέσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σκέφτομαι με τον εξής τρόπο. Όπως επαίρεται η Δεξιά με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα τόσο ο Μανώλης όσο και ο Περικλής ήταν στη "λάθος" πλευρά της Ιστορίας. Το όραμά τους για τον κόσμο, παρά τα βασανιστήρια και τις κακουχίες που αγόγγυστα υπέστησαν ηττήθηκε. Αν μετράμε την Ιστορία με το μέτρο της Νίκης ανήκουν στο στρατόπεδο των ηττημένων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κάποτε το αξίωμα της νίκης ως μέτρο της αλήθειας το δέχτηκε ως νομοτέλεια και η Αριστερά. Η σκέψη του Λένιν επικράτησε γιατί νίκησε. Ο Στάλιν κατόπιν συνέχισε να κερδίζει ακάθεκτα. Ο σύντροφος Μάο πήρε τη σκυτάλη του πρωτοπόρου στο στρατόπεδο της Νίκης. Μέχρι που όλα κατέρρευσαν με κρότο...Μέχρι και στις σύγχρονες μας μέρες που όλες οι ιστορίες μοιάζουν με καρικατούρες της παλιάς Ιστορίας, η «νίκη» της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην οποία πίστεψαν και ο Μανώλης και ο Περικλής δεν τους «χώρεσε». Δεν ήταν καμωμένοι για τέτοιες επινίκιες τελετές.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αν αφήσουμε όμως τη Νίκη στην άκρη ως ενδεχόμενο κι όχι ως το σχοινί που τραβάει την Αλήθεια γυμνή από το πηγάδι αναρωτιόμαστε: ο Γκραβαρίτης άραγε κοντεύει τα 120 ή πέθανε; Ο Τσάλας; Ο Πέτρου; Είχαν παιδιά; Αν είχαν παιδιά, θυμούνται πότε πέθαναν οι πατεράδες τους; Σε κάποιους αυτά τα ονόματα δεν λένε τίποτε. Η Ιστορία δεν τα κατέγραψε με έντονα γράμματα. Ζουν και πεθαίνουν μέσα από τις αφηγήσεις των θυμάτων τους. Τραγική ειρωνεία∙ για τους μόνους από το σινάφι τους που θυμούνται όλοι τον θάνατό τους είναι ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης, τους παρέδωσε στην Ιστορία το οπλισμένο χέρι των "ηττημένων".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Έτσι είναι. Για να επικρατήσουν αυτοί που κυριαρχούν χρειάζονται πολλούς Θεοφιλογιαννάκους, κι ας τους πετάνε μετά στα σκουπίδια. Γιατί η φιλοσοφία της Νίκης θέλει τους ανθρώπους εξαρτήματα, εργαλεία της μιας στιγμής. Κάνουν τη δουλειά τους, βασανίζουν, σκοτώνουν, κακοποιούν μετά χάνονται στη λήθη. Άλλοι, γενικά ανώνυμοι, θα πάρουν τη θέση τους σαν έρθει η ώρα. Σκέφτομαι τέλος, αυτοί, ο Μανώλης, ο Περικλής κι άλλοι χιλιάδες σαν ηττημένοι πως πήγαν τον Άνθρωπο ένα και δυο βήματα ψηλότερα; Πόσο αλλόκοτο ότι το όνομά τους δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα όπως τα εφήμερα ονοματεπώνυμα των νικητών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δεν παραιτούμαστε από την πίστη στην επικράτηση έναντι των καθαρμάτων που, όπως είπε ο Σάρτρ «πιστεύουν ότι νικούν». Δεν έχουμε ηττηθεί, επειδή ακόμη δεν έχουμε νικήσει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Χιλιάδες τον αποχαιρετούν κι αγωνίζονται. Ο Κοροβέσης γελά και στον θάνατο. Αυτόν τον νίκησε σίγουρα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz8fDlOAAhSDWGflMrYoDjX3Y5L3_ohoafzSbev-hoSpltcftG8hT75iuBxkaDCY7x9kEfnGV_LPTHtrgLIjsmd32k4gPioHgoPOPGL9D1zR2hqo78r2Be6ome573VfxcGqcZVLnQ9gnE/s1600/korovesis2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="907" data-original-width="660" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz8fDlOAAhSDWGflMrYoDjX3Y5L3_ohoafzSbev-hoSpltcftG8hT75iuBxkaDCY7x9kEfnGV_LPTHtrgLIjsmd32k4gPioHgoPOPGL9D1zR2hqo78r2Be6ome573VfxcGqcZVLnQ9gnE/s320/korovesis2.jpg" width="232" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-84454149642838355562020-04-02T12:28:00.000-07:002020-04-24T10:46:04.981-07:00Σημειώσεις στην Εποχή του Κορονωϊού | 5+1 Σημειώσεις για την τρέχουσα περίοδο από αναρχική σκοπιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ι.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το μόνο στοιχείο που έχουμε
μέχρι σήμερα για να εκτιμήσουμε πόσος χρόνος θα χρειαστεί για την υποχώρηση του
ιού, προκύπτει από τη μελέτη των δεδομένων πάνω στην κινέζικη περίπτωση. Στην
Κίνα ο ιός εμφανίστηκε τον Δεκέμβρη του 2019 και αφού αναπτύχθηκε γρήγορα
υποχώρησε σημαντικά τον Μάρτη του 2020. Το χρονικό διάστημα των τριών μηνών
φαίνεται ότι είναι το μικρότερο που μπορούμε να υπολογίζουμε. Θα μπορούσε να
είναι μικρότερο, αν θεωρούσαμε ότι η Κίνα αιφνιδιάστηκε, λόγω του ότι ήταν η
πρώτη χώρα στην οποία εκδηλώθηκε ο ιός. Αυτή όμως η σκέψη φαίνεται ότι δεν
ισχύει, καθώς η Κίνα έχει αφενός μια συσσωρευμένη πείρα αντιμετώπισης κι άλλων
μαζικών λοιμώξεων πληθυσμού στο πρόσφατο παρελθόν. Αφετέρου, ακόμη περισσότερο,
η Κίνα έχει ένα τελείως διαφορετικό σύστημα διαχείρισης εξαιτίας της
διαφορετικής φύσης του κοινωνικού της σχηματισμού. Συγκεκριμένα από το 1949 κι
έπειτα, δηλαδή για πάνω από 70 χρόνια, το Κράτος, η διεύθυνση του οποίου
ταυτίζεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν αντιμετωπίζει καμία οργανωμένη αντιπολίτευση.
Ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους δίνει τη δυνατότητα στην κυβερνητική
διεύθυνση να αθροίζει τις δυνάμεις που χρειάζεται σε συγκεκριμένο χώρο και
χρόνο, κινητοποιώντας το σύνολο των δυνάμεων που επιθυμεί. Θα θυμάστε όλοι την
κατασκευή φαραωνικού νοσοκομείου ειδικού σκοπού σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
<b><i>Επιπλέον ο αυταρχικός χαρακτήρας του επιτρέπει τον πολύ πιο αποτελεσματικό
έλεγχο των μετακινήσεων των εργαζομένων και των πολιτών, οι οποίοι, εκτός των
άλλων, αποτελούν κατά μεγάλη πλειοψηφία τους υπαλλήλους του. </i></b>Τέλος, ο
συνδυασμός της χρήσης ιδιαίτερα εξελιγμένης τεχνολογίας πάνω σε φτωχούς και
ελεγχόμενους πληθυσμούς επιτρέπει τη σχεδόν πανοπτική επιτήρησή τους και την
αποτελεσματική διαχείριση τους. Εάν υπολογίσουμε και αυτούς τους παράγοντες
τότε το χρονικό διάστημα διευρύνεται κι άλλο.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-hqtjDoW3gT3Tr7D_56J_xaA-2fc69eFtUG3Aw__LDO1YMMuPfv8lbqnFifFzHeJKcC-MrAhoye_aS5ebpZAkSsNFGtgfWsQLp0ROWOiepYuAZojgRWnc0ySRoxV-n61EA0_j2xIsIEs/s1600/w1240-p16x9-2020-02-11t061915z_1972685528_rc26ye9ejexx_rtrmadp_3_china-health-xi-economy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="698" data-original-width="1240" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-hqtjDoW3gT3Tr7D_56J_xaA-2fc69eFtUG3Aw__LDO1YMMuPfv8lbqnFifFzHeJKcC-MrAhoye_aS5ebpZAkSsNFGtgfWsQLp0ROWOiepYuAZojgRWnc0ySRoxV-n61EA0_j2xIsIEs/s320/w1240-p16x9-2020-02-11t061915z_1972685528_rc26ye9ejexx_rtrmadp_3_china-health-xi-economy.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span lang="EN-US">I</span>Ι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<!--[if gte vml 1]><o:wrapblock><v:shapetype
id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" o:spt="75" o:preferrelative="t"
path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0031__x0020_-_x0020_Εικόνα" o:spid="_x0000_s1026"
type="#_x0000_t75" alt="AP_20064374218828-735x459-1.jpg" style='position:absolute;
left:0;text-align:left;margin-left:92.85pt;margin-top:424.35pt;width:227.2pt;
height:127.5pt;z-index:-1;visibility:visible;mso-wrap-style:square;
mso-wrap-distance-left:9pt;mso-wrap-distance-top:0;mso-wrap-distance-right:9pt;
mso-wrap-distance-bottom:0;mso-position-horizontal:absolute;
mso-position-horizontal-relative:text;mso-position-vertical:absolute;
mso-position-vertical-relative:text' stroked="t" strokecolor="windowText"
strokeweight="2pt">
<v:imagedata src="file:///C:\Users\User\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg"
o:title="AP_20064374218828-735x459-1"/>
<w:wrap type="topAndBottom"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]-->
<!--[endif]--><!--[if gte vml 1]></o:wrapblock><![endif]-->
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Στη Δύση των αστικών δημοκρατιών
το καπιταλιστικό μοντέλο επιμερίζεται μεταξύ των μεγάλων παραγωγικών μονάδων
και του διογκωμένου τριτογενούς τομέα υπηρεσιών. Η ελεύθερη μετακίνηση
εμπορευμάτων και ανθρώπων (εκτός αν πρόκειται για περισσευούμενους πρόσφυγες
και μετανάστες) θεωρείται όχι μόνο δεδομένη αλλά και απαραίτητη σε μεγάλο
βαθμό, καθώς όση κουβέντα κι αν γίνεται για την τηλε-εργασία είναι εμφανές ότι
δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει στην Ιταλία από το σπίτι του. Βασικά δεδομένα
της καπιταλιστικής λειτουργίας προσωρινά ανατρέπονται από έναν εξωγενή
παράγοντα. Η γνωστή αρχή της προσφοράς-ζήτησης υπόκειται σε νέα δεδομένα. Εάν
για παράδειγμα μια αεροπορική εταιρεία ανακοίνωνε αύριο δωρεάν εισιτήρια από Αθήνα
με προορισμό τις Κανάριες Νήσους μάλλον κανείς δεν θα γοητευόταν από την
προσφορά. Όλοι οι πολιτικοί συνασπισμοί της Δύσης ορέγονται κάποια στοιχεία της
Κίνας. Ο δεξιός συνασπισμός ξερογλείφεται σκεπτόμενος το αυταρχικό μοντέλο
επιβολής του κράτους πάνω στους εργάτες και τους πολίτες που θα του έδινε τον
ολοκληρωτικό έλεγχο. Όμως δεν επιθυμεί καθόλου να επωμιστεί εξολοκλήρου το δημόσιο, μαζικούς τομείς της κοινωνικής πρόνοιας όπως για παράδειγμα την υγεία. Μια
«λύση» για αυτόν, αν κριθεί απαραίτητο, είναι η αναστολή των αστικό-δημοκρατικών
λειτουργιών, με βάση το Ουγγρικό παράδειγμα, όχι ασφαλώς για να καταπολεμήσει την
πανδημία, αλλά την εξέγερση. Από την άλλη πλευρά, ότι έχουμε μάθει να αποκαλούμε
Αριστερά, θα επιθυμούσε ένα ισχυρό κράτος που θα συγκέντρωνε στα χέρια του την
οικονομία και όλους τους τομείς κοινωνικής πρόνοιας. Δεν μπορεί όμως (ούτε καν
το ΚΚΕ) να παραβλέψει ότι αυτές οι προσδοκίες συνοδεύονται από την στυγνή
εκμετάλλευση των εργατών και εργατριών από μια διαχωρισμένη ελίτ πολιτικών
κομισάριων και διευθυντών με δικαιώματα διαχείρισης κεφαλαίων μονοπωλιακών
εταιρικών κολοσσών. <b><i>Η συζήτηση για την «ανάκαμψη» της κρατικής πρόνοιας και του
σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου πολύ γρήγορα γίνεται κατανοητή ως το κρατικό σχέδιο
διάσωσης του αγοραίου καπιταλισμού. </i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-family: Constantia, serif; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXX2r5oqA9numY6wBvKhXpGtMWDQQwbQ8oZy76_zpBbJKrnEagBSiUm3G5jcOIW-lGbtWQ9Lb9KV2EYAsz2RxDDe-VlI0osfPHMcnzvsxuG4V4DF_B6m-hbUX7rnBp6J9nIxNYyPu0JeE/s1600/AP_20064374218828-735x459-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="459" data-original-width="735" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXX2r5oqA9numY6wBvKhXpGtMWDQQwbQ8oZy76_zpBbJKrnEagBSiUm3G5jcOIW-lGbtWQ9Lb9KV2EYAsz2RxDDe-VlI0osfPHMcnzvsxuG4V4DF_B6m-hbUX7rnBp6J9nIxNYyPu0JeE/s320/AP_20064374218828-735x459-1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-family: Constantia, serif; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">ΙΙΙ.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><o:p></o:p></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τα
βασικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν στις ελίτ σε όλο τον κόσμο να βυθίσουν
εξολοκλήρου την κοινωνία σε μια κατάσταση γενικευμένου κοινωνικού κανιβαλισμού
χωρίς κανένα σχέδιο υγειονομικής περίθαλψης και φροντίδας είναι αφενός ότι δεν
γίνεται να εξοντωθεί μαζικά η παραγωγική κοινωνική βάση, γιατί κάποιος πρέπει να
δημιουργεί τα κέρδη τους (τουλάχιστον όσο δεν καταστρέφονται δυσανάλογα και οι
ίδιες οι παραγωγικές δομές, όπως συμβαίνει σε περιόδους πολέμου) και αφετέρου, γιατί όπως επίσης συμβαίνει μετά από πολέμους, μια από τις επιλογές των μαζών
είναι η επανάσταση εναντίον αυτών που τους εξουσίαζαν μέχρι τότε. Στην
πραγματικότητα δεν έχει υπάρξει σύγχρονη, κοινωνικού χαρακτήρα, επανάσταση πριν
από το ξέσπασμα της οποίας να μην έχει προηγηθεί κάποιου είδους πολεμική
εμπλοκή ή στρατιωτικό πραξικόπημα. Σε σχέση με την προφύλαξη της υγείας των
υπηκόων, όπως φάνηκε από κάποιες προτάσεις περί «ανοσίας της αγέλης», εάν
υπήρχε μια έγκυρη επιστημονική μελέτη, η οποία θα εγγυόταν ότι οι νεκροί δεν θα
ξεπερνούσαν έναν συγκεκριμένο διαχειρίσιμο αριθμό, τότε μάλλον δεν θα φτάναμε
ποτέ στο μέτρο της καραντίνας. Σε αυτήν την περίπτωση τα κράτη θα συνέχιζαν
απρόσκοπτα την κανονικότητά τους, οι προσπάθειες μετακύλισης της ευθύνης στην
κοινωνική βάση με το αφήγημα της ατομικής προστασίας θα ήταν ακόμη πιο έντονες,
όπως βέβαια και σταθερές σε συχνότητα οι επικλήσεις στην εθνική ομοψυχία κ.λπ. Αυτή
η μελέτη δεν προέκυψε, οπότε η διαχείριση πήρε τον χαρακτήρα που βλέπουμε
σήμερα. <i><b>Αν το κράτος επιβλήθηκε στην αγορά, δεν έγινε γιατί αυτό ήταν η
αυτονόητη επιλογή από θέση αρχής, αλλά ακριβώς επειδή η αγορά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην κατάσταση. </b></i>Έτσι πρέπει να γίνουν κατανοητά κι αυτά τα θλιβερά
επιδοματικά χαρτζιλίκια που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Είναι απολύτως προφανές
στον καθένα ότι, ακόμη και με τα χαρτζιλίκια η απειλή της απόλυτης κατάρρευσης
της οικονομίας είναι απολύτως ορατή, χωρίς καν αυτά θα ήταν απλά απολύτως
βέβαιη. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο κι αν είναι απολύτως απαραίτητα τα
βοηθήματα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους, αυτά προέρχονται από την
κρατική τσέπη. Δηλαδή ουσιαστικά από τον ίδιο τον παρακρατημένο κόπο των
εργαζομένων, τα οποία δίνονται για να επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες των ακινήτων, είτε κατά 60% είτε κατά 100% ως ενοίκια, στους ιδιοκτήτες των <span lang="EN-US">supermarket</span> και στις μεγάλες εταιρείες παροχής
τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών. Μπορεί να σοκάρει η διαπίστωση ότι όχι, δεν έγιναν
θιασώτες του Κέυνς ο Άδωνις και ο Κακλαμάνης τώρα στα καλά καθούμενα. Οι
χιλιάδες απολύσεις και η καταστροφή της επόμενης μέρας και κυριότερα η
διαχείρισή της υπέρ των ελίτ θα πιστοποιήσουν σύντομα την πραγματικότητα όσων γράφουμε
σήμερα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLimVCkfw-t1mId2hVhl_mFpwsU_LHNT_S7Fz1JjcfI5Oks4CxT1_8Y63E9UagQDjltu3yzHeQV0tGxQiPEOLwM-Gxst26HvjGA411FPUQACxs0fyHOcz20udL7d7lNurFeNdsGmEVemI/s1600/bf047e54cdddd310e76b69f47ddf7ca9_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="900" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLimVCkfw-t1mId2hVhl_mFpwsU_LHNT_S7Fz1JjcfI5Oks4CxT1_8Y63E9UagQDjltu3yzHeQV0tGxQiPEOLwM-Gxst26HvjGA411FPUQACxs0fyHOcz20udL7d7lNurFeNdsGmEVemI/s320/bf047e54cdddd310e76b69f47ddf7ca9_XL.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ι<span lang="EN-US">V</span>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<!--[if gte vml 1]><o:wrapblock><v:shapetype
id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" o:spt="75" o:preferrelative="t"
path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0033__x0020_-_x0020_Εικόνα" o:spid="_x0000_s1026"
type="#_x0000_t75" alt="90999308_101325688196213_3279521488310370304_o.jpg"
style='position:absolute;left:0;text-align:left;margin-left:87.4pt;
margin-top:415.35pt;width:240.3pt;height:171.15pt;z-index:1;visibility:visible;
mso-wrap-style:square;mso-wrap-distance-left:9pt;mso-wrap-distance-top:0;
mso-wrap-distance-right:9pt;mso-wrap-distance-bottom:0;
mso-position-horizontal:absolute;mso-position-horizontal-relative:text;
mso-position-vertical:absolute;mso-position-vertical-relative:text'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\User\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg"
o:title="90999308_101325688196213_3279521488310370304_o"/>
<w:wrap type="topAndBottom"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]-->
<!--[endif]--><!--[if gte vml 1]></o:wrapblock><![endif]-->
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σε σχέση με τη διαχείριση του
αυταρχισμού και του περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων αρκετός λόγος έχει
γίνει. Είναι γεγονός ότι η έμφυτη καχυποψία των επαναστατικών σχηματισμών
απέναντι στις πάντα εχθρικές κρατικές πολιτικές είναι εύλογο να οξυνθεί μέσα σε
ένα πλαίσιο απόλυτων απαγορεύσεων. Ωστόσο στην Ελλάδα το αναρχικό κίνημα είναι
γεγονός ότι έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά. Κι αυτό το λέμε γιατί φαίνεται ότι
ως κριτήριο πρόσληψης της κατάστασης δεν χρησιμοποίησε μια αντιδραστική
ελιτίστικη και τελικά μικροαστική στάση απλής αντιστροφής της κρατικής εντολής
από «μένουμε σπίτι» σε «βγαίνουμε βόλτες», αλλά στον οργανωμένο πυρήνα του
κυριάρχησε μια αντίληψη η οποία, απέχοντας από την τυφλή υπακοή στις κρατικές
προσταγές, υιοθέτησε μια συνειδητή στάση ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο
και ιδιαίτερα στις ευπαθείς ομάδες του. Εκκινώντας από αυτή τη βάση μπόρεσε να
διαφυλάξει τον πολιτικό του χαρακτήρα, ώστε να αναδείξει έπειτα τις κοινωνικές
του αρετές. <b><i>Η πρώτη έκφραση αυτών αντλεί από το παράδειγμα της κοινωνικής
αυτοοργάνωσης και της αλληλοβοήθειας και έγκειται στη διαμόρφωση πολυπληθών
οριζόντιων τοπικών ομάδων αλληλοϋποστήριξης, οι οποίες θυμίζουν τις καλύτερες
μέρες του δημιουργικού αναρχισμού, με τη σύσταση εκατοντάδων συνελεύσεων
γειτονιάς, στα χρόνια της ισχυρής πάλης εναντίον των μνημονιακών πολιτικών.</i></b>
Αυτές οι δομές μαζί με άλλες λειτουργίες αντιπληροφόρησης και την κατάλληλη
πολιτική προετοιμασία μπορούν να εμπνεύσουν τα απολύτως απαραίτητα κοινωνικά
κινήματα που θα παλέψουν ενάντια στην επικείμενη κρίση και τη νέα προσπάθεια
των ελίτ να φορτώσουν και πάλι όλα τα βάρη στην πλάτη της κοινωνικής βάσης.
Χρησιμοποιώντας την πείρα των προηγούμενων μαχών θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά
όχι απλά για τις αντιθέσεις κρατικού/ιδιωτικού και των αποζημιώσεων, αλλά για
την ίδια την εγκληματική διάσταση της κρατικής θανατοπολιτικής, της
καπιταλιστικής κερδοφορίας και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.</span><span style="font-family: "constantia" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtwmX1x1E7u3ZOF93BlEqe-GLdORX0T2qCRiU3UP465uh-2cZsYP0B-MGdVhpb1EU1CaE7JujKoSju0dOxuQELvXFvED9rFuXTyYoMEo-et0MIWif7WUJ_Br9bYdmvbqcNmYa7EPAeyig/s1600/90999308_101325688196213_3279521488310370304_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1142" data-original-width="1600" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtwmX1x1E7u3ZOF93BlEqe-GLdORX0T2qCRiU3UP465uh-2cZsYP0B-MGdVhpb1EU1CaE7JujKoSju0dOxuQELvXFvED9rFuXTyYoMEo-et0MIWif7WUJ_Br9bYdmvbqcNmYa7EPAeyig/s320/90999308_101325688196213_3279521488310370304_o.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span lang="EN-US">V</span>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<!--[if gte vml 1]><o:wrapblock><v:shapetype
id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" o:spt="75" o:preferrelative="t"
path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0034__x0020_-_x0020_Εικόνα" o:spid="_x0000_s1026"
type="#_x0000_t75" alt="koronoios.jpg" style='position:absolute;left:0;
text-align:left;margin-left:103.7pt;margin-top:316.35pt;width:248.15pt;
height:145.85pt;z-index:1;visibility:visible;mso-wrap-style:square;
mso-wrap-distance-left:9pt;mso-wrap-distance-top:0;mso-wrap-distance-right:9pt;
mso-wrap-distance-bottom:0;mso-position-horizontal:absolute;
mso-position-horizontal-relative:text;mso-position-vertical:absolute;
mso-position-vertical-relative:text' stroked="t" strokecolor="windowText"
strokeweight="2pt">
<v:imagedata src="file:///C:\Users\User\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg"
o:title="koronoios"/>
<w:wrap type="topAndBottom"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]-->
<!--[endif]--><!--[if gte vml 1]></o:wrapblock><![endif]-->
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν μπορεί παρά να προβληματίζει
η ολοένα και συχνότερη εμφάνιση μιας σειράς ιογενών λοιμώξεων σε μεγάλα τμήματα
του παγκόσμιου πληθυσμού. Μόνο τις τελευταίες δύο δεκαετίες η ανθρωπότητα έχει
έρθει αντιμέτωπη με ένα πλήθος μεταλλάξεων όπως ο <span lang="EN-US">SARS</span>, η γρίπη των πουλερικών και των
χοίρων, Η1Ν1 και πιο πριν το σύνδρομο των «τρελών αγελάδων» που συνδέθηκε με
την ασθένεια Κρόιτσφελντ-Γιάκομπς. Είναι γεγονός ότι, πέρα από την οποιαδήποτε
φυσική τυχαιότητα στην εκδήλωση ενός τέτοιου θανάσιμου ιού, έχει υπογραμμιστεί,
και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ρητά, ο ρόλος που παίζει η παρέμβαση και η
ανατροπή φυσικών διαδικασιών από τη βιομηχανία εκτροφής ζώων, για παράδειγμα
μέσω του εξαναγκαστικού σιτισμού χορτοφάγων ζώων με ζωικά παράγωγα, με στόχο
την ποσοτική μεγέθυνση της παραγωγής βρώσιμου κρέατος και την ταυτόχρονη αύξηση
του εταιρικού κέρδους μέσω της μείωσης του κόστους εκτροφής των σφαγίων. Παρόμοιας λογικής διαδικασίες επιτελούνται και στη φυτική παραγωγή με τη χρήση χημικών ουσιών για
να ονομάσουμε μόνο δύο από τις πολύ γνωστές παθογένειες της παραγωγής τροφίμων.
<b><i>Αν τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες της απόπειρας των ελίτ να παραδώσουν
την υγεία εξολοκλήρου στην ιδιωτική σφαίρα, ώστε να εμπίπτει στους γενικούς
κανόνες κερδοφορίας, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια
στη διατροφή, αλλά και γενικότερα στην παραγωγή, όπου οι κοινωνίες δεν έχουν
πια κανέναν λόγο πάνω στα κρίσιμα ερωτήματα τι, γιατί και για ποιόν.</i></b> </span><span style="font-family: "constantia" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-516SH0bPCPEY0bGGRVFhUCjZBVaRCKIa20xWaL_ZuGe3dXatXu9R9LewxQ7IQOVPvakMBeLx6y2I8CkElbnXsxmrFDeG5t-4CLJFfK816dIWiVL32fLZniEvpb0DabdbY5g0RHwJw4g/s1600/koronoios.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="520" data-original-width="980" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-516SH0bPCPEY0bGGRVFhUCjZBVaRCKIa20xWaL_ZuGe3dXatXu9R9LewxQ7IQOVPvakMBeLx6y2I8CkElbnXsxmrFDeG5t-4CLJFfK816dIWiVL32fLZniEvpb0DabdbY5g0RHwJw4g/s320/koronoios.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="text-align: justify; text-indent: -18pt;">1.</span><span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; text-align: justify; text-indent: -18pt;"> </span></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Από
το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2009, όταν φάνηκε πως ο καπιταλιστικός
κόσμος έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα που αφορούν στην ίδια την αναπαραγωγή
του, και μάλιστα στην Ελλάδα σημαντικότερα λόγω της πτώχευσης του κράτους, η
διαδικασία εσωτερικής στρατιωτικοποίησης των δυτικών κοινωνιών με βασικό σώμα
την αναβαθμισμένη επιχειρησιακά αστυνομία έχει πάρει έναν πολύ πιο έντονο
χαρακτήρα. Σχεδόν όλα τα κοινωνικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με την παρέμβαση
ή τουλάχιστον με την παρουσία της αστυνομίας. Ο τόσο λαοπρόβλητος "διάλογος" που
αποτελεί τάχα τη ραχοκοκαλιά των δημοκρατιών δεν διενεργείται, ούτε πλασματικά
πια, σε κανένα ουσιώδες κοινωνικό επίπεδο. Ο πολίτης έχει συνηθίσει πέρα από οτιδήποτε
άλλο την παρουσία των ΜΑΤ σε οποιαδήποτε περίπτωση (Εξάρχεια, ΑΣΟΕΕ,
Πανεπιστήμια, Μυτιλήνη-Χίος, Έβρος κ.λπ.) μέχρι που φτάσαμε στον απόλυτο παραλογισμό
να εμφανίζονται δημοσιεύματα με τίτλο «35 περιπολικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ρίχνονται στη μάχη κατά του κορωνοϊού»! Σε
συνάρτηση με τη διαρκή χρήση εμπόλεμης ορολογίας διαμορφώνεται ένα άκρως
απειλητικό περιβάλλον για τις κοινωνικές κατακτήσεις και αντιστάσεις. Χωρίς να
το καταλάβουμε καν, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, μέσα σε μόλις 10 μήνες η χώρα
συμμετείχε σε δύο πολέμους, έναν εναντίον των προσφύγων και μεταναστών που
συγκεντρώθηκαν στα σύνορα προσπαθώντας να βρουν διέξοδο από τον (πραγματικό)
πόλεμο και τη λυσσώδη φτώχεια και έναν ακόμη εναντίον του <span lang="EN-US">Covid</span>-19. Οι πόλεμοι όμως δεν είναι
λεκτικοί βερμπαλισμοί είναι δυστυχία με πολλά θύματα, κι αν στην περίπτωση των
μεταναστών και των προσφύγων είναι εμφανές ποιος κερδίζει και ποιοι είναι τα
θύματα, στον πόλεμο κατά του ιού δεν είναι καθόλου σίγουρο πόσα θα είναι τα
θύματα, όχι μόνο της λοίμωξης, αλλά κυρίως της καπιταλιστικής πανούκλας που θα
ακολουθήσει. <b><i>Όταν η «εθνική ομοψυχία» κωδικοποιηθεί σε εκκλήσεις να "βάλουν
πλάτη" οι εργαζόμενοι, και οι «ήρωες» αστυνομικοί του προηγούμενου πολέμου (κατά
των κατατρεγμένων) επιδοθούν εκ νέου στο βασικό καθήκον τους να προστατέψουν τα
αφεντικά από τους οργισμένους πληβείους με τα ΜΜΕ να τους χειροκροτούν από τα
τηλεοπτικά τους μπαλκόνια θα φανεί που αποσκοπούσε όλη αυτή η πολεμοκάπηλη ορολογία: στη νίκη των αφεντικών στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται. </i></b></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18.0pt;">
<span style="background-color: white; font-family: "constantia" , serif; text-indent: -18pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh77AxXlE3GQlrDfIxsFNTvZRaIt5Y-BbPAT4NVkfQKLJU9HjfB9vEAurwoc7Slh2EE2DRdMT9yAOFFfciJ7_zsDLgGlFyTK650HQvJrDYnbar71-gynu2HD4CVzx_VUt5VBshuJvHRRQs/s1600/xios-mat-epeisodia-3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="754" data-original-width="1260" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh77AxXlE3GQlrDfIxsFNTvZRaIt5Y-BbPAT4NVkfQKLJU9HjfB9vEAurwoc7Slh2EE2DRdMT9yAOFFfciJ7_zsDLgGlFyTK650HQvJrDYnbar71-gynu2HD4CVzx_VUt5VBshuJvHRRQs/s320/xios-mat-epeisodia-3.jpeg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Καμιά
εμπιστοσύνη στο κράτος και τη διαχείριση της κρίσης. Συμμετέχουμε σε ομάδες
αλληλοβοήθειας, απλώνουμε την κοινωνική αυτοοργάνωση. Διαφυλάσσουμε την οργή
μας απέναντι στην ελίτ και τα αφεντικά. Αν εμπιστευόμαστε κάποιον λιγότερο και
από την ίδια την αστυνομία είναι τους δημοσιογράφους. Είναι ομοίως αδίστακτοι.
Και προς Θεού μην ακούτε τους παπάδες και τη Σύνοδο είναι μεγαλύτερα καθάρματα
κι από τους υπόλοιπους επιχειρηματίες! Από το λαό για τον λαό. Μόνο έτσι <b>Η
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ. </b></span><span style="font-family: "constantia" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaiBwk0aLUhWnroCtN_826RLslLM_4mbhMjG9NOHli-oh12rAuAyvWTWgTKx0rJegRpiXmz8etm_NCp4o6CB1Qp66nmpObIpJyASV0A9zqO0BlVhlBLr9uL5_2PAcsqjAb4lkBbZ6iVJk/s1600/033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="567" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaiBwk0aLUhWnroCtN_826RLslLM_4mbhMjG9NOHli-oh12rAuAyvWTWgTKx0rJegRpiXmz8etm_NCp4o6CB1Qp66nmpObIpJyASV0A9zqO0BlVhlBLr9uL5_2PAcsqjAb4lkBbZ6iVJk/s320/033.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">1 Απρίλη 2020</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<br /></div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-82199344464369114902018-04-19T11:14:00.005-07:002020-04-24T11:31:17.385-07:00Για τα "σπαράγματα φόνων"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxdpI-CkSIWfrAw9Y8W6QnOyNNN-yj7WE7Mc6dk-M3JPNoSq3WWgdrvkVplSPa8ow5A2TOqwUURsIRaiNgEkD-ekNw4DGQhI5rsi7bgVairNfyIuGUu7qnj2gP3jUk3Z2539_gfXHkvVA/s1600/a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxdpI-CkSIWfrAw9Y8W6QnOyNNN-yj7WE7Mc6dk-M3JPNoSq3WWgdrvkVplSPa8ow5A2TOqwUURsIRaiNgEkD-ekNw4DGQhI5rsi7bgVairNfyIuGUu7qnj2gP3jUk3Z2539_gfXHkvVA/s320/a3.jpg" width="226" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σπαράγματα φόνων, Άρης Τσιούμας, </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ναυτίλος, Φεβρουάριος 2017.</span><br />
<br /></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">Της Ειρήνης Γαβριλάκη</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σπαράγματα, δηλαδή κομμάτια που αποσπάστηκαν βίαια και σκορπίστηκαν, ως μάρτυρες ωμοφαγικών διαδικασιών που απόμειναν μάρτυρες αυτού του βίαιου γεγονότος για να βοηθηθούν οι ιατροδικαστές που θα θελήσουν να αναπαραστήσουν τις σκηνές, να φωτίσουν το πρόσωπο των δραστών και να βρουν τις αιτίες. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μικρά, γιατί ό,τι απόμεινε είναι μικρό, γιατί τα θύματα είναι μικρά, γιατί κάποια κάποια εγκλήματα λογίζονται ως μικρά έναντι των μεγάλων και κραυγαλέων. Ή γιατί συχνά τέτοια εγκλήματα γίνονται παιχνίδια στα χέρια των παιδιών που τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, ανάλογα. Μικρά εγκλήματα για μικρά χέρια, ως εκ τούτου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δοκίμια, σε μια προσπάθεια να φωτιστούν τα αίτια (τα ποιητικά) και να εκφραστούν αιτιάσεις. Ή, πάλι, όχι. Να μην εκφραστούν, αλλά να τεθούν ως ύπαινιγμός της Ιστορίας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πρόζες, για το θέατρο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πεζά αρκετά ποιητικά είναι η αλήθεια, εξαιτίας του λυρισμού και του ρυθμού των πραγμάτων ή των τριγμών της Ιστορίας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Εποχή των δολοφόνων… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το βιβλίο του Άρη Τσιούμα είναι μικρό, αλλά αρχίζει με μια μεγάλη κουβέντα: ό,τι είμαστε, αυτό είναι οι πρόγονοι μέσα μας. Οι πρόγονοι που μεταφέρουν υπόγεια ως εμάς αρχές και συλλογικές εικόνες, αξίες, φόβους, αγάπες, στερεοτυπικές αναφορές, κοινωνικότητα. Οι πρόγονοι που μας μαθαίνουν να μιλάμε ή όχι, να στρεφόμαστε με εμπιστοσύνη προς τον Άλλο ή όχι, να γινόμαστε υπό την έννοια αυτή πρόσωπα ξεφεύγοντας από την παγίδα του Εγώ. Το Εγώ ως Εμείς. Μεγάλο μάθημα. Που πράγματι στηρίζεται στη γραμματική των παιδικών χρόνων. Στις μητέρες. Το βιβλίο αφιερώνεται στη μητέρα του συγγραφέα, ακριβώς, πιστεύω, γιατί οι μάνες γίνονται τα πρώτα φίλτρα προς τον κόσμο. Οι περατές μεμβράνες. Οι όχθες, ανάμεσα στις οποίες κυλά το νερό που μας παρασέρνει όλους προς τη μεγάλη δεξαμενή, δικαίους και αδίκους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το πρώτο κείμενο είναι κι αυτό αφιερωμένο στη μάνα Μάγδα Φύσσα. Η απώλειά της γίνεται το αλμυρό δάκρυ μιας κοινωνίας κανονικής, οικογενειών που τρώνε μαζί, που μιλάνε μαζί, που σχολιάζουν μαζί. Το δάκρυ που αλατίζει το φαγητό μας. Η απώλεια έχει γεύση. Η κανονικότητα έχει κι αυτή γεύση. Η λύπη έχει γεύση. Η αποφασιστικότητα έχει γεύση. Αλμυρή. Από τα δάκρυα. Το άλας είναι βάση, όπως στη χημεία, της συνειδητοποίησης που οδηγεί στην αντίδραση. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Όμως, αν δεν υπάρχει αυτού του είδους το αλάτι να δώσει χαρακτήρα σε ό,τι τρώμε (αυτό που μας σερβίρουν;), τότε εξακολουθούμε να φυτοζωούμε. Γι΄ αυτού του είδους την αντίδραση (απώλεια κι αυτή, αλλά της συνείδησης), μιλά το επόμενο εκτενές κείμενο: απενοχοποίηση. Καλοί άνθρωποι και κακές πράξεις. Κακοί άνθρωποι και καλές δικαιολογίες. Ο Άιχμαν δολοφόνος και ευπειθής δημόσιος υπάλληλος. Τρία παλληκαράκια λιμενικοί, επίσης δημόσιοι υπάλληλοι. Ναζιστικές πρακτικές και αναίμακτες συνειδήσεις, καλά προστατευμένες από τον καθωσπρεπισμό του κράτους. Ναυάγια μεταναστών και χέρια καθαρά. Και τόσο αλάτι στις θάλασσες των πνιγμένων αναξιοποίητο. Και τόσες μάνες που φτιάχνουν ανάλατα φαγητά, γιατί δεν χαλαλίζουν ένα δάκρυ που θα μάθει στα παιδιά τους εν-συναίσθηση. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ενσυναίσθηση: μπαίνω στα παπούτσια του άλλου. Μπαίνω στη θέση του Άλλου. Σκέφτομαι τον Άλλον με το μέσα μυαλό. Με τον πυρήνα της συλλογικής σοφίας. Αντιλαμβάνομαι τον Άλλο ως τον εαυτό μου, μέσω μηχανισμών. Συνδέομαι με αυτόν, σαν να ράβω τη σκιά του στα δικά μου πέλματα. Και μιλώ γι΄ αυτόν όπως θα μιλούσα για τον εαυτό μου. Αντιδρώ εκ μέρους του, γιατί με αφορά προσωπικά. Σ΄ αυτού του είδους την προσέγγιση χωρά μόνο το «εγώ φταίω» του Καζαντζάκη. Δεν χωρά η ελαφρά τη καρδία συγχώρηση τιμωρών, βασανιστών, φυλάκων. Γιατί όλοι αυτοί πράττουν πάνω στη δική μου ράχη. Το περιεχόμενο του τρίτου κειμένου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το τέταρτο κείμενο, ξεκινώντας με μια σκηνή από τη Λίστα του Σίντλερ και ο πυρήνας του είναι η ωμότητα των αποφάσεων της εξουσίας που θέλει να επιβεβαιωθεί πάση τη θυσία, κρατώντας αλώβητη την αυθαίρετη κλίμακα. Η εκτέλεση της εβραίας αρχιτέκτονος και το παιδί που σκοτώθηκε πηδώντας από το λεωφορείο, διότι δεν είχε εισιτήριο. Τα παιδιά που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να είναι στη θέση του. Διάφορα παιδιά από διάφορα περιβάλλοντα, από περιβάλλοντα με διαφορετικής κουλτούρας κοινωνικής ή πολιτικής. Απλώς παιδιά, στα παπούτσια της εφηβείας των οποίων κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μπει και να κατανοήσει, γιατί ήταν πιο εύκολες οι στερεοτυπικές, ρηχότατες εξηγήσεις. Γιατί όλοι, αντί να σκεφτούμε αιτίες, αιτιώμεθα. Και μετά γινόμαστε εργαλεία διατήρησης της φτιαχτής κλίμακας και της καθωσπρέπει εκδοχής της καθημερινής ζωής και της Ιστορίας. Δυνάμει δολοφόνοι. Δυνάμει δικαστές. Δυνάμει ιερείς που παραπαίουμε ανάμεσα στο καλό γούστο κι ένα δίκαιο στα μέτρα μας. Δίκαιο – ξύλινο παλτό μιας κοινωνίας που παθαίνει χωρίς ενσυναίσθηση. Το περιεχόμενο του τέταρτου κειμένου. Και το περιεχόμενο του δέκατου που απέναντι σε όλα αυτά προτείνει την αναρχία ως τον μηχανισμό αυτοσυντήρησης… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το πέμπτο κειμενάκι, είναι γεμάτο εικόνες: η αλλοτινή Τούμπα, οι γειτονιές, η αλληλεγγύη, οι αφηγήσεις των ξένων της Θεσσαλονίκης, Οι πρώτοι ξένοι που δεν δέχτηκε κανένας. Τα παραπήγματα και η θλιβερή ζωή η γεμάτη πάλεμα. Οι δικοί μας μετανάστες στη Γερμανία υπό την πίεση της Ανάγκης. Μνήμες. Ασφαλτοστρωμένη καθημερινότητα με μπετόν καθαριότητας, μετά και αυτόκλητοι γηγενείς που επιλέγουν με τη σειρά τους ποιος θα μείνει στη γειτονιά τους. Άλλο ένα μάθημα ενσυναίσθησης βγαλμένο από τη ζωή. Και πού να κρυφτείς από τις αναμνήσεις και την Εγω-Ιστορία; Ας μην κρυφτείς. Εξάλλου, από πάντα η χωματερή είναι το καταφύγιο του ρατσισμού, κι η μισαλλοδοξία ο πολιτισμός των σκουπιδιών, μας λέει ο Άρης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το έκτο κείμενο είναι ποιητικό, όχι γιατί είναι γραμμένο σε στίχους και έχει τον ρυθμό του ποιητικού έργου, αλλά γιατί περιγράφει ανθρώπους που είναι ποιητικοί, επειδή τόλμησαν να εκφραστούν εκτός πεπατημένης, διαφορετικά. Επειδή αρνήθηκαν να χορογραφήσουν το νανουριστικό τέμπο της κοινωνίας. Επειδή ξεκόπηκαν από τα επικά και μεγαλοσχήμονα και συνέθεσαν μια μουσική γεμάτη κρότους. Όπως και το έβδομο. Ποιητικό κι αυτό, γιατί θέτει ερωτήματα γεμάτα αγωνία (δεν είναι λυρισμός η αγωνία;). Γιατί ταυτίζεται με την αποφασιστικότητα της παιδικής ηλικίας να επιμηκύνει τον χρόνο. Οι τίτλοι και των δύο περιέχουν τη λέξη εκλογή. Εκλογή που έκαναν. Εκλογή που αποφάσισαν ότι τους ταιριάζει. Εκλογή που δεν συνάδει ντε και καλά με τη Δημοκρατία (ο τίτλος του όγδοου κειμένου), καθώς υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το ενδέκατο κειμενάκι, συμπληρώνει το προηγούμενο, αυτό στο οποίο η αναρχία σωματοποιεί το πάθος για τη ζωή. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι πρέπει να ελευθερωθεί η φωνή των ανθρώπων, αφού «πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων», δηλαδή πάνω στις στρατηγικές σκέψεις των ασκούντων την εξουσία. Γιατί έτσι θα πάψουν να υπάρχουν όλα τα δίπολα της απάνθρωπης πλευράς της Ιστορίας και άνθρωποι που αδειάζουν κάθε απόγευμα. Πατώντας «στα κεφάλια των βασιλιάδων» επιτίθεται κανείς και σε αυτούς που αποφάσισαν να είναι υπήκοοι. Έτσι λέει ο Άρης στο επόμενο μικρό κείμενο με τίτλο «Βασιλιάς». Και πιο κάτω, στο επόμενο κείμενο, δηλώνει πως δεν πρέπει να αντικατασταθούν οι κάθε λογής «Βασιλείς», γιατί το παιχνίδι της εξουσίας μεταμορφώνει τους επαναστάτες σε εξουσιαστές, νομοτελειακά. Στο «Άρμα του Ήλιου» μάλιστα γίνεται ξεκάθαρος, επιμένοντας στην υπέρβαση των φόβων, στη δράση. Τα ρήματά του είναι ενεργητικά: πρόσταξε, άρπαξε, μαστίγωσε, ξύπνα. Με έμφαση στο «ξύπνα», γιατί καμιά φορά τα όνειρα αποκοιμίζουν… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Στα τελευταία κείμενα, ο Τσιούμας γίνεται γρήγορος, σαν να θέλει να μοιραστεί τη λύση του με τον αναγνώστη. Ασθμαίνων, με μικρές φράσεις, εικόνες - τομές και λέξεις γεμάτες αίμα, φορτισμένες στο «Ψυχή βαθιά». Σχεδόν μονολεκτικός. Ολιγόλογος στο «Έθνος» που ταυτίζεται μ΄ εκείνο «το άνοιξε, εγώ είμαι», στο θυροτηλέφωνο, που πολλαπλασιάζεται. Επιγραφικός στον «Φασισμό», χωρίς πολλές κουβέντες: «Ο φασισμός είναι η ανακήρυξη του εμφυλίου στα σπλάχνα του ανθρώπινου είδους». Ξεκάθαρος πιο κάτω ακόμα: στην πολιτική δεν υπάρχουν αθώοι». Σαρκαστικός στη σκιαγράφηση της διαφοράς μεταξύ Δημοκρατίας και φασισμού. Υπομνηματικός ως προς την κυριακάτικη αργία, με αναφορά του σχετικού διατάγματος του 1893. Δωρικός και δηκτικότατος στη «Βαβέλ» ως προς την περιγραφή της εξουσίας που προφυλάσσει τον εαυτό της. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αν θα διάβαζα ένα ποίημα της μικρής αυτής συλλογής των μεγάλων-μικρών, σύνθετων-απλούστατων νοημάτων, καμβά της ανθρωπιστικής, κοινής λογικής, θα διάβαζα το ποίημα «Άγνωστο πώς». Γιατί με συγκινεί η ομφαλοσκοπική ανθρωπότητα-παιδί που δεν λέει να ωριμάσει. Που παίζει σαν παιδί με την Ιστορία και τζογάρει στον εαυτό του. Θα διάβαζα το ποίημα αυτό για τη χρήση της λέξης «ανθρωπινότητα» και τη φράση «ό,τι λείπει, λείπει». Για το όνειρο του καταφυγίου εν μέσω των εχθροπραξιών. Για την ειρήνη που αποτελεί την τελευταία κουβέντα του κειμένου, σε ένα λεκτικό περιβάλλον αντιφατικό. Εν ολίγοις εκεί βρίσκω την ποίηση, κύριε Καρούζο: στον πόλεμο με τις αντιφάσεις και τη νοσταλγία, όπως στο προτελευταίο κείμενο με το κόκκινο αυτοκινητάκι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Οι δυο-τρεις τελευταίες σελίδες είναι ένα ημερολόγιο-ωρολόγιο, με άξονα το Ορφανοτροφείο: η ιστορία του διαχρονικά και ταυτόχρονα η Ιστορία που αυτοαναιρείται ώρα με την ώρα, μέσα από τις ανάλγητες επιλογές των εσαεί και από άποψη επιλησμόνων. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να το διαβάσετε, αυτό το βιβλιαράκι, διότι δεν είναι διδακτικό. Είναι η προσωπική κραυγή ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει, γιατί δεν μπορεί άλλο μόνο να βλέπει. Που θέλει να πει ονόματα ουσιαστικά μόνο. Που ξεχωρίζει τις προθέσεις σε κύριες και καταχρηστικές. Που προσπαθεί να καθαρίσει τη γλώσσα του από το χατζηαβατικό ιδίωμα. Που σκέφτεται και γράφει. Που ισορροπεί μεταξύ λυρισμού και Επανάστασης, γνωρίζοντας ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το αντίθετο: το ένα προϋποθέτει το άλλο, καθώς, αν θυμηθούμε και νοσταλγήσουμε την Εδέμ, θα την κερδίσουμε.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος της</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αναρχικής Πολιτικής Επιθεώρησης "Μαύρο & Κόκκινο", </span></span></div>
<span style="font-size: x-small;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεκέμβρης 2017 | εκδόσεις Ναυτίλος]</span></span></div>
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-75501931071511453212018-03-29T06:20:00.000-07:002020-04-24T11:32:25.087-07:00Αυτοί τουλάχιστον ηττήθηκαν στον δικό τους πόλεμο! (Λίγα λόγια για το "Μέσα στην Ομίχλη" του Abel Paz)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<i style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="font-family: "trebuchet ms"; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></i></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUo4Nu9EzAY3nu5KCtWz56R8EWCqUf7cWODcOaUJOKbfYC6JNW_ZL3eUosYG9eU96OV0pDS99IdBMJm9yP2hNYxhHk3SKeXqfdBf7pN_Vlj_xFiLq6333cLALEaBgHKt-Bb-vWta_xc50/s1600/mesa-sthn-+omixli.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="399" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUo4Nu9EzAY3nu5KCtWz56R8EWCqUf7cWODcOaUJOKbfYC6JNW_ZL3eUosYG9eU96OV0pDS99IdBMJm9yP2hNYxhHk3SKeXqfdBf7pN_Vlj_xFiLq6333cLALEaBgHKt-Bb-vWta_xc50/s320/mesa-sthn-+omixli.jpg" width="196" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Μέσα στην ομίχλη, ελευθεριακές εκδ-<br />
όσεις ναυτίλος, Δεκέμβρης 2016</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτοί τουλάχιστον ηττήθηκαν στον δικό τους πόλεμο˙ και μόνο έτσι μπορούμε να σκεφτούμε τους ισπανούς πρόσφυγες, ως χαρούμενους ανθρώπους, μέσα στις τρομερές κακουχίες που έζησαν. Ο πόλεμός μας, είναι μια φράση που χρησιμοποιεί συχνά ο Abel Paz, επίσης είναι μια φράση που δύσκολα μπορούν να χρησιμοποιήσουν πολλοί ακόμη, από τα μιλιούνια των εκπατρισμένων προσφύγων. Συνήθως ο πόλεμος που τους δείχνει τον δρόμο της φυγής δεν είναι δικός τους, αυτοί είναι οι υπομένοντες τα παιχνίδια εξουσίας των μεγάλων και μικρότερων παικτών. Το βιβλίο αυτό όμως, το τρίτο από τη σειρά των τεσσάρων τόμων μέσα από τους οποίους ο συγγραφέας μοιράζεται τις αναμνήσεις του, δεν είναι για τον πόλεμο˙ ο πόλεμος –τουλάχιστον αυτός με τα όπλα- έχει τελειώσει προς ώρας, η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, ισότητας κι ελευθερίας, έχει ηττηθεί προσωρινά, κι αρχίζει ένας καινούργιος πόλεμος, μια άλλη ζωή που μοιάζει με μια ανυπόφορη επιβίωση, ενάντια στην οποία αγωνίστηκε μέχρι ενός ο λαός της Ισπανίας, ο αναρχικός ανθός. </span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η μοίρα των ηττημένων που δεν έπεσαν στη μάχη είναι πάντα η ίδια, η μοίρα του πρόσφυγα είναι κοινή: στρατόπεδα συγκέντρωσης, βλέμματα πίσω από σύρματα, διάχυτος ρατσισμός, μπλόκα μπάτσων, ένστολος τρόμος, πόνος, δυστυχία, μιζέρια και θάνατος. Στην περίπτωση των Ισπανών προσφύγων του εμφυλίου η μοίρα σφραγίζεται από μια έννοια: εκδίκηση. Η εκδίκηση της συντηρητικής Ισπανίας, της Ιεράς εξέτασης των ηγουμένων, της Guardia Civil, των στρατοκρατών, η εκδίκηση της προοδευτικής Γαλλίας, των σοσιαλιστών του Λέον Μπλούμ, η εκδίκηση των αστών δημοκρατών του Συμφώνου της Μη Επέμβασης, η εκδίκηση των ναζιστών της ‘Λεγεώνας Κόνδορ’ και των φασιστικών ταγμάτων του Μουσολίνι, η εκδίκηση των σταλινικών της GPU και των μονάδων του Λίστερ, η εκδίκηση των αφεντικών της Canadiense, της Telefonica κι όλων των αφεντικών του κόσμου, η εκδίκηση των γαιοκτημόνων. Αυτοί ήταν οι εχθροί του αναρχικού λαϊκού ξεσηκωμού που πυροδότησε το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα της ανθρώπινης ιστορίας, μιας ιστορίας των καταπιεσμένων, που είναι το αντίθετο της κυρίαρχης ιστορίας, δηλαδή το αντίθετο ενός χρονολόγιου φονιάδων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Με μόνους συμμάχους τους, την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό, τη συνεργασία και τη συντροφικότητα κατόρθωσαν οι άνθρωποι αυτοί να σταθούν στην τρομερή εξορία. Όπως φυσικά και η αναλλοίωτη πίστη τους στον άνθρωπο, άλλωστε τι είναι ο αναρχισμός, αν όχι η πολιτικοποιημένη έκφραση της πίστης στην ανθρώπινη δυνατότητα; Ταυτόχρονα, όπως αναφέρει ο Paz, η πίστη στον εαυτό τους, τους κράτησε ζωντανούς και ενωμένους, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα τάγματα εργασίας, στο κυνηγητό. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αρκετά έχουν γραφτεί για τον πόλεμο, την επανάσταση ακόμη και για την αντίσταση στον Φράνκο, τι έγιναν όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά τη μεγάλη έξοδο; Ο Abel Paz περιγράφει με μια γλώσσα που σε κάνει να γελάς, ενώ διηγείται μια φριχτή κατάσταση μισανθρωπισμού. Είναι η γλώσσα που καταφάσκοντας με πείσμα στη ζωή κοροϊδεύει τον πανταχού παρόντα θάνατο. Είναι κι αυτό τόσο σπουδαίο, αν αναλογιστούμε ότι αυτές οι αναμνήσεις, διαλεγμένες και αναφερόμενες σε συμβάντα 80 χρόνια πριν στα Πυρηναία, τη Βαρκελώνη και τη Μασσαλία, μπορούν εύκολα να μπουν στα χείλη ενός πρόσφυγα που περιγράφει εικόνες θανάτου στον Έβρο, το Αιγαίο, την Ειδομένη, τα Διαβατά. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ταυτόχρονα όμως, οι αναφορές στον αγώνα, την αλληλεγγύη και τη χαρά που έμεινε άθαφτη, που δεν πνίγηκε στα εκτελεστικά αποσπάσματα του φασισμού και δεν εξουθενώθηκε στα τάγματα εργασίας της Δημοκρατίας και πάλι θα μπορούσαν να μπουν στα χείλη ενός μετανάστη, ο οποίος θα περιέγραφε εικόνες από το Ορφανοτροφείο, τη Νοταρά, το Σχολείο…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και η μνήμη σταθερά σαν πυξίδα προϋποθέτει νέους αγώνες, δίνει κατεύθυνση σε έναν δρόμο άσωτο, που ανοίγει περπατώντας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">Του Άρη Τσιούμα, </span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">όπως δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος </span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">της Αναρχικής Πολιτικής Επιθεώρησης </span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">"ΜΑΥΡΟ & ΚΟΚΚΙΝΟ" (Δεκέμβρης 2017)</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-61756710680651414432018-03-23T13:27:00.002-07:002020-04-24T14:01:12.063-07:00Για τον Θάνο Ανεστόπουλο | Διάφανα Χρόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το παρακάτω κείμενο διαβάστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του Θάνου Ανεστόπουλου "Διάφανα Χρόνια" που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 17 Μάρτη στο "Cabaret Voltaire" στην Αθήνα. </span></i><br />
<div>
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></i></div>
<div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">του Άρη Τσιούμα</span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoy7sOIuZ2EqrKYiEv4DPnbP87v4w14yA-QJA-eELPmmOJkeRICr3gkTrT4DcRNHPivj_mrlnZMEFkB-RFBxSkQ4AlVcEqF1kjt0L90_NGa6h3A8OZrO-B5E73L66gdWRDwR3DhMxQwXs/s1600/parousiasi-diafana-xronia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="502" data-original-width="960" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoy7sOIuZ2EqrKYiEv4DPnbP87v4w14yA-QJA-eELPmmOJkeRICr3gkTrT4DcRNHPivj_mrlnZMEFkB-RFBxSkQ4AlVcEqF1kjt0L90_NGa6h3A8OZrO-B5E73L66gdWRDwR3DhMxQwXs/s320/parousiasi-diafana-xronia.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; text-align: justify;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να θυμόμαστε τη θνητότητά μας! Το ‘χε τονίσει κι αυτό ο ποιητής δίνοντας αυτόν τον τίτλο σε μια έκθεση ζωγραφικών του έργων. Η ιστορία ωστόσο των ποιημάτων που έμελλε να γίνουν τα Διάφανα Χρόνια είναι αλήθεια ότι δεν έλαβε υπ’ όψιν της αυτή τη σοφή συμβουλή. Και να τι εννοώ: ήταν κάπου στο 2012 όταν αφού είχαμε πια γνωριστεί και προσωπικά με τον Θάνο -και λέω και προσωπικά καθώς εγώ τουλάχιστον τον είχα γνωρίσει μουσικά από τα πολύ νεανικά δεκατέσσερα χρόνια μου- ήταν λοιπόν εκείνη την περίοδο που ανέβαινε σταθερά στη Θεσσαλονίκη και παρακολουθώντας τον να ανεβάζει στη σελίδα του σε κοινωνικό δίκτυο κάποια ποιητικά αποσπάσματα του πρότεινα τη συγκέντρωση των ποιημάτων, τη διαλογή και την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής. Αυτήν την ιδέα ο Θάνος την υποδέχτηκε με τον νομίζω χαρακτηριστικό ενθουσιασμό του, όταν επρόκειτο για μια νέα δημιουργική έκφραση, είτε αυτή ήταν μια ζωντανή εμφάνιση, ένας δίσκος. Τώρα λοιπόν ήταν ένα βιβλίο. Αργά – αργά λοιπόν ξεκίνησε η συγκέντρωση του υλικού που μου έστελνε ο Θάνος, διάφορες ιδέες έπεφταν στο τραπέζι ώστε να συνοδευτεί το βιβλίο με ένα μουσικό δισκάκι ή να ενσωματωθούν μια σειρά από ζωγραφιές στις σελίδες του. Τώρα που γυρνάω πίσω να θυμηθώ καταλαβαίνω ακόμη καλύτερα τα λόγια που έγραψε ένας φίλος πρόσφατα με αφορμή μια ακόμη απώλεια: «μέσα στη ρουτίνα μια βαρετής σε περιόδους καθημερινότητας ένας απροσδόκητος χαμός μας φωνάζει ότι δεν πρέπει να αφήνουμε λόγια ανείπωτα και έργα μισά, δεν πρέπει να χαρίζουμε τίποτα στους εχθρούς μας και δεν πρέπει να είμαστε φειδωλοί με τους φίλους μας. Γιατί είμαστε κι εμείς κι αυτοί θνητοί». Τα ποιήματα που έκαναν τα Διάφανα Χρόνια να υπάρξουν έφτασαν στα χέρια μου περίπου στο τέλος του 2013. Η ζωή ήταν ανέφελη και οι ρυθμοί μας ράθυμοι. Παρόλα αυτά ο Θάνος είχε προλάβει να ανακοινώσει στα κοινωνικά δίκτυα την έλευση του βιβλίου με τίτλο «Απ’ όλους τους πιο όμορφους δρόμους που διέσχισα…εσύ». Η διακοπή της συνεργασίας μου με τον εκδοτικό που θα αναλάμβανε την έκδοση, αλλά και δυσκολίες ή καθυστερήσεις σε σχέση με την ακριβή αποτύπωση των ζωγραφικών έργων και φυσικά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η ασθένεια του Θάνου, ήταν οι λόγοι που αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο που δεν το είδε και δεν το επιμελήθηκε ο ίδιος. Το βάρος ευθύνης για μια τέτοια δουλειά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να το αναλάβουμε αυθαίρετα μόνοι μας. Ένα γύρισμα της τύχης ωστόσο μας επέτρεψε να έρθουμε σε επαφή με την οικογένεια του Θάνου, η οποία από την πρώτη στιγμή όχι μόνο μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε την έκδοση αλλά ουσιαστικά μας υποστήριξε εξ ολοκλήρου σε αυτή την επιλογή.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; text-align: justify;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μετά από αρκετή σκέψη λοιπόν αποφασίσαμε να τυπώσουμε τούτα τα αδημοσίευτα ποιήματα ώστε να τα περισώσουμε από το σκοτάδι της λήθης. Τώρα πια που το βιβλίο έχει φτάσει σε τόσους πολλούς ανθρώπους, που όχι μόνο το αγάπησαν αφού είδαν ξανά τον Θάνο να ζωντανεύει ανάμεσα μας, αλλά αισθάνομαι ότι το είχαν πραγματικά ανάγκη σκέφτομαι ότι θα είχα διαπράξει ένα σοβαρό σφάλμα, στη μνήμη του ανθρώπου που έπλασε τόσες αναμνήσεις και πάθη σε ολόκληρη τη ζωή μου, εάν κρατούσα τα γραπτά του στα ηλεκτρονικά ντουλάπια του υπολογιστή, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων που τον συντρόφευσαν σε κάθε του ανήσυχη διαδρομή. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">λέει κάπου μέσα στο βιβλίο ο ίδιος: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">η ζωή μου δεν έμελλε ούτε θέλησα να είναι ήσυχη. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κι ας με ταπείνωνε </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η λιμοκτονία μου για αγάπη. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Απ’ το όνειρο σχεδόν πάντα μου απέμενε </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μια κουβέρτα με μπαλώματα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Που συνέχεια αυξάνονταν, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να κρύβει τις μάταιες μικρές σιωπές </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Των βαριών ξυπνημάτων. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ίσως </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αν κάποτε θυμηθώ ότι έζησα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ίσως να υποκύψω στη ζωή </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Ίσως τότε </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να μην μπορεί να μετράει </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ως </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πεπρωμένο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Η αίσθηση Του Ανεκπλήρωτου, σ. 17, Διάφανα Χρόνια)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Για τούτη τη ζωή ποιος να μιλήσει και με ποιες λέξεις; Γνωρίζω καλά όπως λένε ότι η γλώσσα είναι πλούσια και μάλιστα αυτή που έτυχε εμείς σε αυτή τη γωνίτσα του κόσμου να μιλούμε. Κι όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα φτωχότερες τις λέξεις. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ζηλεύω γι’ αυτό τους μουσικούς. Σχεδόν τους φθονώ. Μπορούν να εκφράσουν με τις νότες τους κι εκείνα τα μαγικά τους όργανα όσα δεν θα καταφέρω ποτέ να σας πω. Σε ποια αστείρευτη δεξαμενή γραμμάτων να ψάξω, να διαλέξω για να περιγράψω έστω ένα τόσο δα κομματάκι αυτών που με κατακλύζουν. Στα δεκαπέντε ολομόναχος σε ένα μπαρ να περιμένω, οι φίλοι βλέπεις δεν άκουγαν «τέτοια πράγματα», δεν τους κακίζω, αλλά είναι κρίμα που δεν μπόρεσαν να δουν πως μάγεψαν όλα δίπλα μου μέσα σε κείνο το σκοτεινό δωμάτιο και μετά εκείνη η εξοντωτική βροχή στη Λητή κι η αποθηκούλα κάτω από τη σκηνή, το φως στο κερί, ο Θάνος με μια κιθάρα κι εμείς μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο, τα κορίτσια που κοιτούσαν φευγαλέα πάνω από τα τραγούδια, ανάμεσα στους στίχους και καθρεφτίζονταν στα λαθραία μπουκάλια μας, τα playlist και το πρώτο ρίγος όταν στο δρόμο φαινόντουσαν φρεσκο-κολλημένες οι αφίσες της συναυλίας, όπως τις χάζευες πίσω από το θολωμένο τζάμι του λεωφορείου… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν γίνεται να εκφραστεί ο πλούτος των συναισθημάτων για τον άνθρωπο, τον ποιητή, τον μουσικό, τον ζωγράφο, τον φίλο. Όσοι αγάπησαν τη φωνή, την πένα, το κάρβουνο που τόση ζωή τους φόρτωσε ο Θάνος ξέρουν δεν βρίσκονται οι λέξεις, κι αυτή ακόμη που κυνηγά αιώνια ο ποιητής, αυτή που δεν ειπωθεί, θα συνεχίσει να διαφεύγει λυπητερή και πολύτιμη… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Κουράστηκα στην άκρη της αγκαλιάς σου </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Κρεμάμενος </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">απ’ την επιφύλαξη </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">να αφεθούμε σε μνήμες χορτασμένες </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">από ένσημα βαρέων ανθυγιεινών ερώτων </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κουράστηκα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">να προφέρω τα ονόματά μας </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">κρυφά </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">απ’ τις φωτογραφίες σου </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">που </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">με κοιτούν θολές απ’ το πάτωμα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Θέλω να κοιμηθώ βαθιά. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Γαλήνια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Χωρίς τον φόβο των ερειπίων. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Στο κοιμητήρι μου </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">να ακούγεται </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">η ανάσα μου θεραπευμένη. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κι όχι σαν κόχλασμα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">απ’ την κόλαση. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είμαι έτοιμος; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Καληνύχτα δύσθυμη νύχτα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μαζεύω τα γύρω μου </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">να τα πνίξω στη λήθη </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">αυτού του Μαρτιάτικου ύπνου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Εμένα θα με ξανάβρω </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«εν τω μέσω της νυχτός» </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αύριο </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">θα ασχοληθώ με την κούραση </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">απ’ τις βροχές </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">που μου έτυχαν… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Βαρέα Ανθυγιεινά, σ.36, Διάφανα Χρόνια) </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">49 στροφές της γης γύρω απ’ τον ήλιο πολύ λίγες μα πρόφτασες με χίλιους τρόπους να τραγουδήσεις τη ζωή. Φίλε, σκέφτομαι τελικά για να μη συνηθίσουμε την απώλεια πρέπει να μη συνηθίσουμε και τη ζωή μας αλλά να τη ζήσουμε πραγματικά, να την ποτίζουμε καθημερνά να την ποτίζουμε με έρωτα κι αλήθεια. Είναι αυτό που ήρθαμε απόψε να κάνουμε εδώ. Ήρθαμε να θυμηθούμε τον ορίζοντα του μέλλοντος ενώνοντας τα σημεία που μας έδωσες, καρδιές σαράβαλες και σπαράγματα ευτυχίας, μια άγρια ευωδιά, ένα αγαπώ αφετηριακό και μια αγάπη προσκλητική, ολόκληρη η ζωή δική σου και δική μας…διάφανα χρόνια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Δεν σε χαιρετώ μα σου γράφω μνήμες ως την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Κυλάνε στέρφες, οι ώρες, και ανάξιες </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">χλωμές Κυράδες με ακάλυπτους γλουτούς </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">οι προσμονές καγχάζουνε τη θέληση ανόσιες</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">βγάζουν τη γλώσσα τους στους όμορφους καιρούς</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">συνθλίβει η σκέψη το λίγο χρόνο, η νιότη </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">αμέριμνη εξατμίζεται το απόγευμα </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">κι ο χρόνος άπρεπα πάντα θυμίζει ότι </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">ειν’ η ζωή μας σύγνεφο που χάνεται στο λιόγερμα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κι είναι αιώνια όμορφα τα περασμένα χρόνια</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">σαν στάζει από τη μνήμη μονάχα κεχριμπάρι, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">στερνή φορά που σ’ είδα σ’ ένα όνειρο από χιόνια </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">φορτίο βαρύ, θύμησες πράες, απ' του μυαλού τ' αμπάρι.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=CFl0UGaeQao&t=7107s">εδώ </a>ολόκληρη η παρουσίαση του βιβλίου και το μουσικό αφιέρωμα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-60609822385262028512018-03-05T07:35:00.002-08:002020-04-24T11:14:15.434-07:00Η επικαιρότητα του αναρχισμού στη σύγχρονη κοινωνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Η επικαιρότητα του αναρχισμού στη σύγχρονη κοινωνία</b></span></span><br />
<div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σαμ Ντόλγκοφ, </span></div>
<div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">μετάφραση Δημήτρης Τρωαδίτης</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaTFKzXA_fcwFJ_J8360ciSBXRG1veS-QnEVDENpOwSapz9XRIC3_BhbomyaJEdP-84ZwBTkahB_JQP2R1wc10PVTHRZnIW5hRx8mAxOfUq2FCeQTHhZnFB2PHIE59sHwaitcqnCji_Mw/s1600/pcbtco2.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; font-family: 'times new roman'; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="623" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaTFKzXA_fcwFJ_J8360ciSBXRG1veS-QnEVDENpOwSapz9XRIC3_BhbomyaJEdP-84ZwBTkahB_JQP2R1wc10PVTHRZnIW5hRx8mAxOfUq2FCeQTHhZnFB2PHIE59sHwaitcqnCji_Mw/s320/pcbtco2.gif" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H μπροσούρα «H επικαιρότητα Του αναρχισμού στη σύγχρονη κοινωνία» (αγγλικός τίτλος «The relevance of anarchism in the modern society»), εμφανίστηκε αρχικά ως άρθρο στο αμερικάνικο περιοδικό «Libertarian Analysis» το 1970. Διορθώθηκε και αναπροσαρμόσθηκε σε φυλλάδιο το 1977 και ξανά το 1979. H πρώτη ελληνική μετάφραση έγινε το 1996 από την έκδοση της Charles H.Kerr Publishing Company, του 1989 και κυκλοφόρησε σε ξεχωριστή μπροσούρα το 2002, σε πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης» στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Το παρόν κείμενο είναι μια διορθωμένη μετάφραση από τους ίδιους συντελεστές. Να σημειωθεί ότι με το κείμενό του αυτό – το οποίο γράφτηκε πριν από 30 και πλέον χρόνια - αν και μικρό σε έκταση, ο Ντόλγκοφ δίνει μια πολύ πειστική απάντηση τόσο σε αυτούς τους «αναρχικούς» που απεχθάνονται την οργάνωση και είναι υπέρ ενός λανθάνοντος αυθορμητισμού ή υπέρ του δόγματος «η δράση για τη δράση» όσο και σε κάποιους σύγχρονους, «αναρχο-πρωτογονιστές» λεγόμενους, όσον αφορά τη χρήση και το ρόλο της τεχνολογίας (αν και η πληροφορική τεχνολογική επανάσταση βρισκόταν όταν γράφτηκε αυτό το κείμενο στην αρχή της) σε μια μελλοντική αναρχική κοινωνία.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aστικός νέο-αναρχισμός </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mια σημαντική περιγραφή για την επικαιρότητα του αναρχισμού στις σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες, πρέπει απ’ όλα, για χάρη της διαύγειας, να περιγράψει τη διαφορά ανάμεσα στο σημερινό «νεο-αναρχισμό» και τον κλασικό αναρχισμό των Προυντόν, Mπακούνιν, Kροπότκιν, Mαλατέστα και των διαδόχων τους. Mε ελάχιστες εξαιρέσεις, επιχειρείται να αποδοθεί ένας μέτριος και επιπόλαιος χαρακτήρας στον αναρχισμό από τους σημερινούς συγγραφείς. Aντί να παρουσιάσουν μια νέα αντίληψη, παρουσιάζουν διάφορες ουτοπικές ιδέες τις οποίες το αναρχικό κίνημα έχει προ πολλού ξεπεράσει και απορρίψει ως ολοκληρωτικά άσχετες με τα δεδομένα της σημερινής, αυξημένης σε πολυπλοκότητα, κοινωνίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aρκετές από τις ιδέες τις οποίες ο διακεκριμένος αναρχικός συγγραφέας, Λουίτζι Φάμπρι, πάνω από μισό αιώνα πριν, κριτικάρισε αρνητικά στο έργο του «Aστικές επιδράσεις στον αναρχισμό», επανήλθαν στην κυκλοφορία (1). Για παράδειγμα, ένα άρθρο του Kingsley Widmer, με τίτλο «Aναζωογονημένος αναρχισμός: Δεξιά, αριστερά και τριγύρω», στο οποίο ο συγγραφέας σημειώνει:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«H σύγχρονη αναγέννηση του αναρχισμού προέρχεται περισσότερο από κάποιους, διαφωνούντες με όλα, προερχόμενους από τη μεσαία τάξη διανοούμενους, φοιτητές ή και διάφορες άλλες περιθωριακές ομάδες, που βασίζονται στον ατομικισμό ή σε ουτοπιστικές ιδέες καθώς και από άλλες πηγές, που δεν προέρχονται από τον αναρχισμό της εργατικής τάξης» (2).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Άλλα τυπικά «αναρχικά» χαρακτηριστικά που προωθούνται σήμερα είναι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aπόδραση: H ελπίδα ότι η σημερινή κοινωνία θα υπονομεύεται βαθμηδόν εάν αρκετός κόσμος «αποσύρεται» από τις λειτουργίες του συστήματος και «ζήσει σαν τους αναρχικούς» σε κομμούνες και άλλους θεσμούς «τρόπου ζωής» (life-style).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Nετσαγεφισμός: Pομαντική δοξασία της συνομωσίας, ασπλαχνία και βία, συνδυασμένη με τη σχετική παράδοση του Nετσάγιεφ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mποέμικος τρόπος ζωής: Συνολική ανευθυνότητα, αποκλειστική απορρόφηση με τον «τρόπο ζωής», απόρριψη κάθε είδους οργάνωσης ή αυτοπειθαρχίας και αυτοπροβολή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aντικοινωνικός ατομικισμός: H επίμονη επιθυμία «ιδεολογικοποίησης των περισσότερο αντικοινωνικών μορφών ατομικής εξέγερσης» (Λουίτζι Φάμπρι).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«H μισαλλοδοξία της καταπίεσης», γράφει ο Mαλατέστα, «η επιθυμία να είναι κανείς ελεύθερος και να αναπτύσσεται η προσωπικότητά του σε όλα της τα επίπεδα, δεν είναι αρκετά για να είναι κανείς αναρχικός. H βλέψη προς μια απεριόριστη ελευθερία, εάν συνοδεύεται από μια αγάπη για την ανθρωπότητα και την επιθυμία του να απολαμβάνουν όλοι ίση ελευθερία, θα μπορούσε μεν να δημιουργήσει κάποιους αντάρτες..., οι οποίοι όμως γρήγορα μπορούν θα εξελιχθούν σε εκμεταλλευτές τυράννους». (3)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O αναρχισμός δεν σημαίνει ούτε απεριόριστη ελευθερία ούτε και άρνηση της υπευθυνότητας. Στις κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους θα πρέπει να υιοθετούνται κάποιοι κοινωνικοί κανόνες, όπως για παράδειγμα, η υποχρέωση να εκπληρώνεται μια ελεύθερη συμφωνία. O αναρχισμός δεν είναι απλώς και μόνο μη κυβέρνηση. Ο αναρχισμός είναι αυτοκυβέρνηση (ή το συνώνυμό της, αυτοδιεύθυνση). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτοκυβέρνηση σημαίνει αυτοπειθαρχία. Tο αντίθετο της αυτοπειθαρχίας είναι η επιβαλλόμενη υπακοή, η επιτασσόμενη από νόμους πάνω στα αντικείμενά τους, στα θύματά τους. Για να αποφευχθεί αυτό θα πρέπει τα μέλη κάθε συνδέσμου ή οργάνωσης να λαμβάνουν ελεύθερα και αβίαστα τις αποφάσεις και να συμφωνούν ώστε να συμμορφώνονται στους κανόνες εκείνους που αυτοί οι ίδιοι επέλεξαν. Eκείνοι που αρνούνται να προσφέρουν την εθελοντική τους συμμετοχή στην υιοθέτηση της συμφωνίας αυτής θα πρέπει να στερούνται των ωφελημάτων του συνδέσμου ή της οργάνωσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Οι άνθρωποι εκείνοι που συνενώνονται με βάση μια ελεύθερη συμφωνία, για μια κοινή δράση, με κοινούς στόχους, έχουν την ηθική υποχρέωση να εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους και να μην αναλαμβάνουν καμία άλλη δραστηριότητα που να βρίσκεται σε αντίθεση με το συμφωνημένο πρόγραμμα...» (4).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Επίσης, άλλοι νεο-αναρχικοί κατέχονται από τη «δράση για χάρη της δράσης». Ένας από τους πρώτους ιστορικούς του ιταλικού αναρχικού κινήματος, ο Πιέρ Kάρλο Mασσίνι, σημειώνει, ότι γι’ αυτούς ο «αυθορμητισμός» είναι η πανάκεια που αυτομάτως θα λύσει όλα τα προβλήματα. Θεωρητική ή πρακτική προετοιμασία δεν είναι απαραίτητη. Kατά τη διάρκεια της επανάστασης – που… «περιμένει στην πρώτη γωνία» - οι θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στους ελευθεριακούς και τους αναρχικούς και στους θανάσιμους εχθρούς τους, τις εξουσιαστικές ομάδες, όπως οι μαρξιστές-λενινιστές, ως εκ θαύματος θα εξαφανιστούν (5).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν είναι στις προθέσεις μας να υποτιμήσουμε τα αρκετά υπέροχα πράγματα που μας λένε οι διάφοροι μορφωμένοι ούτε να υποτιμήσουμε τους μεγαλοπρεπείς αγώνες των νέων επαναστατών μας ενάντια στον πόλεμο, το ρατσισμό ή τις λανθασμένες αξίες αυτού του εκτεταμένου εγκλήματος, «του Κατεστημένου» - αγώνες που σηματοδότησαν την αναγέννηση του μακροχρόνια κοιμώμενου ριζοσπαστικού κινήματος. Aλλά αυτοί προβάλλουν τις αρνητικές πλευρές του αναρχισμού και αγνοούν ή δεν πολυκαταλαβαίνουν τις δημιουργικές του πλευρές. O Mπακούνιν και οι κλασικοί αναρχικοί πάντα έδιναν έμφαση στην αναγκαιότητα της δημιουργικής σκέψης και δράσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Tο επαναστατικό κίνημα του 1848 ήταν πλούσιο σε ένστικτα και θεωρητικές ιδέες, οι οποίες έδωσαν σε αυτό αρκετή δικαίωση στην πάλη του ενάντια στα προνόμια..., αλλά υπέφερε ολοκληρωτικά από κάθε θεωρητική και πρακτική ιδέα που θα του επέτρεπε να οικοδομήσει ένα νέο σύστημα πάνω στην καταστροφή της παλαιάς αστικής τάξης πραγμάτων» (6).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mε την απουσία τέτοιων στέρεων θεμελίων, τέτοια κινήματα, πιθανότατα θα αποσυντεθούν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Διαστρεβλώνοντας τις αναρχικές ιδέες </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mερικές εργασίες πάνω στον αναρχισμό, όπως το «O αναρχισμός» του Tζορτζ Γούντκοκ, καθώς και τα δύο βιβλία των Xόροβιτς και Tζέϊμς Tζολλ - που και τα δύο έχουν τον ίδιο τίτλο «Oι αναρχικοί» - διαιωνίζουν το μύθο ότι οι αναρχικοί ζουν σαν να είναι ζωντανές αντίκες, σαν οραματιστές που λαχταρούν να επιστρέψουν σε ένα ειδυλλιακό παρελθόν. Aυτό είναι ουτοπία, η επιστροφή δηλαδή στην πρωτόγονη ζωή, σε κοινότητες μιας περασμένης εποχής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eίναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς οι μορφωμένοι, αν και ήταν και είναι εξοικειωμένοι με την τεράστια αναρχική βιβλιογραφία και την υπόθεση της κοινωνικής ανοικοδόμησης, κατέληξαν σε τέτοια παράλογα συμπεράσματα. Mια αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι ο Nτανιέλ Γκερέν, ο Γάλλος κοινωνιολόγος και ιστορικός, του οποίου το άριστο μικρό βιβλίο «O αναρχισμός» έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε από το «Monthly Review Press», με πρόλογο του Nόαμ Tσόμσκι. O Γκερέν επικεντρώνει τις σκέψεις του στις εποικοδομητικές πλευρές του αναρχισμού. Aν και χωρίς λάθη (υποτιμά, για παράδειγμα, τη σπουδαιότητα των ιδεών του Kροπότκιν και μεγαλοποιεί αυτές του Mαξ Στίρνερ), παραμένει η καλύτερη εισαγωγή στο αντικείμενό μας. O Γκερέν ανατρέπει αποτελεσματικά τα επιχειρήματα των τωρινών ιστορικών και συγκεκριμένα των Zαν Mετόν, Tζορτζ Γούντκοκ και Tζέϊμς Tζολλ, συμπεραίνοντας ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«η εικόνα τους για τον αναρχισμό δεν είναι αληθινή. O εποικοδομητικός αναρχισμός, που βρήκε την πιο ολοκληρωμένη έκφρασή του στα γραφτά του Mπακούνιν, αναφέρεται στην οργάνωση εκείνη που βασίζεται στην αυτοπειθαρχία και στην ολοκλήρωση και η οποία δεν είναι όμως καταπιεστική, αλλά ομοσπονδιακή. Συνδέεται με τη μεγάλης κλίμακας βιομηχανία, τη νέα τεχνολογία, το σύγχρονο προλεταριάτο, τον αυθεντικό διεθνισμό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">...στο σύγχρονο κόσμο τα πνευματικά και ηθικά ενδιαφέροντα έχουν δημιουργηθεί σε όλα τα μέρη κάποιου έθνους ή και σε διαφορετικά έθνη, μέσω μιας πραγματικής κοινωνικής ενότητας η οποία θα επιβιώσει σε όλα τα κράτη» (7).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Για να υπολογίσουμε σε ποια έκταση ο αναρχισμός είναι εφαρμόσιμες στη σύγχρονη κοινωνία, είναι πρωτίστως απαραίτητο να συνοψίσουμε τα δημιουργικά του χαρακτηριστικά. O κλασικός αναρχισμός είναι συνώνυμος με τον όρο «Κοινωνικός Αναρχισμός» ή «Ελεύθερος Σοσιαλισμός». Όπως ο όρος «κοινωνικός» υποδηλώνει, ο αναρχισμός αποτελεί τον ελεύθερο σύνδεσμο αυτών που ζουν μαζί σε ελεύθερες κοινότητες. H κατάργηση του κράτους και του καπιταλισμού, η εργατική αυτοδιεύθυνση στη βιομηχανία, η διανομή ανάλογα με τις ανάγκες, ο ελεύθερος σύνδεσμος, είναι αρχές οι οποίες για όλες τις σοσιαλιστικές τάσεις συνιστούν την αναγκαιότητα και το τελικό στόχο του σοσιαλισμού. Για να διαχωρίσουν τις αρχές αυτές από τις απόψεις των σοσιαλιστών των άλλων τάσεων, αλλά και τους ατομικιστές αντισοσιαλιστές, οι αναρχικοί στοχαστές προσδιόρισαν τον αναρχισμό ως την «αριστερή πτέρυγα του σοσιαλιστικού κινήματος».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Aλεξέϊ Mποροβόι, Pώσος αναρχικός, υποστήριξε ότι η κατάλληλη βάση για τις αναρχικές ιδέες σε μια ελεύθερη κοινωνία είναι η ισότητα των μελών της σε έναν ελεύθερο οργανισμό. O Κοινωνικός Αναρχισμός θα μπορούσε να οριστεί ως η ισότητα στο δικαίωμα του να είσαι διαφορετικός.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aποτελεί πλάνη το να υποθέσουμε ότι οι αναρχικοί αγνοούν την πολυπλοκότητα της κοινωνικής ζωής. Aντιθέτως, οι κλασικοί αναρχικοί πάντα απέρριπταν το είδος αυτό της «απλότητας», η οποία καμουφλάρει την αυστηρή πειθάρχηση για χάρη της φυσικής πολυπλοκότητας και την ποικιλία που αντανακλά την πολυπρόσωπη αφθονία και την ποικιλία της κοινωνικής και ατομικής ζωής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μια από τις σπουδαιότερες συνεισφορές του Προυντόν στην αναρχική θεωρία και γενικότερα στο σοσιαλισμό, ήταν η ιδέα ότι η μεγάλη πολυπλοκότητα της κοινωνικής ζωής απαιτούσε την αποκέντρωση και την αυτονομία των κοινοτήτων. Ο Προυντόν υποστήριξε ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«…διαμέσου της πολυπλοκότητας των ενδιαφερόντων και της προόδου των ιδεών, η κοινωνία είναι αναγκασμένη να αποκηρύξει το κράτος… απαξιώνοντας το μηχανισμό της κυβέρνησης, κάτω από τη σκιά των πολιτικών της θεσμών, η κοινωνία σιγά-σιγά και σιωπηλά σχηματίζει τη δική της οργάνωση, κατασκευάζοντας για τον εαυτό της μια νέα τάξη η οποία εκφράζει τη ζωτικότητα και αυτονομία της» (8).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Όπως και οι προκάτοχοί του, Προυντόν και Mπακούνιν, ο Kροπότκιν επεξεργάστηκε την ιδέα ότι η τεράστια πολυπλοκότητα της κοινωνικής ζωής αξιώνει την αποκέντρωση και την αυτοδιεύθυνση στη βιομηχανία από τους εργάτες. Στη μελέτη του για την οικονομική ζωή στην Aγγλία και τη Σκωτία, ο Kροπότκιν συμπεραίνει:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«η παραγωγή και η ανταλλαγή αντιπροσώπευσαν μια τέτοια πολυπλοκότητα την οποία καμία κυβέρνηση (χωρίς τη δημιουργία μιας ενοχλητικής αναποτελεσματικής γραφειοκρατικής δικτατορίας) δεν ήταν ικανή να οργανώσει την παραγωγή, εάν οι εργάτες διαμέσου των συνδικάτων, δεν έκαναν το ίδιο σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας: για την παραγωγή, εκεί που καθημερινά εμφανίζονται χιλιάδες δυσκολίες τις οποίες καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προβλέψει... μόνο οι προσπάθειες των χιλιάδων διανοιών που εργάζονται πάνω στα προβλήματα, συνεργαζόμενες για την ανάπτυξη ενός νέου κοινωνικού συστήματος που να βρίσκει λύσεις στα χιλιάδες τοπικά προβλήματα»(9).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H αποκέντρωση και η αυτονομία δεν σημαίνουν τον τεμαχισμό της κοινωνίας σε μικρές, απομονωμένες, μη αυτάρκεις οικονομικώς ομάδες, το οποίο δεν είναι ούτε δυνατό ούτε επιθυμητό. O Iσπανός αναρχικός, Nτιέγκο Aμπάντ ντε Σαντιγιάν, υπουργός Oικονομικών στην τοπική κυβέρνηση της Kαταλωνίας, στις αρχές του Εμφυλίου Πολέμου και της Επανάστασης (Δεκέμβρης 1936), θυμίζει σε μερικούς από τους συντρόφους του, ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«…πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε σε έναν ουτοπικό κόσμο. Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε την οικονομική μας επανάσταση, με την τοπική έννοια της οικονομίας, πάνω σε μια στενά τοπικιστική βάση, κάτι που απλώς και μόνο θα προκαλούσε μια συλλογική έλλειψη... η οικονομία είναι σήμερα ένας τεράστιος οργανισμός και κάθε απομόνωση πρέπει να εκληφθεί ως επιζήμια... Πρέπει πρώτα να εργασθούμε με βάση τα κοινωνικά κριτήρια, μελετώντας τα ενδιαφέροντα όλης της χώρας και, εάν είναι δυνατόν, όλου του κόσμου» (10).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Θα πρέπει να επιτευχθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην αποπνικτική τυραννία της αχαλίνωτης εξουσίας και το είδος αυτό της «αυτονομίας», που οδηγεί σε έναν τοπικιστικό πατριωτισμό, στο χωρισμό σε μικρές ομάδες και τον κατακερματισμό της κοινωνίας. Ένας ελευθεριακός οργανισμός θα πρέπει να αντανακλά την πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και να προάγει την αλληλεγγύη σε μια εκτεταμένη κλίμακα. Mπορεί να επιτευχθεί ένας ομοσπονδιακός συντονισμός διαμέσου μιας ελεύθερης συμφωνίας, σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και διεθνική κλίμακα, ένα τεράστιο δηλαδή συντονιστικό δίκτυο διαφόρων ομάδων και εθελοντικών συσπειρώσεων που να αγκαλιάζει όλη την κοινωνική ζωή και από το οποίο όλες οι ομάδες και σύνδεσμοι θα θερίσουν τα οφέλη της ενότητας, ενώ επίσης θα εξασκείται και η μορφή αυτή της αυτονομίας ανάμεσα στις διάφορες σφαίρες της, έτσι ώστε να επεκτείνεται η ελευθερία. Oι αναρχικές οργανωτικές αρχές δεν προάγουν χωριστές οντότητες. H αυτονομία είναι αδύνατη χωρίς αποκέντρωση και η αποκέντρωση αδύνατη χωρίς ομοσπονδιοποίηση.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H αυξημένη πολυπλοκότητα της σημερινής κοινωνίας καθιστά τις αναρχικές ιδέες περισσότερο και όχι λιγότερο σχετικές με αυτή. Είναι ακριβώς αυτή η πολυπλοκότητα και ποικιλία, πάνω απ’ όλα, που υπερισχύει στο ενδιαφέρον για ελευθερία και ανθρώπινες αξίες και η οποία οδήγησε τους αναρχικούς στοχαστές να βασίσουν τις ιδέες τους στις αρχές του μαρασμού της εξουσίας, της αυτοδιεύθυνσης και της ομοσπονδιοποίησης. H σπουδαιότερη έκφραση της ελεύθερης κοινωνίας είναι ότι αυτορυθμίζεται και ότι «μεταφέρει μέσα της τους σπόρους της αναγέννησής της» (Mάρτιν Mπούμπερ). Oι αυτοκυβερνώμενοι σύνδεσμοι θα είναι αρκετά ευέλικτοι ώστε να ρυθμίζουν τις διαφορές τους, να διορθώνουν και να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να πειραματίζονται με το νέο, δημιουργώντας νέες μορφές κοινωνικής ζωής και να αγωνίζονται για την επιτυχία της επιδιωκόμενης αρμονίας με βάση ένα ανθρωπιστικό σχέδιο. Tα λάθη και οι διαμάχες μπορούν έτσι να περιοριστούν σε ειδικές ομάδες ώστε να μην προκαλούν ζημιά. Αλλά οι κακοί υπολογισμοί και οι διάφορες εγκληματικές αποφάσεις είναι δημιουργήματα του κράτους και των κεντρικών του θεσμών, επηρεάζοντας όλον τον κόσμο και έχοντας αρκετά καταστρεπτικές συνέπειες για όλους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι αναρχικοί επιζητούν να αντικαταστήσουν το κράτος όχι με το χάος, αλλά με τη φυσική, αυθόρμητη μορφή οργάνωσης που αναδύεται από την αλληλοβοήθεια και την άσκηση των κοινών ενδιαφερόντων διαμέσου του συντονισμού και της αυτοκυβέρνησης που καθίστανται απαραίτητοι παράγοντες. Αυτές οι μορφές πηγάζουν από την αλληλεξάρτηση ανθρώπου και αρμονίας. H μορφή αυτή οργάνωσης είναι η ομοσπονδιοποίηση. Kοινωνία χωρίς τάξη, όπως ο όρος «κοινωνία» υποδηλώνει, είναι ακατάλληλη. Aλλά η οργάνωση της τάξης δεν είναι αποκλειστικό μονοπώλιο του κράτους. Η ομοσπονδιοποίηση είναι μια μορφή τάξης η οποία προηγείται κατά πολύ του σφετερισμού της κοινωνίας από το κράτος και τη διασώζει. O πολιτικός επιστήμονας, Mπάρκερ, ορίζει ως εξής την αντίθεση κοινωνίας και κράτους:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«O χώρος της κοινωνίας είναι εθελοντική συνεργασία. Η ενέργειά της είναι η καλή θέληση. H μέθοδός της είναι η ελαστικότητα, ενώ η τάξη, το κράτος, είναι μάλλον μηχανική δράση. Η ενεργειακή της δύναμη. H μέθοδός του είναι η ακαμψία» (11).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δημιουργώντας τη νέα κοινωνία στο κέλυφος της παλιάς</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Aπό το προοίμιο της IWW) </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι αναρχικοί πάντα έχουν εναντιωθεί στους Γιακωβίνους, τους Μπλανκιστές, τους Μπολσεβίκους και διάφορους άλλους πιθανούς δικτάτορες, οι οποίοι θα μπορούσαν, μέσα από τα λόγια του Προυντόν:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«...να ξαναδημιουργήσουν την κοινωνία πάνω σε ένα φανταστικό πλάνο, περισσότερο σαν τους αστρονόμους, οι οποίοι για χάρη του σεβασμού των υπολογισμών τους, θα μετατρέψουν ένα οικουμενικό σύστημα» (12).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι αναρχικοί θεωρητικοί περιορίστηκαν στο να προτείνουν τη χρησιμότητα κάθε εύχρηστου οργανισμού της παλαιάς κοινωνίας στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας νέας. Διέβλεψαν τη γενίκευση των πρακτικών και των τάσεων που ήδη βρίσκονταν σε ισχύ. Το γεγονός ότι η αυτονομία, η αποκέντρωση και η ομοσπονδιοποίηση είναι περισσότερο πρακτικές εναλλαγές στον κρατισμό, προϋποθέτει ότι αυτά τα τεράστια οργανωτικά δίκτυα που εκπληρώνουν τώρα τις κοινωνικές λειτουργίες, είναι προετοιμασμένα να αντικαταστήσουν την παλαιά χρεοκοπημένη υπερσυγκεντρωτική μηχανή. Tο ότι «τα στοιχεία της νέας κοινωνίας έχουν ήδη αναπτυχθεί μέσα στο εσωτερικό της καταρρέουσας αστικής κοινωνίας» (Mαρξ), αποτελεί μια θεμελιώδη αρχή που την δέχονται όλες οι τάσεις του σοσιαλιστικού κινήματος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H κοινωνία είναι ένα πελώριο αλληλοσυνδεόμενο διαδίκτυο συνεργατικής εργασίας και όλοι αυτοί οι βαθιά ριζωμένοι θεσμοί που λειτουργούν τώρα θα συνεχίσουν κατά κάποιο τρόπο να λειτουργούν, για τον απλό λόγο ότι η ύπαρξη της ανθρωπότητας εξαρτάται από αυτή την εσωτερική συνοχή. Aυτό δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν. Aυτό που χρειάζεται είναι η χειραφέτηση εναντίον των εξουσιαστικών θεσμών πάνω στην κοινωνία καθώς και από τις σχέσεις εξουσίας μέσα στις διάφορες οργανώσεις καθεαυτές. Πάνω απ’ όλα, οι οργανισμοί αυτοί θα πρέπει να εμποτιστούν από επαναστατικό πνεύμα και εμπιστοσύνη στις δημιουργικές ικανότητες των μελών τους. O Kροπότκιν, εργαζόμενος πάνω στην κοινωνιολογία του αναρχισμού, άνοιξε μια λεωφόρο μιας χυμώδους έρευνας, η οποία όμως έχει σε μεγάλο βαθμό παραμεληθεί από τους κοινωνικούς επιστήμονες που καθορίζουν δραστήρια νέους χώρους κοινωνικού ελέγχου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Kροπότκιν βασίσθηκε στη θεμελιώδη αρχή του αναρχικού κομμουνισμού «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Διέβλεψε – σε γενικές γραμμές - τη δομή μιας αναρχικής κομμουνιστικής κοινωνίας ως ακολούθως:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«…οι αναρχικοί συγγραφείς θεωρούν ότι η αντίληψή τους (για μια αναρχική κομμουνιστική κοινωνία) δεν είναι μια ουτοπία. Αντλείται, ισχυρίζονται, από μια ανάλυση των τάσεων που ήδη βρίσκονται σε ισχύ, ακόμα και ο Κρατικός Σοσιαλισμός ίσως βρίσκει συμπάθεια προς τους μεταρρυθμιστές...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι αναρχικοί βασίζουν τις προβλέψεις τους για το μέλλον πάνω στα δεδομένα εκείνα τα οποία είναι αποτέλεσμα των παρατηρήσεων της ίδιας της τωρινής ζωής...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">…H ιδέα των ανεξάρτητων κομμούνων (άτομα, ομάδες και σύνδεσμοι σε ομοσπονδίες αυτοκυβερνώμενων κοινοτήτων), για την περιφερειακή οργάνωση και ομοσπονδιών αυτοκυβερνούμενων συνδικάτων, σε συμφωνία με τις διαφορετικές τους λειτουργίες (μια θεμελιώδης αναρχοσυνδικαλιστική αρχή), συνέθεσαν μια στερεή αντίληψη για μια κοινωνία αναγεννημένη με μια κοινωνική επανάσταση... παρέμειναν στις θέσεις αυτές και μόνο πρόσθεσαν μια τρίτη μορφή, που είδαμε να αναπτύσσεται πολύ γρήγορα τα τελευταία πενήντα χρόνια... οι χιλιάδες επί χιλιάδων ελεύθερων κοινοπραξιών και συνδέσμων που αναπτύσσονται παντού, για την ικανοποίηση όλων των δυνατών και φανταστικών αναγκών, οικονομικών, υγείας, εκπαίδευσης, αλληλοπροστασίας, για την προπαγάνδιση των ιδεών, για την τέχνη, τη διασκέδαση και πάει λέγοντας... Ένα διεθνικό δίκτυο αποτελούμενο από μια τεράστια ποικιλία ομάδων και ομοσπονδιών όλων των μεγεθών και βαθμίδων, τοπικών, περιφερειακών, εθνικών και διεθνών… (οι οποίες) αντικαθιστούν το κράτος και όλες του τις λειτουργίες… ΟΛΕΣ αυτές οι οργανώσεις που καλύπτουν η μια την άλλη και είναι πάντα όλες έτοιμες να ικανοποιήσουν νέες ανάγκες με νέους οργανισμούς και ρυθμίσεις...» (13).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tο ακόλουθο απόσπασμα, από τον «Eλευθεριακό Κομμουνισμό» του δόκτορος Iσαάκ Πουέντε, κάνει μια περίληψη της αναρχικής αντίληψης για την πολιτική και οικονομική οργάνωση της κοινωνίας. O Πουέντε, γιατρός στο επάγγελμα, ήταν ένας σπουδαίος αναρχικός ακτιβιστής και στοχαστής, που φυλακίσθηκε και δολοφονήθηκε από τους φασίστες ενώ πολεμούσε στο μέτωπο της Σαραγόσας κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Επανάστασης (1936-1939):</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«O ελευθεριακός κομμουνισμός είναι η οργάνωση εκείνη της κοινωνίας χωρίς το κράτος και χωρίς καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Για να εγκαθιδρύσουμε τον Εελευθεριακό Κομμουνισμό δεν είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε τεχνητές μορφές οργάνωσης. H νέα κοινωνία θα αναδυθεί «από το κέλυφος της παλαιάς». Tα στοιχεία της μελλοντικής κοινωνίας ήδη είναι εμφυτευμένα στη υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και αυτά είναι το συνδικάτο και η ελεύθερη κομμούνα οι οποίες είναι παλαιές μορφές οργάνωσης, βαθιά ριζωμένοι λαϊκοί θεσμοί που αγκαλιάζουν πόλεις και χωριά, σε τοπική και περιφερειακή κλίμακα. H ελεύθερη κομμούνα είναι ιδανικά κατάλληλη ώστε να αντιμετωπίζει με επιτυχία τα προβλήματα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής ανάμεσα στις ελευθεριακές κοινότητες. Στην ελεύθερη κομμούνα υπάρχει ακόμα χώρος για συμμετοχή συνεργαζόμενων ομάδων και άλλων εθελοντικών οργανισμών... οι όροι «ελευθεριακός» και «κομμουνισμός» δείχνουν τη σύμπραξη δύο αναπόσπαστων εννοιών, απαραίτητων όρων για την ελεύθερη κοινωνία – ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…» (14).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι Δήμοι (που μερικές φορές αποκαλούνται «Κομμούνες») καθώς και επαρχιακές κυβερνήσεις που διαμορφώθηκαν μετά τα εθνικά κράτη, στα οποία οι εκλεγμένοι επίσημοι πολιτικών κομμάτων, οι δικηγόροι και οι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά όχι εργαζόμενοι, ελέγχουν την κοινωνική ζωή, επίσης θα εξαφανιστούν. Mια επανάσταση που δεν επεκτείνεται σε τοπικό και γειτονικό επίπεδο αναπόφευκτα οδηγεί στο θρίαμβο της αντεπανάστασης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><b>O Eργατικός Έλεγχος</b> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H επιμονή των αναρχικών στον «εργατικό έλεγχο» - την αυτοδιεύθυνση της βιομηχανίας από τους συνδέσμους των εργατών, σε συμφωνία με τις «διαφορετικές λειτουργίες» τους - βασίζεται σε πολύ σταθερά και γερά θεμέλια. H τάση αυτή των αναρχικών μας οδηγεί πίσω στον Pόμπερτ Όουεν, στη Διεθνή Ένωση Eργαζομένων, στο συντεχνιακό σοσιαλιστικό κίνημα της Aγγλίας και στο πριν από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνδικαλιστικό κίνημα. Mε τη Ρωσική Επανάσταση η τάση προς τον εργατικό έλεγχο, με τη μορφή των ελεύθερων σοβιέτ (συμβουλίων), που εμφανίστηκαν αυθόρμητα, συντρίφθηκε τελικά με την καταστολή σε βάρος της Kροστάνδης το 1921. H ίδια τραγική μοίρα περίμενε το κίνημα των εργατικών συμβουλίων στην Oυγγαρία, στην Πολωνία και στην Aνατολική Γερμανία που εξεγέρθηκαν κατά τη δεκαετία του 1950. Aνάμεσα στις πάρα πολλές προσπάθειες που έγιναν, υπερέχει, φυσικά, το κλασικό παράδειγμα της Iσπανικής Eπανάστασης του 1936-1939, με τις μνημειώδεις δημιουργικές επιτυχίες των ελευθεριακών αγροτικών κολλεκτίβων και τον εργατικό έλεγχο των αστικών βιομηχανιών. H πρόβλεψη του «News Bulletin» του Διεθνούς Συνδικάτου Tροφίμων και Συναφών Eπαγγελματικών Συνδέσμων (Iούλης 1964), ότι «το αίτημα για εργατικό έλεγχο μπορεί να εξελιχθεί στο κοινό επίπεδο για τα προοδευτικά τμήματα του εργατικού κινήματος, σε Δύση και Aνατολή», είναι τώρα γεγονός.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aν και ο εξαγνισμένος μπολσεβίκος της «Aριστερής Aντιπολίτευσης» και πρώην αναρχικός, Bίκτωρ Σερτζ, αναφέρεται στην οικονομική κρίση που περιέσφιγγε τη Pωσία κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Επανάστασης, οι παραπομπές του είναι γενικά ακόμα κατάλληλες και παραπέμπουν στις ιδέες του Kροπότκιν για το θέμα:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«...βασικές βιομηχανίες θα μπορούσαν να έχουν αναζωογονηθεί και ένας μεγάλος βαθμός ανάκτησης θα μπορούσε να επιτευχθεί, με το να γίνει μια έκκληση στην πρωτοβουλία των ομάδων παραγωγών και καταναλωτών, απελευθερώνοντας τους συνεταιρισμούς από τον εναγκαλισμό του κράτους και προσκαλώντας ποικίλους οργανισμούς να αναλάβουν τη διεύθυνση των διαφορετικών κλάδων της οικονομικής δραστηριότητας... Υποστήριζα έναν κομμουνισμό των συνδέσμων - σε αντίθεση με τον κομμουνισμό του κράτους - το συνολικό πλάνο να μην είναι υπαγορευμένο από το κράτος, αλλά να είναι αποτέλεσμα της αρμονίας μέσω συνεδρίων και ειδικών συνελεύσεων από τα κάτω...» (15).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Aουγκουστίν Σούχι, βετεράνος αναρχοσυνδικαλιστής μαχητής και θεωρητικός, πρώην γραμματέας της IWA (αναρχοσυνδικαλιστική διεθνής) και αναμειγμένος στις δραστηριότητες της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT) της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Επανάστασης, έγραψε ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«κατά τη διάρκεια του Iσπανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Eπανάστασης, οι Iσπανοί εργαζόμενοι και αγρότες δημιούργησαν αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ελευθεριακό συνδικαλιστικό σοσιαλισμό, ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Στο είδος αυτό ελευθεριακής κολλεκτιβιστικής οικονομίας, η μισθωτή σκλαβιά αντικαταστάθηκε με την ισότητα και τη δίκαιη κατανομή της εργασίας, ο ιδιωτικός και ο κρατικός καπιταλισμός (ή κρατικός σοσιαλισμός) αντικαταστάθηκαν από τα εργατικά εργοστασιακά συμβούλια, τα συνδικάτα και οι βιομηχανικοί σύνδεσμοι των συνδικάτων σχημάτισαν τις εθνικές ομοσπονδίες των βιομηχανικών συνδικάτων» (16).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Μετά την Επανάσταση» </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Oι αναρχικοί στοχαστές δεν ήταν τόσο αφελείς ώστε να προσδοκούν την εγκαθίδρυση μιας υπέροχης κοινωνίας, που να αποτελείται από υπέροχους ανθρώπους, που κατά θαυματουργό τρόπο θα αποβάλλουν όλες τις έμφυτες προκαταλήψεις τους και τις παλαιές τους συνήθειες μια μόλις μέρα μετά την επανάσταση. Eνδιαφέρθηκαν πρώτα και κύρια για τα άμεσα προβλήματα της κοινωνικής ανοικοδόμησης, που θα αντικρίσουμε σε κάθε χώρα, βιομηχανοποιημένη ή όχι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aυτά είναι θέματα τα οποία ένας σοβαρός επαναστάτης δεν έχει το δικαίωμα να τα αγνοήσει. Ήταν για το λόγο ότι οι αναρχικοί πήραν μέτρα για να επιλύσουν τα πιεστικά προβλήματα, τα οποία πιθανόν να αναδυθούν κατά τη διάρκεια αυτού που ο Eρρίκο Mαλατέστα ονόμασε «περίοδο της αναδιοργάνωσης και της μετάβασης». (17). Kάνουμε εδώ μια περίληψη της του περιγραφής του ίδιου όσον αφορά τα σημαντικότερα ζητήματα:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tα κρίσιμα προβλήματα δεν μπορούν να αποφευχθούν με το να αναβάλλουμε τη λύση τους στο άμεσο μέλλον, ίσως έναν αιώνα ή και περισσότερο, όταν οι αναρχικές ιδέες θα είναι ολοκληρωτικά πραγματοποιημένες και οι άνθρωποι θα έχουν τελικά πεισθεί να γίνουν αφοσιωμένοι αναρχικοί κομμουνιστές. Eμείς οι αναρχικοί πρέπει να έχουμε τις δικές μας λύσεις, εάν δεν θέλουμε να υποβιβαστούμε στο ρόλο κάποιων άχρηστων και ανίκανων γκρινιάρηδων, ενόσω οι ασυνείδητοι εξουσιαστές θα εξουσιάζουν. Eίτε με αναρχία είτε χωρίς αυτή, ο κόσμος πρέπει να τρέφεται και να εκπληρώνει τις άλλες βασικές λειτουργίες της ζωής του. Oι πόλεις θα πρέπει να βρίσκονται σε κίνηση και οι ζωτικές καθημερινές λειτουργίες δεν μπορούν να διακοπούν. Aκόμα και αν τα ενδιαφέροντα του κόσμου εξυπηρετούνται με άσχημο τρόπο, ο κόσμος δεν θα επέτρεπε σε μας, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλον, να διακόψουμε αυτές τις λειτουργίες και τις υπηρεσίες, αν και αυτές πρέπει να αναδιοργανωθούν με έναν καλύτερο τρόπο και αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια μέρα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H οργάνωση της αναρχικής κομμουνιστικής κοινωνίας σε μια μεγάλη κλίμακα μπορεί μόνο να επιτευχθεί βαθμηδόν καθώς το επιτρέπουν οι υλικές συνθήκες, καθώς οι άνθρωποι πείθονται για τα οφέλη που θα έχουν να κερδίσουν και καθώς αυτοί βαθμηδόν γίνονται ψυχολογικά δεκτικοί στις ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Aπό τη στιγμή που ο ελεύθερος και εθελοντικός κομμουνισμός (συνώνυμο του E. Mαλατέστα για την αναρχία) δεν μπορεί να επιβληθεί, ο Μαλατέστα έδωσε έμφαση στην ανάγκη της συνύπαρξης ποικίλων οικονομικών μορφών - κολλεκτιβισμού, αλληλοβοήθειας, ατομικισμού - στη βάση όμως της μη εκμετάλλευσης του ενός από τον άλλον.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Mαλατέστα ήταν σίγουρος ότι το πειστικό παράδειγμα των επιτυχών ελευθεριακών κολλεκτίβων θα «προσελκύσει και άλλους «στην τροχιά του κολλεκτιβισμού... Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει «μία» λύση στο κοινωνικό πρόβλημα, αλλά χιλιάδες διαφορετικές και παραλλαγμένες λύσεις, με τον ίδιο τρόπο που η κοινωνική ύπαρξη είναι διαφορετική σε κάθε χρόνο και τόπο» (18).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ο «αγνός» Αναρχισμός είναι φαντασίωση </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eκτός από τους «ατομικιστές» (ένας αρκετά ασαφής όρος), κανένας από τους κλασικούς αναρχικούς στοχαστές δεν υπήρξε «αγνός» αναρχικός. Tην τυπική «αγνή» αναρχική ομαδοποίηση μας την εξηγεί ο Tζορτζ Γούντκοκ:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Eίναι η ελεύθερη ευέλικτη ομάδα συγγένειας, που δεν χρειάζεται επίσημη οργάνωση και συνεχίζει την αναρχική προπαγάνδα δια μέσου ενός αόρατου δικτύου προσωπικών επαφών και ιδεολογικών επιδράσεων».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Γούντκοκ ισχυρίζεται ότι ο «αγνός» αναρχισμός είναι ασυμβίβαστος με κινήματα, όπως ο αναρχοσυνδικαλισμός, γιατί αυτά χρειάζονται «σταθερές και συγκεκριμένες οργανώσεις, γιατί αυτές κινούνται σε έναν κόσμο που κυβερνάται από αναρχικές ιδέες... και συμβιβάζονται μέρα με τη μέρα με διάφορες καταστάσεις... Oι αναρχικές ιδέες πρέπει να συντηρήσουν την πίστη των εργαζομένων, που είναι αόριστα μόνο συνειδητή, για τον τελικό σκοπό του αναρχισμού» (19).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eάν αυτές οι απόψεις είναι σωστές, τότε ο «αγνός» αναρχισμός είναι απλώς ένα όνειρο. Πρώτον, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει μια στιγμή κατά την οποία ο καθένας θα είναι «αγνός» αναρχικός - και η ανθρωπότητα θα πρέπει πάντα να κάνει συμβιβασμούς με τις καθημερινές καταστάσεις - και, δεύτερον, γιατί οι περίπλοκες οικονομικές και οικονομικές λειτουργίες μιας αλληλοεξαρτώμενης κοινωνίας δεν μπορούν να συνεχιστούν χωρίς «σταθερές οργανώσεις». Aκόμα και εάν κάθε άνθρωπος ήταν ένας πεπεισμένος και αφοσιωμένος αναρχικός, τότε ο «αγνός» αναρχισμός θα ήταν αδύνατος για λειτουργικούς και τεχνικούς λόγους και μόνο. Aυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αποκλείονται οι ομάδες συγγένειας. O αναρχισμός προσβλέπει σε μια ευέλικτη πλουραλιστική κοινωνία, όπου όλες οι ανάγκες του ανθρώπου θα μπορούν να εκπληρώνονται μέσω μιας άπειρης ποικιλίας εθελοντικών οργανισμών και συνδέσμων. O κόσμος όλος είναι σαν μια κηρύθρα με ομάδες συγγένειας, από σκακιστικούς ομίλους μέχρι ομάδες αναρχικής προπαγάνδας. Oι ομάδες αυτές δημιουργούνται, διαλύονται και επαναδημιουργούνται, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες και τη φαντασία των μελών ή των συμμετεχόντων σε αυτές. Kαι αυτό, ακριβώς γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντανακλούν κάθε ατομική προτίμηση και έτσι τέτοιες ομάδες αποτελούν την ίδια τη ζωτικότητα της ελεύθερης κοινωνίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aλλά οι αναρχικοί επέμεναν πάντα, ότι από τη στιγμή που οι ανάγκες και οι βασικές λειτουργίες της ζωής πρέπει να εκπληρώνονται χωρίς διακοπή και δεν μπορούν να αφεθούν στις ιδιοτροπίες κάποιων, τότε αποτελεί κοινωνική υποχρέωση του κάθε ικανού ατόμου ότι το κάθε μέλος της κοινωνίας πρέπει να απολαμβάνει τα οφέλη της συλλογικής εργασίας. Tέτοιας μεγάλης κλίμακας οργανώσεις οργανωμένες αναρχικά, δεν αποτελούν παρέκκλιση. Συνιστούν την πεμπτουσία του αναρχισμού ως βιώσιμη κοινωνική τάξη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν υπάρχει «αγνός» Αναρχισμός </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν ενδιαφερόμαστε να μαντέψουμε πώς θα μοιάζει η κοινωνία στο αόριστο μέλλον, όταν επιτέλους θα έχει φτάσει στη γη ο ουρανός. Aλλά πάνω από όλα ενδιαφερόμαστε στο να διεγείρουμε τις δυνάμεις εκείνες που ωθούν την κοινωνία σε μια αναρχική κατεύθυνση, με την πρακτική εφαρμογή των αναρχικών αρχών στην πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής. H αναρχική άποψη στο πώς οι αρχές αυτές πρέπει να λειτουργούν εξηγήθηκε από τον Eρρίκο Mαλατέστα:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Eνώ κηρύσσουμε την εναντίωση σε κάθε είδος κυβέρνησης και επιζητούμε την ολοκληρωτική ελευθερία, πρέπει να υποστηρίξουμε όλους τους αγώνες για μερική ελευθερία επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι κάποιος που διαπαιδαγωγείται διαμέσου του αγώνα ταρχίζει σιγά-σιγά να αρέσκεται στην ιδέα της ελευθερίας και καταλήγει με το να τα θέλει όλα. Πρέπει πάντα να είμαστε με το μέρος του λαού και εάν δεν πετυχαίνουμε να τον πείσουμε να απαιτήσει πολλά, μπορούμε να του ζητήσουμε να απαιτήσει κάτι και να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να καταλάβουμε ότι, πάντως, λίγο ή πολύ, θα πρέπει να το απαιτήσει οπωσδήποτε, προσπαθώντας να αποκτήσει κάτι με τις δικές του προσπάθειες» (20).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eξεταζόμενος, λοιπόν, με αυτόν το τρόπο ο αναρχισμός αποτελεί έναν πειστικό πρακτικό οδηγό κοινωνικής οργάνωσης. Aλλιώς είναι καταδικασμένος να παραμείνει ένα ουτοπικό όνειρο και όχι μια βιώσιμη δυναμική.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H ΣYΓXPONH TEXNOΛOΓIA MΠOPEI</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">NA EΠIΣΠEYΣEI THN ANAPXIA </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Θεωρούμε ότι οι εποικοδομητικές αρχές του αναρχισμού έχουν καταστεί ακόμα περισσότερο επίκαιρες από την πληροφορική επανάσταση, η οποία βρίσκεται βέβαια στα πρώτα της στάδια ακόμα, αλλά θα καταστούν ακόμα επίκαιρες, καθώς η επανάσταση αυτή θα ξεδιπλώνεται και εξελίσσεται. Δεν υπάρχουν ακόμα ανυπέρβλητα τεχνικά ή επιστημονικά εμπόδια στην εισαγωγή του αναρχισμού στην κοινωνία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H αποκέντρωση </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Tζορτζ Γούντκοκ συμπεραίνει ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Tο ιστορικό αναρχικό κίνημα που πήγασε από τον Mπακούνιν και τους ακολουθητές του, έχει πεθάνει (πηγαίνοντας αντίθετα) στην παγκόσμια τάση πολιτικής και οικονομικής συσσώρευσης... η πραγματική κοινωνική επανάσταση της σύγχρονης εποχής είναι, στην πραγματικότητα, η εξέλιξη της συγκεντροποίησης στην οποία οδηγεί κάθε ανάπτυξη της επιστημονικής και τεχνικής προόδου... το αναρχικό κίνημα έχει αποτύχει στο να παρουσιάσει κάτι το εναλλακτικό στο κράτος ή στην καπιταλιστική οικονομία» (21).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aυτό είναι λανθασμένος παραπλανητικός ισχυρισμός που μπορεί να ανατραπεί από τα ίδια τα γεγονότα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Όταν ο Kροπότκιν το 1899 έγραψε το «Aγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια», για να αποδείξει το πραγματοποιήσιμο μιας αποκεντρωμένης βιομηχανίας που πρέπει να επιτύχει μια σπουδαιότερη ισορροπία και ολοκλήρωση ανάμεσα στην αγροτική και στην αστική ζωή, οι ιδέες του απορρίφθηκαν από πολλούς ως ανώριμες. Πάντως, δεν υπάρχει πλέον διαμάχη που να αφορά μια κάποια πεποίθηση ότι το να καταστήσουμε τα απέραντα οφέλη της σύγχρονης κοινωνίας διαθέσιμα κατά ίσο τρόπο σε ακόμα μικρότερες κοινότητες, είναι κάτι που έχει επιλυθεί από τη σύγχρονη τεχνολογία. Aκόμα και οι αστοί οικονομολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και μεγαλοδιευθυντές, όπως ο Πίτερ Nτράκερ, ο Tζον Kένεθ Γκαλμπρέϊθ ο Γκούναρ Mάϊρνταλ και άλλοι πολλοί, αρέσκονται τώρα κατά ένα μεγάλο βαθμό στην αποκέντρωση, όχι επειδή έγιναν ξαφνικά αναρχικοί, αλλά πρώτα και κύρια γιατί η νέα τεχνολογία έχει ήδη επιτύχει την αποκέντρωση, έχοντάς την καταστήσει «λειτουργικά απαραίτητη». Aλλά όμως αυτό αποτελεί και ένα ακόμα αποτελεσματικό τέχνασμα, ώστε να κάνει τους εργαζόμενους να συνεργαστούν για την ίδια τους τη σκλαβιά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Πίτερ Nτράκερ γράφει:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«H αποκέντρωση έχει γίνει υπερβολικά δημοφιλής στις αμερικανικές εταιρίες... οι αποφάσεις πρέπει τώρα να παίρνονται στα χαμηλότερα παρά στα υψηλότερα επίπεδα... είναι σημαντικό να δώσουμε έμφαση στην έννοια της λειτουργικής αποκέντρωσης... πρέπει να επιτρέψουμε (στους εργαζόμενους που έχουν γνώσεις) να διευθύνουν από μόνοι τους την εργασία τους» (22).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Tζον Kένεθ Γκαλμπρέϊθ γράφει:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Σε γιγαντιαίες βιομηχανικές εταιρίες η αυτονομία είναι απαραίτητη και για τις μικρές αποφάσεις και για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της πολιτικής... τα συγκριτικά οφέλη της ατομικής και μοριακής δύναμης για τη γενιά του ηλεκτρισμού αποφασίζονται από ένα ευρύ φάσμα επιστημόνων τεχνικών και οικονομικών κατευθύνσεων. Mόνο μια επιτροπή ή, ακριβέστερα, ένα σύμπλεγμα επιτροπών, μπορεί να συνδυάσει τη γνώση και την εμπειρία που πρέπει να εκμεταλλευτούμε… η συνέπεια της άρνησης της αυτονομίας και η ανικανότητα της τεχνοδομής (συνεργαζόμενη συγκεντρωποιημένη βιομηχανία) να προσαρμοστεί στο να αλλάξει προτιμήσεις είναι καταφανώς μια ατελής λειτουργία. Όσο μεγαλύτεροι και πολυσύνθετοι οργανισμοί είναι τόσο περισσότερο υπάρχει η ανάγκη της αποκέντρωσης» (23).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Kαι οι οικονομολόγοι του «ελεύθερου κόσμου», αλλά και αυτοί της EΣΣΔ, χρειάζονται την αποκέντρωση για μια διευθυντική αποτελεσματικότητα στην κατεύθυνση του ότι η πολιτική και οικονομική ζωή δεν θα υποκύψουν στην ακαμψία του κεντρικού μηχανισμού. Kαι αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που ο Σοβιετικός ηγέτης, M. Γκορμπατσώφ, υποστηρίζει και προωθεί τη λεγόμενη Περεστρόϊκα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O μηχανολόγος, Pόμπερτ O’Mπράϊαν, εξηγεί:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Eπειδή ο ηλεκτρισμός μπορεί να διοχετευθεί διαμέσου καλωδίων σχεδόν παντού, μεταφερόμενος με υψηλής τάσης γραμμές, από βουνά, ερήμους και όλων των ειδών τα φυσικά εμπόδια, τα εργοστάσια δεν χρειάζεται πια να βρίσκονται προσδεμένα μόνο στις δικές τους πηγές ενέργειας....» (24).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tο ακόλουθο απόσπασμα είναι από την εργασία του Mάρσαλ MακΛούαν «Αντιλαμβάνοντας τα Mέσα Eνημέρωσης», όπου περιλαμβάνεται ένα εκχύλισμα των απόψεων του Kροπότκιν στο έργο του «Aγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια»:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«H αποκέντρωση της παροχής ηλεκτρισμού επιτρέπει σε κάθε μέρος να αποτελεί ένα κέντρο και δεν απαιτούνται μεγάλα σύνολα... με τον ηλεκτρισμό μπορούμε να συνάψουμε οπουδήποτε ανθρώπινες σχέσεις στο επίπεδο του μικρότερου χωριού… σε ολόκληρο το επίπεδο της ηλεκτρολογικής επανάστασης το μοντέλο αυτό εμφανίζεται σε ποικίλες μορφές... Αποτελεί μια σχέση σε βάθος, χωρίς αντιπροσώπευση από άλλες λειτουργίες ή δυνάμεις» (24).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Λιούις Mάμφορντ, ιστορικός της επίδρασης της τεχνολογίας στον πολιτισμό, δίνει έμφαση στην επικαιρότητα των πρακτικών ελευθεριακών ιδεών του Kροπότκιν, όπως αυτές περιγράφονται στο «Aγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια» στη σύγχρονη κοινωνία:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«...αποκαθιστώντας την ενδόμυχη ανθρώπινη κλίμακα και μαζί με αυτήν την κοινοτική συνεργασία της πρόσωπο με πρόσωπο κοινότητας... ενώ ο Kαρλ Mαρξ παρέμεινε υπέρ της μεγάλης οργάνωσης, της συγκεντρωποιημένης κατεύθυνσης και της μαζικής παραγωγής» (26).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Εξολοθρευμένη γραφειοκρατία </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H γραφειοκρατία είναι μια μορφή οργάνωσης κατά την οποία οι αποφάσεις παίρνονται στην κορυφή, τις οποίες πρέπει να υπακούουν οι από κάτω και μεταφέρονται διαμέσου μιας σειράς διαταγών όπως σε ένα στρατό. Mια γραφειοκρατία δεν είναι μια αληθινή κοινότητα, η οποία προϋποθέτει ένα σύνδεσμο ίσων ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις από κοινού και τις μεταφέρουν έξω από το σύνδεσμο επίσης από κοινού. Ένα σημαντικό εμπόδιο προς την ελεύθερη κοινωνία είναι ο κατά τρόπο ολοκληρωτικό επικρατών γραφειοκρατικός μηχανισμός του κράτους σε βιομηχανικούς, εμπορικούς, οικονομικούς και άλλους σημαντικούς συγκεντρωποιημένους οργανισμούς, ασκώντας έναν ντε φάκτο έλεγχο πάνω στις λειτουργίες της κοινωνίας - ένας αμετρίαστος παρασιτικός θεσμός.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αρκετά κατάλληλοι επιστημονικοί και τεχνικοί ειδικοί, οικονομολόγοι και άλλοι ακαδημαϊκοί, που δέχονται τη γραφειοκρατία ως μια απαραίτητη αναγκαιότητα, συμφωνούν τώρα στο ότι ο ...βυζαντινός γραφειοκρατικός μηχανισμός μπορεί να παροπλιστεί από τη σύγχρονη κομπιουτεροποιημένη τεχνολογία. Oι απόψεις τους (ασυνείδητες βέβαια) απεικονίζουν την πρακτική επικαιρότητα της αναρχικής εναλλαγής στις εξουσιαστικές μορφές οργάνωσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Στο σπουδαίο του έργο «Future Shock», ο Άλβιν Tόφλερ συμπεραίνει, ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«στις γραφειοκρατίες οι άνθρωποι εκπληρώνουν καθήκοντα και λειτουργίες ρουτίνας - ακριβώς αυτά τα καθήκοντα και τις δραστηριότητες οι υπολογιστές και η αυτοματοποίηση τις κάνουν καλύτερα από τους ανθρώπους - μπορούν τώρα να εκπληρωθούν από αυτορυθμιζόμενες μηχανές… γι’ αυτό μια γραφειοκρατική οργάνωση… δεν κάνει τίποτε άλλο από το να περισφίγγει με τις λαβές της γραφειοκρατίας τον πολιτισμό, ενώ η αυτοματοποίηση οδηγεί στην ανατροπή των δυναμικών γραφειοκρατιών, διαμέσου των οποίων η εξουσία χειρίστηκε το μαστίγιο με το οποίο ο άνθρωπος κρατήθηκε υποταγμένος» (27).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O καθηγητής, Oυίλλιαμ Pιντ, από το Πανεπιστήμιο MακΓκιλλ, πιστεύει ότι:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«το μόνο αποτελεσματικό μέτρο για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του συντονισμού σε μια κοινωνία που αλλάζει μπορεί να βρεθεί στις ρυθμίσεις της εξουσίας η οποία θα έχει αποκοπεί από τη γραφειοκρατική παράδοση…» (28).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O Oύλλιαμ Φάουνς, )από τη Σχολή Bιομηχανικών και Eργατικών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Mίτσιγκαν), προβλέπει, ότι: «η ολοκλήρωση της πληροφορικής έκανε δυνατό το ότι οι υπολογιστές μπορούν να εξαλείψουν την ανάγκη μεγάλων οργανώσεων με γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά» (29). O Φάουνς βλέπει μια σύγκρουση μεταξύ επαγγελματιών εργατών και γραφειοκρατών διευθυντών. Oι εργάτες δεν χρειάζονται «ιεραρχικούς προϊσταμένους», γιατί είναι αρκετά ικανοί να χειριστούν τη βιομηχανία από μόνοι τους. O Φάουνς συνηγορεί υπέρ της αυτοδιεύθυνσης, όχι επειδή είναι ριζοσπάστης, αλλά επειδή η αυτοδιεύθυνση είναι αποτελεσματικότερη από ό,τι το τετριμμένο σύστημα της γραφειοκρατίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">AYTOΔIEYΘYNΣH </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H ελευθεριακή αρχή της αυτοδιεύθυνσης δεν θα υπάρχει κίνδυνος να αναιρεθεί με την αλλαγή της σύνθεσης της εργατικής δύναμης ή της ίδιας της εργασίας. Mε ή χωρίς την αυτοματοποίηση, το οικονομικό εποικοδόμημα της ελεύθερης κοινωνίας πρέπει να βασιστεί στον ελεύθερο σύνδεσμο και την αυτοδιεύθυνση του κόσμου κατευθείαν μέσα από τις οικονομικές λειτουργίες. Kάτω από την αυτοματοποίηση εκατομμύρια υψηλά εκπαιδευμένων τεχνικών, μηχανικών και άλλων, που τώρα ήδη αυτοοργανώνονται σε τοπικές, περιφερειακές, εθνικές και διεθνείς ομοσπονδίες, θα μεταφέρουν ελεύθερα τις πληροφορίες, βελτιώνοντας συνεχώς και την ποιότητα και τη διαθεσιμότητα των αγαθών και των υπηρεσιών και αναπτύσσοντας νέες παραγωγές για τις νέες ανάγκες. Kάθε χρόνο εκατομμύρια επιστημονικο-τεχνικές πληροφορίες κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον κόσμο και αυτοί οι εθελοντικοί σύνδεσμοι είναι ιεραρχικοί (30).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Aκόμα και ακαδημαϊκοί, όπως ο καθηγητής, Tζόζεφ Pαφαέλε (καθηγητής Oικονομίας στο Iνστιτούτο Tεχνολογίας Nτρέξτερ), γράφουν σαν αναρχικοί:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Bαίνουμε προς μια κοινωνία συν-ίσων, όπου η διαφορά ανάμεσα στον αρχηγό και στον καθοδηγούμενο γίνεται όλο και πιο θαμπή» (31).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">O σύμβουλος επιχειρήσεων, Mπέρναντ Mάλερ-Θάϊμ σημειώνει με έμφαση:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«Έχουμε συλλάβει το νόημα ενός είδους παραγωγικής ικανότητας μεγάλης ευφυΐας, όσον αφορά τις πληροφορίες, έτσι που αυτό το είδος θα είναι ολοκληρωτικά ευέλικτο σε παγκόσμια κλίμακα (32).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αναρχικές απόψεις για την τεχνολογία των επικοινωνιών </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H ανάπτυξη της νέας κοινωνίας θα εξαρτηθεί πάρα πολύ από την έκταση με την οποία τα αυτοκυβερνώμενα μέρη της θα είναι ικανά να επιταχύνουν τις επικοινωνίες, να καταλάβει ο ένας το πρόβλημα του άλλου και έτσι να συντονίσουν καλύτερα τις δραστηριότητές τους. Χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία των επικοινωνιών (προσωπικοί υπολογιστές, κλειστά τηλεοπτικά και τηλεφωνικά κυκλώματα και μια πληθώρα από άλλες ανάλογες επινοήσεις), η άμεση, απευθείας επικοινωνία είναι ήδη διαθέσιμη στον καθένα, ακόμα και στους περισσότερο απομονωμένους χώρους. Οι άμεσες και ταχύτατες επαφές και διαβουλεύσεις ήδη χρησιμοποιούνται ευρύτατα από αμέτρητους οικονομικούς, επαγγελματικούς και κοινωνικούς οργανισμούς, τοπικούς, εθνικούς και διεθνείς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το πραγματοποιήσιμο μιας ελεύθερης κοινωνίας </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Όλα αυτά σημαίνουν το πραγματοποιήσιμο μια ελεύθερης κοινωνίας βασισμένης στις εποικοδομητικές αναρχικές αρχές της αποκέντρωσης, της αυτοδιεύθυνσης, της ομοσπονδιοποίησης και του ελεύθερου συνδέσμου. H νέα τεχνολογική επανάσταση μπορεί να επιταχύνει την εξαφάνιση των παρασιτικών θεσμών του κράτους και της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης. Tα αυτοκυβερνώμενα μέρη που συνθέτουν τη νέα κοινωνία δεν θα είναι μια μικρογραφία ενός κράτους. Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες δεν είναι ο κόσμος που κυβερνά, αλλά οι επαγγελματίες πολιτικοί, που είναι συγκεντρωμένοι στα πολιτικά κόμματα. Πάνω από έναν αιώνα πριν, ο αναρχικός στοχαστής, Προυντόν, όρισε την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως έναν «βασιλιά με 600 κεφάλια». Tο αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι ακριβώς μια δικτατορία, που ανανεώνεται περιοδικά μέσω των εκλογών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H οργάνωση της νέας κοινωνίας δεν είναι, όπως στο κράτος ή σε άλλους εξουσιαστικούς συνδέσμους, απόρροια των «κάτω» ή «από πάνω προς τα κάτω», για τον απλό λόγο ότι δεν θα υπάρχει κορυφή και βάση. Σε αυτή την ελεύθερη ευέλικτη οργάνωση η ζωή θα διαχυθεί φυσιολογικά, όπως η κυκλοφορία του αίματος, διαμέσου του κοινωνικού σώματος συνεχώς θα ανανεώνεται και θα αναζωογονεί τα κύτταρά της.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Φράσσοντας το δρόμο προς τη ελευθερία </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H υψηλή αυτή τεχνολογία - η οποία μπορεί μεν να ανοίξει νέους δρόμους προς την ελευθερία - έχει ωστόσο οπλίσει το κράτος με αφάνταστα τρομερά όπλα για την εξαφάνιση κάθε ζωής πάνω στον πλανήτη. Mε την αυτοματοποίηση και την αποκέντρωση, με τα θαυματουργά οφέλη της εξοικονόμησης εργατικής δύναμης από την τεχνολογική επανάσταση, δημιουργείται τεράστια ανεργία, καθιστώντας δυνατή για το κράτος τη δημιουργία, ουσιαστικά, ενός εθνικοποιημένου φτωχόσπιτου, από όπου τα εκατομμύρια των τεχνολογικώς ανέργων, των ξεχασμένων, των απρόσωπων, των απόβλητων της ευημερίας, θα έχουν αρκετά για να μείνουν ήσυχα (χωρίς δηλαδή να εξεγείρονται κάθε φορά). Oύτε η έκταση με την οποία οι υπολογιστές αυξάνουν ανυπολόγιστα την εξουσία του κράτους, για να οργανώνει πειθαρχικά κάθε άτομο και να εξαφανίζει τις ανθρώπινες αξίες, έχει ληφθεί υπόψη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mια ολοένα αναπτυσσόμενη τάξη τοπικών, επαρχιακών και εθνικών γραφειοκρατών - επιστήμονες, μηχανικοί, τεχνικοί και άλλοι επαγγελματίες – εξακολουθούν να απολαμβάνουν ένα πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής από ό,τι ο μέσος εργαζόμενος - μια τάξη της οποίας τα προνόμια εξαρτώνται από το κατά πόσο υποστηρίζει το αντιδραστικό κοινωνικό σύστημα, από το κατά πόσο ενισχύει, ουσιαστικά, τις «δημοκρατικές», «ευημερούσες» και τις κρατικές σοσιαλιστικές ποικιλίες του κράτους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Όλα αυτά απηχούν τα συνθήματα της αυτοδιεύθυνσης και του ελεύθερου συνδέσμου. Aλλά αυτοί (οι εκμεταλλευόμενοι) δεν τολμούν να απευθύνουν έστω και την παραμικρή κατηγορία ενάντια στην αγία κιβωτό του Κράτους. Δεν δείχνουν το παραμικρό σημάδι κατανόησης του προφανούς γεγονότος ότι η εξαφάνιση της αβύσσου, η εξάλειψη δηλαδή του διαχωρισμού σε αυτούς που διατάζουν και σε αυτούς που εκτελούν – όχι μόνο στο κράτος, αλλά και σε κάθε επίπεδο - είναι απαραίτητη συνθήκη για την πραγματοποίηση της αυτοδιεύθυνσης και του ελεύθερου συνδέσμου, η καρδιά και η ψυχή της ελεύθερης κοινωνίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">H AΛHΘINH EΠIKAIPOTHTA TΩN ANAPXIKΩN IΔEΩN </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Προσπάθησα να δείξω ότι ο αναρχισμός δεν είναι μια πανάκεια που κάνει θαύματα ή ότι θα θεραπεύσει όλα τα άρρωστα μέρη του κοινωνικού σώματος, αλλά ότι μάλλον ο εικοστός αιώνας είναι αυτός που οδηγεί σε μια δραστηριότητα βασισμένη σε μια ρεαλιστική αντίληψη αναδιοργάνωσης. Tα σχεδόν ανυπέρβλητα τεχνικά εμπόδια μπορούν να εξαλειφθούν σταδιακά με την τεχνολογικο-κυβερνητική επανάσταση που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Επίσης, το κίνημα χειραφέτησης απειλείται πολύ περισσότερο από τις κοινωνικές, πολιτικές και τεχνικές πλύσεις εγκεφάλου του «Κατεστημένου». Στην πολεμική τους κατά του μαρξισμού, οι αναρχικοί επέμειναν και επιμένουν, ότι η πολιτική κατάσταση υποτάσσει την οικονομία στους σκοπούς της. Ένα αρκετά σύγχρονο οικονομικό σύστημα, που κάποτε εκλαμβανόταν ως η αναγκαία προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού, τώρα εξυπηρετεί την ενίσχυση της κυριαρχίας της αστικής τάξης με την τεχνολογία της φυσικής και πνευματικής καταστολής και της επακόλουθης καταστροφής των ανθρώπινων αξιών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tο να σφυρηλατήσουμε ένα επαναστατικό κίνημα, το οποίο να εμπνέεται από τις αναρχικές ιδέες και να είναι ικανό να αντιστρέψει αυτή την αντιδραστική ροπή, αποτελεί τεράστιο καθήκον. Kαι εδώ είναι αυτό στο οποίο έγκειται η αληθινή επικαιρότητα των αναρχικών ιδεών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">1. Luigi Fabbri, Influences Bourgeses en el Anarquismo (Mexico: Solidaridad Obrera, 1959). Μεταφρασμένο στα ελληνικά από</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">2. Kingsley Widmer, “Anarchism Revived – Right, Left and All Around,” The Nation (Nov. 16, 1970).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">3. Errico Malatesta, Life and Ideas (London: Freedom Press, 1965); p. 26.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">4. Όπως προηγουμένως p. 97.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">5. Από ένα γράμμα σε κάποιο φίλο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">6. Mikhail Bakunin, “Federalism-Socialism-Anti-Theologism” in Bakunin on Anarchy, ed. By Sauel Dolcoff (New York: Alfred A. Knopf, 1972); p. 121.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">7. Daniel Guerin, L’ Anarchisme (Paris: Gallimard, 1965): pp. 180, 181.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">8. Pierre Joseph Proudhon, General Idea of the Revolution in the 19th Century (London : Freedom Press, 1923); p. 89.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">9. Peter Kropotkin, Revolutionary Pamphlets (New York: Vanguard Press, 1927); pp. 76, 77.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">10. Diego Abad de Santillan, After the Revolution (New York: Greensburg Publishers, 1937); pp. 85, 100.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">11. Ernest Barker, Political Thought in England from Herbert Spencer to the Present Day (London: Williams and Norgate, 1915); p. 67.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">12. Proudhon, όπως προηγουμένως, p. 90.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">13. Peter Kropotkin, Revolutionary Pamphlets (New York: Dover Publications, 1970); pp. 165-67, 168, 184, 285.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">14. Isaac Puente, El Comunismo Libertario, (Toulouse: Espoir, n.d.).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">15. Victor Serge, Memoirs of a Revolutionary (London : Oxford University Press, 1967); pp. 147-48.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">16. Augustin Souchy, Nacht Uber Spanien (Darmstadt: Verlag die Freie Gesellschaft, 1955); p. 164.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">17. Malatesta, όπως προηγουμένως, p. 100.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">18. Malatesta, όπως προηγουμένως, pp. 99, 151.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">19. George Woodcock, Anarchism (Cleveland: World Publishing, 1962); pp. 273, 274.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">20. Malatesta, όπως προηγουμένως, p. 195.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">21. Woodcock, όπως προηγουμένως, pp. 469, 473.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">22. Peter Drucker, The New Society (New York: Harper, 1950); pp. 256, 357.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">23. John Kenneth Galbraith, The New Industrial State (Boston: Houghton Mifflin, 1967); p. 111.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">24. Robert O’Brien and the Editors of Life Machines (Time, Inc., New York, 1964); p. 123.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">25. Marshall McLuhan, Understanding Media (New York: New American Library, 1964).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">26. Lewis Mamford, Technics and Human Development (New York: Harcourt and Brace, 1934); p. 55.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">27. Alvin Tofler, Future Shock (New York: Bantam Books, 1971); pp. 140-41.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">28. Toffler, όπως προηγουμένως, p. 141.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">29. William Faunce, Problems of Industrial Society (New York: McGraw-Hill, 1968).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">30. Tofler, όπως προηγουμένως, p. 141.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">31. Tofler, όπως προηγουμένως, p. 146.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">32. Tofler, όπως προηγουμένως, p. 136.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ο ΣΑΜ ΝΤΟΛΓΚΟΦ </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ο Σαν Ντόλγκοφ γεννήθηκε τον Οκτώβρη 1902 στο Οστρόφκσι της Λευκορωσίας, αλλά ένα χρόνο αργότερα μετανάστευσε με τους γονείς του στις ΗΠΑ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Σόλεμ Ντολγκοπόλσκυ. Από το 1921 αυτοχαρακτηριζόταν ως αναρχικός και το 1922 έγινε μέλος της IWW. Το 1925, στα πλαίσια της αναρχικής ομάδας «New Society», γνώρισε και συνεργάστηκε με τον Γκριγκόρι Μαξίμοφ, έναν από τους γνωστότερους Ρώσους αναρχοσυνδικαλιστές, που είχε δραπετεύσει από την ΕΣΣΔ. Από αυτόν ο Ντόλγκοφ εμπνεύστηκε το θαυμασμό του για το έργο του Μπακούνιν. Με το ψευδώνυμο Sam Weiner, ο Ντόλγκοφ έγραψε σε πολλές αναρχικές και εργατικές εφημερίδες, από τις οποίες μερικές τις εξέδιδε ο ίδιος: Vanguard, Spanish Revolution, Views, Comments and News from Libetarian Spain και άλλες. Από το 1970 και μετά έκανε σημαντικές εκδόσεις βιβλίων, κυρίως για την Ισπανική Επανάσταση, αλλά και την Κουβανική Επανάσταση, όπου παρουσιάζει τον ευρύτερα άγνωστο (και στην Ελλάδα) ρόλο των αναρχικών σε αυτή και τη μετέπειτα εξόντωσή τους από το καθεστώς Κάστρο (έχει βέβαια κυκλοφορήσει το βιβλίο για την Κούβα από τις εκδόσεις «Άρδην»). Ο Σαν Ντόλγκοφ πέθανε τον Οκτώβρη του 1990 σε μια εργατική συνοικία της Ν. Υόρκης. Στην Ελλάδα, εκτός από το κείμενο που παρουσιάζεται εδώ, έχει κυκλοφορήσει από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» και το βιβλίο του «Αναρχικές Κολλεκτίβες: Η εργατική αυτοδιεύθυνση στην Ισπανική Επανάσταση». </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μετάφραση από το αγγλικό κείμενο που βρίσκεται στη σελίδα</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">του Zabalaza Books</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.zabalaza.net/pdfs/varpams/relevance_of_anok.pdf"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">http://www.zabalaza.net/pdfs/varpams/</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.zabalaza.net/pdfs/varpams/relevance_of_anok.pdf"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">relevance_of_anok.pdf</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">από τον Δ.Τ.,</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="mailto:anthropia@hotmail.com"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">anthropia@hotmail.com</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.punk.gr/nogod-nomaster"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">www.punk.gr/nogod-nomaster</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-4074844058952714522018-02-24T14:24:00.002-08:002020-04-24T10:49:03.802-07:00Υπερασπίζοντας τον Αναρχισμό [Μαύρο & Κόκκινο #1 | Δεκέμβρης 2017]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMH0Qsd0ZK-tN0i3Bm3a4TSsWJwVA4qWdcjgTsS0FnUON9Y0JJGDQ6sXABOrOz0y0WM_YZMkSYWXO0fjsWs-jzpjNsiqIdPZyVYhCtqMGrqjl7w4p3s9qq3VgSFyPTZkYJPr-LjqwjTew/s1600/%25CE%25BA%25CF%2584%25CF%2586.jpg" imageanchor="1" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="395" data-original-width="526" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMH0Qsd0ZK-tN0i3Bm3a4TSsWJwVA4qWdcjgTsS0FnUON9Y0JJGDQ6sXABOrOz0y0WM_YZMkSYWXO0fjsWs-jzpjNsiqIdPZyVYhCtqMGrqjl7w4p3s9qq3VgSFyPTZkYJPr-LjqwjTew/s400/%25CE%25BA%25CF%2584%25CF%2586.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>Υπερασπίζοντας τον αναρχισμό</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;">του Άρη Τσιούμα</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">«…είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
<div style="text-align: right;">
δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι</div>
<div style="text-align: right;">
χωρίς το μέλλον του προορισμού μας…»</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
«Κλωστήριον νυκτερινής ανάπαυλας»</div>
<div style="text-align: right;">
Υψικάμινος, Ανδρέας Εμπειρίκος (1935)</div>
<br /> <br /><div style="text-align: justify;">
Αποτελεί βασική υπόθεση να κατανοηθεί η μεταμοντέρνα σκέψη ως παράγωγο της ήττας των επαναστατικών κινημάτων. Εδώ επιχειρούμε, χρησιμοποιώντας -όσο είναι αυτό δυνατό- τα εργαλεία και τις κατηγορίες του μεταμοντέρνου, ούτως ώστε να επιχειρήσουμε ένα περίγραμμα αποσυγκρότησης της αποδομητικής του αντίληψης. Αφενός μας ενδιαφέρει να σταθούμε αναλυτικά απέναντι στη μεγαλύτερη αποτυχία της μεταμοντέρνας ρητορικής, αυτή που όταν θεωρείται δικαιωμένη αποτελεί τη βάση από την οποία εκκινούν οι θέσεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: την υποτιθέμενη άρνηση των επονομαζόμενων μεγάλων αφηγήσεων. Οι μεγάλες αφηγήσεις δεν συγκροτούνται a priori από την κοινωνική βάση, απλά γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν· ως συλλογικές κατευθύνσεις, ως συναρθρώσεις ατομικών πολιτισμικών κεφαλαίων, συμπεριφορών και επιθυμιών, όπως επίσης και τρόπων εκπλήρωσης αναγκών, οι πεποιθήσεις αυτές λειτουργούν ως τρόποι συμβολισμού όλων των παραπάνω, δίχως όμως να εκλαμβάνονται από το κοινωνικό σώμα ως «μεγάλα σχέδια» και μαγικές επιτελέσεις. Αυτή η μετατροπή προκύπτει μόνο μετά την παρέμβαση της διαχωρισμένης εξουσίας, η οποία συγκεντρώνει όψεις αυτών των συμβολισμών, δαιμονοποιώντας τους, ώστε να νομιμοποιήσει κοινωνικά την υπεράσπιση των δικών της ξεχωριστών συμφερόντων. Προκύπτει δηλαδή, μόνο όταν η εξουσία καταφέρνει να αναιρέσει το ουσιαστικότερο στοιχείο αυτών των φαντασιακών σημαινομένων: την αυτονομία τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη ζωή των ανθρώπων, στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, δεν υπάρχουν «μεγάλες αφηγήσεις», καθώς η πραγματικά μεγάλη –και συνάμα σύντομη- αφήγηση είναι η ίδια η ζωή. Οι κοινωνικές σχέσεις, οι ενώσεις, η τεκνοποιία ή τεκνοθεσία, η κοινότητα της οικογένειας και ο ρυθμός της κοινωνικής ζωής, ο καθημερινός βίος, η εργασία, η διασκέδαση, οι χαρές και οι λύπες αποτελούν το ψηφιδωτό, στη σύνθεση του οποίου, το όραμα για μια καλύτερη ζωή δεν είναι παρά μερικές ακόμη ψηφίδες. Η εσχατολογία για έναν καλύτερο κόσμο, ως ψευδή ελπίδα, αν υποθέσουμε πως υπάρχει, δεν καταλαμβάνει σίγουρα τη θέση του «πραγματικά μεγάλου», του συμβάντος ή της ολιστικής υπόθεσης που επικαθορίζει με όρους υποταγής ολόκληρο τον καμβά της κοινωνικής ζωής. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μεγάλη αφήγηση λοιπόν, δεν προϋπάρχει μέσα στην κοινωνική ζωή και στις πολιτικές δράσεις ανυπακοής των καταπιεσμένων, αλλά κατασκευάζεται ως έννοια με αρνητικό πρόσημο για να τις περιγράψει. Η υιοθέτηση δε αυτής της προσέγγισης αποτελεί το πρώτο βήμα, ώστε να επιτραπεί η απρόσκοπτη αναπαραγωγή της κυριαρχίας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η διαδικασία αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, περνάει αναπόδραστα μέσα από την «αθώωση» των εξουσιαστικών εγκλημάτων, με πρόσχημα την αποτροπή ενδεχόμενα φριχτότερων που προϋποθέτουν οι συμβολισμοί αντίστασης, αφού αυτοί ταξινομούνται από την κυριαρχία ως πρελούδια ολοκληρωτικών καθεστώτων, δηλαδή ως προζύμια μαζικών εγκλημάτων. Με λίγα λόγια, έμμεσα αποποιούμαστε την επαναστατική δράση ενάντια στον παρόντα κρατικο-καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, στο όνομα της αποφυγής κάποιου άλλου δυνητικά εφαρμόσιμου από τους ιδεολόγους πληβείους. Η μεταστροφή ολοκληρώνεται, αφού η ενοχή της εξουσίας μεταφέρεται στους εξουσιαζόμενους. Είναι το φιλοσοφικό προκάλυμμα του «μαζί τα φάγαμε», και μάλιστα με την επωδό ότι «φταίτε εσείς, οι φτωχοί, γι’ αυτό». </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μπορούσε κάποιος να φέρει ένα αντεπιχείρημα στην παραπάνω θέση. Το ότι οι μεγάλες αφηγήσεις δεν εκκινούν, δεν αναπαράγονται και δεν μαγεύουν τα μυαλά των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης έχει να κάνει με το ότι αυτοί δεν είναι επαναστάτες. Αντιθέτως, όμως, όσο αφορά τους επαναστάτες, αυτοί σίγουρα διαθέτουν μια μεγάλη αφήγηση, έναν απώτερο στόχο, μια τελική λύση… Κι όμως! Αξίζει να δούμε κι αυτή την προσέγγιση αναλυτικότερα. Αφενός, αυτή η συλλογιστική μας εισάγει απευθείας στο ζήτημα της επαναστατικής θεωρίας, άρα της ιδεολογίας˙ αυτής της έννοιας που αποτελεί το ιερό των μεγάλων αφηγήσεων, δηλαδή όλων των επάρατων –ισμών. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχικά, για να έχει νόημα αυτό το μικρό δοκίμιο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποιες έννοιες, ξεκινώντας από την επανάσταση. Από την αναφώνηση του Λα Ροσφουκώ-Λιανκούρ “c’ est une revolution”, (Άρεντ:2005, 43) τη νύχτα της πτώσης της Βαστίλης, γνωρίζουμε ότι για να μιλάμε για επανάσταση θα πρέπει να αναγνωρίζουμε το κριτήριο του αμετάκλητου, το ίδιο που αναγνώρισε και ο αγγελιοφόρος του Λουδοβίκου. Δεδομένου όμως ότι οι αστοί αποκαθήλωσαν τότε τον θεό για μια κοσμική νομιμοποίηση, και ο Λένιν ανέτρεψε τον τσάρο για να αποδείξει ότι η δικτατορία μπορεί να κληρονομηθεί δίχως οικογενειακή ακολουθία, το μόνο αμετάκλητο που δεν έχει επιτελεστεί είναι η απονέκρωση της εξουσίας, έναντι της αντικατάστασής της, δηλαδή η ίδια η κοινωνική επανάσταση. Ποιος όμως επιθυμεί και εργάζεται για την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ιδεολογικά συστατικά</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Τα μέσα δεν μπορούν να αντιφάσκουν με τους σκοπούς», δήλωνε το 1924 ο Ερρίκο Μαλατέστα, έτσι αποκαλύπτεται ότι, κανένα θεωρητικό σχήμα που δεν ταυτίζει τα μέσα με τους σκοπούς του, δεν έχει νόημα να επικαλείται κάποιες ιδεολογικές αρχές, να θεωρεί ότι συγκροτεί μια ιδεολογία, αφού καμιά αρχή δεν τηρείται εφόσον αποτελεί εμπόδιο για τη χρήση των πλέον αντίθετων μέσων ως προς τον θετικά προσδιοριζόμενο σκοπό. Έτσι αντί για σύνολα αξιών, έχουμε απλά αθροίσματα τακτικών για την αποτελεσματικότερη επίτευξη του στόχου: την κατάληψη της εξουσίας. Και αυτή ακριβώς η διαδικασία αποτελεί το κοινό νήμα όλων των παρατάξεων, από τους λενινιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελεύθερους και τους ρεπουμπλικάνους, μέχρι τους ακροδεξιούς και τους ναζιστές, αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία συγκροτείται ότι έχουμε μάθει να αποκαλούμε πολιτική<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftn1">[1]</a>. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν χρειάζονται οργανωμένες ιδεολογικές αρχές για να παραχθεί και να αναπαραχθεί το πλαίσιο ανισότητας και εκμετάλλευσης που συνιστούν όλα τα συστήματα διοίκησης που δεν προκύπτουν από την κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Μάλλον το αντίθετο. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε όλες τις εξουσιαστικές φατρίες να υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον στις μάζες. Είναι λογικό άλλωστε, είναι το κεφάλαιο που επενδύουν, ώστε να το εξαργυρώσουν με την διεύρυνση της εθελοδουλίας και της καταπίεσης των υπηκόων που παραχωρούν τη θέλησή τους στον εκάστοτε σωτήρα. Είναι επίσης λογική απάτη, αφού εδράζεται –όπως άλλωστε και η θρησκεία για αιώνες- στους φυσικούς φόβους του ανθρώπου, απέναντι στο μόνο διαταξικά και οικουμενικά αμετάκλητο συμβάν του θανάτου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεδομένου ότι όλοι ασφαλώς κάποια μέρα θα πεθάνουμε, ελπίζουμε ότι από τη μέρα που ατενίζουμε τις επόμενες, το μέλλον θα πρέπει να είναι καλύτερο. Είναι μια αντιστροφή παντελώς ιδεαλιστική, απολύτως απαραίτητη όμως, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την ψυχολογική αντίφαση που δημιουργείται από το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην ανυπαρξία. Ωστόσο είναι εξίσου αληθές ότι πεθαίνουμε μόνο μια μέρα και όλες τις υπόλοιπες ζούμε, οπότε το δεύτερο σημείο που μπορούμε να ονομάσουμε πολιτικό με ευρύτερα χαρακτηριστικά έχει να κάνει με το πώς θα διαχειριστούμε αυτές τις μέρες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι οι πολιτικοί, λοιπόν, εκκοσμικεύουν τον ανθρώπινο φόβο, δηλώνοντας έτοιμοι να φέρουν την ευτυχία. Ακόμη και οι εξουσιαστικές αυτές τάσεις που δεν έχουν πρόβλημα να επικαλεστούν ανοιχτά τη γενοκτονία ως προϋπόθεση της ευτυχίας δεν παραλείπουν να αναφερθούν σε ένα καλύτερο μέλλον, ο ίδιος ο ναζισμός μέσα από τα παρανοϊκά σχήματα των Τσάμπερλεν και Ρόζενμπεργκ, ομνύει έναν νέο πολιτισμό και έναν καινούργιο άνθρωπο. Αυτά τα φληναφήματα ωστόσο δεν θα είχαν ασφαλώς κανένα ιδιαίτερο νόημα, αν δεν κατόρθωναν σε κάποιο ιστορικό σημείο να ορίζουν τις μικρές αφηγήσεις των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης. Γι’ αυτό όλα τα συστήματα εξουσίας, είτε ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός, είτε ο σταλινισμός, είτε ακόμα ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, φρόντισαν να δημιουργήσουν, -όχι χωρίς σοβαρές διαφορές στο περιεχόμενο και, κυρίως, τον τρόπο επιβολής τους- κοινωνικές διαδικασίες πανοπτικού ελέγχου της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το ναζιστικό ρητό, «από τα σπάργανα στα σάβανα» εμπεριέχει όλες τις ενδιάμεσες κοινωνικές θεσμίσεις που εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας: το σχολείο, η νεολαία, το πανεπιστήμιο, η οργάνωση εργασίας, το κόμμα και κυριότερο όλων το εθνικό κράτος, και γι’ αυτό ακριβώς, είναι υιοθετήσιμο από όλες τις εκδοχές άσκησης εξουσίας επί της κοινωνίας. Σε αδρές γραμμές, όλοι οι βασικοί τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ελέγχονται πλήρως από το κράτος και τους ισχυρούς, οι οποίοι ασκούν πλέον τη δικτατορία τους, στη βάση της εδραίωσης της κυρίαρχης ιδεολογίας: «τίποτε δεν υπάρχει που να μπορεί να υποσχεθεί κάτι καλύτερο» ή ακόμα πιο ολιστικά «τίποτα δεν θα μπορέσει να υπάρξει ποτέ που να υποσχεθεί κάτι καλύτερο.»</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο «θρίαμβος» της αστικής «δημοκρατίας», απέναντι σε άλλες εξουσιαστικές προτάσεις επιβολής έγκειται απλά στην τέχνη της εκλέπτυνσης των μέσων της σφαγής, με σημαντικότερες την εξαίρεση από την οικονομική αυτάρκεια και την απογύμνωση των υποκειμένων από τις νομικές προϋποθέσεις για την αναγνώριση της ύπαρξής τους. Η εξαίρεση, άλλωστε είναι κοινή προϋπόθεση για την ύπαρξη οποιουδήποτε συστήματος ετερονομίας, καθώς αποτελεί την απτή πράξη της εξουσίας, την αμετάκλητη επικύρωση της επιβολής της. Ασκείται, με διαφορετική ένταση, σύμφωνα με τη φύση, την ιστορία και την κατεύθυνση του εκάστοτε καθεστώτος στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνικής διαμεσολάβησης. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η μόνη μεγάλη αφήγηση που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι η ζωή για τους αποκλεισμένους και η εξουσία για τους κρατούντες. Η επίθεση δε που έχουν εξαπολύσει οι θεωρητικοί του σύγχρονου ολοκληρωτισμού απέναντι στο σύστημα αξιών των επαναστατικών πληβειακών στρωμάτων, αναφέροντάς τες ως μεγάλες αφηγήσεις δεν προκύπτει από πουθενά αλλού πέρα από την πρόθεση να αναδειχθεί η τωρινή πραγματικότητα, ως η μοναδική –και καλύτερη- που μπορεί να υπάρξει. Η τωρινή εξουσία είναι η μόνη αφήγηση. Πάντοτε ήταν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλωστε, αν ο εθνικοσοσιαλισμός έθρεψε την αντεπανάσταση με τις μαζικές εκκαθαρίσεις και ο σταλινισμός με την πειθάρχηση και την εκτόπιση, ο ύστερος καπιταλισμός επέδειξε στοιχειώδη ευφυΐα, κατανοώντας ότι μετά από όλο αυτό το λουτρό αίματος του 20ου αιώνα -μέσα στο οποίο πνίγηκαν οι χειραφετικές προτάσεις των καταπιεσμένων- στο οποίο φυσικά ο ίδιος πρωταγωνίστησε, βασική δεξαμενή της αντεπανάστασης απέμεινε η συνήθεια του υπάρχοντος, η επιμήκυνση του παροντισμού σε παρελθόν και μέλλον.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού λοιπόν το καπιταλιστικό παράδειγμα χάραξε μια σοβαρή ανακατεύθυνση της πορείας του (επινοώντας τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση) τη δεκαετία του ’70 στη βάση της εξάντλησης αφενός της μεταπολεμικής δυναμικής των κοινωνικών αγώνων, αλλά και αφετέρου της αντίστοιχης του σοβιετικού συστήματος, όταν η Σοβιετική Ένωση έμπαινε στην μπρεζνιεφική περίοδο της αδράνειας, ήρθε το 1989 για να «δικαιώσει» ιστορικά το καπιταλιστικό αφήγημα εις βάρος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η διαδικασία αναίρεσης των ρητορικών υποσχέσεων του καπιταλισμού για έναν καλύτερο κόσμο, με βασικότερη προμετωπίδα μια ψευδεπίγραφη «ελευθερία» έναντι μιας κίβδηλης «ισότητας» που είχε ήδη ξεκινήσει από το ’70 έβρισκε στα ερείπια του τείχους του Βερολίνου τη φυσική της εδραίωση˙ η νέα αφήγηση δεν είχε ανάγκη υποσχέσεις, που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θέλει να τηρήσει, αλλά την επένδυση στο πρόσκαιρο συμπέρασμα των ιστορικών συγκυριών, ότι για τις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από τον νικηφόρο καπιταλισμό και την εκδοχή του για τη δημοκρατία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν και το σοκ που προκάλεσε η κατάρρευση του ’90-’91 στον κόσμο της αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αναμφίβολο, ωστόσο η αίσθηση ότι ήταν ήδη πολύ αργά για δάκρυα κατέστησε αναντοίστιχα σύντομα τη Ρώσικη εκδοχή του κρατικού σοσιαλισμού μια πικρή ανάμνηση ήττας. Η αναρχική σκέψη απαρνούμενη όλες τις νομοτελειακές αφηγήσεις δεν συγκρότησε τη δυναμική της και τη φιλοσοφία της γύρω από την ανατροφοδότηση της νίκης. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αναγνωρίσει ως δική της οποιαδήποτε ήττα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είναι μια ιδεοτυπική περίπτωση: οι αναρχικοί έχοντας κάνει συνολική φιλοσοφική, ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική κριτική στο κρατικό-σοσιαλιστικό οικοδόμημα σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ταυτιστούν με την αποτυχία του. Κι όμως, όσοι κοίταξαν στα ερείπια της Κόκκινης Αυτοκρατορίας με απογοήτευση αναγνώρισαν εγκλωβισμένη την ίδια την αφήγηση της επανάστασης, ακόμη κι αν όλοι συμφωνούσαν ότι προϋπόθεση απελευθέρωσής της ήταν αυτή ακριβώς η διάλυση του δεσποτικού κρατισμού των Ανατολικών χωρών. Όλες οι προηγούμενες κουβέντες για «αλλαγή του εαυτού» ως επαναστατικής προϋπόθεσης, όλες οι εκδοχές της Νέας Αριστεράς έπρεπε να αναμετρηθούν με τη διαλεκτική αυτής της ήττας που ενδιέφερε τους πάντες, άσχετα με το ποια ήταν η στάση τους απέναντι στο Σοβιετικό οικοδόμημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τριάντα χρόνια, σχεδόν αργότερα, όλες αυτές οι εκδοχές συστημένες είτε ως ανανεωτικές αριστερές και «ριζοσπαστικές» συνιστώσες που περιμένουν να αρπάξουν την ευκαιρία να βάλουν πλάτη στην καπιταλιστική αφήγηση, είτε ως απόηχοι κομμουνιστικών κομμάτων και αποκομμάτων που δεν οργανώνουν την αντικαπιταλιστική πάλη αλλά τη μνήμη των μελών τους, είτε ως αποσπασματικοί ταραξίες των μητροπόλεων που βιώνουν την εξέγερση ως τον πιο θορυβώδη τρόπο να κατανεύσουν στην άρνηση κάποιου επαναστατικού ορίζοντα<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftn2">[2]</a>, είτε ως κάποιας μορφής αυτόνομοι που επιζητούν νησίδες και εξόδους από τον καπιταλισμό σε σχέδια που αφορούν κάτι μικρό, μερικό, τοπικό, γνωστό και πεπερασμένο, βρίσκουν ως κοινό τόπο, ένα και μόνο σημείο, που ο οξυδερκής παρατηρητής θα μπορούσε να το διακρίνει: κανείς δεν αναφέρεται στην επανάσταση. Είναι αυτή η παρατήρηση που μας κάνει να μεταπλάθουμε κάποιον απόηχο του Ρεμπώ ενώ επιζητούμε να πιάσουμε γερά τον Foucault απ’ τα πόδια και να τον αναποδογυρίσουμε… «φοβάμαι ότι όσο κι αν αλλάζω, ο κόσμος παραμένει ίδιος», με άλλα λόγια υπερασπιζόμαστε τον αναρχισμό, ως το ύστατο καταφύγιο που κατάφερε να διαφυλάξει την πιθανότητα η επανάσταση να επινοηθεί ως ανάμνηση του μέλλοντος. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Καταρρίπτοντας τη μουσειολογία</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας επανέλθουμε όμως στο βασικό μας διακύβευμα, αφού αποδώσαμε κάποιες παρατηρήσεις πάνω σε περίπλοκες και πολυχρησιμοποιημένες έννοιες. Είναι ο αναρχισμός ένας ακόμη –ισμός, τον οποίο πρέπει να παρατήσουμε στο ράφι με τα παλιά αντικείμενα που συγκεντρώνουν μόνο το μουσειολογικό ενδιαφέρον κάποιων ιδιότροπων ιστορικών ή πολιτικών επιστημόνων ή ακόμη χειρότερα την εμμονική πίστη κάποιων μικρών ομάδων και οργανώσεων που εμπνέονται από «παραδοσιακές» αρχές; Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην υπεράσπιση του αναρχισμού θα πρέπει σίγουρα να τον διαχωρίσουμε από όλες τις υπόλοιπες τάσεις που καμώνονται τις επαναστατικές θεωρίες και βαυκαλίζονται τις πρωτοπόρες ιδεολογίες. Ήδη δώσαμε ένα σημείο σε σχέση με τα μέσα και τους σκοπούς που καθορίζουν τον στόχο, όλων των ετερόνομων πολιτικών θεωρήσεων και πως επικαθορίζεται η έλλειψη αρχών. Αντιθέτως ο αναρχισμός διαφοροποιείται ουσιαστικά, αφού αφενός όπως γράφει ο Νίκο Μπέρτι:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«…Ο αναρχισμός, σαν μια επαναστατική κριτική του υπάρχοντος συστήματος, είναι το ριζοσπαστικό αποτέλεσμα της κοινωνικής πορείας για εξέλιξη. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια επαναστατική απάντηση στην αποσύνθεση των εννοιών που δημιουργεί αυτή η εξέλιξη…»</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πολύ πιο σύντομα μπορούμε να περιγράψουμε αυτή τη θεμελιώδη διαφορά στην άρνηση του αναρχισμού να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία για τον εαυτό του. Η απόσταση ανάμεσα στον στόχο της κατάληψης της εξουσίας και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης είναι που επιτρέπει στον αναρχισμό να συγκροτεί με συνέπεια τις ιδεολογικές του αρχές, ταυτίζοντας τα μέσα με αυτόν τον σκοπό. Αφού λοιπόν, υπερασπιζόμαστε ότι ο αναρχισμός είναι μια συγκροτημένη ιδεολογία, μιας και πιστεύουμε ότι καμιά σύμφυση συμφερόντων δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τις αντίστοιχες ιδέες που τα συνδέουν, αυτό αναγκαστικά θα πρέπει να σημαίνει ότι ενέχει μια μεγάλη αφήγηση, μια εσχατολογική υπόσχεση…Ας δούμε τι λέει ο Ντιέγο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν (Santillan: 2016, 28) πάνω σε αυτό το ζήτημα, σε ένα κείμενό του που έχει συνταχθεί το 1925:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«…εμείς (οι αναρχικοί) είμαστε οι μόνοι που παρουσιαζόμαστε στον κόσμο στερούμενοι ελκυστικών υποσχέσεων. Όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης και κατηγορίας, υπόσχονται στο λαό ότι θα ικανοποιήσουν μια σειρά απαιτήσεων του˙ […] μόνο οι αναρχικοί δεν υπόσχονται τίποτα ούτε μέσω των μεταρρυθμίσεων ούτε μέσω της επανάστασης˙ τίποτα δεν έχουν και τίποτα δεν μπορούν να δώσουν˙…»</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρακολουθούμε, λοιπόν, στη βάση αυτών των συλλογισμών, κάποιες ανατροπές. Για παράδειγμα, οι θεωρίες δεν συγκροτούν απαραίτητα ιδεολογίες, αφού στερούνται αρχών, κι ότι δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία για να υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον. Τέλος, ότι ο αναρχισμός, ενώ αποτελεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία ταυτόχρονα δεν υπόσχεται τίποτε, ούτε εκτρέφει μια εσχατολογική αφήγηση που εκθειάζει τα αποτελέσματα της κοινωνικής επανάστασης. Ακόμη κι αυτή η σημαντική διαδικασία της επανάστασης, όχι μόνον δεν νοείται ως μια εισβολή στα χειμερινά ανάκτορα, αλλά ακόμη-ακόμη δεν της αποδίδεται και καμιά «μαγική επιτέλεση». Αντιθέτως, παρουσιάζεται ως μια απαραίτητη μα όχι οπωσδήποτε και ικανή συνθήκη για την ανατροπή του καθεστώτος εκμετάλλευσης, καταπίεσης και κυριαρχίας. Τίθεται και πάλι ένα –λίγο πολύ ξεπερασμένο- ερώτημα: είναι η επανάσταση η Θεία Έλευσις, αυτή η μυσταγωγική πράξη που καταφάσκει, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εκδίπλωση της εσχατολογικής προφητείας; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«…Δεν έχω ανάγκη να με περιμένει καμία επανάσταση. Την επανάσταση την κουβαλάς μέσα σου και την πηγαίνεις από το ένα μέρος στο άλλο.»</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται σε έναν θρύλο του μεσοπολεμικού αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος, τον Ισπανό Σαν Βισέντε, που «ίσως να υπήρξε, ίσως και όχι», όπως μας λέει ο Paco Ignacio Taibo II, στον Περαστικό του. Αλλά ξεσκονίζοντας και κείμενα πιο γνωστών αναρχικών της περιόδου, επιστρέφουμε άλλη μια φορά στον Santillan: (2016:28) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«Η κοινή αντίληψη ότι η επανάσταση είναι μια απλή υπόθεση ταραχών στους δρόμους… έχει ξεπεραστεί. […] Πρώτα απ’ όλα οφείλει να είναι επανάσταση συνειδήσεων και οικοδόμησης ενός νέου συστήματος ατομικής και κοινωνικής ζωής… Η δική μας επανάσταση δεν είναι πανάκεια για όλα τα δεινά.» </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού λοιπόν η επανάσταση στην αναρχική σκέψη δεν είχε ποτέ το χαρακτήρα που τις απέδωσαν οι μετέπειτα «μεταμαρξιστές» και «νεοαναρχικοί» στοχαστές, που ήρθαν αποκαμωμένοι μετά σαράντα ή πενήντα χρόνια να αρνηθούν τις ταυτότητες, «ιδεολογικές» ή κομματικές, ποιά ήταν η αντίληψη για την επανάσταση και ποιά η διαφορά με τη σημερινή πρόσληψη; Θεωρούμε ότι η επανάσταση προσεγγιζόταν ως μια απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να μην θεωρούνται αφελής οι άνθρωποι που θέλανε να καταπολεμήσουν ριζικά τα αίτια εμφάνισης της κοινωνικής αδικίας. Το φόρτωμα διάφορων «ανήθικων» προσήμων στην επανάσταση έχει μια τριπλή καταγωγή, ιστορική, πολιτική ιδεολογική. Η ιστορική καταγωγή προέρχεται από την μπολσεβίκικη κληρονομιά. Το πρότυπο μιας επανάστασης που εκφράστηκε ως ταραχή με την κατάληψη της εξουσίας από μια παράταξη που απαγορεύει όλες τις υπόλοιπες, ακόμη και τις επαναστατικές, έδωσε τον πρώτο σπόρο για να μπορέσει να κηλιδωθεί από τους καλοθελητές η έννοια. Η πολιτική καταγωγή προέρχεται, ακριβώς από αυτή την εκμετάλλευση. Ο κυρίαρχος κρατικο-καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός σήμερα, έχει όλους τους λόγους του κόσμου να διασπείρει την αντίληψη, ότι η επανάσταση που θα τον ανατρέψει φέρει μέσα της ολόκληρο το πνεύμα του δεσποτισμού, που κληρονόμησε από τους Γιακωβίνους και μπολσεβίκους προγόνους της. Τέλος, και με βάση τα άλλα δύο επίπεδα σύλληψης της επανάστασης ως πρώτης πράξης ενός επελαύνοντος ολοκληρωτισμού, διαμορφώνεται και η ιδεολογική απαξία της, αρχικά ως ενός λουτρού αίματος που υποσκάπτει τις αρχές του επαναστάτη, ως υπερασπιστή της ζωής και αφετέρου ως ένα σχέδιο που η ριζική του επιτέλεση διεκδικεί μια ανατροπή σε όλους τους χώρους και τους τρόπους, άρα (τάχα) υποθάλπει –έστω κι άθελα του- την ολιστικότητα˙ την πρώτη προϋπόθεση δηλαδή του ολοκληρωτισμού. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας δούμε όμως κάποιες θέσεις του αναρχισμού πάνω σε αυτές τις καταστάσεις και τα παραγόμενα από αυτά κριτικά συμπεράσματα. Μήτρα όλων των επαναστατικών αποπειρών αποτελεί η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, εκεί όπου τέθηκαν όλα τα μεγάλα ζητήματα, της βίας, της τρομοκρατίας, του πολιτικού αυταρχισμού κ.λπ. Φυσικά στα τέλη του 18ου αιώνα δεν υπήρχε ακόμη το οργανωμένο αναρχικό κίνημα, ώστε να τοποθετηθεί πάνω σε επίκαιρες αποφάσεις, όμως αυτό συνέβη σε πρώτο χρόνο με αφορμή την Ρώσικη Επανάσταση του Οκτώβρη του ’17. Ενώ, λοιπόν, αρχικά οι αναρχικοί υποστηρίζουν το επαναστατικό ξέσπασμα του λαού και συμμετέχουν ενεργά στα γεγονότα του Οκτώβρη, γρήγορα η κυριαρχία του μπολσεβικισμού, δημιουργεί σοβαρή απόσταση και εν τέλει τη ρήξη, όχι απλά με το καθεστώς που εγκαθιδρύει το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά –κυρίως- με τον τρόπο που οι αυταρχικοί σοσιαλιστές εννοούν και πράττουν την επανάσταση. Οι μαρτυρίες της Έμμα Γκόλντμαν, (Η απογοήτευσή μου στη Ρωσία) του συντρόφου της Αλεξάντερ Μπέργκμαν (Ο μπολσεβίκικος μύθος) του Βολίν (Η άγνωστη επανάσταση) αλλά και η ίδια η δράση των αναρχικών τόσο στην Ουκρανία με την πυροδότηση της Μαχνοβτσίνα, όσο και στην Κροστάνδη, αναδεικνύουν τις τεράστιες φιλοσοφικές και πραγματικές διαφορές που διαχωρίζουν τον αναρχισμό με την μπολσεβίκικη προσέγγιση στο ζήτημα της επανάστασης. Είναι το βασικό διακύβευμα που ξεχωρίζει την κοινωνική επανάσταση που υποστηρίζουν οι αναρχικοί σε βάρος της πολιτικής ανατροπής. Ο ορισμός της Ρώσικης Επανάστασης, ως πραξικοπήματος<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftn3">[3]</a> που θα δώσουν κάποιοι αναρχικοί στοχαστές ήδη τη δεκαετία του ’20, θέλει ακριβώς να υπογραμμίσει τη ματαιότητα της (ακόμη και ριζοσπαστικής) πολιτικής ανατροπής που συντελείται εν τη απουσία συνειδητότητας της κοινωνικής πλειοψηφίας, εν μέσω αυταρχισμού, διωγμών και απαγορεύσεων που γρήγορα μετατρέπονται σε διαταγές εκτέλεσης αμάχων στην Κρονστάνδη, δηλαδή στη θεμελίωση των προϋποθέσεων για την ανάδυση της σταλινικής σύνθεσης. Αρνούμενοι λοιπόν οι αναρχικοί να εκχωρίσουν τις ιδεολογικές τους αρχές, μπροστά στην ιδέα της αποτελεσματικότητας και της νίκης που έφερνε η Ρώσικη Επανάσταση αρνούνται ταυτόχρονα να παραδώσουν τα εργαλεία που έχουν στα χέρια τους, ώστε να μετατραπούν σε μέσα απαξίωσης της επανάστασης από τους αστούς. Έτσι λοιπόν συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την κοινωνική επανάσταση, απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας και σήμερα ενάντια στο αναδυόμενο και διαρκώς αναπτυσσόμενο πλέγμα του κρατικού και καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Είναι αυτή όμως μια κοινή απόφαση όλων των αγωνιστών που αναφέρονται στον σύγχρονο αναρχισμό;</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αλήθεια ότι η φιλοσοφική αποδόμηση της επανάστασης βρήκε οπαδούς ανάμεσα ακόμη και σε παλιούς αναρχικούς συντρόφους, οι οποίοι επηρεασμένοι από τις θεωρίες φιλοσόφων όπως ο Καστοριάδης ή οι μεταδομιστές, παίρνουν αποστάσεις ή ακόμη αρνούνται την χρησιμότητα της επανάστασης, ενώ μάλιστα η κριτική τους φτάνει στο σημείο να δαιμονοποιείται και η ίδια η επίκλησή της:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«Το παλιό επαναστατικό φαντασιακό, μεταφέροντας την ψευδαίσθηση μιας δυνατής κυριάρχησης του συνόλου της κοινωνίας, κουβαλούσε μέσα του αναπόφευκτες ολοκληρωτικές αποκλίσεις, οι οποίες στην περίπτωση των πολιτικών που εμπνέονταν από τον μαρξισμό μεταφράζονταν σε πράξεις, ενώ στην περίπτωση του αναρχισμού σκιαγράφονταν με τρόπο αχνό αλλά ορατό. Εξάλλου, κάτω από το λάβαρο ενός οικουμενισμού ο οποίος, όπως όλοι οι οικουμενισμοί, δεν ήταν παρά μια καλυμμένη ιδιαιτερότητα, το φαντασιακό αυτό απέκρυπτε μια θέληση ισοπέδωσης των διαφορών εντός ενός σχεδίου το οποίο, ισχυριζόμενο ότι μπορεί να εφαρμοστεί για όλους, αρνούνταν στην πράξη τον θεμιτό πλουραλισμό των επιλογών και των πολιτικών αξιών. Τέλος, σε αυτό το φαντασιακό ήταν τόσο βαθιά ενσωματωμένες οι μεσσιανικές αναθυμιάσεις μιας εσχατολογίας, η οποία προωθούσε την υποταγή της ζωής στην υπόσχεση του ζην και δικαιολογούσε στο όνομα μιας αφαίρεσης κάθε οδύνη και στέρηση, ώστε παρεμποδιζόταν η άσκηση κάθε κριτικής σκέψης. (Ibanez: 2016, 37) </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι εμφανής σε αυτό το χωρίο του Τομάς Ιμπάνιεθ, -ενός ανθρώπου που και σε προσωπικό επίπεδο αποτελεί παιδί της ήττας της Ισπανικής Επανάστασης αλλά και του Γαλλικού Μάη- η απόπειρα μετακύλισης των παθογενειών του μαρξισμού και πιο συγκεκριμένα της αυταρχικής εκδοχής του μπολσεβικισμού στον αναρχισμό, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο σύνδεσμο ο ολοκληρωτισμός «αχνοφαίνεται» στο αναρχικό φαντασιακό και οι μαρξικές νομοτέλειες με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο εκβάλλουν στην αναρχική κοσμοαντίληψη. Τι κι αν όλα τα «παραδοσιακά» φιλοσοφικά κείμενα του αναρχισμού στηλιτεύουν αδιάκοπα την ολοκληρωτική εκδοχή του μαρξισμού, τι κι αν ακόμη, μηδέ ο χειρότερος εχθρός του αναρχισμού δεν μπορεί να κομίσει ένα ιστορικό παράδειγμα πρώτης γραμμής για να κατηγορήσει τον αναρχισμό για εγκληματικές πολιτικές και ενέργειες, για τον Ιμπάνιεθ αρκεί απλά ο «οικουμενισμός» του αναρχισμού για να καταδικαστεί ως ένοχος ολοκληρωτικών προσδοκιών. Είναι λοιπόν ο αναρχικός οικουμενισμός ένα βαρύ και άχρηστο φορτίο το οποίο μάλλον θα πράτταμε σωστά, εάν το ξεφορτωνόμασταν; Απαντάμε με σαφήνεια: όχι. Αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε το οικουμενικό πρόταγμα του αναρχισμού, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε άρνησή του θα σήμαινε ταυτόχρονα την απόρριψη του ίδιου του αναρχισμού στο σύνολό του. Η αβάσιμη κατηγορία του Ιμπάνιεθ, όχι μόνο δεν μας φαίνεται πειστική αλλά μας αναδεικνύει ένα μεγάλο κενό στην πρόσληψη του αναρχικού μηνύματος, είναι το κενό της ήττας που χάσκει κάτω από τα πόδια των εμπνευστών της. Η οικουμενικότητα του αναρχισμού δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την ενθάρρυνση της επιβολής μιας «με το ζόρι» συνολικής απελευθέρωσης των καταπιεσμένων. Άλλωστε ποτέ ο αναρχισμός δεν όρισε εαυτόν, ως διαχωρισμένη από τον λαό πίστη που μπορεί να οδηγήσει τις μάζες στη λύτρωση, αντιθέτως η λειτουργία του ως πυξίδας απελευθερωτικής κατεύθυνσης καθίστανται εφικτή μόνο διαμέσου των αγώνων της κοινωνικής βάσης ενάντια στην εξουσία. Άρα σε τι αναφέρεται ο αναρχικός οικουμενισμός και γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι οποιασδήποτε αναφοράς στο σώμα των αξιών του; Αφενός με την οικουμενική του σύλληψη ο αναρχισμός δεν δηλώνει ότι η απελευθέρωση θα γίνει μια διαδικασία που «έτσι κι αλλιώς» θα εντάξει τους πάντες στην αφήγησή της και την πράξη της, δηλώνει όμως ότι όλοι οι άνθρωποι δυνητικά (και όχι οντολογικά όπως έχει χαλκευμένα κατηγορηθεί) φέρουν την ικανότητα απελευθέρωσής τους και μάλιστα είναι υπεύθυνοι πρώτιστα οι ίδιοι γι’ αυτήν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτήν την έννοια, η οποία απηχεί τη φιλοσοφική θέαση του αναρχισμού πάνω στην ανθρώπινη φύση, όχι μόνο δεν προωθείται η ολοκληρωτική σύλληψη, αλλά αποδομείται εμφατικά, αφού αναιρεί τη βασική προϋπόθεση διαμόρφωσης της γραφειοκρατικής ιντελιγκέντσιας, στο βαθμό που η τελευταία θεωρεί ότι κάποιοι είναι ικανοί να χαράξουν τον δρόμο της απελευθέρωσης και οι υπόλοιποι θα πρέπει να ακολουθούν αυτούς τους δίκαιους καθοδηγητές. Ο αναρχισμός αναγνωρίζει την ικανότητα σε όλους απονεκρώνοντας τη χρησιμότητα των «ειδικών». Αφετέρου ο αναρχισμός, ως παιδί των σοσιαλιστικών ρευμάτων σκέψης του 19ου αιώνα φέρει οπωσδήποτε ταξικό πρόσημο, με την έννοια ότι στρέφει το βλέμμα του στους φτωχούς για να συσπειρώσει τη δυναμική της επαναστατικής εξόρμησης, ωστόσο το πρόταγμά του παραμένει οικουμενικό, μπορεί δηλαδή να αγκαλιάσει όλη την ανθρωπότητα, όσους προτιμούν και θέλουν να ζήσουν σε μια νέα κοινωνική σύνθεση, όπου θα είναι ανεπίτρεπτη η κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο. Με αυτήν την έννοια, η οποία απηχεί στη φιλοσοφική θέση του αναρχισμού πάνω στο ταξικό και «οικονομικό» ζήτημα, επικυρώνεται η αντίληψη που κατανοεί τις ταξικές αντιθέσεις των κοινωνιών μας, ενώ όμως συνάμα αρνείται να περιορίσει το οραματικό της σχέδιο στην ανατροπή αποκλειστικά των οικονομικών αιτιών της δυστυχίας τους. Ταυτόχρονα η θέση που μπορεί να αποδεχτεί οποιονδήποτε άνθρωπο στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όποια κι αν ήταν η προηγούμενη ταξική του θέση, αρκεί να έχει ειλικρινά και με έργα κάνει υπόθεσή του την υπόθεση των καταπιεσμένων, επιβεβαιώνεται μετά από έναν και πλέον αιώνα οπότε και διατυπώθηκε με σαφή αναφορά στα κείμενα του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, δυο ανθρώπων που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα άρνησης της τάξης τους και προσχώρησης στον αγώνα. Είναι λοιπόν ο οικουμενισμός του, που προφυλάσσει τον αναρχισμό επίσης από την παγίδα του οικονομισμού και των αναφορών περί απελευθέρωσης «της (εργατικής) τάξης». Οικουμενισμός σημαίνει κατανόηση ότι η μόνη πιθανότητα απελευθέρωσης των εργαζομένων συνίσταται στο στόχο της διάλυσης τους ως τάξης, δηλαδή ως υποτελών. Ας δούμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον Santillan: (ό.π.)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«Το κακό δεν βρίσκεται μόνο στην αστική τάξη, στον καπιταλισμό, στο κράτος. Το κακό βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην εθελοδουλία. Την τυραννία πρέπει να την πολεμήσουμε και στους σκλάβους, ίσως περισσότερο ακόμα απ’ ό,τι στους τυράννους. Ο σκλάβος και ο τύραννος είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα. Αν εξαλείψουμε τον τύραννο αφήνοντας ανέπαφη τη σκλαβιά, δεν θα έχουμε κάνει τίποτα για την ελευθέρια».</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Διαλεκτική της ήττας</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«Αν δεν θέλουμε να δούμε την αναβίωση εσχατολογικών ψευδαισθήσεων, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι όσοι στρατευόμαστε σε αγώνες υπέρ της χειραφέτησης, δεν θα τους δούμε ποτέ να νικούν ούτε θα ζήσουμε την έλευση του είδους της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. […] Επομένως, κοινωνικός ή όχι, οργανωμένος ή όχι, ο αναρχισμός οφείλει να ποντάρει στον μετασχηματισμό του παρόντος (ένας μετασχηματισμός αναγκαστικά τοπικός και μερικός) και να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες που τον θέλουν να αναλώνεται στη συνολική αλλαγή». (Ibanez: 2016, 44) </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο μεταμοντερνισμός αποπνέει την ήττα τόσο των προηγουμένων χειραφετικών προσπαθειών, όσο και του ίδιου του εαυτού του. Η αδυναμία του Γαλλικού Μάη να διαλύσει τις κρατικές δομές τον οδήγησε να εκπνεύσει καταπιανόμενος με τον πόλεμο στις έννοιες και τα εργαλεία. Κι αν ακόμη η μεθοδολογία της αντιπαράθεσης είχε να δώσει κάποια παραδείγματα πάλης, αναδεικνύοντας πεδία αντιεξουσιαστικής πολιτικής, εν τέλει κατέληξε σε έναν δυσνόητο νέο γλωσσολογικό ανταρτοπόλεμο, όχι τόσο ενάντια σε σημαντικές προπαγανδιστικές έννοιες που επιχείρησε να αποδομήσει, αλλά απέναντι σε κατηγορίες όπως των συνολικών ταυτοτήτων και των μεγάλων αφηγήσεων, αρκούμενος στο να ιδρύσει ένα μικρό τμήμα ακαδημαΐκών αναφορών στα διάφορα πανεπιστήμια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη ο μεταμοντερνισμός αγωνιώντας διαρκώς να υιοθετήσει όλες τις αναφορές καθαγίασης της πολυμορφίας και της πολυγλωσσίας ξέχασε ότι αυτές αποτελούν βασικές προϋποθέσεις της σχετικότητας, η οποία όμως έχει το αρνητικό ότι παύει να υφίσταται όποτε επιθυμεί αυτός που ορίζει το πρόσημό της, εν προκειμένω ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, ο οποίος μεταχειρίζεται αυτές τις προϋποθέσεις ως να είναι τα καινούργια ρούχα του. Δυστυχώς όσοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν το υπάρχον στο όνομα του σχετικισμού απλά κατέληξαν να παραδεχτούν ότι οι ιδέες τους δεν είχαν αξία παρά ακριβώς ως ρούχα καλλωπισμού αυτής ακριβώς της (αστικής) Δημοκρατίας που πρόσκαιρα αντιστρατεύθηκαν.<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftn4">[4]</a><br />
<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftn4"><br /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτές οι φιλοσοφικές αψιμαχίες, λοιπόν, δεν εκφράζονται –όπως ποτέ δεν εκφράζονταν- στο κενό. Αντιθέτως εκφέρονται εντός του πλαισίου αποχαλίνωσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της ανάδειξης δηλαδή, της ταξικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης ως των μόνων νόμιμων δομών συγκρότησης και σύνθεσης του κοινωνικού ιστού παγκοσμίως. Η αδυναμία του μεταμοντέρνου να επισημάνει το ειδικό και το συγκεκριμένο ως απελευθερωτικό πρόταγμα, -δηλαδή ως πυροδοτική διαδικασία αντίληψης και ανατροπής του αισθητού κόσμου, είτε έστω ως προστατευτικού μέτρου διευθέτησης απέναντι σε μια λανθασμένη κατεύθυνση ανασημασιοδότησης του δυστοπικού-, σηματοδοτεί την κατάρρευσή του, όχι εξαιτίας μόνο κάποιας φιλοσοφικής αστοχίας, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι η αναντίρρητη αποικιοποίηση του χρόνου, του χώρου και του τρόπου επιτέλεσης του κοινωνικού πράττειν μετατρέπει την υπόθεση του «ειδικού» και του «συγκεκριμένου» σε μια διαδικασία που υπάγεται εξ ολοκλήρου στη σφαίρα κυριαρχίας του υπάρχοντος, δηλαδή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Έτσι το ειδικό και το συγκεκριμένο, το μικρό, παύει να υπάρχει ως ενέργημα κάποιας κοινωνικής αυτονομίας ή στην καλύτερη περίπτωση, αυτό φαίνεται παντελώς αδύναμο να συνταχθεί ως απειλή ή ως αποτελεσματική άρνηση, όσο αγνοεί, πόσο μάλλον όσο αντιστρατεύεται το μεγάλο, το συνολικό, το αφηρημένο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε πολιτικό επίπεδο αυτή η διαδικασία αποτυπώνεται με την πεντακάθαρη εξέλιξη της μεταμοντέρνας σκέψης από υποτιθέμενο νέο δρόμο φιλοσοφικής προσέγγισης πάνω στα μέσα και τους σκοπούς της κοινωνικής απελευθέρωσης σε ένα απροσχημάτιστο ιδεολόγημα που προσκολλά τους «ριζοσπαστικούς» ή «αντιεξουσιαστικούς» πολιτικούς φορείς που αναφέρονται σε αυτό στον τελευταίο απολογητή που επιβαίνει στην άμαξα του σύγχρονου (εδώ στην Ελλάδα και κυβερνώντα) ρεφορμισμού, της «νέας» σοσιαλδημοκρατίας. Η εσωτερίκευση της ήττας σε αυτό το σημείο και γι’ αυτούς τους φορείς φαίνεται –και είναι- αξεπέραστη.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν θα πρέπει εδώ να κατανοηθεί το νόημα της παραπάνω παρατήρησης, ως μια χυδαία αντιστροφή των όρων που τίθενται κι εμείς τους αντιπαλεύουμε. Υπό την έννοια της παρατήρησής μας το συγκεκριμένο παραμένει απαραίτητο ως οδόφραγμα απέναντι στην απειλή της ολοκληρωτικής σχιζοφρένειας, κι έτσι πάντα θα είναι πλήρη νοήματος μια απεργία, μια διαμαρτυρία ή ακόμη ένα γλέντι, μια γιορτή, η εκπλήρωση μιας κουτσουρεμένης επιθυμίας, η ευχαρίστηση της φιλίας είναι αυτή όμως ακριβώς η διαλεκτική που μας ωθεί να αναγνωρίσουμε δίχως τον παραμικρό δισταγμό ότι αν θεωρείται ότι υπάρχουν πολλές ιδεολογίες, εμείς υπερασπιζόμαστε τον αναρχισμό κι αυτή η υπόθεση δεν είναι εδραιωμένη στο τίποτα. Διεκδικεί νόημα και έχει νόημα στο μέτρο που μας αποκαλύπτει μια συνεχόμενη τροχιά του αισθητού, κωδικοποιώντας τη συλλογική εμπειρία των τροπικοτήτων απελευθέρωσης των πληβείων μέσα στον ιστορικό χρόνο˙ το προϊόν αυτής της διαδικασίας με μια λέξη που εμπίπτει στους στόχους της αποδόμησης ονομάζεται ταυτότητα. Ναι, λοιπόν είμαστε αναρχικοί πράγμα που σημαίνει ότι εκφέρουμε τις αρνήσεις μας ολόκληρες, ενώ κατασκευάζουμε άλλες τόσες πραγματικές καταφάσεις με τα εργαλεία που μας δίνει η συλλογική πείρα. Αν κρατάμε τα μάτια μας στη γη είναι γιατί επιθυμούμε να κατακτήσουμε τους ορίζοντες. Κι ακριβώς επειδή μας παρακινούν οι μακρινοί απελευθερωμένοι ορίζοντες, έχουμε πιθανότητες να νικήσουμε εδώ στη γη. Γιατί προϋπόθεση του πραγματικού είναι η ουτοπία στην περίπτωση που ενδιαφέρεσαι να αλλάξεις τον κόσμο. Κι αυτή μας η βουλιμία για το ολόκληρο μας έχει επιτρέψει ακόμη κι αν δεν έχουμε κερδίσει ακόμη, να είμαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι δεν έχουμε επίσης ηττηθεί. Η διαφύλαξη της πιθανότητας της κοινωνικής επανάστασης μας διαφοροποιεί καθώς είναι η μόνη ορατή σύνδεση με το αισθητό.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αυτή η συλλογική πείρα που όταν κατηγοριοποιείται σε διαρκή συμπεράσματα μας επιτρέπει να αποφεύγουμε τα ίδια λάθη όταν οι προκείμενες που δίνονται έχουν τους ίδιους βασικούς πυλώνες, όπως στο παρελθόν, παραμένουν δηλαδή η εξαπάτηση, η βία, η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Είναι αυτή η ταξινόμηση αρχών που ονομάζουμε ιδεολογία και μας ορίζει τροπικότητες σύμφυτες με τους στόχους μας, έτσι ενώ τούτα τα «ανοιχτά ρεύματα» ανέμεναν με αγωνία τα (έστω και μερικά και τοπικά) μέτρα κοινωνικής ανακούφισης από μια νέα «καλή κυβέρνηση», εμείς δίχως αυταπάτες δείχναμε όπως όλα τα ρολόγια τους ανέμους που θα ‘ρθουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Πολιτογραφώντας τον θάνατο</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κανένα νόημα δεν υπεκφεύγει τελικά˙ η απόπειρα αποσυγκρότησης των νοημάτων, η ανάγκη έκφρασης της οποίας δεν είναι άλλο από την ανάγκη διαλόγου πάνω στην ήττα, εκκινεί από την απώλεια (μεστή νοήματος) διατρέχει τα κοινωνικά βήματα είτε ως σπάραγμα είτε ως σώμα (δεδομένου ότι ο μηχανισμός της μνήμης ακόμη κι αν χάνει τη συνολική εποπτεία της ζωής ή δυσκολεύεται να αποδώσει το νόημα, ωστόσο δεν παύει να ενεργεί) και καταλήγει εντός του παρόντος που –αντιστρέφοντας το προηγούμενο σχήμα- διαθέτει ιστορικό παρελθόν και μελλοντικό σχέδιο, ασχέτως του κατά πόσο είναι κοινή η συνείδηση του γεγονότος ότι η (ασφαλώς κατασκευασμένη) ιστορικότητα του υπάρχοντος και οι (ασφαλώς προσχεδιασμένες) μελλοντικές του προσδοκίες στοχεύουν στην περαιτέρω κακοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας σε παγκόσμιο επίπεδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι το μόνο πραγματικά αδύνατον για την ανθρώπινη δυνατότητα είναι η αποσύνδεση –οριστική και αμετάκλητη- των νοημάτων, των συνδέσεων ανάμεσα σε «σημαίνον» και «σημαινόμενο». Άρα δύο επιλογές μένουν στην αποδόμηση ή θα ταξινομηθεί η αφήγησή της στο πλάι όλων των υπόλοιπων ιδεολογιών με ένα συγκεκριμένο φιλοσοφικό υπόβαθρο και – αναπόφευκτα- κάποιες πολιτικές επιδράσεις ή θα επιμείνει στην αποσύνδεση των νοημάτων, προϋποθέτωντας ιδεολογική κατεύθυνση στην ίδια την ποιότητα των συνδέσμων, υποστηρίζοντας δηλαδή ότι δεν έχει χαθεί εξολοκλήρου η δυνατότητα απόδοσης νοήματος˙ έχει χαθεί όμως όσο αφορά την κατανόηση του πλέγματος νοηματοδότησης που μπορεί να φανεί χρήσιμο στην αποδόμηση του υπάρχοντος. Σε αυτήν την περίπτωση όμως επανέρχεται η συζήτηση στο διαχρονικό ζήτημα της συνείδησης, το οποίο αποτελεί τμήμα του διαλόγου πάνω στο ζήτημα της ιδεολογικής ηγεμονίας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, η μεγάλη αφήγηση είναι το παρόν απογυμνωμένο από υποσχέσεις, το παρελθόν είναι απλά η νικητήρια προϋπόθεση του, ολότελα απεκδυόμενο οποιαδήποτε αγωνιστική αναφορά, που άλλωστε «αποδείχτηκε» δίχως νόημα, και το μέλλον ένα φθαρτό προείκασμα του παρόντος, φθαρτό όπως και η γυμνή ζωή σήμερα, όπου μοναδικός «λογικός» στόχος καθίσταται η κατασκευή ασύνδετων βιωμάτων με την σταθερή παρουσία του εμπορεύματος και της κατανάλωσης, του πολέμου και της διαρκούς απειλής επίτασής του. Πάνω σε αυτή τη βάση, στα πλαίσια αυτής της εκδοχής ολοκληρωτισμού, η ζωή λογίζεται ως η διαδικασία αντίστροφης μέτρησης για τον θάνατο. Ο θάνατος εκφράζεται πολιτικά με δυο τρόπους την «κοντινότητα» και την «εφικτότητα». Φιλοσοφικά η σύγχρονη αντιδραστικότητα επαναφέρει (πολιτικοποιεί) και αναδεικνύει τη θνητότητα ως μια αναπόδραστη κατάσταση στη βάση της λογικής, όμως υποφώσκει το σχόλιο ότι γι’ αυτό το λόγο η κατασπατάληση χρόνου και πόρων για την μετατροπή των όρων διαβίωσης είναι απολύτως μάταιη και απλά επιτείνει τον ρυθμό της «αντίστροφης μέτρησης». Από την άλλη πλευρά η άρνηση (έστω και μειοψηφική) υποταγής ενεργοποιεί την κυρίαρχη έκφραση που συνιστά ως πολύ εφικτό το ενδεχόμενο του θανάτου. Δεδομένης της κυρίαρχης δύναμης να ελέγχει την κατεύθυνση του θανάτου, η απειλή παίρνει ένα αδιόρατο αλλά εξαιρετικά συγκεκριμένο χαρακτήρα. Αδιόρατο αλλά αισθητό στη Δύση, συγκεκριμένο και μαζικό στην περιφέρεια και τους προσφυγικούς και μεταναστευτικούς πληθυσμούς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η τακτική του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι η τακτική της εποπτείας των κοινωνικών συμπεριφορών με στόχο αυτές όχι απαραίτητα να συναινούν δυναμικά αλλά ή να σιωπούν ή απλά να μην εξεγείρονται. Το δόγμα καθορισμού ζωών που είναι άξιες να βιωθούν είναι πανταχού παρόν, ενώ «παραχωρείται» η δυνατότητα να βιωθούν μόνο ως τέτοιες δηλαδή ως αντίστροφες μετρήσεις θανάτου, πιέζοντας την κοινωνική πλειοψηφία εν είδη έλλειψης άλλης επιλογής να μείνει σε αυτό προσπαθώντας απλά να αποφύγει μια πιο άμεση απειλή θανάτου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Κοινωνικοποιώντας τη ζωή </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η απέναντι όχθη του υπάρχοντος βρέθηκε σε μεγάλη αναταραχή, η κατάρρευση του «υπαρκτού παραδείγματος» σοσιαλιστικής υπόστασης άνοιξε το δρόμο για αφηγήσεις περί τέλους της ιστορίας. Η απογοήτευση και η μελαγχολία απλώθηκαν σε αυτά τα τμήματα που δυστυχώς εμπνεύστηκαν από την αφηγητική εκδοχή απελευθέρωσης του κρατικού σοσιαλισμού. Οι αναρχικοί δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τη μελαγχολία της ήττας στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τη μεγαλύτερη, ιστορικά υπαρξιακή τους δοκιμασία την είχαν αντιμετωπίσει στις αρχές της δεκαετίας του ’40, όταν στους σωρούς ερειπίων που άφησε πίσω της η ήττα του Ισπανικού οράματος, ήρθε να προστεθεί η ανθρωποτραγωδία της κυριαρχίας όλων των ετερόνομων συστημάτων εξουσίας που έφτασε στον κολοφώνα της μέσα στο σφαγείο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το Άουσβιτς, η Τρέμπλινκα, το Κατύν, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ξεπήδησαν ως νομιμοποιημένες πολιτικές διαχειρίσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η ανασυγκρότηση που καλούμαστε να κάνουμε σήμερα έχει να κάνει μόνο προς ένα μέρος της με τη διαφύλαξη της μνήμης του αγώνα και της επαναστατικής κληρονομιάς, το υπόλοιπο έχει να κάνει με την αναβάθμιση του ρόλου της αναρχικής αντίληψης για την παναθρώπινη απελευθέρωση σε βάρος των αυταρχικών αφηγήσεων του κρατικού σοσιαλισμού που στοίχειωσαν το απελευθερωτικό όραμα ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Είναι αλήθεια ότι ο αναρχισμός έχει διασώσει τη δυναμική του, εάν ένα από τα φαντάσματα του 19ου αιώνα πλανιέται ακόμη πάνω από τις σύγχρονες μητροπόλεις, αυτό είναι ο αναρχισμός σε αντιδιαστολή με την σοσιαλδημοκρατία και τον λενινισμό που μας έχουν αφήσει χρόνους. Μάλιστα η «φασματική» παρουσία του αναρχισμού δεν περιορίζεται στην Ευρώπη αλλά εμπνέει αντικαπιταλιστικούς και αντιεξουσιαστικούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι τα αναγνωρίσιμα παγκοσμίως μαύρα και κόκκινα χρώματά του ανεμίζουν στους δρόμους των Η.Π.Α. και καρφώνονται στην καρδιά του κτήνους στο Standing Rock και το Charlottesville ανιχνεύονται στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Συρία, στολίζουν μαντήλια και κουκούλες στη ζούγκλα του Μεξικό, ταράσσουν την ηρεμία των ηγετών στο λιμάνι του Αμβούργο, κρύβονται και εμφανίζονται στην Τουρκία της μόνιμης κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης, φυλακίζονται σε όλους τους τόπους που ανυπότακτοι αντιστέκονται σε κράτος και καπιταλισμό, γίνονται χαιρετισμός νίκης στην αποφυλάκιση ενός συντρόφου στην Αθήνα…</div>
<div style="text-align: justify;">
Το συμπέρασμα ωστόσο που βγάζουμε εμείς από αυτή τη δυναμική παρουσία του αναρχισμού σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη της γης, δεν είναι ότι αυτή επιτεύχθηκε επειδή οι σύγχρονοι αναρχικοί μπόρεσαν να μεταλλάξουν ή να αποκρύψουν πειστικά την ιδεολογική τους ταυτότητα και τα σύμβολά τους, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Επειδή τόσοι χιλιάδες άνθρωποι στάθηκαν όρθιοι κρατώντας ψηλά τη σημαία μας, μέσα από φυλακές, διώξεις δολοφονίες, φασιστικές προκλήσεις και αστυνομικές σκευωρίες, επειδή το όραμά μας δεν σύρθηκε στη λάσπη της καθαγίασης των μέσων του εν ονόματι κάποιου αφηρημένου σκοπού, επειδή το μαύρο της σημαίας μας που προφητικά συμβολίζει το πένθος, τη δίκαιη θλίψη και τη μελαγχολία για τις ως τώρα αποτυχίες μας, μπόρεσε να φιλοξενήσει όλη την απογοήτευση μας μέχρι αυτή να γίνει νέα υπόσχεση ανυποχώρητου αγώνα, το άλλο μισό κόκκινο στη διαγώνια πορεία μας από τη μια άκρη του λάβαρου στην άλλη. Απέναντι στην πολιτογράφηση του θανάτου που επιχειρεί και πράττει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση της ζωής, τη διαφύλαξη της αξίας της, δεν παραδινόμαστε, δεν παραιτούμαστε, αναγνωρίζουμε τις πρόσκαιρες αποτυχίες μας, αρνούμαστε την παραδοχή μιας οριστικής κι αναπόδραστης ήττας. Πιστεύουμε στην κοινωνική επανάσταση, υπερασπίζοντας τον Αναρχισμό. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το συγκεκριμένο δοκίμιο μπορεί να διαβαστεί και ως ενός είδους συνέχεια του δοκιμίου «Κοινωνικός Αναρχισμός, ένα ρεύμα του μέλλοντος»που γράφτηκε ακριβώς πριν πέντε χρόνια, κάτω από εντελώς διαφορετικές συγκυρίες. Η απουσία ή ίσως η περιορισμένη παρουσία του επιθέτου κοινωνικός πριν τον αναρχισμό στο δοκίμιο αυτό καταδεικνύει ότι η διαπάλη μας με τον μηδενισμό -ο οποίος πλέον έχει καταλήξει ανοιχτά σε μια εκφορά του κοινωνικού κανιβαλισμού- χωρίς να έχει ολοκληρωθεί, έχει κάνει αρκετά βήματα, τόσο στο θεωρητικό όσο και στο αμιγώς πολιτικό επίπεδο. Η συγκρότηση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (Ομοσπονδία συλλογικοτήτων) και η ένταξή μας ως συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» σε αυτήν αποτέλεσε σίγουρα το πιο αποφασιστικό βήμα προόδου για μια σειρά ζητημάτων, στο κέντρο των οποίων δεσπόζει ακόμη ο προβληματισμός του πώς θα αποπειραθεί το αναρχικό κίνημα την μετατροπή του και τη λειτουργία του, ως τέτοιο, βάζοντας στην άκρη λογικές ανακύκλωσης αποσπασματικών σχηματισμών και πεπερασμένων δυνατοτήτων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Βιβλιογραφικές αναφορές </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Arendt, Hannah, Για την επανάσταση, μτφρ. Β. Τομανάς, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2005.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ibanez, Tomas, Ο αναρχισμός σε κίνηση, μτφρ. Δ. Γιαννακόπουλος, Ευτοπία, Αθήνα 2016. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Santillan, Diego Abad de, Ένα ελευθεριακό πρόταγμα, Ά΄ τόμος, μτφρ. Μ. Τσούτσιας, Στάσει Εκπίπτοντες, Αθήνα 2016. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Taibo, Paco Ignacio II, Περαστικός, μτφρ. Κρ. Ηλιόπουλος, Άγρα, Αθήνα 2014.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftnref1">[1]</a> Ο Μουσολίνι, όταν τον ρωτάνε ποια είναι η φασιστική ιδεολογία, απαντά ότι «ιδεολογία μας είναι οι γροθιές μας». Ο Λένιν προτάσσει «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», δίχως να μπορεί ούτε ο πιο πεπεισμένος σοβιετόφιλος να απαριθμήσει ποιες ήταν οι εξουσίες των σοβιέτ στη Σοβιετική Ένωση. Ο Τσάμπερλεν υπογράφει την «Υπαγόρευση του Μονάχου» το ’38 και ο Ρίμπεντροπ υποδέχεται με τιμές τον Μολότωφ στο Βερολίνο το ’39. Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των ΗΠΑ βομβαρδίζει με πυρηνικά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Δημοκρατική Γερμανία αυτοκτονεί τα μέλη της RAF στα λευκά κελιά, ο έγχρωμος Αμερικάνος πρόεδρος υμνεί την ειρήνη και την πρόοδο, ενώ εμπλέκεται σε δεκάδες εμπόλεμες συγκρούσεις, και ο Έλληνας επιτετραμμένος, εξηγεί με μαρξικούς όρους γιατί το μνημόνιο είναι για το καλό μας… </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftnref2">[2]</a> Ασφαλώς όμως δεν μπορεί να υπάρξει ταύτιση ανάμεσα στους μετέχοντες στους εξεγερτικούς ξεσηκωμούς ή ακόμη και απλά σε ταραχές και όλους τους υπόλοιπους που ουσιαστικά επιθυμούν να εδραιώσουν τη δική τους εξουσία. Η ανιδιοτέλεια των εξεγερμένων τους ξεχωρίζει ως προς τους εξουσιαστές, η συνάθροισή τους με άλλες εκδοχές της –έστω και ψευδεπίγραφης- χειραφετικής αφήγησης έχει να κάνει με τις αυταπάτες και την αναποτελεσματικότητα ή την απόρριψη της κοινωνικής επανάστασης, την κοινή –από άλλους δρόμους- δικαίωση του ρεφορμισμού. Άλλωστε «μεταρρυθμίσεις» του πολιτικού και οικονομικού συστήματος πυροδοτούνται όχι μόνο με διαπραγματεύσεις μέσω θεσμικών οργάνων αλλά και μέσω αδιαμεσολάβητων ταραχών. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftnref3">[3]</a> Ο όρος πραξικόπημα έχει ένα κενό, καθώς όλα τα πραξικοπήματα αντλούν τη δύναμη τους, από τη θέση εξουσίας που κατέχουν κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, ώστε να κινητοποιήσουν μια μάζα κόσμου προς έναν σκοπό. Στην περίπτωση της Ρώσικης Επανάστασης δεν ισχύει κάτι τέτοιο, προήλθε από τον ξεσηκωμό του λαού που εκμεταλλεύτηκε προς όφελός της μια πολιτική ένωση, η οποία ωστόσο μέχρι τότε ήταν μια εθελοντική οργάνωση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Backup/%CE%A4%CE%B1%20%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82/8.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%231/01.%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF.%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82.doc#_ftnref4">[4]</a> Για μια πιο εκτεταμένη και εμβριθή πολεμική στον αστικό-δημοκρατικό πλουραλισμό βλέπε το έξοχο δοκίμιο του Ράσελ Τζάκομπυ «Ο μύθος της πολυπολιτισμικότητας» που περιλαμβάνεται στον τόμο Το τέλος της ουτοπίας σ.σ. 51-99, σε μετάφραση Δημήτρη Λάππα και Δημήτρη Μαργαρίτη και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Τροπή στο Αγρίνιο το 2001.</div>
</span><br />
<div>
<div id="ftn4">
</div>
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-46039049640620644802018-02-24T13:40:00.000-08:002020-04-24T10:50:12.146-07:00Νέα Αναρχική Πολιτική επιθεώρηση | Μαύρο & Κόκκινο #1 <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj_bQ0QsVkYH5T5Sy0RmERJSP8x6Qa8hRFBupQrKupk6jsWAqxdYA4Uiid9cap90_P2NTx0Jo09iOEiruGPrBNNlkrpkmLuaqWO1b5l4fAxD45UM1v2yOQ7OC0jE8vPT3Uw7H9UMlZt7s/s1600/%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%2585%25CC%2581%25CF%2581%25CE%25BF_%25CE%259A%25CE%25BF%25CC%2581%25CE%25BA%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF_%25CE%25B5%25CE%25BE%25CF%2589%25CC%2581%25CF%2586_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1117" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj_bQ0QsVkYH5T5Sy0RmERJSP8x6Qa8hRFBupQrKupk6jsWAqxdYA4Uiid9cap90_P2NTx0Jo09iOEiruGPrBNNlkrpkmLuaqWO1b5l4fAxD45UM1v2yOQ7OC0jE8vPT3Uw7H9UMlZt7s/s320/%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%2585%25CC%2581%25CF%2581%25CE%25BF_%25CE%259A%25CE%25BF%25CC%2581%25CE%25BA%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF_%25CE%25B5%25CE%25BE%25CF%2589%25CC%2581%25CF%2586_1.jpg" width="223" /></a> Κυκλοφορεί σε στέκια, καταλήψεις και βιβλιοπωλεία το πρώτο τεύχος [Δεκέμβρης 2017] της νέας αναρχικής πολιτικής επιθεώρησης "Μαύρο & Κόκκινο" από τις ελευθεριακές εκδόσεις "Ναυτίλος". Η επιθεώρηση αποτελεί έκδοση της συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο, η οποία διαχειρίζεται και τις εκδόσεις.<br />
<br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ </b><br />
<br />
Editorial<br />
<br />
* Άρης Τσιούμας: Υπερασπίζοντας τον Αναρχισμό <br />
<br />
* Νίκος Κουρκουλος: Μαράνοι, Μαρόν και μπλε μαρέν: <br />
κρυφή μνήμη, κρυμμένες ιστορίες και άλλες αποκρύψεις<br />
<br />
* Cumulonimbus: Για την εξέγερση στο Stonewall, την εξέλιξη των έμφυλων αγώνων και την επαναστατική προοπτική τους<br />
<br />
* Σοφία Παππά: ΤΤΙP, πρό των πυλών της απόλυτης δυστυοπίας <br />
<br />
* Μουσικό εργαστήρι Mundo Nuevo: Μπλούζ-ρεμπέτικο, βίοι παράλληλοι κάτω από τη μύτη των αστών <br />
<br />
* Παρίτσα Νικολουδάκη: Η μεταμοντέρνα γραφή στο πλαίσιο της ποιητικής της τρέλας, η περίπτωση των Κειμένων για το Τίποτα του S. Beckett. <br />
<br />
* Παναγιώτης Δράκος: O ιμπεριαλισμός πέθανε, ζήτω ο ιμπεριαλισμός! <br />
<br />
* Νίκος Νικολαϊδης: Το αναρχικό πνεύμα και η άνυδρη σκέψη <br />
<br />
* Βιβλιοπαρουσιάσεις <br />
<br />
- Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους απεικονίζεται η αναρχική ουκρανή επαναστάτρια Μαριούσα Νικηφόροβα.<br />
<br />
<div style="box-sizing: inherit; margin-bottom: 1rem;">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<b>Editorial </b><br />
<div style="text-align: right;">
«Ο τρόπος αποτελεί τη λύση»</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="text-indent: 36pt;">Από την πολιτική ανακοίνωση της</span></div>
<div style="text-align: right;">
συλλογικότητας «Μαύρο & Κόκκινο»</div>
<div style="text-align: right;">
εν όψει του δημοψηφίσματος</div>
<br />
<br />
Πριν από τρία -και πλέον- χρόνια, συγκροτώντας τη συλλογικότητα «Μαύρο & Κόκκινο» [για τον κοινωνικό αναρχισμό] επικυρώναμε μια κίνηση που προσέβλεπε στην πολυπόθητη έλευση νέων καιρών, οι οποίοι θα αφήνανε πίσω τους τρελούς ομολόγούς τους. Το όριο που νοιώσαμε όσοι ζήσαμε εκείνον τον Δεκέμβρη του ΄08 σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξουμε γρήγορα τις δομές και τα περιεχόμενα. Σήμερα, οι ηρωικοί μα ηττημένοι αγώνες που δόθηκαν τα «πυκνά χρόνια», από την εξέγερση μέχρι τον φλεγόμενο Φλεβάρη του 2012, η αντίσταση στο κρατικό σχέδιο εδραίωσης της αντιεξέγερσης, αλλά και ο ευτελισμός των αγώνων από τμήματα που συνέβαλαν από τα κάτω στην ανάπτυξη του κοινωνικού κανιβαλισμού, που προωθεί το κράτος και το κεφάλαιο, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είχαμε δίκιο. Επιλέξαμε τον προσεκτικό δρόμο της πολιτικής συνοχής, της κοινωνικής και ταξικής παρέμβασης και της έκφρασης δυνάμεων σε ένα σχέδιο πολιτικής οργάνωσης, που δεν έχει δοκιμαστεί ξανά με πειστικότητα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Επιλέξαμε τη συγκρότηση της Α.Π.Ο. <br />
<br />
Η σημερινή άμπωτη της κοινωνικής κινητοποίησης οδηγεί στο να προφυλάξουμε τον χρόνο που απομένει από τις καθημερινές μάχες για να αναπτύξουμε καλύτερα το θεωρητικό σκεπτικό μας και το οργανωτικό μας σχέδιο. Δεν αρκεί πια απλά να παρεμβαίνουμε˙ η ωρίμανση του Αναρχισμού προϋποθέτει την ενορχήστρωση των δικών του πρωτοβουλιών σε έναν στρατηγικό ορίζοντα αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο. Τα μέτωπα αγώνα που φτιάχνουμε μέσα σε συνθήκες οπισθοχώρησης, αύριο θα αποδειχτούν οι σημαντικότεροι πυλώνες της αντεπίθεσής μας. Το «καθήκον» του να κρατάμε τις σημαίες μας ψηλά, δεν απηχεί σε μια μανία κάποιων πεισματάρηδων. Ο δρόμος έχει χαραχτεί, Ψηλαφούμε τα σημεία για να προχωρήσουμε, αποφεύγοντας τα χθεσινά μας λάθη. Η συνεκτικότητά, μας είναι χρήσιμη για να προλαμβάνουμε τα καινούργια και να απολογίζουμε όσα νοιώθουμε να προκαλούμε κι όχι όσα αρέσκεται να μας αποδίδει ο εχθρός. Η ματιά μας έχει καθαρίσει αρκετά από θεωρητικά ζητήματα σε σχέση με την υπεράσπιση της αναρχικής ιδεολογίας, τους τρόπους οργάνωσης των ελευθεριακών πολιτικών κυττάρων σε μια ομοσπονδιακή δομή, μέχρι την τακτική παρεμβάσεων σε ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η βάση της εξόρμησης μας έχει συγκροτηθεί. Η πειστικότητα των επιχειρημάτων μας, μένει να κερδηθεί, ώστε να μετουσιωθεί στην ανάδειξη νέων δυνάμεων, νέων συντρόφων. Η έγκυρη κριτική μας, μέσα από τις πυκνές προκηρύξεις των τελευταίων χρόνων στην τεράστια απειλή που συγκροτεί η «αριστερή διακυβέρνηση» όσο καίρια κι αν είναι θα πρέπει να αναπτυχθεί σε αγώνες που να μπορούν να τους αγκαλιάσουν ξανά τα απογοητευμένα πληβειακά στρώματα. Αγώνες, κοινές εμπειρίες και κοινοτικές συνδέσεις που θα εμπνεύσουν ακόμη κι αυτούς τους αποστρατευμένους συντρόφους μας που πάσχουν από μια ανία αντικινητοποίησης. Αυτή η νέα επιθεώρηση θέλει να κινήσει τα πράγματα ακόμη πιο σταθερά προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτός είναι ο στόχος της και η συμβολή της. Το όνομά της καταδεικνύει ότι το αναρχικό κίνημα έχει συνέχεια, μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, μνήμη και βάση. Δεν είναι πια εξωτικό φρούτο που έπεσε από τον ουρανό. Κανείς δεν μπορεί να μας αγνοήσει, δίχως να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις που συγκροτούμε.<br />
<br />
Η εξουσία, όπως εξελίσσεται μέσα στο πλαίσιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ενοποιεί αδιάλυτα τα διαχεριστικά πρόσημα και επιδρά καταλυτικά στην καθημερινότητα των πληβείων, τσακίζοντας τις ζωές τους. Καμιά υπόσχεση δεν μένει να δοθεί. Η κατεύθυνση εξάντλησης των δυνατοτήτων εκμετάλλευσης του καπιταλισμού συνεπάγεται από τη μία πλευρά τη χρεοκοπία του και από την άλλη την όξυνση της λυσσαλέας επίθεσής του ενάντια στα πληττόμενα στρώματα. Στο διεθνές επίπεδο πυροδοτεί εμφύλιες διαμάχες για να τις μετατρέψει γρήγορα σε διεθνείς αναμετρήσεις περιφερειακών συγκρούσεων. Συνεχίζει να διαμορφώνει το πρόβλημα και να εμπορεύεται τη «λύση». Μια λύση που κατατείνει όλο και περισσότερο σε μια διαρκή κατάσταση καταστολής και βίας σε όλο τον πλανήτη. Οι «μνημονιακές ανάγκες» αποτελούν απλά την επικοινωνιακή πολιτική όσων θέλουν να φανούν άμοιροι ευθυνών. Οι απολύσεις, οι ξυλοδαρμοί από την αστυνομία, οι απειλές εκκενώσεων, η ποινικοποίηση των ταξικών αντιστάσεων, οι Κυριακές, οι πλειστηριασμοί είναι κάτι ουσιαστικότερο: καπιταλιστικές προσταγές. Πάντα ήταν. Και όλοι το ήξεραν. Ειδικά όσοι ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους την καπιταλιστική διαχείριση. <br />
<br />
Η μεταπολιτευτική περίοδος έψαχνε εδώ και χρόνια ένα κλείσιμο. Το ζητούσαν οι αρθρογράφοι των επιφυλλίδων, οι διανοητές της κριτικής σκέψης, η νέα Αριστερά, το φιλελεύθερο κέντρο. Ο καθένας για δικούς του σκοπούς. Το μεταπολιτευτικό σύστημα κλείνει τον κύκλο του σήμερα, διότι όλες οι πολιτικές συνιστώσες που διαμορφώθηκαν μέσα σ’ αυτό έχουν αναλάβει την κρατική διαχείριση, έχοντας διαμορφωθεί γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να καμωθεί τον αθώο. Η θεωρία των «δύο άκρων» πέρα από τη χρησιμότητα εξίσωσης της χειρότερης πανούκλας της ανθρωπότητας με ό,τι καλύτερο έχει εκφράσει η ανθρώπινη αλληλεγγύη εξυπηρετεί βασικότερα τη λειτουργία της κολυμβήθρας του Σιλωάμ για το κράτος, τον καπιταλισμό και το πολιτικό προσωπικό που εδραίωσε το καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης της αστικής δημοκρατίας. Εμείς, από την πλευρά μας πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ο κύκλος αυτός στο κλείσιμό του να μην βρει τους πληβείους τσακισμένους κάτω από το ενιαίο χτύπημα της Αριστεράς, της Δεξιάς και των φασιστών. Θα πρέπει να οραματιστούμε έναν νέο κύκλο που θα πυροδοτεί μια νέα εξέγερση που θα εκβάλλει τον παλιό Νοέμβρη και τον περασμένο Δεκέμβρη σε ένα σχέδιο συνολικής ανατροπής σε μια Κοινωνική Επανάσταση. <br />
<br />
<span style="text-align: start; text-indent: 0px;">- Κεντρική διανομή: Θεσσαλονίκη στο συνεργατικό καφέ-βιβλιοπωλείο Belleville Sin Patron (Φιλίππου 80-82) και στην Αθήνα από τις εκδόσεις του 21ου αιώνα (Ζαλόγγου 9, Εξάρχεια)</span></div>
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-41452588998051083732017-11-12T03:34:00.000-08:002020-04-24T10:50:29.474-07:00σπαράγματα φόνων|Φλεβάρης 2017, εκδόσεις Ναυτίλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
σπαράγματα φόνων<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpcDRW370pOv4HTpPFBChXHN2iqLSw8cx58gyUWr3J6WWd5Y3pUPc2ciHzNrEbp_Rxt4e646rNC8R4pcz-_ot-T9ZbJAldBiKe6_siIjmHxd8F1P6MTfOx6Whf0turGqpU0AJbFHj-Flk/s1600/a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpcDRW370pOv4HTpPFBChXHN2iqLSw8cx58gyUWr3J6WWd5Y3pUPc2ciHzNrEbp_Rxt4e646rNC8R4pcz-_ot-T9ZbJAldBiKe6_siIjmHxd8F1P6MTfOx6Whf0turGqpU0AJbFHj-Flk/s320/a3.jpg" width="226" /></a></div>
<br />
περιεχόμενα<br />
<br />
13| Η μάνα<br />
14| Φαρμακονήσι<br />
19| Νιγρίτα<br />
23| Λαθρεπιβάτες<br />
32| Το φιλοξενείο<br />
38| Les Anarchistes<br />
40| II.<br />
41| Δημοκρατία<br />
42| Εθνική Εορτή<br />
43| Miligram, Stanley<br />
45| Ω, καλοί μου άνθρωποι<br />
46| Ο Βασιλιάς<br />
47| Άναρχος<br />
49| Το Άρμα του Ήλιου<br />
50| Ψυχή βαθιά<br />
52| Το έθνος<br />
53| Φασισμός<br />
54| Πολιτική...<br />
55| Η διαφορά<br />
56| Κυριακάτικη Αργία<br />
57| Βαβέλ<br />
58| Άγνωστο Πώς<br />
61| Ν. Καρούζος<br />
62| Το κόκκινο αυτοκινητάκι<br />
65| Το Ορφανοτροφείο<br />
<br /></div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-4939449481721240102015-07-24T14:30:00.000-07:002020-04-24T14:01:58.042-07:00Μοριακός φασισμός «νέου τύπου» ή «ποιος ασχολείται με τους πάνκηδες»;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μοριακός φασισμός «νέου τύπου» ή «ποιος ασχολείται με τους πάνκηδες»;</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;">του Άρη Τσιούμα</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Υπάρχει μια σκηνή στο γνωστό έργο «Η Λίστα του Σίντλερ», η οποία είναι μάλλον η πιο σημαντική από την άποψη του πόσα συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τον ναζισμό. Σε αυτή λοιπόν τη σκηνή, που εκτυλίσσεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι ναζί θέλουν να χτίσουν ένα καινούργιο κτήριο. Το σχέδιο που είχε εκπονηθεί όμως από τους ναζί είχε αστοχίες, οπότε επιστρατεύεται μια Εβραία κρατούμενη με διεθνείς σπουδές στην αρχιτεκτονική ώστε να συμβουλεύσει τους βασανιστές της πώς να φτιάξουν σωστά το σχέδιο. Αφού λοιπόν εξηγεί το λάθος και δίνει τη λύση, ο αξιωματικός των Ες-Ες βγάζει το πιστόλι του και την πυροβολεί. Έπειτα δίνει εντολή να γίνουν τα σχέδια ακριβώς όπως τα όρισε η νεκρή πλέον αρχιτεκτόνισσα. Η ωμότητα σε αυτήν τη (συμβολική μιας και μιλάμε για κινηματογραφική αναπαράσταση) πράξη δεν είναι το πλέον σημαντικό. Ο καθορισμός της αιτίας είναι: Γιατί; Γιατί να εκτελεστεί έτσι, εκείνη τη στιγμή, αφού θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη, και άλλοι τέτοιου είδους προβληματισμοί έχουν και βάση και ουσία. Το να μην ανεχτεί ο ναζί αξιωματικός μια -έστω και σωστή- υπόδειξη από μια Εβραία, είναι μια ελλιπής εξήγηση. Η προσέγγιση που διαφαίνεται όμως έχει να κάνει με το πραγματικό μίσος. Μια αστή νεαρή γυναίκα, Εβραία, κοσμοπολίτισσα, σπουδαγμένη και σε κανονικές συνθήκες πετυχημένη, δεν είναι ανεχτή, δεν μπορεί να είναι σε ένα σύστημα που οφείλει να εξοντώσει αυτό που είναι διαφορετικό, αυτό που μισεί. Κι αυτό ήταν όλο το κέρδος του αξιωματικού, η ηδονή από τον κατευνασμό του πραγματικού μίσους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στις 15 Αυγούστου του 2013, ο Θανάσης Καναούτης, ένα παιδί στα 18 σκοτώνεται κατά τη συμπλοκή με ελεγκτή του τρόλεϋ στο Περιστέρι, μετά από έλεγχο κατά τον οποίο βρέθηκε δίχως εισιτήριο. Το πόρισμα δεν απάντησε ποτέ στις συνθήκες θανάτου, οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων δεν χρησιμοποιήθηκαν, ποτέ κανένας δεν δικάστηκε για τον θάνατο αυτού του παιδιού, που το «έγκλημα» του ήταν ότι δεν χτύπησε ένα εισιτήριο αξίας 1,00 ευρώ, προσπαθώντας πιθανότητα να γλυτώσει έστω κι αυτό το ελάχιστο ποσό από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Γιατί σκοτώθηκε ο Θανάσης Καναούτης; Γιατί ήταν τζαμπατζής, όπως μας ενημέρωσαν τα κοράκια του φιλελευθερισμού, σκυλεύοντας το πτώμα του παιδιού; Επειδή η χώρα έχει νόμους και η τάξη δεν πρέπει να διασαλεύεται από κανέναν, όπως μας ενημέρωσαν τα κανάλια, οι δικαστές και οι εισαγγελείς, νομιμοποιώντας το θάνατο; Μήπως ήταν «γραφτό του», όπως είπανε όσοι φουκαράδες δεν θέλουν να δουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, την δολοφονική της ουσία, την αποκτήνωση; Μήπως ο ελεγκτής που «ξεπέρασε τον εαυτό του» στο να διαφυλάξει τα συμφέροντα της εταιρείας ικανοποίησε απλά το συσσωρευμένο μίσος του ενάντια σε έναν «παραβάτη»; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Χθες το βράδυ μερικές δεκάδες πιτσιρικάδες μαζεύτηκαν για να πάρουν το βραδινό τρένο από την Αθήνα με προορισμό το φεστιβάλ «ελευθερίας» στη Βέροια. Κάποιοι από αυτούς δεν είχαν εισιτήρια. Οι κύριοι της πρώτης θέσης, δυσανασχέτησαν, κάποιος είπε «υπάρχουν νόμοι», άλλος ότι «πρέπει να τηρείται η τάξη», κάποιος στο βάθος φώναξε αγανακτισμένα «εμείς μαλάκες είμαστε που πληρώσαμε, κωλόπαιδα», ήταν ένας συμβολαιογράφος που είχε μια επείγουσα δουλειά το πρωΐ της Παρασκευής στη Θεσσαλονίκη, ένας γιατρός που επιτέλους είχε καταφέρει να κλείσει μια σουίτα σε ένα φιλόξενο ξενοδοχείο στη Χαλκιδική και είχε κάνει πρωινή κράτηση και ένας στρατιωτικός που είχε προορισμό την Αλεξανδρούπολη. Έγινε σαματάς και μεγάλη φασαρία, οι υπάλληλοι της ΤΡΕΝΟΣΕ, που προς Θεού δεν θέλουν να χάσουν την δουλειά τους σε τέτοιους καιρούς κάλεσαν την αστυνομία. Τους έστειλαν τα ΜΑΤ και την ομάδα ΔΕΛΤΑ. Ακολούθησαν τα γνωστά, κυνήγι κατά «δικαίων και αδίκων», ξύλο, συλλήψεις. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πριν λίγες ώρες σε αρκετά σπίτια κυρίως των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας, γινόταν μια άλλου είδους διαπραγμάτευση. Έφηβοι, κάπως απροσάρμοστοι και αντιδραστικοί που σκέφτονται αλλιώς, ή για να το πούμε ευθέως: σκέφτονται, που δεν αρέσκονται σε Παντελίδηδες και Ρέμους, κάνανε σκληρή διαπραγμάτευση με τους γονείς τους. Οι γονείς του Ορφέα είναι συντηρητικοί δεν θέλουν να πάει πουθενά, πόσο μάλλον σε ένα φεστιβάλ που θα είναι κι άλλοι πιτσιρικάδες που ακούν αυτή την καταραμένη μουσική που τους ξεκουφαίνει. Πήγε να κάνει συζήτηση μια-δυο φορές αλλά δεν θα βγάλει άκρη. Πώς να ζητήσει φράγκα; Δεν θα πει τίποτε. Θα καβατζώσει όλη τη βδομάδα τα τάληρα που του δίνουν, δεν θα βγει καθόλου, θα βρει μια δικαιολογία για το που θα κοιμηθεί 2 μέρες και θα πάει. Θα χωθεί σε μια σκηνή κάποιων που θα γνωρίσει μόλις βγει η πρώτη μπάντα και αρχίσουν να χοροπηδάνε μαζί. Τέλος. Αν υπήρχε τρόπος να γλυτώσει το εισιτήριο του τρένου… αυτό το καταραμένο εισιτήριο του χαλούσε τα σχέδια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οι γονείς του Χάρη είναι ανεκτικοί και προοδευτικοί, αλλά τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">«Ναι, γιατί όχι να πας αφού σου αρέσει θα είναι και οι φίλοι σου. Πόσο θα βγει όμως η ιστορία; Κανένα 50άρι τα εισιτήρια και κάτι να φας, κάτι να πιείς 2-3 μέρες δεν θέλεις ένα κατοστάρικο»; «Ε, ναι», θα πετάξει ζορισμένα ο Χάρης που ξέρει την κατάσταση, όμως θέλει πολύ να πάει. Έχει γαμώ τα γκρούπ φέτος, άλλωστε δεν θα πάει πουθενά-πουθενά όλο το καλοκαίρι, μόνο 3 μέρες, με μουσική που γουστάρει, κοπέλες με ίδια γούστα και ντύσιμο, αστεία με φίλους, νέες παρέες. «Ας πούμε 100ευρώ» συμπλήρωσε την απάντηση. «Αγόρι μου» είπε ο πατέρας του «ξέρεις ότι δεν βρίσκονται τώρα 100 ευρώ, με την όλη κατάσταση, έχουμε μείνει πίσω και με τους λογαριασμούς, δεν γίνεται. Εγώ θέλω να πας» συμπλήρωσε η μάνα του, «αλλά…να, ίσως καλύτερα του χρόνου. Τα πράγματα του χρόνου θα είναι σίγουρα καλύτερα», είπε χωρίς και η ίδια να το πολυπιστεύει. Ο μικρός το στριφογύρισε στο κεφάλι του, «ξέρετε τι; Έχετε ένα 20άρικο; Μου χρωστάει κάτι λεφτά ο Παναγιώτης και μπορώ να δανειστώ αν δεν φτάσουν, θα τα καταφέρω». Οι δικοί του σήκωσαν κάπως τους ώμους, του έδωσαν ένα 20άρικο. Ο μικρός το άρπαξε και πήγε να πάρει το sleeping bag πριν αρχίσουν οι ερωτήσεις. Αν δεν πλήρωνε τα κωλοεισιτήρια του τρένου, αν έτρωγε από ένα σουβλάκι τη μέρα και 2-3 μπύρες έβγαινε η φάση με ένα 20άρικο…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Γιώργος είναι από καλή οικογένεια, οι δικοί του δεν δίνουν πολλή σημασία, έχουν όμως φράγκα. Το ψήνει να πάει στο φεστιβάλ, ζήτησε κάτι φράγκα του τα δώσανε, πέταξε ένα «θα λείψω 3 μέρες» και βάρεσε την πόρτα πίσω του, ενώ φορούσε τα ακουστικά στα αυτιά του. Είχε ραντεβού με τα παιδιά που είχαν κολλήσει από την τελευταία συναυλία. Είναι όλα από άλλες περιοχές αλλά αυτό το έχουν κανονισμένο από βδομάδες. Με τα παιδιά από το ιδιωτικό δεν μιλάει, είναι όλοι αρχι-μαλάκες που τους αρέσει να επιδεικνύονται, να μιλάνε για το πώς θα βγάλουν κι άλλα φράγκα και να μιλάνε σαν τους μαλάκες τους γονείς του. Ακόμη χειρότερα θέλουν να γίνουν σαν τους μαλάκες τους γονείς του. Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους. Αυτός έχει βγάλει και εισιτήριο από το web εδώ και μέρες «α λε ρε τουρ» για το τρένο, οι άλλοι γενικά ζορίζονται όμως όλοι θα είναι στο σταθμό από τις έντεκα…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το χάραμα τους βρήκε και τους 3 στη ΓΑΔΑ. Τον Γιώργο ήρθε και τον πήρε ο δικηγόρος του πατέρα του. Δεν γούσταρε να πάει μόνος του χωρίς τους άλλους, μετά το πέσιμο των μπάτσων κατέβηκε, δεν τους είπε καν ότι έχει εισιτήριο, τι σημασία είχε. Πέταξε μια βρισιά στον αρχιματατζή που έσκισε την μπλούζα του φίλου του, τον μπουζούριασαν. Τον Χάρη που είχε χτυπήσει λίγο στην τρεχάλα και άρπαξε 1-2 γκλομπιές, ήρθε να τον πάρει ο πατέρας του, ανήσυχος αλλά προστατευτικός, έκανε φασαρία μάλιστα στους μπάτσους, ότι δεν είναι συμπεριφορά αυτή, κι ότι ας κόβαν πρόστιμο αν δεν είχε εισιτήριο. Ο Ορφέας σκεφτόταν ακόμη να πάρει ή όχι τους δικούς του τηλέφωνο, οι μπάτσοι του είπαν ότι μπορεί να πάρει ένα. Θα ανησυχούσαν, θα τα βάζανε μαζί του, τι να εξηγήσει; Τα χρήματα για το δικαστήριο; Μπλέξιμο, καυγάδες, κλάματα, μιζέρια…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το επόμενο πρωί οι νεοναζί το είπαν καθαρά, «και λίγες φάγανε τα κωλόπαιδα, κάτσε να αναλάβουμε εμείς και τα λέμε, ξύρισμα με την ψιλή και στη νεολαία του κόμματος, θα κοπούν αυτές οι μαλακίες που τα χαϊδεύουνε». Η δεξιά το είπε καθαρά «υπάρχουν νόμοι και τάξη στη χώρα, δεν μπορεί ο κάθε παραβάτης να ορίζει το δίκαιο του, παρά το συμφέρον του συμπολίτη του, πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες και όλοι είναι ίσοι απέναντι στους κανόνες». Οι νεοφιλελεύθεροι το είπαν καθαρά «δεν μπορεί ο κάθε τζαμπατζής να μπουκάρει σε ένα τρένο και να σταματάει τα δρομολόγια, να ενοχλεί τους επιβάτες που πηγαίνουν στις δουλειές τους, όλοι πρέπει να πληρώσουν το κόμιστρο». Η αριστερή κυβέρνηση το έδειξε έμπρακτα στέλνοντας τα ΜΑΤ, και την ΔΕΛΤΑ να τους λιανίσουνε, να επιβάλλουν την τάξη, να πληρώσουν όλοι, εν είναι καιρός για «αρνήσεις πληρωμών» τώρα. Άλλωστε ο υπουργός δεν δήλωσε πριν 2-3 μέρες ότι δεν δικαιούνται να του κάνουν τα 18χρονα κριτική; Τα τσογλάνια τώρα θα έβλεπαν τι εστί βερίκοκο…κοτζάμ καθηγητή να του χαλάνε τη δημόσια εικόνα, με τέτοια ιστορία πίσω του…δεν γνωρίζουν, όμως θα μάθουν με το καλό ή με το κακό. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το ΚΚΕ σκεφτόταν ανοιχτόφωνα, ότι σίγουρα αν αυτό ήλεγχε την κατάσταση, αυτοί οι δυσπροσάρμοστοι, που ακούν μουσική που δεν εγκρίνεται από το κόμμα, και τρέχουν σε ύποπτα φεστιβάλ, φορώντας παρδαλά ρούχα θα κατέληγαν μάλλον στο τρελοκομείο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ακόμη-ακόμη κάποιοι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, χασμουρήθηκαν, έπειτα είπαν «εδώ έχουμε σοβαρά θέματα με τους παρτάκηδες θα ασχολούμαστε; Άλλωστε δεν διαμαρτύρονταν για κάτι, απλά θέλανε να ακούσουν μουσική. Είναι τζαμπατζήδες, γιατί δεν οργανώνονται όπως εμείς να διεκδικήσουν την αλλαγή στο κόστος μεταφοράς ή ακόμα, το τόσο ριζοσπαστικό, να γίνουν δωρεάν οι μεταφορές. Η οργάνωση στην γκρούπα της άκρας αριστεράς μπορεί να δείξει το δρόμο. Τώρα όμως δεν έχουμε τίποτα να πούμε, για μερικούς που κοιτάν απλά να καβατζωθούν σε φεστιβαλάρες. Εντάξει χοντρό να πάνε τα ΜΑΤ αλλά κι άλλοι είναι ότι να 'ναι».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μείναν λοιπόν μόνοι οι παλιοί γνωστοί μας, οι αναρχικοί. Που πάντα βάζουν μπροστά το κοινωνικό και όχι το πολιτικό. Που ξέρουν τι συμβαίνει και με τις δέσμες των προαπαιτούμενων που ψηφίζει η κυβέρνηση, αλλά ακριβώς το ίδιο σημαντικό με τη φτωχοποίηση του κόσμου θεωρούν και την ματαίωση μιας νεανικής προσδοκίας, μιας βούλησης μιας θέλησης, μιας επιθυμίας. Γιατί μέσα σε αυτόν τον ταξικό και άδικο κόσμο εκεί που η αυταρχικότητα, το κράτος, οι μπάτσοι, οι επιβάτες της πρώτης θέσης αρνούνται την επιθυμία των όποιων πιτσιρικάδων, πατώντας τους ακόμη πιο πολύ το κεφάλι, εκεί γεννιούνται οι δημιουργικές αρνήσεις της εξέγερσης, της αμφισβήτησης, του πεισμώματος. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πριν μερικές μέρες στην Τουρκία πάνω από 30 νέοι άνθρωποι σκοτώθηκαν από την επίθεση φασιστών. Ήταν νέοι πολύ, ήταν όμως οργανωμένοι και συνειδητοποιημένοι. Πηγαίνανε να συμμετέχουν στην ανοικοδόμηση ουσιαστικά μιας εμπόλεμης ζώνης. Πέσαν ως ήρωες, δυστυχώς. Ήρωες που δεν χρειαζόμαστε γιατί θα προτιμούσαμε να είναι ζωντανοί χίλιες φορές. Τους σκότωσαν γιατί κάποιοι παρανοϊκοί θέλουν να ελέγχουν μια περιοχή με μπόλικο πετρέλαιο και θα το επιχειρήσουν με όποιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Θανάσης Καναούτης γιατί πέθανε; Οι πιτσιρικάδες γιατί πετάχτηκαν κλωτσηδόν από το τρένο, κυνηγήθηκαν και συνελήφθησαν; Δεν αντέχει το κράτος να τσαλαπατούνται οι νόμοι του; Δεν αντέχουν οι εταιρείες να χάσουν 10 πενταροδεκάρες; Αν αυτές είναι οι απαντήσεις, τότε γιατί κανείς δεν βρέθηκε πλάι τους; Γιατί δεν φώναξε κάποιος ότι αυτό εδώ είναι μια τρέλα; Η απάντηση θα κρύβεται πάντα πίσω από το ταξικό προκάλυμμα, τόσο πραγματικό και τόσο βίαιο, αλήθεια. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη πιο αδυσώπητο, το μίσος. Όσο θα υπάρχουν οι νεοφιλελεύθερες αριστερο-δεξιές κυβερνήσεις το μίσος των κυρίαρχων, είτε είναι ο αστυνομικός διευθυντής, είτε είναι ο ταξιδιώτης της πρώτης θέσης, το μίσος αυτό θα εκφράζεται κυρίως με ξύλο και κανέναν θάνατο που θα μοιάζει με ατύχημα, σαν "ντόπιοι πνιγμοί μεταναστών". Όσο όμως αυτές οι κυβερνήσεις κι αυτές οι λογικές θα προετοιμάζουν τον απροσχημάτιστο φασισμό του αύριο, το άσβεστο μίσος θα εκφράζεται με μαζικές δολοφονίες, χωρίς προφανή λόγο, μόνο για την ηδονή της ικανοποίησης του, όπως στην ταινία του Σπήλμπεργκ, όπως στη Γερμανία το 40, όπως στη Συρία και την Τουρκία σήμερα…να γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με τους «πάνκηδες». Να γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε τους «πάνκηδες».</span></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-41258526840607548482015-06-24T11:48:00.001-07:002020-04-24T10:51:09.689-07:00"...Μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί" | Σημείωμα της Έκδοσης στο "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου" του Ν. Σούζα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
«Αν η Ιστορία είναι -όπως λένε- μνήμη,…</div>
<div style="text-align: right;">
μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί»</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ποτέ άλλοτε ένα κίνημα δεν έχει μιλήσει τόσο λίγο για τον εαυτό του. Κι αν στην παρούσα έκδοση το κίνημα αυτό τιτλοφορείται ανταγωνιστικό, επιδιώκοντας να αποδώσει τη διευρυμένη θεματολογία μιας κοινωνικής δυναμικής που δεν εξαντλείται σε ό,τι έμεινε γνωστό ως ταξική πάλη, ο αναγνώστης μπορεί να είναι σίγουρος ότι στις τετρακόσιες περίπου σελίδες που ακολουθούν καταγράφεται μια σημαντική όψη του μεταπολιτευτικού αντιεξουσιαστικού και αναρχικού ρεύματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δίχως να έχει ακριβή συναίσθηση του εαυτού του στην αρχή, μέσα στους ξέφρενους ρυθμούς των τρελών καιρών, η μόνη ιστορία που θέλησε να γράψει ήταν αυτή του ζώντος. Ο ιστορικός ορίζοντας αυτού του ρεύματος που για μόνα υλικά είχε τους ανθρώπους του και την ιδιαίτερη (αντί)κουλτούρα τους ανέτειλε κάθε σούρουπο και έδυε αργά το ξημέρωμα, τις ίδιες ώρες που οι πλατείες στα Εξάρχεια και στον Ντορέ έσφυζαν από ζωή. Στον καταιγισμό μιας καθημερινότητας έμπλεης συναισθηματικών εντάσεων οι ομφαλοσκοπικές καταγραφές θεωρούνταν -και ήταν- χάσιμο χρόνου· πολύτιμου χρόνου που έπρεπε να χαριστεί δίχως αντάλλαγμα στην υπόθεση της αναδιαμόρφωσης των ανθρώπινων σχέσεων ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την αλλαγή των γειτονιών του κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τούτον τον προορισμό στο μυαλό, δίχως καβάτζα καμιά, ξεχύθηκε αυτό το απίθανο σινάφι να ανακαλύψει τις συντεταγμένες της ουτοπίας σ’ έναν κόσμο που διαρκώς μεταμορφώνεται. Από τις μάχες επιβίωσης με τον κοινωνικό συντηρητισμό της παραδοσιακής αριστεράς, στη διπλή άρνηση του κράτους: άρνηση αφομοίωσης όταν το Κράτος έκανε τις καλύτερες προσφορές του, άρνηση υποταγής στην καταστολή όταν το Κράτος έδειχνε το ωμό, αποτρόπαιο, πρόσωπό του. Από εκεί, στην αντίσταση μέσα στον ιδιότυπο πόλεμο που καταδίκαζε είτε στο λευκό θάνατο της ηρωίνης είτε στα λευκά κελιά των φρενοκομείων. Βασανισμοί στα κρατητήρια και τις φυλακές, δολοφονίες από εκπυρσοκροτήσεις μπάτσων που σκοτώνουν πισώπλατα δεκαπεντάχρονους…λίγοι γνωστοί άγιοι θα πεθάνουν δημόσια, οι πολλοί θα χαθούν στην ανωνυμία δίχως να εκδώσουν ποτέ το δικό τους Πιστοποιητικό Θανάτου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι όμως! Σταμάτα να μιλάς για θάνατο, μωρό μου· όλες οι κραυγές, οι ήχοι της ανασφάλειας που συνέχισαν να διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη, να διασαλεύουν την κοινή γαλήνη και ηρεμία, δεν αρθρώθηκαν ούτε ως νεκρόφιλα καλλιτεχνήματα ούτε ως επαινετικοί θούριοι σε θυσιαστικούς θανάτους· προοιώνισαν ένα μεθυστικό πανηγύρι, στο οποίο μόνη προϋπόθεση συμμετοχής ήταν η ευτυχία να εκφραστεί ως το μόνο όπλο για την συνολική εκδίκηση της ανθρωπότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα οι πρώτες δεκαετίες παρήλθαν. Το κίνημα άντεξε στο πρώτο, το μεγάλο κύμα. Έκρηξη δημιουργικότητας: εδαφικοποίηση, καταλήψεις σπιτιών, σχολείων, πανεπιστημίων, ανάπτυξη δικτύων αλληλεγγύης, πολιτικών συλλογικοτήτων, αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοφωνία, ανεξάρτητη μουσική σκηνή, πολυθεματικά φεστιβάλ, θεατρικές και καλλιτεχνικές ομάδες, εκδοτικοί οίκοι, βιβλία, fanzines, περιοδικά, εφημερίδες, μπροσούρες, αφίσες, πολλές αφίσες… Από την Αθήνα, τα Εξάρχεια και από τον Ντορέ στην επαρχία, στέκια φυτρώνουν σε όλη την επικράτεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μαζί με την ανάπτυξη των αντιεξουσιαστικών ιδεών έρχονται και τα πρώτα αδιέξοδα των εσωτερικών συγκρούσεων. Τα τραύματα ενός χώρου που αντιμετώπισε την κοινωνική απομόνωση έρχονται στην επιφάνεια, μέσω διαφορών που «ανδρώθηκαν» σε διαφωνίες και ρήξεις, ως ενδογενείς εντροπίες αμέτρητων αντιφάσεων, όπου το προσωπικό είναι πολιτικό, με φόντο έναν κόσμο αποτρόπαιων αφαιρέσεων. Κι όμως· όπως υπενθύμιζε μια αφίσα που τυπώθηκε ακριβώς την περίοδο που μπαίνει ως καταληκτικό χρονικό όριο της εργασίας πάνω στην οποία συγκροτήθηκε ο παρών τόμος, η γη γυρίζει. Οι ιδέες του κινήματος ήταν/είναι ήδη παντού. Ούτε ο δυνητικά κακός εαυτός του δεν θα μπορούσε να τους ανακόψει τον δρόμο προς το κοινωνικό ξέφωτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ιστορικοί συνηθίζουν να ασχολούνται με κάποιο ζήτημα εφόσον έχουν περάσει τουλάχιστον σαράντα χρόνια από την τέλεσή του: σ’ αυτή την συνθήκη, η τέλεση παίρνει την έννοια του θανάτου ως υποθετικού εχέγγυου αντικειμενικότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι τρελοί κι ευτυχισμένοι όμως του ‘80 ποτέ δεν νοιάστηκαν για τις υποτιθέμενες ιστοριογραφικές ευαισθησίες. Άλλωστε ο χρόνος των κοινωνικών κινημάτων δεν μετράει στο ίδιο ρολόι με αυτόν της κανονικότητας. Έπειτα, από τη δεκαετία του ‘90 και μετά, το χάσμα που θα δημιουργηθεί ανάμεσα σε διαφορετικές οπτικές πάνω στα συμβάντα γεννά μια επιφυλακτικότητα που αναρωτιέται: μπορεί να γραφτεί μια ιστορία του κινήματος; Ή θα πρέπει να μιλάμε για ιστορίες διαχωρίζοντας τις επιμέρους ερμηνείες στις κατατμημένες αφηγήσεις των εκάστοτε δρώντων υποκειμένων;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σημαντικότερη όμως διαφορά από την επιτελεστική λειτουργία της κυρίαρχης ιστοριογραφίας σε σχέση με μια αφήγηση των από κάτω για την ιστορία τους είναι ότι εδώ όλο το ενδιαφέρον στρέφεται σε κάτι ζωντανό, κι όποιος επιθυμεί να εγείρει αξιώσεις για ένα δυνητικό εχέγγυο αντικειμενικότητας θα πάρει ως απάντηση τη ζωή την ίδια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο χρόνος, ενώ θα ωριμάζει ακατάπαυστα σκέψεις και ερωτήματα, θα αναδείξει δυο εξαιρετικής σημασίας ζητήματα. Αφενός, έχοντας φτάσει αισίως στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ανακύπτει ένα εν πολλοίς αξεπέραστο πρόβλημα: πολλοί από τους συντρόφους της πρώτης γενιάς, αυτοί που έζησαν το πέρασμα από τη χούντα στη μεταπολίτευση κι έσπειραν τον πρώτο σπόρο, δεν είναι πια εδώ, παίρνοντας μαζί όλες τις εμπειρίες, τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και τις απαντήσεις τους. Αποφεύγοντας εδώ μια καταλογογράφηση εν είδει νεκρολογίου, τόσο αντίθετου με τις προθέσεις του βιβλίου, θα αρκεστούμε να αναφέρουμε τη Σύλβια Παπαδοπούλου, συνιδρύτρια των πλέον ιστορικών εκδόσεων Διεθνής Βιβλιοθήκη, τον ιθύνοντα των εκδόσεων Βιβλιοπέλαγος, Μιχάλη Πρωτοψάλτη όπως επίσης και τον εξαιρετικό άνθρωπο και σύντροφο Σταύρο Χατζησταύρο, που έφυγαν μόλις τον προηγούμενο χρόνο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η απόπειρα να γραφτεί κινηματική ιστορία με το πέρασμα του χρόνου παύει να είναι απλά μια δυνητική, πολυτελής ίσως, επιλογή, καθώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όποιος την επιχειρήσει θα κρατήσει στα χέρια του ικανό αριθμό ψηφίδων αυτού του περίπλοκου ψηφιδωτού ανθρώπων, ιδεών, διαδικασιών και συναισθημάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το δεύτερο σημαντικό συμβάν είναι ότι σε αντίθεση με τους ανθρώπους του που συνηθίζουν να φεύγουν νέοι πολύ, το κίνημα άντεξε και τα υπόλοιπα κύματα πολύμορφων κακουχιών αποδεικνύοντας σε κάποιον βαθμό ακριβώς ότι είναι κίνημα· πολυμορφικό, πολυτασικό, με διαφορές, διαφωνίες και ρήξεις, όμως κίνημα, με συλλογικότητες ανθρώπων που εξερευνούν και διευρύνονται, όπως και δομές που αναπτύσσονται. Πλάι σε όλες τις προηγούμενες προστίθενται συνεργατικά εγχειρήματα, δομές υγείας και ελευθεριακής παιδείας, παιδικοί σταθμοί και κοινωνικά κέντρα, συλλογικές κουζίνες και παζάρια ανταλλαγής προϊόντων και τόσα άλλα. Προκύπτει έπειτα και μια ανάγκη: ένα κίνημα που επιθυμεί να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του μέλλοντος με κάποια αποτελεσματικότητα, θα πρέπει να αναστοχαστεί εποικοδομητικά την ιστορικότητά του ώστε να αντλήσει τα όποια χρήσιμα, για τις επόμενες μάχες, συμπεράσματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ενδελεχής, όσο και δημιουργική, εξέταση των καταστάσεων που επέφερε η κινηματική δραστηριότητα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι αυτήν την υπόθεση αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ο συγγραφέας με αυτήν τη μελέτη. Το βιβλίο αφηγείται, χωρίς ασφαλώς να εξαντλεί, ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του ανταγωνιστικού κινήματος, επικεντρώνοντας την προσοχή του στην πολιτισμική διάσταση της δράσης του όπως αυτή φιλτράρεται μέσα από τις επικρατούσες πολιτικές συνθήκες της περιόδου που περικλείεται από την μεταπολίτευση έως τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ’90 και πριν την διαμόρφωση του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Ταυτόχρονα διατυπώνει με ακρίβεια τις πολιτικές συνδηλώσεις που διαμορφώνονται από αυτή τη δράση, η οποία εκτείνεται στο πεδίο της κουλτούρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η υιοθέτηση της ερμηνευτικής προσέγγισης του Alberto Melucci, η οποία θεωρείται μεθοδολογικά από τις πλέον έγκριτες, αποτελεί την καταλληλότερη επιλογή κοινωνιολογικής ανάλυσης κινημάτων βάσης. Ενδείκνυται δε, για τη μελέτη της ελληνικής περίπτωσης του ανταγωνιστικού κινήματος, λόγω αρκετών ομοιοτήτων με το αντίστοιχο ιταλικό κίνημα που εξετάζει ο Melucci.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιπλέον η συνδιαλλαγή του συγγραφέα του βιβλίου με τις θεωρητικές ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις που πρόδηλα επηρεάζουν τους κοινωνικούς δράστες, ειδικότερα των πρώτων δεκαετιών, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των ιδεολογικών συνισταμένων που ορίζουν τις κινηματικές πολιτικές επιλογές, τα ρεπερτόρια δράσης και τον τρόπο κατασκευής και υιοθέτησης συλλογικών ταυτοτήτων σε ένα ιδιαιτέρως ρευστό κοινωνικό περιβάλλον, ισχυρά φορτισμένο με ιδεολογικά πρόσημα. Την αναφορά στην κλασσική αντιπαράθεση μεταξύ Μάρξ-Μπακούνιν διαδέχεται η διατύπωση του, πολύ πιο σύγχρονου, μεταδομιστικού προβληματισμού, ο οποίος εκφράζεται ως εργαλείο φιλοσοφικής εποπτείας του Μάη του ’68 και προσλαμβάνεται στην Ελλάδα ακριβώς στον απόηχο των γεγονότων του Ευρωπαϊκού Μάη και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο των ιδεών του εγχώριου ανταγωνιστικού κινήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σημαντικότερο όλων είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι θεωρητικές αναφορές. Η απουσία μιας ιδεολογικά προκαθορισμένης θέσης αναδεικνύεται σε βασικό πλεονέκτημα της μελέτης, καθώς εκλίπει ο κίνδυνος να επιχειρηθεί η εκ των υστέρων δικαίωση μιας αφήγησης ερήμην της πραγματικότητας. Παρατηρούμε, λοιπόν, σε ολόκληρο το σώμα του βιβλίου τη συνεπή, όσο και κοπιώδη (όπως δείχνει ο όγκος της βιβλιογραφίας, αλλά κυρίως του παρατιθέμενου κινηματικού υλικού, όπως π.χ. μπροσούρων, fanzines, κ.ά.) προσπάθεια του συγγραφέα να αναδείξει τα αίτια και τις λογικές, την ειμαρμένη των πραγμάτων που οδηγούν σε μια αλληλουχία διαδικασιών που παρήγαγαν τα συγκεκριμένα ιστορικά πεπραγμένα και αποτελέσματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η έγκυρη παράθεση των θεωρητικών αναλύσεων και η λεπτομερής παρακολούθηση της σύγκρουσης μεταξύ τους, όχι ως αφηρημένων φαντασιακών κατασκευών, αλλά ως συνειδητών αποφάσεων πολιτικών υποκειμένων που μετουσιώνονται σε κινηματική ύλη μέσα σε πραγματικούς χώρους και χρόνους, αποδίδει μια αμερόληπτη αντιστοίχηση ιδεών και πρακτικών, απολύτως απαραίτητη για την υπόθεση της καταγραφής μιας συνεκτικής ιστορίας του αναρχικού, αντιεξουσιαστικού και ευρύτερα ανταγωνιστικού κινήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι πάνω σε αυτή τη βάση, την οποία κομίζει ο συγγραφέας, που γεννιούνται σοβαρές πιθανότητες το κίνημα να αναγνωρίσει (αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και τον εαυτό του) δρόμους που θα συγκλίνουν στην αφήγηση μιας ιστορίας -όσο το δυνατόν- ανεξάρτητης από τον εκάστοτε αφηγητή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Διαχρονικά ζητήματα που ταλάνισαν -και συνεχίζουν να το κάνουν- το κίνημα, όπως αυτό της αντιεραρχίας, του δημόσιου/ιδιωτικού – ανοιχτού/κλειστού, όπως προκύπτει σε σχέση με τη λειτουργία των καταλήψεων· το ζήτημα της εναντίωσης στα ΜΜΕ, αλλά και γενικά της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, όπως τίθεται με αφορμή τους αυτοδιαχειριζόμενους ραδιοφωνικούς σταθμούς, το θέμα της αντιεμπορευματοποίησης, αλλά και της υποκουλτούρας, όπως συστήθηκε μέσα από την ιστορία της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, παρατίθενται ολοκληρωμένα και αποκαθαρμένα από μεταγενέστερες αξιολογικές κρίσεις εχθρών και φίλων των επιμέρους τάσεων, δίχως όμως να αγνοείται η κάθε είδους κριτική συνεισφορά στην αποτίμηση των κινηματικών εμπειριών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μελέτη αυτή παραδίδει μια πληθώρα εργαλείων, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για τα διάφορα ζητήματα. Ταυτόχρονα, δεδομένου ότι το βιβλίο αποτελεί την πρώτη μεγάλου μεγέθους απόπειρα συστηματικής καταγραφής ενός σημαντικού μέρους της κινηματικής ιστορίας, μπορεί να προσληφθεί από το ίδιο το κίνημα ως μια επιπλέον αφορμή για δημιουργικό αναστοχασμό, ο οποίος μοιάζει να είναι απολύτως απαραίτητος στις σημερινές ιδιαιτέρως απαιτητικές προκλήσεις μιας περίπλοκης κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας, όπου η κοινωνική δυναμική καλείται να πραγματευτεί την αναδιοργάνωσή της μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης ανανέωσης της αναθετικής διαμεσολάβησης υπό αριστερό πρόσημο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εάν δεχτούμε ότι η κοινωνική πραγματικότητα εγκυμονεί, οι επιλογές κινούνται από τον νέο αυταρχισμό και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μέχρι τη συνολική άρνησή τους, η επέλευση της οποίας μπορεί να καταστεί ένας πραγματοποιήσιμος στόχος εφόσον κατορθώσουμε να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες της κοινωνικής κινητοποίησης· έτσι, μπορούμε να κατανοήσουμε και την ιστορική μνήμη: ως δυνατότητα της πράξης που εκκρεμεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο του Νίκου Σούζα, τον οποίο ευχαριστούμε ολόθερμα για την συνεργασία και την εμπιστοσύνη, εκτός όλων των παραπάνω, αποτελεί και το ιδανικό έργο που θα μπορούσε να επιλεχθεί ως πρώτη έκδοση του Ναυτίλου, (σε βαθμό που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε) καθώς αντικατοπτρίζει μεγάλο κομμάτι των συλλογικών σκέψεων των ανθρώπων που πήραμε την πρωτοβουλία να συμμετέχουμε σ’ αυτήν την καινούργια εκδοτική απόπειρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ναυτίλος ξεκινάει λοιπόν το ταξίδι του από τη Θεσσαλονίκη και εκδίδοντας ένα βιβλίο για την ιστορία του κινήματος στη σύγχρονη περίοδο «βουτάει στα βαθιά»· όμως λίγο-πολύ αυτός είναι ο λόγος που σκαρώθηκε· για να αποτελέσει ένα ακόμη από τα εργαλεία, με τα οποία θα επιχειρήσουμε να ξεμαγέψουμε τον αλλοτριωμένο άνθρωπο, θα αποπειραθούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο περιδιαβαίνοντάς τον, στοχεύοντας στην ανασημασιοδότηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιχείρηση συνολικής ανατροπής της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε αυτόν τον απόπλου παίρνουμε μαζί μας τα λιγοστά μα σημαντικότατα εφόδια μας. Μια πυξίδα που στον Βορρά της επιγράφεται ο ελευθεριακός προσανατολισμός, έναν χάρτη που σημειώνουμε τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη, ως τα βασικά στοιχεία που οδηγούν στο μονοπάτι της Ουτοπίας, την ιστορική κληρονομιά που ως παλίμψηστο κρύβεται τόσο πίσω από το όνομα του σκαριού (καθώς ο Ναυτίλος πέρα από το υποβρύχιο στο κλασσικό μυθιστόρημα που ο μύθος θέλει ως αρχική συγγραφέα την αναρχική Louise Michel, υπήρξε και κοινωνικό κέντρο που λειτούργησε στη Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ’90) όσο και πίσω από το «πλήρωμα», αφού Μαύρο & Κόκκινο τιτλοφορούνταν αναρχική έκδοση της πόλης στα μέσα της δεκαετίας του ’80.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος παίρνουμε μαζί μας μια αίσθηση για την κατανόηση της ίδιας της Ιστορίας. Προσπαθώντας να περιγράψουμε αυτήν την αίσθηση, θα εκκινούσαμε από την άρνηση της γοητευτικά αποφατικής ερμηνείας του Walter Benjamin για τον Angelo Novus του Klee, τον Άγγελο της Ιστορίας· «εκεί όπου αυτός [εν προκειμένω ο ίδιος ο φιλόσοφος] βλέπει μια μοναδική καταστροφή που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων», αντικατοπτρίζοντας την αισιόδοξη μαρξική νομοτέλεια ως απαισιόδοξη αποτίμηση του παρελθόντος, -μια ποιοτική καταμέτρηση της βιωμένης ήττας με τη θυελλώδη πρόοδο πάντα παρούσα να επισημαίνει το αναπόδραστο μέλλον·- εμείς διασκευάζουμε τον ουτοπιστή William Morris, αναγνωρίζοντας ότι «αν και οι άνθρωποι παλεύουμε και χάνουμε, το πράγμα για το οποίο παλέψαμε έρχεται παρά την ήττα, δίχως όμως να είναι αυτό που εννοούσαμε, έτσι ώστε άλλοι άνθρωποι πρέπει να παλέψουν γι’ αυτό με ένα άλλο όνομα». Το μέλλον δε, είναι απλά ένα προσχέδιο αγώνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εμείς επιθυμούμε να γίνουμε αυτοί οι άλλοι άνθρωποι, ο Ναυτίλος, αυτό το άλλο όνομα και το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι αυτό που πάντα εννοούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Άρης Τσιούμας</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
για τις ελευθεριακές Εκδόσεις Ναυτίλος</div>
<div style="text-align: right;">
Θεσσαλονίκη | 13 Μαΐου 2015</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-40202021597460820962014-09-27T09:37:00.003-07:002020-04-24T10:51:27.122-07:00Η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν, γεννηθήκαμε και στην Τούμπα. Πήγαμε δημοτικό στου «Αδαμίδη» και στο «Τενεκεδένιο», το ένα χτισμένο από λαμαρίνη και τ’ άλλο από αμίαντο καρκινογόνο. Κάποτε το γκρέμισαν αφού τόσες γενιές μεγάλωσαν σ’ αυτό. Οι γονείς μας γεννήθηκαν εδώ, στα ίδια σχολεία έτρεξαν, γέλασαν, στα ίδια στενά έπαιξαν. Πρόλαβαν βέβαια τούτοι οι τυχεροί τα σπιτάκια με τις μεγάλες αυλές, τις ξαμπάρωτες πόρτες, το κουτσομπολιό των Σμυρνιών γιαγιάδων, τα ρεμπέτικα στη διαπασών απ’ τη καλύβα του χασισοπότη, τις φωνές και τους καυγάδες των γειτόνων τις μεγάλες και ατέλειωτες σιωπές που έκρυβαν τους κυνηγημένους. Οι παππούδες μας δε γεννήθηκαν εδώ. Στην Τούμπα δεν γεννήθηκε κανείς, μόνο κάτω στην πόλη γεννήθηκαν οι παλιοί Σεφαραδίτες που κι αυτοί έφτασαν εδώ κυνηγημένοι. Κανείς δε θυμάται από πότε, φύγανε κι αυτοί όπως ήρθαν…κυνηγημένοι. Οι παππούδες μας ήρθαν εδώ από τη Ρωσία, τον Πόντο, από τη Σμύρνη…πρόσφυγες. Πριν από τους παππούδες μας, στη Τούμπα ζούσαν τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας, έτσι έλεγαν οι παλιοί την χωματερή στο μέρος που χτίστηκαν έπειτα τα «Κωνσταντινοπολίτικα». Όταν ήρθαν οι παππούδες, μας δεν τους δέχτηκε κανείς, δεν άνοιξε σπίτι, ή αγκαλιά, ούτε στάβλος για να χωθούν σαν τρομαγμένα ζώα. Μονάχα το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε τις γιαγιάδες μας, στα χρόνια της φρίκης… Είχαν μόνο την απλωσιά του τόπου. Το ρέμα, τη Αγιά Μαρίνα, το ανάχωμα, τις παρυφές του δάσους, αυτός ήταν ο τόπος. Εκεί χτίσαν τα παραπήγματά τους, οι παραγκιώτες. Παραμέρισαν τα σκουπίδια και έφτιαξαν τη ζωή, αυτή του πολέμου, αυτή της αντίστασης, του αγώνα. Βάψανε οι αλάνες της Τούμπας κόκκινο. Δρόμος πολύς η ζωή των κυνηγημένων, η ζωή του πρόσφυγα…Έπειτα γκαστερμπάϊτερ, άσωτος ο δρόμος… Κάποτε ξαπόστασαν κι αυτοί, μέσα στα μελαγχολικά σπιτάκια της αντιπαροχής του δανείου, της σύνταξης, αυτά που χτίσανε κατά χιλιάδες οι ίδιοι για δεκαετίες. Μα η φτώχεια ήταν πάντα η ίδια, πλήρωσαν. Κι ακόμη αργότερα, είδαν τα εγγόνια τους, τα λιωμένα κορμιά των νεολαίων της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» κάθε απόβραδο να ξεμοναχιάζουν τη ζωή κάτω απ’ τη γέφυρα, στο ρέμα, το πρωΐ άγριο ξύπνημα από τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Και σε μας απόμεινε, μονάχα μια μνήμη, μια μυρωδιά χαμένη από την τσιμενταρισμένη εξοχή, μα και η αίσθηση ότι αν ακόμη σήμερα δεν είμαστε κυνηγημένοι, έχουμε την ψυχή να μη γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Και να ελπίζουμε, ν’ αγαπάμε τον άνθρωπο. Έπειτα γι’ αυτό διαλέξαμε πλευρά, γίναμε αναρχικοί, μιας και η αριστερά των παππούδων μας δεν υπάρχει πια, έμεινε από δ’ αύτη μια στάμπα από την πολυχρησιμοποιημένη καρέκλα του «δημόσιου λειτουργού» και η κατάφαση του συμβιβασμού, γίναμε αναρχικοί όχι γιατί μας αρέσει να μας κυνηγούν αλλά για να θυμόμαστε να μην γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Ούτε κυνηγοί, ούτε θηράματα, ούτε αφέντες, ούτε δούλοι…</div>
<div style="text-align: justify;">
▪</div>
<div style="text-align: justify;">
Με αφορμή μερικά ορφανά ευρώ (600.000) που περίσσευαν από τον ευρωπαϊκό κορβανά και που ο δήμαρχος της πόλης σκέφτηκε να τα πάρει υπό την ζεστή θαλπωρή του, εγκρίθηκε το σχέδιο εγκατάστασης οκτώ (8) μονογονεϊκών οικογενειών προσφύγων στους παλιούς στάβλους, οι οποίοι επί χρόνια χρησιμοποιούνταν για να φιλοξενούν καρκινογόνα χημικά. Η διαμόρφωση ενός χώρου φιλοξενίας των ορφανών παιδιών ήταν η προϋπόθεση για να αναλάβουν οι έμμισθοι «αλληλέγγυοι» τον μποναμά των γιάπηδων. Στους καρκινογόνους παλιούς στάβλους λοιπόν, εξαντλείται η ντόπια και διεθνής αλληλεγγύη των κατατρεγμένων…Ας είναι, όμως όχι… Στην Τούμπα, λοιπόν, (να μιλάνε άραγε για τον ίδιο τόπο;) βρέθηκαν άνθρωποι να καμωθούν τους γηγενείς. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, κάποιοι άπληστοι νευρωτικοί «αυτόχθονες», έκαναν εκδήλωση και είπαν «στην Τούμπα δε χωράνε πρόσφυγες». Αναρωτήθηκαν «πως θα παίζουνε τα παιδιά μας δίπλα στους μετανάστες»; Είπαμε «θα μιλήσουμε κι εμείς», αρνήθηκαν, επιμείναμε να μιλήσουμε, μας ρώτησαν ποιο είναι το όνομά μας, </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Αχμέτ, Αμπντούλ, Κωστής, Μαρίκα, Ντούσιας, Χομαγιούν, Βακάρ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα ρώτησαν που ζούμε</div>
<div style="text-align: justify;">
- Στην Επιδαύρου, στη Βοσπόρου, κάτω από τη γέφυρα, στο ρέμα, στη Κασσάνδρου, στο Γεντί Κουλέ</div>
<div style="text-align: justify;">
Και που γεννηθήκατε;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Στην Τούμπα, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Βίτσι, στα γκέτο του Παρισιού, στο Μεξικό στη ζούγκλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Παραξενεύτηκαν ρώτησαν τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Μα είχαν ακούσει πολλά έκλεισαν τα ηχεία…τότε κάναμε τα χέρια μας χωνί, όπως παλιά στη γειτονιά μας, έκαμε ο κυρ-Γιώργης που ‘φερνε στην καρότσα τα καρπούζια κι οι γιαγιάδες μας ανέβαζαν πάνω να παίξουμε…</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γεννηθήκαμε κι εδώ, κι αλλού και παντού θα γεννιόμαστε και θα ξεπηδάμε γιατί ο φασισμός δεν έχει πάντα ουρά και κέρατα, ο φασισμός ξεκινά ως εφαρμογή μικρών καθημερινών κακουργηματικών σκέψεων, υπαγορευμένων από το φόβο και τη μισαλλοδοξία…Σκεπτόμενοι ότι ο φασισμός δεν νικάει όταν βρεθεί ένας Χίτλερ αλλά όταν δημιουργηθούν χιλιάδες Άϊχμαν…</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα φύγαμε, μα θα ξαναγυρίσουμε, να κοιτάξουμε αν ο τόπος φυλάει τη μνήμη του…</div>
<div style="text-align: justify;">
▪</div>
<div style="text-align: justify;">
Όσοι δεν μίλησαν ποτέ, όσοι τώρα βόλεψαν το κορμί τους σε ένα-δυο σπίτια και εξοχικά, βρήκαν εχθρό, «ξεσηκώθηκαν» να «διεκδικήσουν». Ποιόν εχθρό αισθάνθηκαν; Βρέθηκαν «αυτόχθονες» να διακηρύξουν ότι αυτό το μικρό κομμάτι κατεστραμμένης γης κάποιοι άλλοι, -οι ίδιοι- το έχουν περισσότερο ανάγκη, από τα ορφανά αλλοδαπά ανήλικα μιάσματα. Κάνανε και αναλύσεις ότι η χώρα και ειδικά η Τούμπα δεν χωράει άλλους ξένους, άλλους κατατρεγμένους. Είναι πολλοί, λένε. Δεν χωράει άλλη φιλοξενία γιατί έχει το Θεαγένειο που φιλοξενεί καρκινοπαθείς, έχει το Παπάφειο που φιλοξενεί ορφανά, έχει την ΥΦΑΝΕΤ που φιλοξενεί αναρχικούς… Δεν χωράνε άλλοι, είπαν αυτοί που αν η Τούμπα δεν χωρούσε από πάντα τους κατατρεγμένους, δεν θα ήταν εδώ. Κορόϊδεψαν «να τους πάρετε σπίτια σας», οι ανόητοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσους και πόσους κατατρεγμένους έχουμε φιλοξενήσει στα σπίτια μας με την ελπίδα κάποτε να είχε βρεθεί κάποιος να φιλοξενήσει τους παππούδες μας, τους «τουρκόσπορους». Έπειτα μας είπαν ότι θέλουν το χώρο μόνο για Έλληνες, για την πατρίδα…ποια πατρίδα; Αυτή την πατρίδα που έστελνε το χωροφύλακα να ελέγχει αν σήκωσαν την σημαία της οι παππούδες μας στα μπαλκόνια, επειδή ήταν «ύποπτοι» και «συμμορίτες»; Την πατρίδα της "μπάρας" που για να την περάσεις έπρεπε να δώσεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Στην κόκκινη Τούμπα η σημαία της πατρίδας μας απλώνονταν στα μπαλκόνια 363 μέρες το χρόνο, κάθε μέρα πέρα από τις εθνικές εορτές: ήταν τα χιλιομπαλωμένα σώβρακα και οι κακοραμμένες κάλτσες που ανέμιζαν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας όταν κλωτσούσαμε την μπάλα στην αλάνα• πατρίδα στην τούμπα ήταν η αλάνα για τους μικρούς, η φτώχεια για τους μεγαλύτερους κι η πείνα, ο φόβος της προσφυγιάς. Ήταν όμως και η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το νιώσιμο, δεν ήταν απλά μια κάποια Ελλάδα η πατρίδα στην Τούμπα. Έτσι θέλουμε να τη θυμόμαστε. Αλλά μήπως τούτοι οι νέοι «γηγενείς» ήταν θαμώνες και κατοικοεδρεύαν στα υπόγεια της Τσιμπλούκας, κάτω από τόνους σκουπιδιών, αγνώριστοι κι αυτοί ανάμεσα τους; Δε θα ‘τυχε να τους γνωρίσουν οι παππούδες μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλωστε από πάντα η χωματερή είναι το καταφύγιο του ρατσισμού, κι η μισαλλοδοξία ο πολιτισμός των σκουπιδιών.</div>
<br />
<br />
<b>Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό </b><br />
<b> "Μαύρο & Κόκκινο"</b><br />
<b> mauro-kokkino@hotmail.com</b><br />
<div>
<br /></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-51694518215826228452014-06-06T07:31:00.001-07:002020-04-24T10:51:56.452-07:00Κείμενο παρουσίασης του 2ου τεύχους του Κοινωνικού Αναρχισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE4eRiAZwkKuuum3eMo2jtl-oNoslasHFonPpFtdQzX7GEeyMis9cTLSMQsr29GZEkOt_Tvk8H-VkVO9v0zU4KacBOmRWwnjAtOFbJqBlFtkPset_hlNs3_7vvbQzIonLCkwCSljWEoCY/s1600/socialanarchy_2_m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE4eRiAZwkKuuum3eMo2jtl-oNoslasHFonPpFtdQzX7GEeyMis9cTLSMQsr29GZEkOt_Tvk8H-VkVO9v0zU4KacBOmRWwnjAtOFbJqBlFtkPset_hlNs3_7vvbQzIonLCkwCSljWEoCY/s1600/socialanarchy_2_m.jpg" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
Του Άρη Τσιούμα</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Κάποτε σε ένα κείμενο πριν κάποια χρόνια είχαμε αναφέρει
ότι περνάμε στην «εποχή των δολοφόνων», και κάποιοι σύντροφοι μας ζήτησαν να
επεξηγήσουμε τον όρο, σήμερα νομίζω ότι αυτή η διατύπωση δεν χρειάζεται
επεξηγήσεις, άνθρωποι στην Ελλάδα και όχι μόνο καίγονται ζωντανοί σαν κεριά
προσπαθώντας να αντεπεξέλθουν στο κρύο, και αυτή είναι μόνο μια όψη των δεκάδων
τρόπων με τους οποίους οι εξουσιαστές καταφέρνουν να διαχειρίζονται την
ανθρώπινη ζωή. Η εποχή των δολοφόνων ξεκινά ουσιαστικά όταν ο καπιταλισμός ως ολοκληρωτική
σχέση εξουσίας υπερβαίνει την επιβολή του «πως θα ζήσουμε» για να αποφασίσει το
«αν θα ζήσουμε» και ποιοί. Η μόνη ερώτηση που μοιάζει να έχει νόημα είναι αν
έχουμε βγει καθόλου από αυτή την εποχή. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η φενακισμένη ευζωία του δυτικού κόσμου
που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του ολέθρου και στη διαρκή εκμετάλλευση ολόκληρου
του πλανήτη, καμώθηκε προσωρινά ότι ξόρκισε τα φαντάσματα των φασισμών που
εξέθρεψε το σύστημα καταπίεσης. Σήμερα αυτοί επιστρέφουν ολοζώντανοι
επιδιώκοντας να ξανακυριεύσουν τα μυαλά των ανθρώπων να τα κάνουν να
συναινέσουν σε νέα εγκλήματα καταστώντας τους εξαρτήματα σε ότι πραγματικά
είναι ο φασισμός: η πιο αποτελεσματική τεχνική μαζικής δολοφονίας, η οποία
συστήνεται ως πολιτικό πρόταγμα. Επειδή λοιπόν ο φασισμός, δυστυχώς απέκτησε
μια ιδιόμορφα επικαιροποιημένη μορφή αφιερώσαμε ένα μεγάλο μέρος του δεύτερου
τεύχους του κοινωνικού αναρχισμού στη μελέτη και την ανάλυση της πολεμικής που
προωθούμε εναντίον του. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Από την ανάλυση του, και την σχέση του με το κράτος,
και τις μορφές πολιτικής ετερονομίας σε θεωρητικό και φιλοσοφικό επίπεδο, μέχρι
την άκρως πρακτική και οργανική σχέση της φασιστικής νοοτροπίας με τις
κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών,
επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε ένα εξίσου επικαιροποιημένο θεωρητικό σχήμα
αντιπαράθεσης, το οποίο χωρίς να παραβλέπει την υλιστική βάση του ζητήματος, δε
θα εγκλωβίζεται σε ερμηνείες που εξαντλούνται σε οικονομικές προσεγγίσεις και
αφήνουν ανερμήνευτα τα υπόλοιπα πεδία της πολιτικής σκέψης και της ίδιας της
κοινωνικής ζωής, των θεσμίσεων και των φαντασιακών που παράγονται είτε στο
επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης είτε στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης. Οι
σχέσεις μοριακού φασισμού, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, που κυριαρχούν ως ύπουλες
αφηγήσεις μιας ανέμελης καθημερινότητας στις περιόδους της επονομαζόμενης
«ανάπτυξης» θα αποτελέσουν το ζωτικό κεφάλαιο, το οποίο θα έλθει να εξαργυρώσει
η φασιστική πολιτική έκφραση όταν η καθημερινότητα θα έχει διαμορφωθεί σε
ζούγκλα από το καπιταλιστικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Και είναι αλήθεια ότι
στις ζούγκλες ευνοούνται τα σαρκοφάγα ζώα, ήτοι οι ναζί-δολοφόνοι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Για εμάς τους αναρχικούς μια προσέγγιση του φασισμού που
δεν αναδεικνύει την προσήλωσή του στην οικοδόμηση ενός ολοκληρωτικού κράτους,
είναι ελλειπτική. Στοιχείο του αντιφασιστικού αγώνα είναι ο αντικρατισμός,
καθώς το κράτος αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό και καθιερωμένο τρόπο
διαχωρισμού του κοινωνικού συνόλου, με βάση την ταξική διαστρωμάτωση αλλά και
την πολιτική συνείδηση. Η πίστη στο θεσμό του κράτους, ή η «εργαλειακή του
χρήση» (</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">sic</span><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">) αποτελεί θέση ξένη προς τον αναρχισμό και κατ’ επέκταση στον τρόπο που
προσεγγίζει αυτός τον φασισμό αλλά και το πεδίο ανταγωνισμού που διαμορφώνει το
αντιφασιστικό κίνημα. </span></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η πάλη ενάντια στο κράτος είναι πάλη ενάντια στο φασισμό
και η πάλη ενάντια στο φασισμό οφείλει να είναι πάλη ενάντια και στο κράτος. Με
ένα κείμενο του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">antisystemic</span><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> που δίνει νέο βάθος -κατά τη γνώμη μας- στον σύγχρονο αναρχικό λόγο ξεκινάει
αυτό το δεύτερο τεύχος. Με μια εύχρηστη ανάλυση ο δοκιμιογράφος τοποθετεί το
πρόβλημα που έχει γίνει λανθασμένα γνωστό ως «βάση-εποικοδόμημα» στη σωστή του
θέση. Πέρα λοιπόν από τα ιδιαίτερα υλιστικά συμφέροντα, «η ηγεμονική ετερόνομη
ιδεολογία είναι σε θέση να παράξει ένα σώμα από αξίες και αντιλήψεις, ικανές να
παρεισφρήσουν στη φαντασιακή θέσμιση των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων,
ετεροκαθορίζοντας το περιεχόμενό της, και με αυτόν τον τρόπο να προσδώσουν
θετικό περιεχόμενο στην κυριαρχία της». </span></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αυτή η προσέγγιση μπορεί να αποτελέσει
ίσως τη βάση για την θεωρητική αποκάλυψη της λύσης του ανοίγματος των αιτιών που
το έθνος, ως φαντασιακή κοινότητα επικράτησε ή τουλάχιστον επιβίωσε μέσα στο
συλλογικό νου, ενάντια στις υλιστικές θέσεις του ξεκάθαρου προσδιορισμού των ταξικών συμφερόντων. Μετά από μια μεστή
και έγκυρη επισκόπηση του διανοητικού σύμπαντος της ετερόνομης πολιτικής σκέψης
ο συντάκτης διερχόμενος μέσα απ’ τα παραδείγματα του υπερσυντηρητισμού και του
πρωτογενούς φασισμού, αναδεικνύει τους κοινούς τόπους της ιστορικής κληρονομιάς
της ανελευθερίας με τους σημερινούς εκφραστές της, την κυβέρνηση και τις
ντόπιες και διεθνείς ελίτ, στοχεύοντας παράλληλα στην αποσάρθρωση των
προπαγανδιστικών τους αιχμών, όπως π.χ. της θεωρίας των δύο άκρων. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Ο Φώτης
Τερζάκης στη συνέχεια, με το κείμενο του σχολιάζει την επικαιρότητα με τον
μοναδικό τρόπο που αυτός ο σχολιασμός εκπέμπει ένα σημαντικότερο σημαινόμενο,
εν αντιθέσει με τις γνωστές προσεγγίσεις που απηχούν ένα αναμάσημα των ανοησιών
που μαζικά παράγοντα κυρίως στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ο Τερζάκης έχοντας ως
κίνητρο την κατάθεση μιας πολεμικής ενάντια στις όψιμες παραχωρήσεις του Τ.
Φωτόπουλου απέναντι στο χρυσαυγιτισμό, τις οποίες εκδήλωσε σε σειρά ουσιαστικά
φιλο-εθνικιστικών του τοποθετήσεων δε μένει σε μια στείρα καταγγελία αυτών,
αλλά θέτει τον δείκτη της οξυμμένης θεωρητικής
επεξεργασίας των σημερινών πεπραγμένων πάνω στην ουσία των αιτιών που τα
προϋποθέτουν. Αφού αποδομεί εύληπτα και εύστοχα τον «κρατικό αντιφασισμό» ο
Τερζάκης καταδεικνύει τις πραγματικές προθέσεις των κρατικών χειρισμών. Εν
τέλει θα επικεντρώσει την κριτική του απέναντι στα εθνικιστικά ανοίγματα του
πάλαι ποτέ ελευθεριακού στοχαστή Φωτόπουλου, για να τονίσει την επικυνδινότητα
τέτοιων και παρόμοιων κηρυγμάτων. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η ουσία της τοποθέτησης του Τερζάκη έχει να
κάνει με την λύση ενός δήθεν δυσεπίλυτου προβλήματος, εάν δηλαδή πρέπει το
κίνημα να στραφεί κατά του φασισμού ή αν πρέπει να «μην αποπροσανατολιστεί» και
να προσηλώσει τη δράση του ενάντια στην κυβέρνηση. Όποιος όμως θέτει ένα τόσο άστοχο
ερώτημα, σαν ένα αξεπέραστο δίλλημα προφανώς έχει κάποιον διόλου θετικό ως προς
την πάλη για ελευθερία σκοπό. Ο Φωτόπουλος ας πούμε θεωρεί αποπροσανατολιστική
την πάλη ενάντια στο ναζισμό γιατί όπως λέει ο ίδιος «ο πραγματικός φασισμός
είναι τα σχέδια των οργάνων της Υπερεθνικής και Σιωνιστικής Ελίτ». </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Όλοι
καταλαβαίνουμε πλέον σε ποια παράδοση σκέψης ανήκουν αυτές οι υπεραπλουστεύσεις.
Αντιθέτως ο Τερζάκης που κατανοεί και διαφυλάσσει την διαλεκτική των αυτόνομων
και αλληλεπιδρούμενων θέσεων και αντιθέσεων πριν αυτές παράξουν την σύνθεση των
περιεχομένων τους, γράφει: «πρέπει κυρίως να καταλάβουμε ότι το φασιστικό
ανακλαστικό είναι μια αυτοτελής απειλή για τις ανθρώπινες κοινωνίες που, παρότι
τροφοδοτείται από, δεν ανάγεται κατά οιονδήποτε απλό τρόπο στις συνθήκες
οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής χειραγώγησης. Αντιπροσωπεύει ένα βαθύ
και μοιραίο τραύμα στην ίδια τη ρίζα της ζωής, που μετασχηματίζει με τον
αμείλικτο τρόπο μυθικού μηχανισμού τη ματαίωση σε ατέρμονο μίσος, και το μίσος
σε καταστροφική και αυτοκαταστροφική δράση». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Επιχειρώντας να αναδείξουμε την πολιτική επικάλυψη του
φασισμού από την κυβερνητική δράση με ένα παράδειγμα που πέρα από τη φιλοσοφική
του χρήση θα αναδείκνυε με κοινωνικούς όρους την αθλιότητα της φασιστικής
νοοτροπίας απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, ζητήσαμε από τον Νίκο Νικολαΐδη να
συντάξει ένα κείμενο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Μετά την
ανάπτυξη της δράσης του κρατικού αντιφασισμού, θεωρήσαμε εξαιρετικά σημαντικό
να καταδείξουμε ποιες είναι οι πραγματικές σχέσεις του φιλελεύθερου κοινωνικού
δαρβινισμού με το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">alter</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">ego</span><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> του μισάνθρωπου φασισμού. </span></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο Νίκος σε άλλη μια μεστή κι ολοκληρωμένη
καταγραφή καταφέρνει κάτι πολύ ουσιωδέστερο από το να περιγράψει το πρόβλημα
και να καταθέσει μια πρόταση· κάνοντας μια χρήσιμη αναφορά στην ιστορική
γέννηση των στρατοπέδων και αφού περιοδεύσει στις αιτίες διαμόρφωσης των αιτιών
που δίνουν τα υλικά κατασκευής και συναίνεσης σε ένα από τα πλέον απάνθρωπα
οικοδομήματα που φτιάξανε άνθρωποι για άλλους ανθρώπους, συνεισφέρει μια αμιγώς
ελευθεριακή οπτική για το τι συμβαίνει, με ποιους όρους, και τι εμείς και με
ποιους τρόπους οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Και το αναφέρω αυτό γιατί δεν
αμελεί σε κανένα σημείο αυτού του σημαντικού -για την σε βάθος κατανόηση του
προβλήματος- κειμένου να αναφερθεί τόσο στην πολιτική εδραίωσης του φόβου, μέσω
της εναντίωσης στον άλλον, όσο και να καταδείξει τι συνιστά η πειθάρχηση μέσω
των διάφορων εξουσιαστικών διαδρομών που αναπόδραστα καταλήγουν στην καταστροφή
του ανθρώπινου. Παράλληλα δίνει συγκεκριμένα στοιχεία και αριθμούς, όχι όμως με
μια δημοσιογραφική προσέγγιση αλλά με την οξυδέρκεια της ερμηνείας που
διαυγάζει τις πολιτικές επιλογές διαμόρφωσης αυτών των στοιχείων. Τέλος εντάσσει
στην ανάλυση του το ζήτημα της παρανομοποίησης της εργασίας και τον ρόλο που
παίζει η συνθήκη διαμόρφωσης του «νέου εργατικού δυναμικού, χωρίς δικαιώματα
μόνο από Έλληνες», θυμίζοντας μας πολλές συνδηλώσεις των σχέσεων μεταξύ
κυβερνητικών επιλογών και νεοναζιστικών προσδοκιών κι υποσχέσεων. </span></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ενώ όμως
κάνει όλη αυτή τη βαρύνουσα δουλειά δεν υποβαθμίζει τον κεντρικό ρόλο του ανθρώπου,
ως υποκειμένου έμπνευσης για ένα κίνημα διεκδίκησης της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας, έναντι μερικοποιημένων σχέσεων εξουσίας που αναδεικνύουν μόνο μια
πλευρά του προβλήματος διαμορφώνοντας υποκείμενα σε σωλήνες ιδεολογικού
εργαστηρίου που πολλές φορές πλέον όχι ως κατηγορίες αλλά ως ζωντανή ύλη δεν
αντιστοιχούν σε συνειδητές κοινωνικές δυνάμεις. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η δυνητική αποστροφή του
εντιτόριαλ «θα νικήσουμε, μόνο αν νικήσει η ζωή, γιατί έτσι κι αλλιώς, τίποτε
άλλο δεν έχει αξία», βρίσκει στον εχθρό του «κόμματος του θανάτου», εκείνο το
συλλογικό όραμα απελευθέρωσης που ενώ κατανοεί την πραγματικότητα που έχουν
διαμορφώσει τα συμφέροντα και οι πράξεις των ανθρώπων διαφυλάσσει στη κιβωτό
της αγωνιστικής της πλεύσης, την οικουμενικότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Διότι όπως η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι μια ντροπή για όλους,
για το σύνολο του ανθρώπινου είδους, η διαμόρφωση μιας κοινωνίας που αυτά θα
εκλείπουν είναι ένα φάρος ελπίδας για την διάσωση της συνολικής κληρονομιάς της
ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ τη βασική διδαχή του εάν
έστω και ένας άνθρωπος είναι ανελεύθερος, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι πραγματικά
απελευθερωμένος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ένα άλλο ζητούμενο θίγει στο κείμενο του ο Σωτήρης
Λυκουργιώτης. Έχει ο φασισμός αισθητική, κι αν ναι σε τι αυτή συνίσταται; Η
προσέγγιση του ναζιστικού φαινομένου από πολιτισμική σκοπιά είναι μια δυσχερής
εργασία, καθώς εκτός της </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US;">priori</span><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> αμφισβήτησης του πεδίου έρευνας που οριοθετεί, η εξαγωγή συμπερασμάτων και
ειδικότερα χρήσιμων για τους τρόπους αντίληψης και αντιπαράθεσης είναι
πραγματικά ένα οριακό ζητούμενο. Η καλή γνώση των φιλοσοφικών συντεταγμένων
μιας ιστορίας της αισθητικής ως πολιτικού εργαλείου, είναι απαραίτητο στοιχείο
για την ανάληψη αυτού του καθήκοντος, και πιστεύω ότι ο συντάκτης ξεπερνά τις
προσδοκίες μας με την καταγραφή που παρουσιάζει. Τι σημαίνει σε φιλοσοφικό
επίπεδο ο ισχυρισμός του Μπένγιαμιν ότι ο φασισμός αισθητικοποίησε την
πολιτική; Η απόδοση του ισχυρισμού ως φετιχοποίησης της τελειότητας επαναφέρει
ένα ερώτημα που μόνο εάν το δούμε σε συνάρτηση με τις ζωτικές του συνδηλώσεις
αποκτά το νόημα που του αρμόζει. </span></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 11.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Υπήρξε ο φασισμός ένας αντιδραστικός μοντερνισμός
ή ένας προδιαφωτιστικός ρομαντισμός, ο μυθολογικός πυρήνας του οποίου είχε στο
κέντρο του την κτηνώδη επιβολή της καταστροφής του ανθρώπου διαμέσου και της
αυτοκαταστροφικής επιλογής; Εάν θέλουμε να πάψει αυτό το ερώτημα να αποτελεί
απλά μια άσκηση θεωρητικής εκγύμνασης οφείλουμε να επανατοποθετήσουμε τον
προβληματισμό ως εξής: εάν η φετιχισμένη αισθητική και μορφική τελειότητα στην
καρδιά του νεοτερικού κόσμου συστήθηκε ως αρμονία της μαζικής ολιστικής
αφήγησης, η οποία αντιστρέφει έναν υλιστικό ντετερμινισμό προς όφελος ενός
μεταφυσικού τελολογισμού, πώς αυτή η εκκοσμίκευση της επίκλησης στη μαζική
ανθρωποσφαγή επιβιώνει σήμερα, εφ’ όσων γνωρίζουμε πια ότι η ευταξία της
«αρμονίας» αυτής συνεισφέρει απλά στην αλάνθαστη κατανομή των χρυσών δοντιών σε
όμοιες στήλες προϊόντων που προκύπτουν από την συντεταγμένη εξαΰλωση
«κατώτερων» ανθρώπων; Δίνοντας ένα απλό αλλά κατατοπιστικό παράδειγμα: τα
κομμουνιστικά καθεστώτα επέλεξαν τις στρατιωτικές στολές που καταδεικνύουν τη
ρώμη του καθεστώτος που θα επιβληθεί αλλά και ταυτόχρονα αποτελούν τη λύση στο
πρόβλημα της ταξικής ανισότητας εξομοιώνοντας τα υποκείμενα. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Ο ναζισμός θα
επιλέξει τα στρατιωτικά ρούχα για να καταδείξει τον μανιακό στρατιωτικό
προσανατολισμό του και επιπροσθέτως για να διευθετήσει το ζήτημα της ομοιώδους
έκφρασης της ανώτερης φυλής. Το ελευθεριακό πνεύμα διαμορφώνεται ως άρνηση της
κατατρόπωσης του ατόμου, και προσδοκά σε μια κοινωνία που όλοι θα έχουν την
υλική δυνατότητα επιλογής αυτού που αρέσκονται χωρίς έξωθεν καταναγκασμό και
διαμορφώνει την πολυμορφία ως πραγματική αισθητική αρμονία της απελευθέρωσης. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η
πολυμορφία σήμερα λογίζεται ως θετική κατάσταση, το αντιεξουσιαστικό της
πρόσημο όμως μένει να ολοκληρωθεί διαμέσου της αποαποικιοποίησης της από τη
σχέση της εκμετάλλευσης με στόχο το κέρδος που έχει επιβάλλει ο καπιταλισμός. Η
χρήση της μαρξικής σκέψης στο άρθρο του Λυκουργιώτη, επιβεβαιώνει και με
οικονομικούς όρους το πρόβλημα της αντιστροφής προοπτικής αφού η μορφή –
εμπόρευμα συγκαλύπτει το περιεχόμενο
δηλαδή την ίδια την εκμετάλλευση. Η φαινομενικότητα δεν κρύβει όμως απλά την
ουσία αλλά και την αποκαλύπτει ταυτόχρονα. Διαβάζοντας όλο το τεύχος, κατανοεί
κάποιος μια κοινότητα ψεύτικων διλλημάτων: ο φασισμός και η αστική δημοκρατία
στον Τερζάκη η οικονομία ως βάση και ο πολιτισμός ως εποικοδόμημα, στον
Λυκουργιώτη το ταξικό συμφέρον και η αλλοτριωμένη φαντασιακή θέσμιση που
αποδομούνται με μια διαλεκτική που διαμορφώνει και διαμορφώνεται από τον
σύγχρονο ελευθεριακό λόγο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Ακολουθούν τα άρθρα της Νεφέλης Πανδίρη και του Δημήτρη
Καταϊφτσή μελών της συντακτικής ομάδας της Θεσσαλονίκης, τα οποία έχουν
ιστορικό περιεχόμενο. Για να μην μονοπωλήσει το ενδιαφέρον αυτή η εισαγωγή, θα
αρκεστώ να πω ότι η ερμηνεία της ιστορικής συγκυρίας αποκτά νόημα για το
ανταγωνιστικό κίνημα όταν κατορθώνει να διαρθρώνει μια κριτική σκέψη που
αποκαλύπτει κοινές συσπειρώσεις συμφερόντων σε σύγχρονους ιστορικούς τόπους. Η
μάχη που δίνεται ενάντια στη συλλήβδην παραχώρηση του γερμανικού προλεταριάτου
στο ναζισμό είναι κατ’ ουσίαν μια ιστοριογραφική μάχη που επίδικο για εμάς έχει
όχι την ακαδημαϊκή διαμάχη αλλά την υπεράσπιση της επαναστατικής πολιτικής και
θεωρίας από τις φιλελεύθερες αφηγήσεις που στόχο έχουν να αθωώσουν τον
καπιταλισμό ως μήτρα του φασισμού, ή με άλλα λόγια επιχειρούν να κάνουν τον
Χορκχάιμερ να το βουλώσει αντ’ αυτών. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η δε ιστορία της Σιδηράς Φρουράς στη Ρουμανία αποκτά μια
επίκαιρη χροιά παρατήρησης των ενδοφασιστικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων οι
οποίες «φυσικά ως φάρσα περισσότερο» έλαβαν χώρα πρόσφατα και στην Ελλάδα του
21<sup>ου</sup> με τις διώξεις Μιχαλολιάκου από τον Δένδια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Το προμήνυμα κινδύνου που στέλνει η Άννα Καραγεωργίου
έχει πολλούς αποδέκτες. Παίρνοντας μόνο ως αφορμή την φασιστική απειλή με ένα
κείμενο-μανιφέστο προβληματισμού πάνω στη σύγχρονη κατάσταση, ανασκαλεύει την
φιλοσοφία της ιστορίας χρησιμοποιώντας ένα πολύ δυνατό και αιχμηρό εργαλείο:
επίλεκτες ερμηνείες από την ιστορία της φιλοσοφίας. Μ’ ενα πολυεπίπεδο γραπτό,
μας δίνει την αίσθηση ότι φέρνει τον διαρκή θύτη δολοφόνο-ναζιστή Ρουπακιά σε
έναν διαχρονικό φιλοσοφικό και αιματηρό
διάλογο με το θύμα του που μέσα στο διηνεκές του ιστορικού χρόνου και τόπου
αυτό θα μπορούσε να είναι ο στοχαστής Βάλτερ Μπένγιαμιν, όπως ακριβώς ο Χίτλερ
θα μπορούσε να έχει δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Δυο κείμενα για την οργάνωση των αναρχικών που αποτελεί
κεντρικό άξονα των ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται η επιθεώρηση του
Κοινωνικού Αναρχισμού, φιλοξενούνται στις επόμενες σελίδες του και εμπλουτίζουν
τον ορίζοντα της ελευθεριακής σκέψης γύρω από το θέμα αυτό. Ο Σπύρος Δαπέργολας
σκιαγραφεί με απλά και κατανοητά λόγια το πλαίσιο διαφόρων προβληματισμών γύρω
απ’ το ζήτημα της οργάνωσης, ενώ ταυτόχρονα συνοψίζει χωρίς ιδεοληπτικές
προσθήκες την αναγκαιότητα ύπαρξής της. Η προσπάθεια αυτή παίρνει νέα μορφή
πλέον δεδομένου ότι παύει να αποτελεί ευχολόγιο αλλά από τον προηγούμενο Μάρτιο
αποτελεί ζωντανή διαδικασία ζύμωσης μετά την πρωτοβουλία διαλόγου που πάρθηκε
για την δημιουργία πανελλαδικής αναρχικής οργάνωσης, η οποία έχει διοργανώσει
ήδη 2 πανελλαδικές συναντήσεις, με τη συμμετοχή δεκάδων αναρχικών
συλλογικοτήτων. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Ο Αντώνης Δρακωνάκης με το άρθρο του βάζει στο κοινωνιολογικό
μικροσκόπιο τις πολιτικές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε μικρές ομάδες που
δεν καθορίζονται με βάση το πολιτικό τους πρόγραμμα αλλά τις ίδιες τις
αναπτυσσόμενες σχέσεις, αυτό που ο ίδιος ονομάζει παρέα, και σχεδιάζει μια
αφήγηση υπέρβασης αυτής της απαραίτητης ίσως αλλά σίγουρα όχι επαρκούς δομής
συλλογικοποίησης προς την τάση της περαιτέρω οργάνωσης με βάση ένα πολιτικό
σχέδιο που εδράζεται στις κοινωνικές ανάγκες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Η ύλη του δεύτερου τεύχους κλείνει με κάποιες μόνιμες
στήλες, για την μετάφραση επιλέχθηκε το παλαιότερο συστηματικό πρόγραμμα του
γερμανικού ιδεαλισμού, ένα κείμενο των Χέγκελ, Σέλλινγκ και Χεντερλινγκ, γραμμένο
στα 1797 στο οποίο παρουσιάζουν μια όψη του φιλοσοφικού τους στοχασμού πάνω στο
ζήτημα της ηθικής, τη μετάφραση έκαναν η Βασιλική Σουλιώτη και ο Σωτήρης
Λυκουργιώτης. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Στη βιβλιοπαρουσίαση βρίσκουμε το έργο Ουτοπία και επανάσταση του
Μπλοχ όπως μας το παρουσιάζει η Έλενα Νακοπούλου ενώ στο αρχείο από τις σελίδες
του αντιεξουσιαστικού κινήματος της μεταπολίτευσης αναπαράγουμε το άρθρο του
Άρη Καρύτσα για την επινόηση του ελληνικού έθνους από το 13<sup>ο</sup> τεύχος
της Ελευθεριακής Κίνησης του Δεκέμβρη του 1998. Ένα έξοχο αντιεθνικιστικό
κείμενο το οποίο ενώ διεκδικεί δάφνες επιστημονικής ιστοριογραφικής μελέτης δεν
απολύει την πολιτική του οξυδέρκεια, συνεισφέροντας πολύ χρήσιμα συμπεράσματα
πάνω στη κατασκευή του έθνους και την ελληνική περίπτωση εθνικής αφήγησης. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-right: -7.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 150%;">Οι
τελευταίες σελίδες του περιοδικού παρουσιάζουν τα σκίτσα του Τζόρτζ Γκρός τα
οποία φιλοτεχνούν αυτό το δεύτερο τεύχος, με ένα σημείωμα που έκανε η Άννα
Καραγεωργίου. Απ’ τη μεριά μας ελπίζουμε το αναγνωστικό κοινό να βρει
ενδιαφέροντα τα κείμενα του τεύχους και να υποστηρίξει την έκδοση με την ίδια
ένταση που ανταποκρίθηκε και στο πρώτο τεύχος, και τέλος η ύπαρξη αυτής της
έκδοσης να αποτελεί άλλη μια ψηφίδα στο μωσαϊκό των απελευθερωτικών
εγχειρημάτων που κοπιάζουν για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, μιας
απελευθέρωσης που καλώς ή κακώς προϋποθέτει τη θεωρητική ανάλυση και ερμηνεία
όχι σε βάρος της πράξης αλλά σε ένα συνεχές αρμονικό συμβάδισμα στο δρόμο που όπως
μας εμπιστεύτηκαν οι Ζαπατίστας, φτιάχνεται περπατώντας προς την Ουτοπία.</span></div>
<br /></div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-87854497622649417122014-06-06T07:26:00.003-07:002020-04-24T10:52:32.069-07:00Κείμενο παρουσίασης του 1ου τεύχους του Κοινωνικού Αναρχισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx2QBo1G33X9lcYkl6yRpDFYCXwrFKI8Dc9dGXg001Xu4nAQVJte32CNGx09iDbQnUU1AzGADctgE1rXL-QdGyvdw4QjxYfDwSvB630LvpkNOgW7AFYmQxN7S08cyV6Ci4qzx06AK4PFo/s1600/%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx2QBo1G33X9lcYkl6yRpDFYCXwrFKI8Dc9dGXg001Xu4nAQVJte32CNGx09iDbQnUU1AzGADctgE1rXL-QdGyvdw4QjxYfDwSvB630LvpkNOgW7AFYmQxN7S08cyV6Ci4qzx06AK4PFo/s1600/%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF.jpg" width="229" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
Του Άρη Τσιούμα</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Οι σύγχρονες ελευθεριακές και αντιεξουσιαστικές εκδόσεις στην Ελλάδα έχουν διαγράψει ήδη έναν κύκλο μιας σαραντάχρονης σταθερής παρουσίας. Άλλοτε βραχύβιες και μερικές, άλλοτε σταθερές και πιο ολοκληρωμένες, το ψηφιδωτό των εντύπων της ελευθεριακής αντίστασης, κατόρθωσε να συγκροτήσει έναν ιδιαίτερο, ανταγωνιστικό, πολιτικό και πολιτιστικό τόπο, ενάντια στο σύνολο των καθεστωτικών μέσων προπαγάνδας, έντυπων και μη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλά έχουν αλλάξει από εκείνες τις πρώτες εκδόσεις της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης» του Χρ. Κωνσταντινίδη, και του «Ρήγματος» του αδικοχαμένου Στέλιου Βασιλειάδη, τόσο σε όσα αφορούν την κοινωνία, όσο και στους τρόπους λειτουργίας των αυτοματισμών της εξουσίας και των αντιστάσεων των από-τα-κάτω. Παράλληλα όμως έχει διατηρηθεί η όρεξη για παραγωγή αναρχικών – ελευθεριακών εντύπων με στόχο την όλο και μεγαλύτερη απεύθυνση των απελευθερωτικών ιδεών μέσα στην κοινωνία των καταπιεσμένων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το νήμα των εκδοτικών εγχειρημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου είναι εν γένει κοινό, όπως είθισται να συμβαίνει στα πλαίσια πεπερασμένων κοινοτήτων. Η αλληλουχία και η σχέση ανοιχτού διαλόγου μας φέρνει σε επαφή με παλιότερες εκδοτικές προσπάθειες. Πέρα από μια λογική πολυτασικότητα, η οποία χαρακτήρισε τον ίδιο τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τα αφορμολιστικά δίκτυά του, εμείς ως «Συνεργατικές Εκδόσεις Κουρσάλ», αναγνωρίζουμε τον κοινό μας τόπο μέσα απ’ την οπτική με την οποία προσεγγίζουμε το κοινωνικό ζήτημα με τις ελευθεριακές εκδόσεις, όπως των «Ξένων», του «Πανοπτικόν», της «Ευτοπίας», της ομάδας της αναρχικής εφημερίδας «Άλφα» παλιότερα και όσων ακόμη συντρόφων έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο εδώ και αρκετά χρόνια της επανασύστασης και πρόταξης του ελευθεριακού λόγου στην κοινωνία και το κοινωνικό κίνημα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε το «Κουρσάλ» μας γεννήθηκε η ανάγκη να εκδοθεί μια ελευθεριακή πολιτική επιθεώρηση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη η οποία οδήγησε στη διαμόρφωση της περιοδικής έκδοσης που παρουσιάζουμε σήμερα, του «Κοινωνικού Αναρχισμού». </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βασικό στοιχείο για την διαμόρφωση της επιθεώρησης του κοινωνικού αναρχισμού είναι η προσπάθεια οι θεωρητικές αναλύσεις να είναι σύμφυτες με το σύγχρονο αναρχικό κοινωνικό κίνημα. Βασικό μοτίβο που διαπερνά τη συλλογική σκέψη της επιθεώρησης είναι να αναβαθμίσει τις θεωρητικές επεξεργασίες του αναρχικού κινήματος, όχι σε ένα επίπεδο έξω και πέρα από αυτό και τις πιθανές αντιφάσεις και αδυναμίες του, αλλά εντός αυτού σε μια οργανική σχέση που περιέχει σε ένα ενιαίο σύνολο τόσο την θεωρία όσο και την πράξη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την κοινή συναντίληψη, όχι όμως ως προκατασκευασμένη μανιέρα κομματικού οργάνου, αλλά ως δυναμική συνδιαμόρφωση κοινών εκκινήσεων σε οριοθετημένα πολιτικά και άλλα πεδία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτή τη βάση η επιθεώρηση δεν συγκροτείται απλά από μια ομάδα αλλά επιχειρεί να συγκροτήσει έναν κοινό πολιτικό τόπο, ακόμη δε περισσότερο να ανακαλύψει τα κριτήρια με τα οποία θα επιλεγούν τα υλικά και τα εργαλεία για την επεξεργασία των κοινωνικών θεσμίσεων σε όλα τα επίπεδα. Από αυτή την προϋπόθεση επιλέχθηκε και το όνομα της επιθεώρησης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κοινωνικός αναρχισμός μπορεί πιστεύουμε να συνοψίσει την ιστορικότητα των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων χωρίς να μετακομίζει απλά σε ενεστώτα χρόνο κλειστά συστήματα και λάβαρα, καθώς η σχέση του με το παρόν δεν είναι απλά αυθύπαρκτη αλλά δυναμική. Με αυτή την έννοια παρακολουθεί, παρεμβαίνει, και επανεκτιμά. Όπως η επανάσταση δεν πρέπει να μένει στάσιμη έτσι και οι ιδέες μας πρέπει να αναδιαμορφώνονται -χωρίς να παραμορφώνονται- με κριτήριο τη συνθήκη και τις κοινωνικές ανάγκες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μια γενική στόχευση της επιθεώρησης είναι η ανάδειξη της ελευθεριακής σκέψης σε μια σειρά ζητημάτων, καθώς επίσης και η παραγωγή αντίληψης, και ελευθεριακής πολιτικής πρότασης. Η κάλυψη όλων των βασικών τομέων της κοινωνικής και επιστημονικής ζωής μας απασχολεί στον διαρκή αγώνα για την ολοκλήρωση του φιλοσοφικού πλαισίου σκέψης του κοινωνικού αναρχισμού. Με βάση τα παραπάνω διαμορφώνεται και η ύλη και η θεματολογία του περιοδικού. Απ’ την πολιτική και την πολιτική θεωρεία, μέχρι τη φιλοσοφία, την ιστορία και την κοινωνιολογία, έως και την επόπτευση των θετικών επιστημών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ιδιαίτερη θέση στην θεματολογία της επιθεώρησης έχουν τα ζητήματα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος και του ιστορικού αρχείου. Στοιχείο εγχαραγμένο στο πολιτικό γονιδίωμα της έκδοσης είναι η ανάδειξη της ανάγκης για την συγκρότηση ενιαίας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Κομμάτι της σχέσης ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, το ζήτημα της οργάνωσης καταλαμβάνει ένα μέρος της θεωρητικής επεξεργασίας μας, ενώ η οργανική συμμετοχή στη διαδικασία της συγκρότησης Πανελλαδικής Οργάνωσης Αναρχικών γειώνει τους προβληματισμούς στο εύφορο έδαφος της πραγματικότητας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σ’ αυτό το σημείο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω σύντομα το πρώτο τεύχος της επιθεώρησης, και θα κλείσω την εισήγηση της παρουσίασης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κάθε τεύχος έχει μια θεματική η οποία καλύπτεται από ένα εισηγητικό κείμενο κάποιου μέλους της συντακτικής ομάδας, το οποίο αποστέλλεται σε κάποιους αρθρογράφους ώστε να το σχολιάσουν και να καταθέσουν την οπτική τους γύρω από το θέμα.. Η υπόλοιπη ύλη καλύπτεται από πρωτότυπες μεταφράσεις, ιστορικές αναλύσεις, άρθρα για το ζήτημα της πολιτικής οργάνωσης, και της πολιτικής θεωρίας, ενώ τέλος υπάρχει πάντα το ιστορικό αρχείο όπως ανέφερα παραπάνω, με το οποίο θα προσπαθήσουμε να επανεκδώσουμε ένα κομμάτι των πολιτικών αναλύσεων του αναρχικού χώρου στη μεταπολίτευση, θέμα το οποίο για εμάς είναι πολύ σημαντικό εφ’ όσων αναγνωρίζουμε μια ιστορική συνέχεια στο αντιεξουσιαστικό ρεύμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε αυτό το πρώτο τεύχος, η θεματική πολιτικής «αυτοπαρουσίασης» είναι ο κοινωνικός αναρχισμός, καθώς μια πρώτη επαφή με το πλαίσιο που καταθέτουμε θεωρήσαμε σκόπιμο να γίνει μέσω του εντύπου που προωθεί την εν λόγω διαδικασία. Το εισηγητικό κείμενο με τίτλο «Κοινωνικός Αναρχισμός, ένα ρεύμα του μέλλοντος», προσπάθησε αφού σκιαγράφησε την πολιτική συγκυρία εν μέσω της κρίσης, δίνοντας δηλαδή ένα σύντομο χαρτογράφημα του παρόντος να καταθέσει μερικές επίκαιρες ερωτήσεις για τη φύση του κοινωνικού αναρχισμού, όπως: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>«τι σημαίνει σήμερα για εμάς η ταξική πάλη ανάμεσα στη νομοτέλεια των de facto επαναστατικών υποκειμένων και τη φενάκη του σχετικισμού του μετα-χυλού˙ τι σημαίνει εξουσία ενώπιον της κτηνώδους βίας και του αποκλεισμού που βιώνουμε και την αντίληψη που δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη απόφασης, αρνούμενη ουσιαστικά την ίδια την επανάσταση; Τι είναι ο αντικαπιταλισμός για τη στείρα, αριστερή κριτική που δεν ακουμπά τον πυρήνα της εξουσίας και τι για τις «αντιαυταρχικές» πολιτικές που θίγουν τα πάντα εκτός από τον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής; Ποια είναι η σύγχρονη θέαση της σχέσης με τη φύση, όταν η τεχνολογία στρέφεται ενάντια στην ίδια τη ζωή προς όφελος της «προόδου» και ο παράδοξος νεο-βιταλισμός δεν αντιλαμβάνεται τις πραγματικές συνθήκες και τη μήτρα της ταξικής ανισότητας»; </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πατώντας ταυτοχρόνως σε κάποιες επαναδιατυπωμένες κοινές παραδοχές, του ελευθεριακού τρόπου σκέψης: <i>"ο κοινωνικός αναρχισμός δεν προσδιορίζεται εκ νέου για να βουτήξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ώστε να αποκαθαρθεί από τα μαζικά εγκλήματα που διέπραξε. Επαναπροσδιορίζεται για να είναι υπεύθυνος μονάχα για τις πράξεις που αντιστοιχούν στο φιλοσοφικό του ειρμό, τον ελευθεριακό του προσανατολισμό και το ανθρώπινο της φύσης του, καθώς αποστρέφεται τα κλειστά σχήματα, τους ολοκληρωτικούς αφορισμούς και τις συναινετικές αγιοποιήσεις". </i></div>
<div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στο δεύτερο από τα τρία συνολικά άρθρα που καταπιάνονται με το ζήτημα της ερμηνείας όψεων του σχήματος του κοινωνικού αναρχισμού, ο Νίκος Νικολαΐδης, τελειώνει πολύ εύσχημα με τους τρελούς καιρούς, ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο τρόπο στο κάλεσμα για κοινή ιχνηλασία πάνω στον τόπο του κοινωνικού αναρχισμού, αναδεικνύοντας έναν πλούτο αντιλήψεων και συμπερασμάτων σε μια ολοκληρωμένη πολυεπίπεδη παρουσίαση θεματικών μοτίβων, πολιτικών επιρροών, ιστορικών αναφορών και φιλοσοφικών επικλήσεων με μια γραφή -και αυτό οφείλουμε να το τονίσουμε- που ενώ καλύπτει με την ευθυκρισία της και τον πιο απαιτητικό κριτή, παράλληλα με την μεστή απλότητά της κερδίζει το ενδιαφέρον και του πιο «ανειδίκευτου» αναγνώστη, έτσι ώστε διευρύνει de facto την γκάμα των ανθρώπων που μπορούν να προσεγγίσουν την αντίληψη του κοινωνικού αναρχισμού. Η χρήσιμη τοποθέτηση που επιχειρεί πάνω στον κοινωνικό αναρχισμό και το ελευθεριακό κίνημα εν γένει βρίσκει το διαλεκτικό της αντίθετο στη μάχη με το γιακωβινισμό, την ιεραρχία, τον επιστημονισμό, την αστική «πρόοδο» και «ανάπτυξη», το life-style, δείχνοντας έναν τρόπο οι παραγωγικές αντιθέσεις να βρίσκουν το δρόμο για τη σύνθεση ενός οράματος της απελευθέρωσης, ή με λόγια του ίδιου: </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<i>«Ο ζωντανός ιστός που το ελευθεριακό κίνημα δημιουργεί μέσα στην κοινωνία της αλλοτρίωσης δεν εξαντλείται σε κάποιο πρόγραμμα, μεθοδολογία, πολιτική οργάνωση, ατομικό ή συλλογικό βολονταρισμό, παρ' όλο που τα έχει ανάγκη όλ’ αυτά - και πολλά περισσότερα ακόμη. Το ελεύθερο πνεύμα, η αγάπη για τον άνθρωπο, η αντιεξουσιαστική ηθική, η ικανότητα για προσωπική δέσμευση, καθώς και η αποφασιστικότητα και η τόλμη που γεννιούνται από το δίκιο και τη συλλογική δύναμη είναι που δίνουν περιεχόμενο στις πράξεις». </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η συνεισφορά του antisystemic, ενός από τα πιο θεωρητικά καταρτισμένα blog που έχουν αναφορά στον κοινωνικό αναρχισμό, είναι η συζήτηση ανάμεσα στον ελευθεριακό σοσιαλισμό και τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Χρησιμοποιώντας τις πιο ολοκληρωμένες κρίσεις του ιστορικού αναρχικού κινήματος, ο συγγραφέας, επικαιροποιεί την δυνατότητα πραγματοποίησης του αναρχικού οράματος με συγκεκριμένους όρους και τρόπους, σε μια διαλεκτική πάλη με όσα στοιχεία του κινήματος μειώνουν την πιθανότητα εφαρμογής ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος ισότητας. Εκκινώντας από απλά ερωτήματα, τα οποία συνήθως διατυπώνονται από κόσμο ο οποίος έρχεται σε πρώτη επαφή με τον αναρχικό τρόπο σκέψης, οι απαντήσεις που δίνονται φτάνουν σε ένα νέο βάθος τις συζητήσεις γύρω από τελικά περίπλοκα ζητήματα όπως ο καταμερισμός της εργασίας σε μια απελευθερωμένη κοινωνία. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το άρθρο που καλύπτει την ύλη γύρω από την ιστορία γι’ αυτό το τεύχος, έχει επιμεληθεί ο καθηγητής του τμήματος Ιστορίας του Α.Π.Θ. ο Λουκής Χασιώτης, ο οποίος μας παραδίδει ένα εκτενές απόσπασμα ως προδημοσίευση της εισαγωγής του βιβλίου «Η κολλεκτιβοποίηση στην Ισπανία, 1936-1939. Μαρτυρίες και κριτικές προσεγγίσεις» που εκδόθηκε μόλις από τις εκδόσεις των Ξένων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχοντας κάνει μια διευρυμένη έρευνα στην ελληνική αλλά κυρίως στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία ο συγγραφέας μας δίνει ήδη μια ιδέα για την χρησιμότητα τόσο του βιβλίου όσο και των κρίσεων που μπορούν να παραχθούν εξ’ αιτίας του, γύρω από το θέμα της αυτοδιαχείρισης και της κολλεκτιβοποίησης, θέμα το οποίο εν καιρώ κρίσης έχει αρχίσει το τελευταίο διάστημα να συζητιέται έντονα. Η εμβάθυνση της ανάλυσης μέσω της έρευνας στο συγκεκριμένο ζήτημα μας βοηθά να αποτινάξουμε τον ιδεολογικό παρωπιδισμό, και να επαναπροσεγγίσουμε με ειλικρίνεια το ζήτημα της κολλεκτιβοποίησης στη Ισπανία, χωρίς να αποστοιχιζόμαστε από τη φιλοσοφία της ισότητας που και το ίδιο το παράδειγμα της επαναστατημένης Ισπανίας προσέφερε. Η εξέλιξη της κολλεκτιβοποίησης, τα προβλήματα που αντιμετώπισε αλλά και που σε άλλες περιπτώσεις δημιούργησε, τα διαφορετικά μοντέλα οικονομικής οργάνωσης σε ένα πεδίο που δεν μπορούσε να θεωρηθεί ενιαίο, η παραγωγικότητα των δομών σε καιρό πολέμου, και οι όποιες κοινωνικές αντιστάσεις μας βοηθούν να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το φαινόμενο. Τέλος ο ρόλος του συνδικαλισμού στη γέννηση της γραφειοκρατίας καθώς και οι έως πρόσφατα παραμελημένες αναλύσεις γύρω από τις έμφυλες σχέσεις εντός κολλεκτιβοποίησης, μας διδάσκουν ποια λάθη πρέπει να αποφύγουμε την επόμενη φορά που η κοινωνική αντίσταση θα καταφέρει να αναλάβει την επαναφορά της ζωής σε βάσεις ισότητας σε μια τόσο διευρυμένη κλίμακα, που να την καθιστά μια οικουμενική αξία.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δυο πρωτότυπες μεταφράσεις από τη Νεφέλη - Μυρτώ Πανδίρη μια του Huey P. Newton και μια του Murray Bookchin καλύπτουν μια πρώτη «συζήτηση» γύρω από το θέμα της οργάνωσης, σ’ αυτό το τεύχος. Ο Newton στο άρθρο του «Για την υπεράσπιση της αυτοάμυνας» κατηγορεί τους αναρχικούς ότι δεν πιστεύουν στην οργάνωση παρά μόνο στην ατομική βούληση, για να εισπράξει την απάντηση του Μπούκτσιν ότι πέρα των ατομιστών αναρχικών, όλοι οι αναρχικοί συμφωνούν στο ζήτημα της οργάνωσης, και το θέμα τίθεται πάνω στο ζήτημα του τι είδους οργάνωση επιθυμούμε παρά στο εάν όντως επιθυμούμε την οργάνωση ή όχι. Τα δύο αυτά άρθρα που συγκροτούν αυτό τον διάλογο, επιλέξαμε να παρουσιαστούν σε αυτό το τεύχος με αφορμή και τη διαδικασία που έχει ξεκινήσει για την οργάνωση του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Φώτης Τερζάκης, αναλαμβάνει σε αυτό το τεύχος να καλύψει τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς σε ένα επίκαιρο άρθρο του, με τον τίτλο «Φιλοσοφικός στοχασμός σε συνθήκες κρίσης». Χρησιμοποιώντας την αψεγάδιαστη γραφή που τον χαρακτηρίζει ο Τερζάκης, μέσα από την πολεμική του στον Γερμανό φιλόσοφο E. Husserl, καταδεικνύει το ρόλο του φιλοσοφικού στοχασμού σε καιρούς κρίσης. Επεξηγεί μέσα από την πολεμική του πως δεν πρέπει να γίνεται η φιλοσοφία, εάν δεν θέλει να εκπέφτει σε μια αποκομμένη από κάθε είδους πραγματικότητα εγκεφαλική άσκηση, η οποία όχι μόνον αδυνατεί να αναλύσει τον κόσμο που την περιβάλλει -πόσο μάλλον να τον αλλάξει- αλλά ακόμη περισσότερο μπορεί να καταλήξει μέσα στην εγκεφαλικότητά της να φαντάζεται ενοποιήσεις και να κατασκευάζει εύτακτα σχήματα ενώ η ζωή είναι αλλού. Στην δε περίπτωση του Husserl η ζωή ήδη απειλείται καταστατικά από το ναζιστικό κίνδυνο, ενόσω ο γερμανοεβραίος φιλόσοφος επιδίδεται σε κρίσιμες τομές στο σώμα της «δυτικής ενότητας» για να δικαιώσει ένα -μάλλον πρώιμα νεοφιλελεύθερο- σχήμα το οποίο όμως έχει στην πραγματικότητα αναλάβει να διεκπεραιώσει ο Χίτλερ. Η αποδόμηση που επιχειρεί με συναρπαστική επιτυχία ο Τερζάκης στο σώμα της ιδεολογίας ως ψευδoύς συνείδησης, όντως βοηθά να αναφανούν οι αποκρυμμένες σχέσεις ανισότητας και κυριαρχίας, τις οποίες η αποφασισμένη μας δράση ελπίζει να άρει, άπαξ δια παντός.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η προσέγγιση της έννοιας της φύσης στον Μάρξ, είναι το άρθρο της Έλενας Νακοπούλου, με το οποίο η συγγραφέας επιχειρεί μια ουσιώδη κατάθεση γύρω από ένα θέμα που έχει μια διττή σημασία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τη μια πλευρά η σχέση κυριαρχίας πολιτισμού - φύσης στη σκέψη του Μάρξ αποτελεί άλλο ένα από τα πεδία ρήξης που μοιράζονται αναρχικοί και μαρξιστές, είναι άλλο ένα αγκάθι στη σχέση του Μάρξ και του έργου του σε σχέση με το σύγχρονο ανταγωνιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα όμως, το κείμενο αποτελεί μια βαθύτερη ανάλυση, ενός θέματος εξαιρετικά επίκαιρου. Παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια οι αγώνες γύρω από τη φύση και την προστασία της να παίρνουν όλο και μεγαλύτερο, όλο και πιο κεντρικό χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα μοιάζουν να αποποιούνται παλιότερων οικολογικών ενδύσεων, βάζοντας πιο ολικά χαρακτηριστικά στον αγώνα. Η Νακοπούλου στο άρθρο της περισσότερο θα προσπαθήσει να οριοθετήσει διάφορες παραφωνίες που έχουν παραχθεί εν μέσω άστοχων αναγνώσεων και διιστορικών αφηγήσεων. Θα επιχειρήσει να τοποθετήσει και να αναλύσει τον Μάρξ σε ένα ορισμένο πλαίσιο αντιδρώντας στην «μαρξιστική» τάση για διαχρονικά συμπεράσματα. Στην ουσία έτσι προστατεύει και κάποιες όψεις δύσκολα διαχειρίσιμες [αντίστοιχες της θέσης για τις αποικιοκρατίες] χωρίς να υποβαθμίζει το έργο του Μάρξ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο άρθρο του ο Σωτήρης Λυκουργιώτης, με τίτλο « Η διαφύλαξη του αρνητικού ως στρατηγική αντεπίθεσης» θα επαναδιατυπώσει όλο τον φιλοσοφικό ειρμό του αριστερού εγελιανισμού, με πρόδηλες τις επιρροές του Μπακούνιν με όχημα όμως αυτή τη φορά την Τέχνη. Το πώς η άρνηση παραμένει μια κατάφαση, ένα βήμα από το οποίο θα τροφοδοτηθεί μια διαλεκτική της απελευθέρωσης, αποτελεί βασικό στίγμα του αναρχισμού. Η δε περιόδευση ενός τέτοιου θέματος μέσα από τις αίθουσες των Τεχνών αναδεικνύει με ένα πρωτότυπο τρόπο το ζήτημα. Η οριοθέτηση της αισθητικής του ολοκληρωτισμού, ταυτόχρονα με την άνοδο της μαζικής κουλτούρας, έρχονται να εμπλακούν με το πολιτικό τους αντίστοιχο το παρεμβατικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία προσφάτως έχει αναλυθεί ως αλληλένδετη με τον κρατικό ολοκληρωτισμό. Η χρονική μεταφορά στο μεταπολεμικό κόσμο με την ανάδυση του μεταμοντέρνου ως εκδοχή αφήγησης ενός ουσιαστικά πράγματος, μιας διαρκούς θυσίας στο βωμό του μη – νοήματος, επαναφέρει τη χρησιμότητα της άρνησης ως θέση ενάντια στο υπάρχον. Καταλήγοντας:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>"H συνολική άρνηση κάθε συνδιαλλαγής, η απόρριψη κάθε στρατηγικής παλινόρθωσης, η άρνηση συμμετοχής και καθορισμού από το θέαμα, η πίστη στην άμεση συλλογικότητα των ελεύθερων πολιορκημένων, η αντίθεση σε κάθε κλειστό σύστημα –χωρίς την απόρριψη του νοήματος της αλήθειας ως σχετικιστικής πλάνης- είναι ουσιαστικά το περιεχόμενο της αρνητικής στάσης. Και αυτή είναι μια θετική άρνηση, όχι το αντιπολιτευόμενο «όχι σε όλα» που αρνείται για να διασώσει τον κόσμο". </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με μια βιβλιοπαρουσίαση και ένα κομμάτι του ιστορικού αρχείου κλείνει το πρώτο τεύχος του «Κοινωνικού Αναρχισμού».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η παρουσίαση αφορά στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν» του Abel Paz ένα βιβλίο που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Ν. Νικολαΐδη, και εκδόθηκε πρώτη φορά από την εφημερίδα Άλφα το 1996. Μετά την εξάντληση της πρώτης έκδοσης, αποτέλεσε την πρώτη έκδοση των συνεργατικών εκδόσεων Κουρσάλ, το Νοέμβριο του 2012. Την βιβλιοπαρουσίαση για τον Κοινωνικό Αναρχισμό θα αναλάβει ο Κώστας Δεσποινιάδης, ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τα πλείστα στην υπόθεση του αναρχικού και ελευθεριακού βιβλίου και στοχασμού, με το πάθος ενός ζηλωτή. Στο ολιγοσέλιδο λογοτεχνικό κατ’ ουσίαν δημιούργημα του καταφέρνει όχι απλά να παρουσιάσει σωστά την ψυχή του βιβλίου αλλά να το τιμήσει πραγματικά. Ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί και πέρα από την αφορμή που έκανε τον συντάκτη του να αναλάβει τον κόπο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η επιθεώρηση κλείνει με τη θεωρητική συνεισφορά ενός σύγχρονου αναρχικού διανοητή, του N. Berti, ο οποίος αναλαμβάνει να εμβαθύνει στους πραγματικούς λόγους της σύγκρουσης αναρχισμού και μαρξισμού, σε ένα εκτενές άρθρο που επεξηγεί ταυτόχρονα με πολιτικούς όρους τους λόγους της διάσπασης της Α’ Διεθνούς. Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από την επιθεώρηση «Τεκμήρια» του 1983. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κλείνοντας την παρουσίαση του Κοινωνικού Αναρχισμού, θα δανειστώ τα λόγια ενός μεγάλου επαναστάτη, που επανέφερε στο άρθρο του, για τον Abel Paz o Κώστας, ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν που κατηγορήθηκε για δολοφονίες, και ληστείες σχεδόν σε όλο το δυτικό ημισφαίριο, ο ίδιος άνθρωπος δήλωνε ότι πρέπει να υπάρχει ένας αναρχικός εκδοτικός οίκος σε κάθε πόλη ίσως και ένα ελευθεριακό φεστιβάλ βιβλίου θα προσθέταμε εμείς. Είναι με αυτή την αντίληψη της ζωής, του αγώνα, της σύνδεσης της μάθησης με την δράση για την ελευθερία, που μπορούμε να επαναλαμβάνουμε, με την ίδια ειλικρίνεια “llevamos un mundo nuevo en nuestros corazones”. </div>
</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-39654790742943633402014-05-18T18:41:00.003-07:002020-04-24T11:32:43.790-07:00Διαβάζοντας (Απρίλης-Μάης 2014)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
- Δ. Κουφοντίνας, "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη" (εκδ. Λιβάνη)<br />
<br />
- Ε. Εσσε, "Ο λύκος της Στέπας", (εκδ. γράμματα)<br />
<br />
- Β. Ουγκό, "Οι άθλιοι" (εκδ. Λιβάνη)<br />
<br />
- Μ. Καραγάτση, "Σέργιος και Βάκχος" (εκδ. Εστία)<br />
<br />
- Τ. Ν. Καρ, "Ο ασώματος άνθρωπος" (εκδ. Τόπος)<br />
<br />
- Β. Μπένγιαμιν, "Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας" (εκδ. Λέσχη των κατασκόπων)<br />
<br />
- Φ. Ντοστογιεφσκυ, "Αδερφοί Καραμάζωφ" (εκδ. Γκοβόστης)<br />
<br />
- Φ. Μίντζ, "Αναρχοσυνδικαλισμός και Αυτοδιαχείριση στην Ισπανία" (εκδ. Καινά Δαιμόνια)<br />
<br />
- Φ. Τερζάκης, "O Αναρχισμός στον Κομμουνισμό, εμμένοντας στην επαναστατική ανάγκη" (εκδ. Πανοπτικόν)<br />
<br />
- A. Paz, "Φραγκοσυκιές & Σκορπιοί, τα χρόνια πριν την Ισπανική Επανάσταση του 1936", (εκδ. Πανοπτικόν)<br />
<br />
- Κ. Φλώρος, "Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το Άλφα, Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας" (1939-1977), (εκδ. 1704621)<br />
<br />
- G. Chamayou, "Το ανθρωποκυνηγητό, Ιστορία & Φιλοσοφία της κυνηγετικής εξουσίας" (εκδ. Αλλότροπο)<br />
<br />
- Τ. Γκρίν, Θάνατος στο Χέιμαρκετ, "Η έκρηξη του εργατικού κινήματος στο Σικάγο που κλόνισε τη "χρυσή εποχή" της Αμερικής" (εκδ. Κατανιώτη)<br />
<br />
- Συλλογικό, "Αυτοδιαχείριση, μια ιδέα πάντα επίκαιρη", (εκδ. Των συναδέλφων)<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">
</span></div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-25048908538758325062014-04-11T14:17:00.001-07:002020-04-24T10:53:24.045-07:00Τα χίλια πρόσωπα του Άϊχμαν στην Ελλάδα της κρίσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Σκέψεις πάνω στην υπόθεση Καρέλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο "μέσος πολίτης" λέει για τον Καρέλι: "καλά του κάνανε" και τον σκότωσαν γιατί δολοφόνησε έναν άνθρωπο στα "καλά καθούμενα". Μάλιστα, αντιλαμβανόμαστε αυτή την πρόταση πάνω σε δυο άξονες, το φόβο και την εκδίκηση. Ο "μέσος πολίτης" φοβάται τον όποιο Καρέλι γιατί είναι "κακούργος", "ληστής", "φονιάς" κλπ. Ο Καρέλι, δεν γεννήθηκε προφανώς τέρας, όπως κανένας άνθρωπος δε γεννιέται "κακός, απ' τη φύση του". Οι "κοινωνικές του συντεταγμένες" τον οδήγησαν στην παρανομία κι από εκεί στη φυλακή, στην τιμωρία. Ο "μέσος πολίτης" δεν φοβάται τον όποιο Τσιρώνη. Αφενός, είναι Έλληνας, αφετέρου είναι δημόσιος υπάλληλος, οι κοινωνικές του συντεταγμένες τον οδήγησαν στη σωστή πλευρά στο κάγκελο της φυλακής. Ο Καρέλι, που παρόλα αυτά δεν είχε σκοτώσει μέχρι τότε, διαλύθηκε:... "Δεν χορτάσατε τόσα χρόνια απ΄τη ζωή μου; Από το 1997 είμαι μέσα. Ακόμη συνεχίζετε και με κρατάτε. Γιατί δε με αφήσατε να βρω ζωντανή τη μάνα μου και να φτιάξω κι εγώ μια οικογένεια; Τώρα αναγκαστικά πρέπει να πάρω μια ζωή από εσάς..." Ο Καρέλι, σίγουρα δεν ήταν άγιος, ούτε νομίζω θα διεκδικούσε τον τίτλο για τον εαυτό του, η απόγνωση του εγκλείστου όμως είναι μια μερική κι όμως περίπλοκη εξήγηση για το φονικό. Πολύ πιο "εδραία" από διάφορες άλλες σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπως του πρόσφατου φονικού στην Κρήτη με τις "μαγκούρες". Ο Καρέλι και οι κρατούμενοι μιλάνε για βασανιστές. Ο γνωστός "μέσος πολίτης" λέει ότι δεν υπάρχουν βασανιστές στις φυλακές, η αστυνομία το επιβεβαιώνει, ο υπουργός είναι κάθετος...Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι και ο δολοφονημένος ανθρωποφύλακας ανήκε στην κατηγορία των "σκληρών δημοσίων υπαλλήλων", σαν αυτούς στο Φαρμακονήσι. Όλοι το αρνήθηκαν, η αστυνομία, ο υπουργός, το δελτίο ειδήσεων μίλησε για φήμες. Στις ελληνικές φυλακές δεν υπάρχουν βασανιστές. Προφανώς οι τιμητές του αλβανού φονιά σκαρφίστηκαν ένα ευφάνταστο σενάριο για να τον δικαιολογήσουν. Ο "μέσος πολίτης", λοιπόν δίκαια δεν φοβάται την πιθανότητα ο κρατικός υπάλληλος, -αυτός που έχει την εξουσία και μπορεί ανά πάσα στιγμή να του επιβληθεί καθοριστικά χωρίς ποτέ να μπορεί να βρει το δίκιο του-, να είναι βασανιστής. Φοβάται τον φτωχοδιάβολο που μπορεί να πηδήξει το περβάζι του, δεν τον εξαγριώνει η βία της εξουσίας: είναι δίκαιη, στρέφεται εναντίον των άλλων. Το πόρισμα ήταν τελικό, μια επανάληψη δεδομένων απο δεδικασμένες αθωώτητες: δεν υπάρχουν βασανιστές, στο Φαρμακονήσι τη βάρκα την πήρε ο αέρας, το όπλο του Μελίστα εκπυρσοκρότησε, ο Δένδιας (δεν) μηνύει τις αγγλικές εφημερίδες που μιλάνε για βασανισμό αντιφασιστών, οι ληστές του Βελβεντού ΔΕΝ βασανίστηκαν κι όταν το σενάριο κάθεται πολύ στραβά, ή η εξέγερση αλλάζει τους συσχετισμούς: "ο Κορκονέας ήταν τρελός", τελοσπάντων ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ. Οι κάμερες ασφαλείας -που τοποθέτησε η ελληνική δημοκρατία για να καταγράφουν τις κινήσεις των κρατουμένων-, μια μέρα μετά στη Νιγρίτα, έδειξαν αυτό που δεν υπάρχει, στο μυαλό του "μέσου πολίτη": τους δημόσιους υπαλλήλους, τους κρατικούς λειτουργούς, τους αστυνομικούς τους επιφορτισμένους με την φύλαξη των περβαζιών του, σε παντελώς ψύχραιμη ψυχική κατάσταση, χωρίς καμιά δικαιολογία "εγκλεισμού" όσο "μερική" κι αν είναι αυτή, χωρίς εκείνα τα βιώματα των "κοινωνικών συντεταγμένων" που σε κάνουν φονιά, χωρίς -έστω- την "λάθος" εθνικότητα, να ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ μέχρι θανάτου έναν σιδηροδέσμιο άνθρωπο. Έδειξαν λοιπόν, ολοζώντανους τους βασανιστές για τους οποίους μας μιλούσε ο Καρέλι και οι υπόλοιποι κρατούμενοιν, να χορεύουν πάνω στο κουφάρι του θηράματος. Οι γνωστοί μας πια, [βλ. http://anthostoukakou.blogspot.gr/2014/01/blog-post_26.html] ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος είναι τώρα δεσμοφύλακες και είναι -και πάλι- στυγνοί δολοφόνοι και εγκληματίες, ταυτόχρονα παραμένουν και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Το βράδυ της Δευτέρας γύρισαν στο σπίτι εξουθενωμένοι να παίξουν με τα παιδιά τους, να φάνε ένα πιάτο ζεστό φαί, πιθανότατα είχαν πάρει διαβεβαιώσεις από το διευθυντή τους, πράξαν το σωστό, πήραν "εκδίκηση"...κι ο μέσος πολίτης ανασκευάζει κατά το ορθότερο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ, υπάρχουν τιμωροί "καλά του κάνανε", υπογραμμίζοντας μια αλήθεια που όσοι δεν έχουν μολυνθεί από την πανούκλα του μισανθρωπισμού στα νότια Βαλκάνια είχαν διαπιστώσει προ καιρού: ο "μέσος πολίτης" που φοβάται τον φτωχό πιο πολύ απο την εξουσία, που λέει "καλά του κάνανε" μόνο όταν το κράτος βιάζει τις ψυχές απεγνωσμένων ανθρώπων, αυτός ο "μέσος πολίτης" είναι ο ίδιος ο φασισμός, είναι το κουφάρι που δίνει ζωή στους δολοφόνους, είτε αυτοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι του δημοκρατικού καθεστώτος, είτε οι συναυτουργοί των παρασκηνίων με τις φόρμες παραλλαγής. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μας αξίζει να είμαστε ο μέσος πολίτης, επιθυμούμε να γίνουμε ο εξεγερμένος άνθρωπος...</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-17811318930237214542014-03-27T16:13:00.002-07:002020-04-28T16:08:03.112-07:00Μαρξισμός και αναρχισμός στην Πρώτη Διεθνή Η σημασία μιας σύγκρουσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Μαρξισμός και αναρχισμός στην Πρώτη Διεθνή</b><br />
<b>Η σημασία μιας σύγκρουσης</b><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
του Nico Berti</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η απόφαση ν’ ανοίξουμε τις σελίδες των «Τεκμηρίων» για μια συζήτηση πάνω στο θέμα «Μαρξισμός και Αναρχισμός», σαν πρόβλημα του ίδιου του μαρξισμού και σαν πρόβλημα του ίδιου του αναρχισμού, των σχέσεων που διαμορφώθηκαν μεταξύ τους και των βαθμών απόκλισης ή σύγκλισής τους, ανάγεται στην ίδια τη φύση του περιοδικού και στην απόφασή του να τοποθετηθεί «στη φάση του ξεκαθαρίσματος των σχέσεων που αφορούν τοσο την ίδια τη ριζοσπαστικοποιημένη ευαισθησία όσο και στις σχέσεις της με την παραδοσιακή αριστερά» («Αυτονομία», 1/2, Μάρτης-Αύγουστος 1980). Μαρξισμός και Αναρχισμός αποτελούν δύο θεμελιώδεις πηγές της ευαισθησίας αυτής κι οι δύο θεωρητικά και πρακτικά επηρέασαν κι επηρεάζουν το «Χώρο» μας. Μαρξισμός και Αναρχισμός δεν αποτελούν αφαιρέσεις, αλλά θεωρίες (σαφείς) και πρακτικές (μετασχηματιστικές) της κοινωνικής πραγματικότητας που διαμόρφωσαν (και συνεχίζουν να διαμορφώνουν) είτε τον κόσμο της σκέψης είτε τον κόσμο της δράσης εκατομμυρίων ανθρώπων, αφορούν δηλαδή άμεσα τα εκατομμύρια αυτά, και, κατά συνέπεια, η αρνητική ή θετική αποδοχή τους συνεπάγεται αντανακλάσεις κι απωθήσεις. Αυτού του είδους την επικύρωση δεν μπορούμε παρά να την εμπιστευτούμε και σε εκείνους που είναι «συμβιβασμένοι» με τον μαρξισμό και τον αναρχισμό, ή τοποθετούνται κριτικά απέναντί τους ή και τους απορρίπτουν. Πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά όταν γίνεται λόγος για κρίση του μαρξισμού και αναβίωση του αναρχισμού - ίσως σε διαφορετικά, από τα αρχικά, επίπεδα και θέατρα σκέψης και δράσης που απασχολούν και προβληματίζουν τους υποστηρικτές τους αλλά και τους αντιπάλους τους, παλιούς και νέους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχίσαμε λοιπόν τη συζήτηση, στο τεύχος 8 του περιοδικού μας, με τη μελέτη του Μ. L. Salvadori για την πορεία και την επίδραση που είχε κι άσκησε ο γιακωβινισμός στην πνευματική και πρακτική πορεία του μαρξισμού.Νομίζουμε ότι οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της εξέλιξής τους, δεν θα μπορέσουν να λυθούν ή δεν θα φθάσουν σε κάποια λύση, με τ’ αποτελέσματα που αυτή συνεπάγεται, παρά μονάχα με μια κριτική που μπορεί να φθάσει ως τις ακρότατες συνέπειες, ακόμα και καταστροφικές. Οι πολυάριθμες μελέτες για την Πρώτη Διεθνή χάραξαν και πέρασαν από τη φωτιά πολλαπλές και σημαντικές όψεις της ιστορίας της ξεσκάλισαν ως το βάθος τους δε σμούς που ενώνουν την ύπαρξή της με εκείνο το ιδιαίτερο γεγονός της γέννησης και της ανάπτυξης των ταξικών οργανώσεων στις διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής καθόρισαν επακριβώς τον προωθητικό ρόλο της σε σχέση με την εμφάνιση και την επικύρωση του σοσιαλιστικού κινήματος υπέδειξαν και εξέτασαν, τελικά, τα ποικίλα ιδεολογικά ρεύματα που την διέτρεξαν και την ενεργοποίησαν. Στην ιστορία της Πρώτης Διεθνούς είδαν σωστά ολόκληρη την ταλαιπωρία που συνιστούν τα προβλήματα τακτικής και στρατηγικής και τις εσωτερικές διαιρέσεις του εργατικού κινήματος. Η πλέον κρίσιμη και σημαντική σύγκρουση, η σύγκρουση μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού, αναλύθηκε κατ’ επανάληψη από διαφορετικές ιστοριογραφικές προοπτικές, με σκοπό να καθορίσει τις πηγές μιας διαίρεσης που σημάδεψε μεγάλο μέρος της ύπαρξης του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα όλες αυτές οι μελέτες, φορτωμένες από ένα μεγάλο πλούτο θεματων, δεν απαντούν με τρόπο που να εξαντλεί το ζήτημα στο ερώτημα γύρω από την εσώτατη και βαθιά σημασία αυτής της σύγκρουσης. Αν δηλαδή μαρξισμός και αναρχισμός αποτελούν δύο διαφορετικές τακτικές και στρατηγικές ενός και του αυτού κινήματος που σαν σκοπό του έχει την κοινωνία δίχως ταξεις και δίχως κράτος ή αν, αντιθέτως, υπάρχει μεταξύ τους μια αβυσσαλέα διαφορά ηθικής, επιστημονικής και ιδεολογικής φύσης τέτοια που να ακυρώνει το μοναδικό κοινό στοιχείο που τους ενώνει: ίδια αντικαπιταλιστική προέλευση. Πρόκειται τελικά να δούμε αν η μεταξύ τους διαφοροποίηση πάνω στα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να επιτευχθεί ο σοσιαλισμός είναι τόσο βαθιά ώστε να καθιστά εντελώς δευτερεύοντα κι επιφανειακό τον θεωρητικό σκοπό που τους ενώνει. Με άλλους όρους, είναι ανάγκη να επαληθεύσουμε αν ιστορικά είναι σπουδαιότερη η κοινή άρνηση του καπιταλισμού ή η αντίθεση πάνω στα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμησή του και επομένως, η διαφοροποίηση, κατά συνέπεια, πάνω στις θετικές προτάσεις για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Στο επίπεδο της ιστοριογραφικής ερμηνείας, η πρώτη υπόθεση θα μπορούσε να θεωρεί το σοσιαλισμό σαν το αληθινό ιστορικό υποκείμενο. Στην περίπτωση αυτή μαρξισμός και αναρχισμός θα συνέκλιναν σαν δύο στιγμες της ιστορίας του: ο πρώτος, με την ανάλυσή του για τον καπιταλισμό, θα αποτελούσε την επιστημονική βάση ο δεύτερος, με τις ηθικές και ιδεαλιστικές αιτιάσεις του, θα διατηρούσε ακέραια την ύστατη σημασία του κινήματος, τη θέληση δηλαδή να πραγματοποιηθεί η ελευθερία και η ισότητα. Στη δεύτερη υπόθεση μαρξισμός και αναρχισμός θα γίνονταν κατανοητοί σαν δύο ιδεολογίες εντελώς διαφορετικής φύσης, η γέννηση της οποίας θα έπρεπε να τοποθετηθεί πριν την Πρώτη Διεθνή. Σ’ αυτήν επομένως δεν θα γινόταν παρά με παραδειγματικό τρόπο φανερή αυτή η ριζοσπαστική αντίθεση, κυρίως μέσα από τη διαφοροποίηση πάνω στα μέσα που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν Η μελέτη της σύγκρουσης μαρξισμού και αναρχισμού θα εσήμαινε τότε τη μελέτη της προέλευσης, δηλαδή μιας καθαρά αυτοδύναμης κατάστασης, όλων των αντιθέσεων που σημαδεύουν στη συνέχεια την ιστορία του εργατικού σοσιαλιστικού κινήματος. Η ανάλυση της αντίθεσης πάνω στα μέσα για την πραγμάτωση του σοσιαλισμού θα οδηγούσε στην περίπτωση αυτή στη διαπίστωση πως υπάρχει μια ριζική διαφορά ανάμεσά τους, που του λοιπού επιβεβαιώνεται από την ιστορική αναπτυξη που ακολούθησε, η οποία τους είδε όλο και περισσότερο διηρημένους και αντιτιθέμενους.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο φως όσων περιληπτικά εκθέσαμε προτείνουμε να αναλύσουμε τη σημασία των δύο υποθέσεων με το σκοπό να φθάσουμε σε μια πληρέστερη ιστοριογραφική εκτίμησή τους. Η σημασία της μελέτης αυτής περιορίζεται επομένως στην εμβάθυνση του θέματος αυτού, που είναι πολύ ζωντανό και επίκαιρο για την ιστορία των ημερών μας. Στο τελευταίο μεγάλο έργο του, De la capacite politique des classes ouvrieres, ο Proudhon συνόψιζε, ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, την άποψη του για τη χειραφέ</div>
<div style="text-align: justify;">
τηση των εργαζόμενων τάξεων. Κατά την κρίση του η κοινωνική χειραφέτηση των εργαζομένων όφειλε να αποχτήσει προνομιούχο χώρο και να αντιταχθεί σε μια απατηλή και πλαστή πολιτική χειραφέτηση επειδή οι εργαζόμενοι, σαν εργαζόμενοι, δεν μπορούσαν παρά να αγωνίζονται σ’ ένα οικονομικό έδαφος, το μόνο κατάλληλο για τα χαρακτηριστικά τους και τις ταξικές τους δυνατότητες. Διαφορετικά, στο πολιτικό πεδίο, το προλεταριάτο όφειλε αθεράπευτα να εξουσιοδοτεί άλλους, δηλαδή μη εργαζόμενους, για την καθοδήγηση των συμφερόντων του, διακινδυνεύοντας έτσι τη σημασία και το σκοπό της δράσης του που μπορούσε να συνοψισθεί πολύ καλά στη φράση «η χειραφέτηση των εργαζομένων πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων ή δεν θα είναι». Επιπλέον, παντα κατά την κρίση του γάλλου σοσιαλιστή, η κριτική στην πολιτική πάλη δεν ξεκινούσε μόνο από την εξακρίβωση του αναπόφευκτα αλλοτριωτικού χαρακτηρά κάθε αντιπροσωπευτικής δράσης. Αυτό που όφειλε ν’ αρνηθεί ήταν ο ίδιος ο σκοπός της πολιτικής, θεωρημένος με την καθολική ιστορική σημασία που από τότε αποδιδόταν σ’ αυτήν: την κατάκτηση και γι’ αυτό τη διαιώνιση της εξουσίας. Τώρα, αφού στην προυντονιανή θεώρηση οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εξουσίας συνιστούσε ένα διαρκές εμπόδιο για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού, γίνεται ολοφάνερη η σημασία που αποδίδεται στην οικονομική χειραφέτηση, με την έννοια πως αυτή αποκλείει όχι μόνο κάθε μέσο κοινοβουλευτικής πάλης, αλλά γενικά κάθε κρατικιστικό δρόμο σαν αντιτιθέμενο φυσικά στους σκοπούς μιας ταξικής και προλεταριακής επανάστασης.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην προοπτική του Proudhon η οικονομική επαναστάση (άμεση έμφαση για μια κοινωνία αυτοδιαχειριζόμενη από ελεύθερους παραγωγούς) τοποθετείται με τρόπο ριζοσπαστικά αντίθετο προς την πολιτική επανάσταση. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται μόνο μια τάξη αντιτιθέμενη σε μιαν άλλη (ταξική πάλη), μα περισσότερες ταξεις, στρώματα, ομαδες εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες: όλες συσπειρωμένες γύρω από ένα σχέδιο μετασχηματισμού των κοινωνικών δομών που θ’ άρχιζε από τη βάση. Επειδή δεν υπήρχε στην προοπτική αυτή μια συγκεκριμένη μορφή της επανάστασης, η προυντονική οικονομική πάλη ενοποιούσε, στο άμεσο έδαφος των σύγχρονων μετασχηματισμών, όλα τα ενδιαφερόμενα υποκείμενα όχι για μιαν αλλαγή εξουσίας, αλλά για το αντίθετό της, δηλαδή για μια κοινωνική αλλαγή, απαράβατη προϋπόθεση της οποίας ήταν η καταστροφή της εξουσίας, η πραγματική αποσύνθεσή της. Η προυντονική πάλη περιέκλειε λοιπόν, με την πλουραλιστική μεθοδο, τη διαφοροποίηση των κοινωνικών δυναμεων που εντάσσονταν στο ειδικό περιβάλλον ενός στρατηγικού σχεδίου για το ξεπέρασμα του πολιτικού εδάφους της σύγκρουσης. Όπως βλέπουμε, ο προυντονιανός πλουραλισμός αποκτούσε τη συγκεκριμενη σημασία μιας πρακτικής της αρχής της ελευθερίας μόνον εκεί όπου καταπολεμιόταν το αντίθετό της: η αρχή της εξουσίας. Για τον Proudhon δεν είχε καμιά έννοια να μιλάμε για αυτόδιαχείριση και πλουραλισμό εφ’ όσον το σημείο εκκίνησης</div>
<div style="text-align: justify;">
μας δεν ήταν η καταστροφή της εξουσίας από το άλλο μερος η εξαφάνισή της επέτρεπε την άμεση εξαφάνιση όλων των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων. Ο πλουραλιστικός συγχρονισμός του Proudhon δεν πλήρωνε για το λόγο αυτό καμιά τιμή στην ταξική συνεργασία, αντίθετα οφείλουμε να πούμε πως όπου αυτή υπήρχε δεν μπορούσε να υπάρχει ο πλουραλισμός.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτές ήσαν οι ιδέες και το πνεύμα που περιείχοντο στο πρόπλασμα του ντοκουμέντου για την ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης των Εργαζομένων, το οποίο οι γάλλοι εργάτες αντιπρόσωποι προυντονικής έμπνευσης Tolain, Du-pont, Limousin, Varlin, Fribourg, έφεραν τον Σεπτέμβρη του 1853 στο Λονδίνο, σχέδιο που είχε από τους ίδιους υποστηριχτεί και τεθεί στη διάθεση των tradeunionisti αρχηγών τον προηγούμενο χρόνο με την ευκαιρία μιας συγκέντρωσης που έγινε στην ίδια πόλη υπέρ της Πολωνίας. Εν τούτοις, στην επεξεργασία που επεχείρησε εκ των υστέρων ο Μαρξ, ο οποίος, όπως είναι γνωσό, μη έχοντας λάβει μέρος στην ίδρυση της Διεθνούς, επιφορτίσθηκε στη συνέχεια να εκθέσει γραπτώς τα προσωρινά καταστατικά, το αρχικό σχέδιο των εργαζομένων του Παρισιού ερμηνεύτηκε με τρόπο πολύ διαφορετικό.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο γερμανός σοσιαλιστής, στην προσπάθεια να πραγματοποήσει μια σύνθεση μεταξύ των δικών του θέσεων και των θέσεων των άλλων εκπροσώπων, τρεϊντγιουνιονιστών, προυντονιανών, μαντσινιανών, επεξεργάστηκε ένα κείμενο ασαφές και αντιφατικό. Αποδεχόμενος το προυντονιανό πνεύμα ότι «η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων», βεβαίωνε συγχρόνως ότι το μεγάλο της καθήκον ήταν «η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας». Προπάντων στο προοίμιο των καταστατικών, ο Μαρξ φανέρωνε με τρόπο έκδηλο αυτή την αδυνατότητα σύνθεσης μεταξύ των δικών του σκοπών και των σκοπών των αντιεξουσιαστών, διαβεβαιώνοντας αντιφατικά πως «η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο μεγάλος σκοπός στον οποίο κάθε πολιτικό κίνημα υποτάσσεται σαν μέσο», φράση που εξαιτίας της ασάφειάς της έγινε στη συνέχεια αντικείμενο πολυάριθμων ερμηνευτικών διαφορών μεταξύ αντεξουσιαστών και αναρχικών.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσον αφορά τη σημασία που έπρεπε να αποδωθεί στις λειτουργίες του γενικού συμβουλίου που έπρεπε στο μεταξύ να κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο, είναι πολύ συγκεκριμένη η μαρξιστική θέση σύμφωνα με την οποία «το γενικό συμβούλιο ενεργεί σαν διεθνές πρακτορείο μεταξύ των διαφόρων συναγωνιζόμενων κοινωνιών, με τέτοιο τρόπο ώστε οι εργάτες μιας χώρας να πληροφορούνται συνεχώς για τα κινήματα της τάξης τους σ’ όλες τις άλλες χώρες συγχρόνως και κάτω από μια κοινή διεύθυνση ολοκληρώνεται μια έρευνα...», έχοντας έτσι την πρόθεση να καθορίσει επακριβώς από την αρχή με τη φράση «κοινή διεύθυνση» την αρχηγική διεύθυνση του ίδιου του συμβουλίου.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, δεν χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι ο Μαρξ εννοούσε να μιλά πάντα για εργατική τάξη κι όχι για εργαζόμενη τάξη ή γενικά για εργαζόμενους, αν και εξαιτίας της αδιαφοροποίητης αγγλικής έκφρασης (working-classes), το μαρξιανό κείμενο ήταν δυνατό να ερμηνευτεί με τρόπο ασαφή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό, αν αντιπαραβάλουμε τη γαλλική μετάφραση, που επιμελήθηκε και εξέδωσε η παρισινή έδρα της Διεθνούς τον ίδιο χρόνο, σημειώνουμε ότι οι προυντονιανοί προσπάθησαν να διορθώσουν τις αρκετές αντιφάσεις και τους βιασμούς που υπάρχουν στο πρωτότυπο κείμενο του Μαρξ. Η σχέση μεταξύ πολιτικής δράσης και οικονομικής δράσης επανακαθορίστηκε, παραλείποντας τις λέξεις «σαν μέσο».<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η φράση ωστόσο προσέλαβε μια σημασία πολύ διαφορετική, κάνοντας φανερή την υποταγή του πολιτικού στο οικονομικό. Αυτή τελικά αντηχούσε έτσι: «η οικονομική χειραφέτηση των εργαζομένων είναι ο μεγάλος σκοπός στον οποίο κάθε πολιτικό κίνημα υποτάσσεται». Όσον αφορά τα καθήκοντα που απεδίδοντο στο γενικό συμβούλιο του Λονδίνου οι προυντονιανοί μετέφραζαν, στη θέση «κάτω από μια κοινή διεύθυνση», «με το ίδιο πνεύμα»: σημαντική παραλλαγή που εξέφραζε τη θέληση να αντιτάξουν στη συγκεντρωτική τάση μια οργανωτική θεώρηση με ομοσπονδιακό σημάδι, με την πεποίθηση πως η ταυτότητα των προλεταριακών αναγκών θα παράγονταν αυθόρμητα και η ενότητα των ταξικών συμφερόντων δεν θα ήταν καταναγκαστική. Όσον αφορά την ερμηνεία που δόθηκε στην αντίληψη για την εργαζόμενη τάξη, είναι φανερή η αντίθεση με τον Μαρξ, αφού το γαλλικό κείμενο συνταγμένο από τους προυντονιανούς δεν μίλαγε ποτέ για εργατική τάξη αλλά πάντα και αμετάλλακτα για εργαζόμενη τάξη ή, πιο γενικά, για εργαζόμενους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήδη από την αρχή, λοιπόν, η διαίρεση μεταξύ μαρξιστών και αντιεξουσιαστών ήταν βαθιά και σαφής. Ο Μαρξ ήθελε την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο αφού την θεωρούσε ένα θεμελιώδη ρόλο για την εργατική χειραφέτηση• οι προυντονιανοί διαβεβαίωναν αντιθέτως πως αν η χειραφέτηση των εργαζομένων έπρεπε να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων, αυτή μπορούσε να πραγματοποιηθεί μονάχα μ’ έναν διεθνή οργανισμό συνδικαλιστικής αντίστασης διαχειριζόμενο άμεσα από τους εργαζόμενους και που γι’ αυτό έπρεπε να τοποθετηθεί έξω από τους πολιτικούς αγώνες. Ο Μαρξ, και μ’ αυτόν μερος του λονδρέζικου γενικού συμβουλίου, επροτίθετο να αποδώσει πραγματική εξουσία στο ίδιο το συμβούλιο, με το σκοπό να συντονίζει και να διευθύνει, μεσω αυτού του οργανισμού, ολόκληρο το ταξικό κίνημα. Στη μαρξιστική θεώρηση η Διεθνής έπρεπε να είναι ένα μεγάλο κόμμα δομημένο ιεραρχικά και συγκεντρωτικό. Οι αντιεξουσιαστές σκέφτονταν αντίθετα μια οργάνωση θεμελιωμένη στην αυτονομία των εδρών, δίχως ένα διευθυντικό κέντρο, και γι’ αυτό στο οργανωτικό σχέδιο των μαρξιστών αντέτασαν ένα σχέδιο αποκέντρωσης και ομοσπονδιακό. Τέλος, ο Μαρξ έβλεπε στην εργατική τάξη της μεγάλης βιομηχανίας το μοναδικό αληθινό επαναστατικό υποκείμενο που μπορούσε να ανατρέψει την καπιταλιστική κοινωνία, ενώ οι προυντονιανοί αναφέρονταν αδιαφοροποίητα σ’ όλες τις εκμετάλλευόμενες ταξεις, από τους χωρικούς ως τους εργάτες, από τη μικροαστική τάξη ως το λούμπεν προλεταριάτο.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο πρώτο συνέδριο της Διεθνούς που συνήλθε στη Γενεύη τον Σεπτέμβρη του 1866, η διαίρεση αυτή επικυρώθηκε με τρόπο καθαρό και αθεράπευτο. Εδώ επιδοκιμαστηκαν τα δύο διαφορετικά ντοκουμέντα για τα οποία ήδη μιλήσαμε: το αγγλικό κείμενο που επεξεργάστηκε ο Μαρξ και το ορθό γαλλικό κείμενο των προυντονιανών. Οι άγγλοι και οι γερμανοί αντιπρόσωποι ψήφισαν το μαρξιστικό κείμενο, οι γάλλοι αντιπρόσωποι και της γαλλικής Ελβετίας το κείμενο του Παρισιού του 1864. Και οι δύο ομάδες θεωρούσαν επίσημο και οριστικό το κείμενο που ψήφισαν. Στην πράξη όμως δεν υπήρξε καμιά ρήξη επειδή όλοι ήσαν πεισμενοι ότι είχαν εγκρίνει, αν και σε διαφορετικές γλώσσες, ένα κοινό κείμενο. Ως το 1870 υπήρχαν για το λόγο αυτό δύο θεωρήσεις του Προοιμίου και των Καταστατικών, αν και πρέπει να υπογραμματιστεί πως η θεώρηση των προυντονιανών θεωρήθηκε από την πλειοψηφία των διεθνιστών η μόνη και αληθινή επίσημη και οριστική θεώρηση του Προοιμίου και των Καταστατικών. Η Διεθνής γνώρισε τη μεγαλύτερη επέκτασή της προπάντων στη Γαλλία και στην Ελβετία (και στη συνέχεια στην Ιταλία και Ισπανία), στις χώρες δηλαδή όπου, δεχόμενες την απόλυτη αναρχική επιρροή, τυπώθηκε, διαδόθηκε, σχολιάστηκε και επιδοκιμαστηκε από τις τοπικές έδρες η θεώρηση του Παρισιού του 1864.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέχρι το συνέδριο της Βασιλείας το 1869 η αντίθεση μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού παρέμεινε λανθάνουσα. Υπήρχε στα προηγούμενα συνέδρια (Λωζάνη 1867, Βρυξέλλες 1868) μια διαρκής μάχη μεταξύ των οπαδών του Μαρξ και των οπαδών του Proudhon, μα δεν αντικατόπτριζε παρά μια δευτερεύουσα όψη της σύγκρουσης. Επρόκειτο, όπως είναι γνωστό, για την αντίθεση ανάμεσα στην μουτουαλιστική τάση που πρότειναν οι προυντονιστές και στην κολλεκτιβίστικη τάση που πρότειναν οι μαρξιστές κι άλλοι διεθνιστές. Ενώ μερικοί οπαδοί του Proudhon διέδιδαν την ιδέα της μικρής ιδιοκτησίας, τη δημοκρατικοποίηση της πίστης, την κατάργηση κάθε οικονομικού μονοπωλίου, δηλαδή τη δημιουργία μιας κοινωνικής οικονομίας που θα περιφρουρούσε τις ατομικές ελευθερίες στο μέτρο που ταυτίζονταν με τις οικονομικές και γι’ αυτό μ’ ένα μετριοπαθές και «σωστό» καθεστώς αγοράς, οι μαρξιστές και άλλα ρεύματα στη Διεθνή διαβεβαιώνουν πως μόνο η ολική κολλεκτιβοποίηση (ή κοινωνικοποίηση) των μέσων παραγωγής μπορούσε να πραγματοποιήσει πλήρως μια σοσιαλιστική κοινωνία και επομένως τη χειραφέτηση των εργαζομένων. Στο συνέδριο των Βρυξελλών η σύγκρουση λύθηκε με τη νίκη της κολλεκτιβίστικης τάσης που σημείωσε έτσι το τέλος της προυντονιανής επίδρασης στη Διεθνή. Δευτερεύουσα όψη της σύγκρουσης είπαμε, αφού ο οπαδοί του Proudhon «της δεξιάς» που αγωνίζονταν στην μουτουαλιστική αντίληψη δεν αντιπροσώπευαν εντελώς τα αληθινά αντιεξουσιαστικά αιτήματα της Διεθνούς. Μετά το 1868 ολόκληρο το αναρχικό ρεύμα της Διεθνούς, με επικεφαλής τον Μπακούνιν, ήταν με αποφασιστικό τρόπο κολλεκτιβίστικο, για να μαρτυρά ακριβώς πως η πάλη αναμέσα στον μαρξισμό και στον αναρχισμό δεν διεξάγονταν στο έδαφος αυτό μα στο γενικό έδαφος της αντίθεσης αναμέσα στην αρχή της ελευθερίας και στην αρχή της εξουσίας.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν λοιπόν στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς που εκδηλώθηκε η αντίθεση με</div>
<div style="text-align: justify;">
τρόπο φανερό ξεσηκώνοντας μια υψηλή συζήτηση κατά τη διάρκεια των εργασι-</div>
<div style="text-align: justify;">
ών. Εδώ συγκρούστηκαν για πρώτη φορά η μαρξιστική επιστημολογία και η αναρχι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κή όσον αφορά την κατάργηση του κληρονομικού δικαιώματος. Ο Μπακούνιν υπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
στήριζε πως έπρεπε να καταργηθεί αμέσως σύμφωνα με την κολλεκτιβίστικη άπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ψη. Κατά την κρίση του δεν μπορούσαν να προτείνουν αμέσως την κοινωνικοποίηση</div>
<div style="text-align: justify;">
των μέσων παραγωγής δίχως να προτείνουν αμέσως και συγχρόνως την κατάργη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση του κληρονομικού δικαιώματος. Ο Eccarius, αντιπρόσωπος του Μαρξ, διαβεβαί-</div>
<div style="text-align: justify;">
ωσε αντίθετα πως ήταν εντελώς ανώφελο να ζητήσουν την κατάργηση αυτή. Αυτή</div>
<div style="text-align: justify;">
δεν θα έλυνε απολύτως τίποτα αφού το κληρονομικό δικαίωμα δεν ήταν η αιτία της</div>
<div style="text-align: justify;">
ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αλλά ένα απλό αποτέλεσμα. Ήταν, για</div>
<div style="text-align: justify;">
να το πούμε καλύτερα, μια νομική φόρμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής,</div>
<div style="text-align: justify;">
μια υπερδομή που αυτόματα θα εξαφανιζόταν μόλις πραγματοποιούνταν πλήρως το</div>
<div style="text-align: justify;">
κολλεκτιβίστικο καθεστώς. Στη μαρξιστική θεώρηση της σχέσης δομής-υπερδομής,</div>
<div style="text-align: justify;">
ο Μπακούνιν αντέταξε την αναρχική θεώρηση της αλληλοεξάρτησης, υποστηρίζο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντας ότι αν στην ιστορία «το γεγονός προηγείτο παντότε του δικαίου (...) όμοια ήταν</div>
<div style="text-align: justify;">
αναμφισβήτητο πως το δίκαιο, αφού γινόταν ένα γεγονός, θα γινόταν με τη σειρά</div>
<div style="text-align: justify;">
του αιτία των άλλων γεγονότων».</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δύο διαφορετικές επιστημολογικές προσεγγίσεις φανερώνουν καθαρά τη βαθιά</div>
<div style="text-align: justify;">
αντιτιθέμενη φύση των δύο «ιδεολογιών». Ο Μαρξ, επικυρώνοντας την κεντρικότη-</div>
<div style="text-align: justify;">
τα της οικονομικής δομής, ήταν πεπεισμένος ότι είχε συγκεκριμενοποιήσει την πρώ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τη αιτία της εκμετάλλευσης του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο στην ξεχωριστή κα-</div>
<div style="text-align: justify;">
πιταλιστική κοινωνική μορφή των σχέσεων παραγωγής. Αρκούσε να καταστραφεί</div>
<div style="text-align: justify;">
αυτή και θα πραγματοποιούνταν η κοινωνία δίχως ταξεις. Ο Μπακούνιν αντιθέτως,</div>
<div style="text-align: justify;">
αντέτασσε πως στην πραγματικότητα η εκμετάλλευση δεν αποτελούσε πρωταρχική</div>
<div style="text-align: justify;">
αιτία. Έτσι, ενώ για τον μαρξισμό η οικονομική δομή παρήγαγε τις πολιτικές υπερδο-</div>
<div style="text-align: justify;">
μές, νομικές, πολιτιστικές, κλπ., για τον αναρχισμό όλα αυτά μπορούσαν επιστημο-</div>
<div style="text-align: justify;">
νικά να προταθούν από τη στιγμή που η ίδια η καπιταλιστική οικονομική δομή εθεω-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρείτο σαν η ιστορική φόρμα που προσέλαβε η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άν-</div>
<div style="text-align: justify;">
θρωπο με την πιο γενική ιεραρχική διαίρεση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Η</div>
<div style="text-align: justify;">
οικονομική δομή ήταν λοιπόν μια κατηγορία της εξουσίας, όχι η εξουσία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με την έννοια αυτή, ακόμα περισσότερο από τη σύγκρουση της Βασιλείας, σημα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντική υπήρξε η «φιλονικία» του προηγούμενου χρόνου γύρω από το θέμα της απο-</div>
<div style="text-align: justify;">
δοχής της παγκόσμιας μπακουνιανής συμμαχίας για τη σοσιαλιστική δημοκρατία</div>
<div style="text-align: justify;">
από τη Διεθνή. Εδώ μπορεί να γίνει σύγκριση των δύο απόψεων όχι τόσο όσον αφο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρά τον τρόπο με τον οποίο κατάνοούνται τα μέσα και οι σκοποί για τον ίδιο τον σο-</div>
<div style="text-align: justify;">
σιαλισμό, αλλά στο φως μιας ευρύτερης ανθρωπολογικής αντίληψης. Αφού τελικά</div>
<div style="text-align: justify;">
για τον Μπακούνιν κάθε μορφή εξουσίας (πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολι-</div>
<div style="text-align: justify;">
τιστική, πνευματική, οικογενειακή, κλπ.) είχε μια δική της αυτόνομη δομή, δηλα-</div>
<div style="text-align: justify;">
δή ένα δικό της λόγο ύπαρξης που δεν προερχόταν πάντα κατ’ ανάγκη από τις κα-</div>
<div style="text-align: justify;">
πιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αυτός, επομένως, ζητούσε να χτυπηθούν οι εξου-</div>
<div style="text-align: justify;">
σίες αυτές σαν τέτοιες που ήσαν, αυτές καθ’ εαυτές, κι όχι σαν εξουσίες που προκύ-</div>
<div style="text-align: justify;">
πτουν από κάτι άλλο. Μόνο που, διατυπώνοντας το πρόγραμμά του που προεικόνι-</div>
<div style="text-align: justify;">
ζε τον κολλεκτιβισμό, την καθολική ένωση των ελεύθερα συνασπισμένων παραγω-</div>
<div style="text-align: justify;">
γών, την ισότητα στα μέσα της ανάπτυξης, στην εκπαίδευση και στη ζωή για όλα τα</div>
<div style="text-align: justify;">
άτομα και των δύο φύλων, αυτός εκφράστηκε με τρόπο αντιφατικό, γράφοντας πως</div>
<div style="text-align: justify;">
η συμμαχία «veut avant tout l’ egalisation politique, economique et sociale des classes</div>
<div style="text-align: justify;">
et des individues». Κυρίως γύρω απ’ αυτή την τυπική ασάφεια φανερώθηκε εντελώς</div>
<div style="text-align: justify;">
η σημασία της αντίθετης θέσης. Ο Μαρξ, καταλογίζοντας σωστά στους οπαδούς της</div>
<div style="text-align: justify;">
συμμαχίας πως η ισότητα των τάξεων – «λογική αντίθεση, αδύνατο να πραγματοποι-</div>
<div style="text-align: justify;">
ηθεί»- αν ερμηνευόταν γραμματικά κατέληγε στην αρμονία του κεφαλαίου και της</div>
<div style="text-align: justify;">
εργασίας, όπως κηρύσσουν οι αστοί σοσιαλιστές και πως γι’ αυτό δεν ήταν η ισότητα</div>
<div style="text-align: justify;">
αλλά η κατάργηση των τάξεων ο μεγάλος σκοπός της Διεθνούς, δεν κατάλαβε και</div>
<div style="text-align: justify;">
δεν μπορούσε να κατάλάβει τη σημασία της άλλης πρότασης: τη σχετική με την ισό-</div>
<div style="text-align: justify;">
τητα των ατόμων. Ας δούμε το γιατί. Εδώ πρέπει να αναφερθούμε σε όσα διακήρυσ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σε ο ίδιος ο Μπακούνιν στο συνέδριο της Berna της ένωσης για την ειρήνη και την</div>
<div style="text-align: justify;">
ελευθερία. «Ζήτησα - διακήρυξε - την οικονομική και κοινωνική ισότητα των τάξεων</div>
<div style="text-align: justify;">
και των ατόμων. Τώρα θα πω τί εννοώ με τις λέξεις αυτές. Θέλω την κατάργηση των</div>
<div style="text-align: justify;">
τάξεων - τόσο στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις όσο και στις κοινωνικές (...).</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ανάγκη όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο καιρό να διαθέτουν πνευματική ικανότητα</div>
<div style="text-align: justify;">
και να είναι εργατικοί, να μπορούν όλοι όμοια να ζουν με το δικό τους κεφάλι και με</div>
<div style="text-align: justify;">
τα δικά τους χέρια. (Επομένως) δεν είχα καν την πρόθεση να προτείνω τον διαχωρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
σμό των ανθρώπων σε δύο κύριες κατηγορίες: της τάξης των ειδημόνων και της τά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξης των εργαζομένων, τη μια να αντιπροσωπεύει την κυριαρχία και το δίκαιο να δι-</div>
<div style="text-align: justify;">
ατάζει και την άλλη να υποτάσσεται. Τότε, κύριοι, μα μονάχα τότε, η ισότητα και οι</div>
<div style="text-align: justify;">
πολιτικές ελευθερίες θα γίνουν μια πραγματικότητα. Να λοιπόν τί εννοώ μ’ αυτές τις</div>
<div style="text-align: justify;">
λέξεις σαν ισότητα των τάξεων. Καλύτερα θα ήταν να πω την κατάργηση των τάξε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ων, την ενοποίηση της κοινωνίας μέσω της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά εμείς ζητήσαμε επίσης την ισότητα των ατόμων, κι είναι αυτό που τραβά πάνω</div>
<div style="text-align: justify;">
του όλους τους κεραυνούς».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ας αναλύσουμε σύντομα τις προτάσεις αυτές. Πριν απ’ όλα ο Μπακούνιν διακη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρύσσει ότι θέλει «την κατάργηση των τάξεων». Αμέσως μετά εξηγεί πως η έκφραση</div>
<div style="text-align: justify;">
«ισότητα των τάξεων», έστω κι αν δεν είναι αυστηρά ορθή, οφείλεται σχεδόν σε μια</div>
<div style="text-align: justify;">
βερμπαλιστική ομολογία για μιαν άλλη πρόταση που θέλει την ισότητα των ατόμων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάγκη λοιπόν ν’ αναρωτηθούμε: γιατί ο Μπακούνιν κάνει αυτή την πρόσθεση; Γιατί</div>
<div style="text-align: justify;">
δεν ικανοποιείται με την έκφραση «κατάργηση των τάξεων» μα θέλει επίσης και ακό-</div>
<div style="text-align: justify;">
μα την ισότητα των ατόμων; Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι καθαρή: η μπακουνια-</div>
<div style="text-align: justify;">
νή διευκρίνιση προκύπτει από τη θεωρητική ανάγκη να συγκεκριμενοποιήσει ακρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
βώς ότι, πέρα από την κατάργηση των τάξεων, δηλαδή, μαρξιστικά, πέρα από την</div>
<div style="text-align: justify;">
ισότητα όλων μπροστά στην ιδιοκτησία, υπάρχει τώρα το πρόβλημα, μετά απ’ αυτή</div>
<div style="text-align: justify;">
την πρώτη ισότητα, να δημιουργηθεί η ισότητα μπροστά στην εργασία, η οποία μπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρεί να επιτευχθεί με το να τοποθετηθούν όλοι στις ίδιες υλικές συνθήκες με τέτοιο</div>
<div style="text-align: justify;">
τρόπο ώστε «να μπορούν να ζουν με το δικό τους μυαλό και με τα δικά τους χέρια».</div>
<div style="text-align: justify;">
Με τρόπο, δηλαδή, που να ξεπεραστεί ο μοιραίος «διαχωρισμός των ανθρώπων σε</div>
<div style="text-align: justify;">
δύο κύριες ταξεις: την τάξη των «ειδημόνων» και των εργαζομένων, τη μια ν’ αντι-</div>
<div style="text-align: justify;">
προσωπεύει την κυριαρχία και το δίκαιο να διατάζει και την άλλη να υποτάσσεται».</div>
<div style="text-align: justify;">
Αν η κατάργηση των τάξεων ανήκει στη φάση της καταστροφής του καπιταλισμού,</div>
<div style="text-align: justify;">
η ισότητα των ατόμων ανήκει στη φάση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που κα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τά την κρίση του δεν θα προκύψει αυτόματα από την κατάργηση του πρώτου. Από</div>
<div style="text-align: justify;">
εδώ πηγάζει και μια αντίληψη για τις τάξεις που έτεινε να τις περιορίσει στις δομι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κές ρίζες της ανισότητας: την ιεραρχική διαίρεση της εργασίας. Έτσι ο Μπακούνιν, με</div>
<div style="text-align: justify;">
τον τρόπο αυτό, μιμείται τέλεια την κοινωνιολογική θεωρία του Proudhon, σύμφω-</div>
<div style="text-align: justify;">
να με την οποία η πρώτη μεγάλη ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν προέρχεται</div>
<div style="text-align: justify;">
από την τοποθέτησή τους μπροστά στην ιδιοκτησία, μα, ακριβώς, από την τοποθέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τησή τους μπροστά στην εργασία. Από την άποψη αυτή μόνο οι χειρώνακτες εργα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ζόμενοι πρέπει να θεωρούνται προλετάριοι. Οι διανοούμενοι, σαν κάτοχοι μιας γνώ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης, ήσαν εκ των πραγμάτων ιδιοκτήτες ενός κρυφού κεφαλαίου (της κουλτούρας),</div>
<div style="text-align: justify;">
χάρη στο οποίο η θέση τους στην ιεραρχική κλίμακα της κοινωνίας ήταν πολύ δια-</div>
<div style="text-align: justify;">
φορετική. Όπως βλέπουμε, η διαφορά με τη μαρξιστική θεωρία δεν μπορούσε να εί-</div>
<div style="text-align: justify;">
ναι πιο καθαρή. Για τον Μαρξ ο ορισμός του προλεταριάτου αναφέρεται σε όποιον</div>
<div style="text-align: justify;">
στερείται οικονομικών μέσων, για τους αναρχικούς, σ’ όποιον στερείται όχι μόνο οι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κονομικών μέσων, αλλά επίσης και πνευματικών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο διαφορετικός ορισμός της αντίληψης της τάξης μας ξαναστέλνει έτσι σε μια βα-</div>
<div style="text-align: justify;">
θύτερη διαφορά. Ενώ ο γερμανός σοσιαλιστής υποστήριζε πως η ανισότητα μεταξύ</div>
<div style="text-align: justify;">
των ανθρώπων προέκυπτε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο Μπακούνιν δια-</div>
<div style="text-align: justify;">
βεβαίωνε ακριβώς το αντίθετο: κατά την κρίση του ήταν η οικονομική εκμετάλλευ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση που πήγαζε από την ανισότητα και ακριβέστερα από την ιεραρχική διαίρεση της</div>
<div style="text-align: justify;">
κοινωνικής εργασίας. Με τον τρόπο αυτό ο αναρχισμός διέκρινε, στο επιστημολογι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κό πεδίο, την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης από εκείνην της ανισότητας. Ενώ</div>
<div style="text-align: justify;">
η πρώτη μπορούσε να ταυτίζεται με μια ιστορική κατάσταση, δηλαδή πάντα με μια</div>
<div style="text-align: justify;">
κατάσταση μερική, η δεύτερη μας ξαναστέλνει απλώς σε μιαν επιστημονική αφαίρε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση, που μπορεί να συνοψισθεί στον ορισμό της «αρχής της εξουσίας». Πράγματι, η</div>
<div style="text-align: justify;">
εκμετάλλευση, για να την καταλάβουμε και να την εξηγήσουμε, είναι αναγκαίο να</div>
<div style="text-align: justify;">
την περιγράψουμε στην ιστορικότητά της, την ανισότητα, σαν αφηρημένο όρο, σαν</div>
<div style="text-align: justify;">
μοντέλο που προκύπτει από την εφαρμογή της εξουσιαστικής αρχής, παρουσιάζεται</div>
<div style="text-align: justify;">
νόμιμη σε κάθε μερική ιστορική πραγματικότητα. Κυρίως επειδή, για να τις καταλά-</div>
<div style="text-align: justify;">
βουμε και να τις εξηγήσουμε, είναι ανάγκη να περιγράψουμε την πρώτη στην ιδιαι-</div>
<div style="text-align: justify;">
τερότητά της, την δεύτερη μπορούμε να την φανταστουμε στην καθαρή μορφή της</div>
<div style="text-align: justify;">
για να τη δούμε στη συνέχεια να δρα στην συγκεκριμένη πραγματικότητα - αρκεί να</div>
<div style="text-align: justify;">
σκεφτούμε για το θέμα αυτό μια γεωμετρική μορφή όπως το τρίγωνο που μπορούμε</div>
<div style="text-align: justify;">
να το φανταστούμε αφηρημένα με χίλιους τρόπους και μπορούμε με άλλους τόσους</div>
<div style="text-align: justify;">
χίλιους τρόπους να το περιγράψουμε συγκεκριμένα - μπορούμε να πούμε πως η εκ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μετάλλευση είναι ένας ορισμός εννοιολογικός φορτωμένος με ιστορικότητα, η ανι-</div>
<div style="text-align: justify;">
σότητα ένας ορισμός εννοιολογικός με επιστημονικό κύρος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η σημασία της αντίθεσης μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού είναι επομένως φανε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρή. Ο αναρχισμός, επιβεβαιώνοντας την ιστορικότητα της καπιταλιστικής εκμετάλ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λευσης, δίνει μια εξήγηση της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων που δεν είναι οικο-</div>
<div style="text-align: justify;">
νομική αλλά πολιτική: πράγμα που σημαίνει την ιεραρχία σαν αποτέλεσμα της εφαρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μογής της αρχής της εξουσίας, της διαμόρφωσης και της ύπαρξης κάθε εξουσίας, της</div>
<div style="text-align: justify;">
εξουσίας σαν εξουσία. Ήταν, όπως είπαμε, μια εξήγηση αντιγραμμένη από την κοι-</div>
<div style="text-align: justify;">
νωνιολογική ανάλυση της ιεραρχικής διαίρεσης της εργασίας που θεωρήθηκε σαν</div>
<div style="text-align: justify;">
η δομική μορφή της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Στην αναλυτική αυτή προ-</div>
<div style="text-align: justify;">
οπτική ο καπιταλισμός δεν ήταν άλλο παρά μια ιστορική μορφή της εκμετάλλευ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης του ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν αρκούσε για το λόγο αυτό στους αναρχικούς</div>
<div style="text-align: justify;">
η καταστροφή του κεφαλαίου. Ήταν αναγκαίο συγχρόνως να καταστραφεί η αρχή</div>
<div style="text-align: justify;">
της εξουσίας, η ανώτερη ιστορική έκφραση της οποίας δινόταν με το κράτος, και να</div>
<div style="text-align: justify;">
πραγματοποιηθεί, με την ολοκλήρωση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας σε</div>
<div style="text-align: justify;">
κάθε άνδρα και γυναίκα, το θετικό μέρος του σοσιαλισμού, καταπολεμώντας έτσι</div>
<div style="text-align: justify;">
τη δομική ρίζα της ανισότητας: την ιεραρχική διαίρεση της εργασίας. Ο μαρξισμός</div>
<div style="text-align: justify;">
αντίθετα θεωρούσε πως όλ’ αυτά ήταν εντελώς ιδεαλιστικά, γενικότητες, μια καθα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρή «φράση» όπως έγραψαν κατ’ επανάληψη οι ίδιοι οι Μαρξ και Ένγκελς. Αποδίδο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντας ειρωνικά στον Μπακούνιν την ανατροπή της σχέσης μεταξύ δομής και υπερδο-</div>
<div style="text-align: justify;">
μής, ο Ένγκελς συνόψιζε κατ’ αυτόν τον τρόπο αργότερα τη διαφορά με τους αναρχι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κούς: «Ενώ η μεγάλη μάζα των σοσιαλδημοκρατών εργατών συμφωνεί μαζί μας με το</div>
<div style="text-align: justify;">
να θεωρεί πως η κρατική εξουσία δεν είναι άλλο παρά η οργάνωση που οι άρχουσες</div>
<div style="text-align: justify;">
ταξεις - καπιταλιστές και ιδιοκτήτες γης - καθιέρωσαν για να προστατεύσουν τα κοι-</div>
<div style="text-align: justify;">
νωνικά προνόμιά τους, ο Μπακούνιν κηρύσσει πως το κράτος δημιούργησε το κεφά-</div>
<div style="text-align: justify;">
λαιο, πως ο καπιταλιστής έχει το κεφάλαιο του μόνο χάρη στο κράτος. Αφού επομέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νως το κράτος είναι το κύριο κακό, είναι ανάγκη να καταστρέψουμε πριν απ’ όλα το</div>
<div style="text-align: justify;">
κράτος, το κεφάλαιο μετά θα πάει στο διάβολο από μόνο του. Εμείς, αντίθετα, λέμε:</div>
<div style="text-align: justify;">
καταργείστε το κεφάλαιο, την ιδιοποίηση της ολότητας των μέσων παραγωγής από</div>
<div style="text-align: justify;">
μια μειοψηφία, και το κράτος θα πέσει από μόνο του. Η διαφορά είναι θεμελιώδης».</div>
<div style="text-align: justify;">
Και πραγματικά θεμελιώδης ήταν η διαφορά όταν σκεφτουμε τί συνεπαγόταν οι</div>
<div style="text-align: justify;">
δύο αυτές διαφορετικές «αναγνώσεις» της πραγματικότητας. Από τη μια μεριά υπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
γραμμιζόταν μια μονοδιάστατη εξήγηση του ιστορικού προτσέσσου, μολονότι δεν</div>
<div style="text-align: justify;">
δίνονταν σαν δογματική διατύπωση, μια εξήγηση δηλαδή που αξίωνε ότι κατείχε το</div>
<div style="text-align: justify;">
κλειδί, το κρίσιμο σημείο όλου του μηχανισμού της ανθρώπινης ιστορίας, από την</div>
<div style="text-align: justify;">
άλλη αντίθετα αναδύοταν μια θεωρία που δεν αξίωνε ότι έχει ισορροπήσει κανένα</div>
<div style="text-align: justify;">
από τα καθοριστικά σημεία της εξαντλημένης εξήγησης. Από το ένα μερος, επομέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νως, μια θεωρία της γνώσης που καθ’ εαυτή ήταν αυταρχική, που πρότεινε κατακό-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρυφα από μερικές σταθερές προϋποθέσεις μια σειρά πρακτικών που προέρχονταν</div>
<div style="text-align: justify;">
απ’ αυτές, από το άλλο μια «αντιεξουσιαστική» θεωρία της γνώσης με μια αλληλοε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξάρτηση των επιστημών, που έθετε σ’ ένα οριζόντιο πεδίο κάθε μορφής γνώσης. Φυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σικά, κι ο αναρχισμός επίσης συγκεντρωνόταν γύρω από ένα πόλο (την «αρχή της</div>
<div style="text-align: justify;">
εξουσίας»), μα αυτού του είδους η συγκέντρωση δεν ήταν γνωσιολογικής φύσης,</div>
<div style="text-align: justify;">
αφού δεν είχε την αξίωση να εξηγήσει την περασμένη ιστορική αναπτυξη, τη σημε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρινή και την μελλοντική με τα ιδιαίτερα και ξεχωριστά χαρακτηριστικά της, αλλά να</div>
<div style="text-align: justify;">
συγκεκριμενοποιήσει απλούστατα την αιτία, το εμπόδιο για την πραγματοποίηση</div>
<div style="text-align: justify;">
του σοσιαλισμού που τον θεωρεί σαν τη μεγαλύτερη δυνατή ανάπτυξη της ελευθε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρίας και της ισότητας. Ήταν δηλαδή, εκείνη του αναρχισμού, μια θεωρία στην υπη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρεσία μιας θετικής θέλησης για μετασχηματισμό του κόσμου με την έννοια αυτή εκεί</div>
<div style="text-align: justify;">
όπου ο μαρξισμός σκιαγραφόταν σαν η κριτική θεωρία μιας καθορισμένης ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κής κοινωνίας (του καπιταλισμού), ο αναρχισμός σκιαγραφόταν σαν μια κριτική θε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ωρία του ιεραρχικού μοντέλου της κοινωνίας (η «αρχή της εξουσίας»). Με άλλους</div>
<div style="text-align: justify;">
όρους, ενώ το αντικείμενο της μαρξιστικής επιστημης ήταν το σύνολο των ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κών σχέσεων μεταξύ αστικής τάξης και προλεταριάτου, μεταξύ κεφαλαίου και εργα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τικής-δύναμης, δηλαδή η επιστήμη μιας ειδικής, συγκεκριμένης ιστορίας, το αντι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κείμενο της αναρχικής θεωρίας ήταν το σύνολο των γενικών σχέσεων, που ήσαν ου-</div>
<div style="text-align: justify;">
δέτερες και μπορούσαν να αναπαραχθούν απ’ την «αρχή της εξουσίας», δηλαδή μια</div>
<div style="text-align: justify;">
επιστήμη της υπάρχουσας κυριαρχίας που θεωρείται σαν ιδιαίτερη μορφή της κυρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
αρχίας, της ίδιας της δυναμικότητας της κυριαρχίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο και την Κομμούνα του Παρισιού όλ’ αυτά γνώρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
σαν μια συγκεκριμένη ιστορική επαλήθευση. Στα κρίσιμα χρόνια 1870-71 φάνηκαν</div>
<div style="text-align: justify;">
όλοι εκείνοι οι κόμποι που μέχρι τότε παρέμειναν άλυτοι: από το ιστορικό υποκείμε-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο της σοσιαλιστικής επανάστασης ως το πολιτικό κόμμα του προλεταριάτου, από</div>
<div style="text-align: justify;">
τις μορφές της επαναστατικής οργάνωσης ως τον χρόνο της επαναστάσης, από την</div>
<div style="text-align: justify;">
συμμετοχή στην εκλογική και αστική πολιτική ως τις σχέσεις αναμέσα στην επανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
στάση και στη μεταρρύθμιση. Μια ιστορική επαλήθευση που οδήγησε στην κατάρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρευση την Πρώτη Διεθνή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορούμε ασφαλώς να πούμε πως μέχρι την έκρηξη του παρισινού κινήματος του</div>
<div style="text-align: justify;">
Μαρτίου του ‘71 η στάση του Μαρξ απέναντι στην επαναστατική ικανότητα του</div>
<div style="text-align: justify;">
γαλλικού προλεταριάτου χαρακτηριζόταν από έλλειψη εμπιστοσύνης. Αν και επα-</div>
<div style="text-align: justify;">
νειλημμένα πήρε διεθνιστική θέση, από την καρδιά του ήλπιζε, ως τον Ιούλη του</div>
<div style="text-align: justify;">
1870 σε μια ήττα της Γαλλίας επειδή, «αν νικήσουν οι πρώσοι, έγραφε στον Ένγκελς,</div>
<div style="text-align: justify;">
η συγκέντρωση του state power θα χρησίμευε για τη συγκέντρωση της γερμανικής</div>
<div style="text-align: justify;">
εργατικής τάξης. Η γερμανική επικράτηση θα μετάτοπιζε το κέντρο βάρους του γερ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μανικού κινήματος της δυτικής Ευρώπης από τη Γαλλία στη Γερμανία, και αρκεί να</div>
<div style="text-align: justify;">
συγκρίνουμε το κίνημα στις δύο χώρες από το 1866 ως σήμερα για να δούμε πώς η</div>
<div style="text-align: justify;">
γερμανική εργατική τάξη είναι ανώτερη από τη γαλλική είτε από θεωρητική είτε από</div>
<div style="text-align: justify;">
οργανωτική άποψη. Η επικράτησή της απέναντι στη γαλλική και στην παγκόσμια</div>
<div style="text-align: justify;">
σκηνή θα είναι συγχρόνως η επικράτηση της θεωρίας μας απέναντι σε εκείνη του</div>
<div style="text-align: justify;">
Proudhon. Στην μαρξιστική θεώρηση η Γαλλία παρέμενε μια χώρα που ακόμα δεν εί-</div>
<div style="text-align: justify;">
χε ωριμάσει καπιταλιστικά και γι’ αυτό εστερείτο μιας ισχυρής και αγωνιστικής ερ-</div>
<div style="text-align: justify;">
γατικής τάξης. Η καπιταλιστική συγκεντρωτική αντίληψη εμπόδιζε το Μαρξ να δει</div>
<div style="text-align: justify;">
από μιας αρχής αυτό που ωρίμαζε όχι μόνο στο Παρίσι αλλά σ’ ολόκληρη τη χώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εντελώς αντίθετη είναι η συμπεριφορά του Μπακούνιν και των αναρχικών. Αντε-</div>
<div style="text-align: justify;">
λήφθησαν αμέσως τη μεγάλη ιστορική σημασία της γαλλο-πρωσικής σύγκρουσης μ’</div>
<div style="text-align: justify;">
όλες τις δυνατές επαναστατικές επιπτώσεις της. Διαφορετικά από τον Μαρξ, ο Μπα-</div>
<div style="text-align: justify;">
κούνιν ήταν πεισμένος ότι η νίκη του Βίσμαρκ θα ήταν ολέθρια για ολόκληρο το</div>
<div style="text-align: justify;">
προλεταριάτο της Ευρώπης. Ήδη πριν τις 4 Σεπεμβρίου ήταν πεισμένος πως μονάχα</div>
<div style="text-align: justify;">
μια «άμεση λαϊκή εξέγερση» θα έσωζε τη Γαλλία και μ’ αυτήν το μέλλον του σοσια-</div>
<div style="text-align: justify;">
λιστικού κινήματος. Μια εξέγερση, όμως, που θ’ αγκάλιαζε όλες τις γαλλικές πόλεις</div>
<div style="text-align: justify;">
και την ύπαιθρο, κι όχι μόνο το Παρίσι. Μια επαναστατική κίνηση σε θέση δηλαδή</div>
<div style="text-align: justify;">
να προκαταβάλει και να πλήξει το σχηματισμό μιας επιτροπής εθνικής άμυνας που</div>
<div style="text-align: justify;">
με το σκοπό τη σωτηρία της πατρίδας, θα επέβαλε στα σίγουρα μια εσωτερική τάξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τον Αύγουστο του 1870 επομένως, ο Μπακούνιν προείδε εκείνο που θα συνέβαινε</div>
<div style="text-align: justify;">
λίγους μήνες μετά: την στρατιωτική απομόνωση, πολιτική και οικονομική της πρω-</div>
<div style="text-align: justify;">
τεύουσας κατά τη διάρκεια της δραματικής περιόδου της Κομμούνας. Η κύρια αιτία</div>
<div style="text-align: justify;">
της συντριβής της Κομμούνας - η απόλυτη απουσία ενός οργανικού συνδέσμου ανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
μέσα στο προλεταριάτο της πόλης και στην αγροτική μάζα - προβλέφθηκε με τρόπο</div>
<div style="text-align: justify;">
φωτεινό και εξηγήθηκε στο φως της αναρχικής αντίληψης για την ισότιμη συμμαχία</div>
<div style="text-align: justify;">
μεταξύ εργατών και χωρικών. Στα Lettres a un francais sur la crisi actuelle, που γρά-</div>
<div style="text-align: justify;">
φτηκαν εκείνη την εποχή, ο Μπακούνιν αναπτύσσει ως το βάθος τη θέση αυτή, της</div>
<div style="text-align: justify;">
οποίας το σχέδιο είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δύο θέσεις ήταν επομένως καθαρές: από το ένα μέρος η στρατηγική θεώρηση</div>
<div style="text-align: justify;">
του Μαρξ που υπέτασσε τις αγροτικές μαζες στη δράση της εργατικής τάξης, κι αν</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν δυνατό της γερμανικής• από το άλλο, η στρατηγική θεώρηση του Μπακούνιν</div>
<div style="text-align: justify;">
που κήρυσσε το σύγχρονο της επαναστατικής δράσης όλων των εκμεταλλευόμενων</div>
<div style="text-align: justify;">
μαζών. Από το ένα μερος ο γερμανός σοσιαλιστής, που τόνιζε τη λογική του βιομη-</div>
<div style="text-align: justify;">
χανικού καπιταλισμού επειδή, κατά τα λόγια του, ευνοούσε και επιτάχυνε την έλευ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση του σοσιαλισμού• από το άλλο, ο ρώσσος αναρχικός που έβλεπε αντίθετα στη λο-</div>
<div style="text-align: justify;">
γική αυτή τη μεγένθυση της απόστασης μεταξύ πόλης και υπαίθρου και γι’ αυτό την</div>
<div style="text-align: justify;">
απομόνωση του εργατικού κινήματος από τη γενική πάλη όλων των καταπιεζόμε-</div>
<div style="text-align: justify;">
νων μαζών, με τη συνέπεια, όπως θα υπενθυμίσει δύο χρόνια μετά, «όλες οι επανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
στατικές προσπάθειες να είναι καταδικασμένες και αναπόφευκτες αποτυχίες». Έτσι,</div>
<div style="text-align: justify;">
ενώ ο Μαρξ, αμέσως μετά το Sedan, καλούσε τους γάλλους εργάτες να κάμουν «το</div>
<div style="text-align: justify;">
καθήκον τους σαν πολίτες» γιατί θα ήταν απελπισμένη τρέλα ν’ ανατρέψουν τη νέα</div>
<div style="text-align: justify;">
ρεπουμπλικανική κυβέρνηση με την οποία θα μπορούσαν να καλυτερέψουν, επωφε-</div>
<div style="text-align: justify;">
λούμενοι από όλες τις προσφορές που τους παρείχε η ρεπουμπλικανική ελευθερία</div>
<div style="text-align: justify;">
και να εργαστούν για την ταξική οργάνωσή τους, ο Μπακούνιν, πριν ακόμα γεννηθεί</div>
<div style="text-align: justify;">
η ρεπούμπλικα, καλούσε τους διεθνιστές της Γαλλίας να εξεγερθούν αμέσως όχι μό-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και ενάντια στους εσωτερικούς, για να</div>
<div style="text-align: justify;">
μετασχηματίσουν τον πόλεμο μεταξύ των δύο κρατών σε μια κοινωνική επαναστά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση. Εκ των πραγμάτων, η στάση αναμονής που συνιστούσαν οι μαρξιστικές οδηγίες</div>
<div style="text-align: justify;">
τον Σεπτέμβρη του 1870 συνείργησε αρκετά στον αποπροσανατολισμό και στην πα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ράλυση των διεθνιστών του Παρισιού, κυρίως τη στιγμή την οποία ο Μπακούνιν δι-</div>
<div style="text-align: justify;">
έπραττε στο τέλος του ίδιου μήνα τη δραματική και μη ευτυχή εξέγερση της Λυών,</div>
<div style="text-align: justify;">
στην προσπάθεια να προκαλέσει μια εξέγερση στις επαρχίες για ν’ ανακουφίσει την</div>
<div style="text-align: justify;">
πρωτεύουσα από το βάρος της πρωσικής επίθεσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αντίθεση γύρω απ’ το ιστορικό υποκείμενο της επαναστάσης αγκάλιασε έτσι</div>
<div style="text-align: justify;">
τη συζήτηση για τον χρόνο και τους τρόπους της ίδιας της επαναστάσης. Κάνο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντας προνομιούχα, όπως πάντα, τη δράση της εργατικής τάξης σε σχέση με εκείνη</div>
<div style="text-align: justify;">
των αγροτικών μαζών, ο Μαρξ εισήγαγε μια ιεραρχία στους χρόνους του επαναστα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τικού προτσέσσου: πρώτα οφείλουν να κινηθούν οι εργάτες, μετά οι αγρότες• πρώ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τα το προλεταριάτο της πόλης μετά το αγροτικό. Αντίθετα για τον Μπακούνιν δεν</div>
<div style="text-align: justify;">
υπήρχε ένα πριν κι ένα μετά επειδή αυτό θα ευνοούσε μια τάξη σε σχέση με τη μά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ζα, μια πρωτοπορία σε σχέση με την τάξη, μια ελίτ σε σχέση με την πρωτοπορία. Για</div>
<div style="text-align: justify;">
τους χρόνους της ανθρώπινης χειραφέτησης σκιαγραφόταν επομένως δύο αντίθετες</div>
<div style="text-align: justify;">
στρατηγικές: η μαρξιστική, υπέρμαχη μιας κατακόρυφης διαίρεσης στο χρόνο, που</div>
<div style="text-align: justify;">
συνεπαγόταν μια δράση ουσιαστικά ρεφορμιστική και την αναπαραγωγή μιας νέας</div>
<div style="text-align: justify;">
εξουσίας στη «φάση της μετάβασης» η αναρχική, που θεωρητικοποιούσε την εξισω-</div>
<div style="text-align: justify;">
τική αντίληψη της σύγχρονης επανάστασης για την καταστροφή κάθε άλλης εξου-</div>
<div style="text-align: justify;">
σίας που θα εμφανιζόταν κάτω από άλλες ιστορικές μορφές και γι’ αυτό την επανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
στατική καταστροφή κάθε υπάρχουσας εξουσίας και κάθε εξουσίας που βρισκόταν</div>
<div style="text-align: justify;">
υπό διαμόρφωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάγκη να ξεκινήσουμε από εδώ για να καταλάβουμε τη σημασία της αθεράπευτης</div>
<div style="text-align: justify;">
πλέον διαίρεσης που σκιαγραφείται αναμέσα στις δύο τάσεις στην περίοδο του 1871</div>
<div style="text-align: justify;">
πάνω στο θεμελιώδες πρόβλημα της σχέσης μεταξύ των σκοπών και των μέσων της</div>
<div style="text-align: justify;">
σοσιαλιστικής επαναστάσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν δίχως αμφιβολία ο δραματικός επίλογος της Κομμούνας του Παρισιού που</div>
<div style="text-align: justify;">
αύξησε τη διαίρεση αυτή, με την έννοια πως από την ιστορική εμπειρία της, αναρχι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κοί και μαρξιστές έβγαλαν δύο διαφορετικές διδαχές. Αν και ο Μαρξ, για μια στιγ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μή, μα μόνο για μια στιγμή, όφειλε να αναμασήσει εκείνο που για χρόνια έγραφε και</div>
<div style="text-align: justify;">
βεβαίωνε, δίνοντας μια ερμηνεία σχεδόν «αντιεξουσιαστική» για την Κομμούνα, η</div>
<div style="text-align: justify;">
απόσταση μεταξύ αντιεξουσιαστών και αυταρχικών αποκαλύφθηκε πλέον αγεφύ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρωτη. Για τον Μαρξ είχε φθάσει η στιγμή να θεωρητικοποιήσει με σαφήνεια, και να</div>
<div style="text-align: justify;">
προπαρασκευάσει σαν συνέπεια των γεγονότων, την οργανωτική δόμη την ικανή να</div>
<div style="text-align: justify;">
ορθολογικοποιήσει και να αναδιανείμει με διανοητική λογική την ενέργεια που ανά-</div>
<div style="text-align: justify;">
βλυσε από την ταξική πάλη, τον οργανωτικό μηχανισμό που να είναι δηλαδή σε θέση</div>
<div style="text-align: justify;">
να διευθύνει ολόκληρο το επαναστατικό προτσέσσο. Η θεωρητικοποίηση του «πολι-</div>
<div style="text-align: justify;">
τικού κόμματος του προλεταριάτου» αποτελεί για το λόγο αυτό τη λογική προσέγ-</div>
<div style="text-align: justify;">
γιση της θεωρητικής διαδρομής του Μαρξ από το Μανιφέστο και μετά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου από τις 17 ως τις 23 Σεπτεμβρίου 1871 που συγκά-</div>
<div style="text-align: justify;">
λεσε το γενικό συμβούλιο μ’ ένα πραξικόπημα, όπως τον προηγούμενο χρόνο, για</div>
<div style="text-align: justify;">
να εμποδίσει την ανάπτυξη ενός κανονικού συνεδρίου που θα είχε τοποθετήσει στα</div>
<div style="text-align: justify;">
σίγουρα τους μαρξιστές στη θέση της μειοψηφίας, εγκρίθηκε τελικά από μα προδι-</div>
<div style="text-align: justify;">
αμορφωμένη και πειθαρχημένη πλειοψηφία, η περίφημη ενάτη απόφαση την οποία</div>
<div style="text-align: justify;">
επεξεργάστηκε ο γερμανός σοσιαλιστής. Αυτή κήρυσσε ότι «η εργατική τάξη, ενά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντια σ’ αυτή τη συλλογική εξουσία των κατεχόντων τάξεων, μπορεί να δρα σαν τά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξη μοναχα όταν οικοδομηθεί σαν ξεχωριστό πολιτικό κόμμα, αντιτιθέμενο σ’ όλους</div>
<div style="text-align: justify;">
τους παλιούς κομματικούς σχηματισμούς των κατεχόντων τάξεων• ότι αυτή η οικο-</div>
<div style="text-align: justify;">
δόμηση της εργατικής τάξης σε πολιτικό κόμμα είναι απαραίτητη για το θρίαμβο της</div>
<div style="text-align: justify;">
κοινωνικής επανάστασης και τον τελικό σκοπό της: την κατάργηση των τάξεων• ότι</div>
<div style="text-align: justify;">
η ενότητα των ξεχωριστών δυναμεων, που η εργατική τάξη ως ένα σημείο έχει ήδη</div>
<div style="text-align: justify;">
οικοδομήσει με τους οικονομικούς αγώνες της, πρέπει να χρησιμεύσει σαν μοχλός</div>
<div style="text-align: justify;">
στη μάχη της ενάντια στην πολιτική εξουσία των εκμετάλλευτων της για τους λό-</div>
<div style="text-align: justify;">
γους αυτόύς, η συνδιάσκεψη θυμίζει σ’ όλα τα μέλη της Διεθνούς: «ότι, στην αγωνι-</div>
<div style="text-align: justify;">
στική κατάσταση της εργατικής τάξης, το οικονομικό της κίνημα και η πολιτική δρά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση της είναι ενωμένα αξεδιάλυτα».</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τους αναρχικούς τα πρακτικά αποτελέσματα της απόφασης αυτής, που δικαιο-</div>
<div style="text-align: justify;">
λογήθηκε με μια ιστορικο-φιλοσοφική παρουσίαση ουσιαστικά ψεύτικη, ήσαν τερά-</div>
<div style="text-align: justify;">
στια. Ο Μαρξ εισήγαγε εκ των πραγμάτων ένα σοβαρό ρήγμα στο σώμα του εργατι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κού και σοσιαλιστικού κινήματος υπέρ των όσων θεωρητικά είχε διακηρύξει. Οι κα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τώτερες ταξεις, για να κατάκτησουν την πολιτική εξουσία, όφειλαν να αρχίσουν μια</div>
<div style="text-align: justify;">
πάλη μέσα στα εθνικά όρια, επειδή μοναχα έτσι, δηλαδή σε κάθε εθνικό κράτος, εί-</div>
<div style="text-align: justify;">
χαν πιθανότητα να κατάκτησουν την εξουσία. Η συνέπεια όμως ήταν πως το διπλό</div>
<div style="text-align: justify;">
σθένος της οικονομικο-πολιτικής πάλης, που μέχρι τότε εθεωρείτο από την συντρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
πτική πλειοψηφία των διεθνιστών σαν ταυτόχρονη πάλη σε παγκόσμια κλίμακα ενά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ντια στον καπιταλισμό κι ενάντια στο κράτος, διαχωρίζονταν στο χρόνο και στο χώ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρο, δίνοντας προνομιούχα θέση στην πολιτική σε σχέση με την οικονομική στιγμή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δηλαδή, κυρίως εκείνο που θα έπρεπε να είναι μόνο ένα μέσο, γινόταν ντε φάκτο ο</div>
<div style="text-align: justify;">
σκοπός, και ο σκοπός, η οικονομική χειραφέτηση, γινόταν ένα μέσο. Έτσι, η ενότη-</div>
<div style="text-align: justify;">
τα, πάνω από τα εθνικά κράτη, των συμφερόντων που θεμελιώνονταν στην οικονο-</div>
<div style="text-align: justify;">
μική πάλη των εκμεταλλευόμενων, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την πλαστή</div>
<div style="text-align: justify;">
ενότητα της πολιτικής πάλης των αντιπροσώπων τους, με το αναπόφευκτο αποτέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λεσμα ότι η επαναστατική πρωτοβουλία των εκμεταλλευόμενων μαζών θα υποτασ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σόταν και θα καθοριζόταν από τη στρατηγική των εθνικών κρατών. Από εδώ προκύ-</div>
<div style="text-align: justify;">
πτει και η αναπόφευκτη αδυναμία σε παγκόσμια κλίμακα μπροστά στη δυνατότητα</div>
<div style="text-align: justify;">
μιας πολεμικής σύγκρουσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναρχική κριτική χτυπούσε στο κέντρο. Η εκ των υστέρων διαίρεση σε «συνδι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κάτο» και «κόμμα» στη Δεύτερη Διεθνή βρίσκει την καταγωγή της σ’ αυτή τη μαρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξιανή θεωρητική διατύπωση της οικοδόμησης του «πολιτικού κόμματος του προλε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ταριάτου» που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μιαν αναπόφευκτη διχοτομία ανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
μέσα σε οικονομική και πολιτική πάλη κι επομένως αναμέσα σε τάξη και ταξική συ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νείδηση, σε μαζικά κινήματα και ειδικό κίνημα. Ήταν μια διαίρεση που από τη μεριά</div>
<div style="text-align: justify;">
της αντανακλούσε την ανάλυση της μονοδιάστατης σχέσης μεταξύ δομής και υπερ-</div>
<div style="text-align: justify;">
δομής, με την έννοια πως ο Μαρξ δεν έβλεπε κανένα κίνδυνο αυταρχικό και αντιεξι-</div>
<div style="text-align: justify;">
σωτικό μιας μελλοντικής άρχουσας τάξης στο σχηματισμό της σοσιαλιστικής ιντελ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λιγκέντσιας στις κορυφές της πολιτικής οργάνωσης. Πεπεισμένος όπως ήταν, ήδη</div>
<div style="text-align: justify;">
από την εποχή του Μανιφέστου, πως η τελευταία τάξη της ιστορίας ήταν η εργατι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κή τάξη, αυτός δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο πως αυτή η ιντελλιγκέντσια μπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρούσε να γίνει μια αληθινή και ξεχωριστή τάξη. Η ιντελλιγκέντσια, όπως και η συ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νείδηση, έμπαιναν στη θεώρησή του σαν υπερδομικές όψεις, στερημένες πραγματι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κής αυτονομίας. Κατά τον ίδιο τρόπο το πολιτικό κόμμα δεν μπορούσε κατά την κρί-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση του παρά να αντανακλά τις πολιτικές και οικονομικές ντιρεκτίβες της εργατικής</div>
<div style="text-align: justify;">
τάξης. Για το λόγο αυτό το κόμμα δεν μπορούσε ποτέ να αποτελέσει ξεχωρισμένη</div>
<div style="text-align: justify;">
εξουσία σε σχέση με το προλεταριακό κίνημα. Με άλλους όρους, ο Μαρξ με τη δική</div>
<div style="text-align: justify;">
του «ανάγνωση» της πραγματικότητας δεν μπορούσε απολύτως να προβλέψει εκεί-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο που στη συνέχεια θα συνέβαινε πραγματικά: ότι δηλαδή η δικτατορία του προλε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ταριάτου θα μετασχηματιζόταν σε δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η αναλυτική ανεπάρκεια κατοικοεδρεύει στη μονοδιάστατη μαρξιανή αντίλη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ψη της ιδιοκτησίας σαν ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ήταν μια οικο-</div>
<div style="text-align: justify;">
νομική-νομική αντίληψη που απέκλειε όλες τις άλλες μορφές ιδιοκτησίας που ωστό-</div>
<div style="text-align: justify;">
σο συγκαταλέγονταν σε μια ματεριαλιστική θεώρηση της πραγματικότητας. Κυρίως</div>
<div style="text-align: justify;">
γύρω από τις εννοιολογικές διαφορές για την «ιδιοκτησία» μπορεί να συνοψισθεί η</div>
<div style="text-align: justify;">
βαθιά διαίρεση αναμέσα στον ιστορικό ματεριαλισμό του Μαρξ και στον ματεριαλι-</div>
<div style="text-align: justify;">
σμό tout-court του Μπακούνιν. Ήδη ο ρώσσος αναρχικός, συγκεκριμενοποιώντας</div>
<div style="text-align: justify;">
την ανάλυσή του για μια δυνατή κοινωνία οργανωμένη ή κυβερνώμενη από μια ακα-</div>
<div style="text-align: justify;">
δημία εκπαιδευμένων και μορφωμένων που ειλικρινά θα καθοδηγούντο από τις ιδέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ες του καλού και του αληθινού, διαισθάνθηκε τη φύση της νέας τάξης που ανέβαινε</div>
<div style="text-align: justify;">
στην εξουσία. Αυτή θεμελίωνε τη δύναμή της σ’ ένα είδος ιδιοκτησίας των πνευματι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κών μέσων της παραγωγής, δηλαδή του προτσέσσου των επιστημονικών γνώσεων,</div>
<div style="text-align: justify;">
τεχνικών και διοικητικών που ήσαν συμφυείς με τις διοικητικές λειτουργίες των με-</div>
<div style="text-align: justify;">
γάλων οικονομικών και πολιτικών οργανισμών. Η «πνευματική ιδιοκτησία» θα ήταν</div>
<div style="text-align: justify;">
λοιπόν το ιδιαίτερο κεφάλαιο αυτής της τάξης «αληθινής και ξεχωριστής νέας αρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
στοκρατίας», που φυσικά επιδίδεται σε εκείνες τις δραστηριότητες της σφαίρας της</div>
<div style="text-align: justify;">
πνευματικής εργασίας που ανταποκρίνονται σε διοικητικές λειτουργίες στην ιεραρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
χική διαίρεση της κοινωνικής εργασίας. Με τον τρόπο αυτό η διαίρεση μεταξύ χειρω-</div>
<div style="text-align: justify;">
νακτικής και πνευματικής εργασίας εγκαθίδρυσε τη δομή που οδηγούσε στη νέα κυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ριαρχία που βασιζόταν στην ιεραρχική σπουδαιότητα της πνευματικής λειτουργίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, η συγκέντρωση στις διευθυντικές κορυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
φές του κράτους των οικονομικών λειτουργιών, τεχνικών και επιστημονικών, η σχε-</div>
<div style="text-align: justify;">
διοποίηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, θα αποτελούσαν στα σίγουρα την</div>
<div style="text-align: justify;">
κοινωνικο-οικονομική βάση αυτής της τάξης και η ιδεολογική δικαιολόγησή της θα</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν η θεωρητικοποίηση της αξιοκρατίας που, επικυρώνοντας όχι πλέον μια ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κή αλλά φυσική ανισότητα, θα εξέφραζε το «τελευταίο καταφύγιο της θέλησης για</div>
<div style="text-align: justify;">
κυριαρχία». Φυσική και ειδική πολιτική επιστήμη της μικροαστικής πνευματικής τά-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξης που ανέρχεται στην εξουσία δεν μπορούσε επομένως να είναι για τον Μπακού-</div>
<div style="text-align: justify;">
νιν, παρά ο μαρξιστικός αυταρχικός σοσιαλισμός που θεωρητικοποιεί τον κρατικό</div>
<div style="text-align: justify;">
κολλεκτιβισμό που, προτείνοντας μόνο την καταστροφή της ατομικής ιδιοκτησίας</div>
<div style="text-align: justify;">
των μέσων παραγωγής, αφήνει αμετάλλακτη την ιεραρχική διαίρεση της εργασίας</div>
<div style="text-align: justify;">
όπου «η νέα τάξη των επιστημόνων» - θεωρημένος ο όρος με την ευρύτερη σημασία</div>
<div style="text-align: justify;">
- εγκαθιδρύει τη νέα ιδιοκτησία του, την «πνευματική ιδιοκτησία».</div>
<div style="text-align: justify;">
Η κριτική του Μπακούνιν απεκάλυπτε λοιπόν μια αναλογία αναμέσα στην ιεραρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
χική διαίρεση της κοινωνικής εργασίας και στην ιεραρχική διαίρεση της επαναστατι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κής δραστηριότητας, με την έννοια πως η πρώτη δεν θα ήταν άλλο από το πρακτικό</div>
<div style="text-align: justify;">
αποτέλεσμα της δεύτερης, το πρακτικό αποτέλεσμα ακριβώς του σχηματισμού και</div>
<div style="text-align: justify;">
της δράσης του πολιτικού κόμματος του προλεταριάτου. Το κόμμα, δηλαδή, ντε φά-</div>
<div style="text-align: justify;">
κτο έθετε μια ιεραρχική διαίρεση κατά τη διάρκεια του επαναστατικού προτσέσσου,</div>
<div style="text-align: justify;">
που από τη μεριά της οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια ιεραρχική διαίρεση της κοινω-</div>
<div style="text-align: justify;">
νικής εργασίας στο μελλοντικό σοσιαλιστικό καθεστώς: οι επαναστάτες αρχηγοί γί-</div>
<div style="text-align: justify;">
νονται το νέο αφεντικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε ποια σημασία μπορούσε να προσλάβει, στα μά-</div>
<div style="text-align: justify;">
τια του ρώσσου αναρχικού, η οικοδόμηση του πολιτικού κόμματος που ήθελε ο</div>
<div style="text-align: justify;">
Μαρξ και οι οπαδοί του. Δημιουργώντας έναν οργανισμό παραγωγό και μονοπωλη-</div>
<div style="text-align: justify;">
τή της «επαναστατικής επιστήμης», σαν διευθυνόμενο, σε τελευταία ανάλυση, από</div>
<div style="text-align: justify;">
μια ελίτ διανοούμενων, το κόμμα δεν θα έκανε άλλο από το να ευνοεί, κατά την κρί-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση του, το σχηματισμό μιας «νέας τάξης», αναπροτείνοντας έτσι με διαφορετικά πε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ριεχόμενα, αλλά ταυτόσημα, τους ιεραρχικούς βαθμούς κάθε αυταρχικής δομής. Το</div>
<div style="text-align: justify;">
«πολιτικό κόμμα του προλεταριάτου», τελικά, χάρη στην πνευματική-διευθυντική</div>
<div style="text-align: justify;">
λειτουργία που αναπτύσσει, θα είχε στην πρακτική την εξουσία πάνω στις λαϊκές</div>
<div style="text-align: justify;">
ταξεις, στις οποίες είχε εκχωρηθεί η χειρωνακτική-εκτελεστική λειτουργία. Οι κοι-</div>
<div style="text-align: justify;">
νωνικο-πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας στρατηγικής θα ήσαν, για τον Μπακούνιν,</div>
<div style="text-align: justify;">
εξαιρετικά ολέθριες: συνηθισμένες να υπακούουν κατά την διάρκεια του επαναστα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τικού προτσέσσου, οι μαζες θα ξαναβρίσκονταν υποταγμένες σε νέα αφεντικά μετά</div>
<div style="text-align: justify;">
την επαναστάση. «Οι λέξεις αυτές ‘επιστημονικοί σοσιαλιστές’, ‘επιστημονικός σο-</div>
<div style="text-align: justify;">
σιαλισμός’», έγραφε κάποιο χρόνο αργότερα, «που συναντωνται σταθερά στα έργα</div>
<div style="text-align: justify;">
και στις συζητήσεις των λασαλικών και των μαρξιστών αποκαλύπτουν πως το απο-</div>
<div style="text-align: justify;">
καλούμενο λαϊκό κράτος δεν θα είναι τίποτ’ άλλο από μια δεσποτική κυβέρνηση πά-</div>
<div style="text-align: justify;">
νω στις μάζες του λαού από μια νέα αριστοκρατία και πολύ περιορισμενη με αληθι-</div>
<div style="text-align: justify;">
νούς ψευτο-επιστήμονες (που) θα συγκεντρώσουν τα ηνία της εξουσίας σ’ ένα σιδε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρένιο χέρι(...). Θα δημιουργήσουν μια μοναδική τράπεζα που θα συγκεντρώσει στα</div>
<div style="text-align: justify;">
χέρια τους όλο το εμπόριο και τη βιομηχανία, τη γεωργία και την επιστημονική πα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ραγωνή, και θα μεταβάλλουν τη μάζα του λαού σε δύο στρατούς: έναν βιομηχανι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κό και τον άλλο αγροτικό κάτω από τη διεύθυνση των μηχανικών του κράτους που</div>
<div style="text-align: justify;">
θα διαμορφώσουν μια νέα προνομιούχα πολιτικο-επιστημονική κάστα». Αυτή, χάρη</div>
<div style="text-align: justify;">
στη δική της «πνευματική ιδιοκτησία», θα μπορέσει να χειριστεί μονοπωλιακά, μέσω</div>
<div style="text-align: justify;">
του κράτους, τα μέσα παραγωγής και να εκμεταλλευθεί επομένως τη χειρωνακτική</div>
<div style="text-align: justify;">
εργατική δύναμη. Η έλευση σ’ όλο τον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο της τεχνο-</div>
<div style="text-align: justify;">
γραφειοκρατίας που αντικατέστησε και αντικαθιστά την καπιταλιστικο-αστική κυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ριαρχία, έλευση που αποτέλεσε το πραγματικό αποτέλεσμα όλων των αποκαλούμε-</div>
<div style="text-align: justify;">
νων «σοσιαλιστικών» επαναστάσεων, είχε προβλεφτεί μισό αιώνα πριν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η μπακουνιανή ανάλυση αντανακλούσε ολόκληρη την αναρχική θεώρηση, που εκ-</div>
<div style="text-align: justify;">
φράστηκε συλλογικά ήδη τον Νοέμβρη του 1871 στο συνέδριο της Sonvtllier που</div>
<div style="text-align: justify;">
συγκλήθηκε από την glurassiana ομοσπονδία για να απαντήσει κατάλληλα στις</div>
<div style="text-align: justify;">
αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου. Στο συνέδριο αυτό συνδέθηκε με με-</div>
<div style="text-align: justify;">
γάλη καθαρότητα η αντιεξουσιαστική αντίληψη που επανεπιβεβαίωνε την ηθική</div>
<div style="text-align: justify;">
και επιστημονική συνάφεια μεταξύ των επιδιωκόμενων σκοπών και των προτεινό-</div>
<div style="text-align: justify;">
μενων μέσων. Δηλαδή, η οικοδόμηση μιας οργάνωσης επαναστατικής στην οποία,</div>
<div style="text-align: justify;">
από μιας αρχής, προεικονίζονται οι τελικοί σκοποί της ελευθερίας και της ισότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, καμιά ιεραρχική δομή, καμιά κατακόρυφη διαίρεση μεταξύ πνευματικών-</div>
<div style="text-align: justify;">
διευθυντικών λειτουργιών και χειρωνακτικών-εκτελεστικών λειτουργιών. Μια ορ-</div>
<div style="text-align: justify;">
γάνωση δημιουργημένη από τη βάση, δίχως μιαν αυτονομοποιημένη κεφαλή σαν</div>
<div style="text-align: justify;">
«πρωτοπορία του προλεταριάτου». Μόνο με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούνταν μια</div>
<div style="text-align: justify;">
πραγματική και αποτελεσματική ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης των λαϊκών μαζών</div>
<div style="text-align: justify;">
για τους σκοπούς της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Αν πράγματι υπήρχε η θέληση να</div>
<div style="text-align: justify;">
καταστραφεί κάθε μορφή ιδιοκτησίας, κι επίσης η «πνευματική ιδιοκτησία» των μέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σων παραγωγής, νέα μελλοντική πηγή του προνομίου, δεν μπορούμε παρά να περά-</div>
<div style="text-align: justify;">
σουμε από την καταστροφή της «πνευματικής ιδιοκτησίας» του επαναστατικού προ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τσέσσου. «Η μελλοντική κοινωνία δεν πρέπει να είναι άλλο από την καθολικοποίη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ση της οργάνωσης που η Διεθνής θα μας δώσει. Οφείλουμε επομένως να επισπεύ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σουμε όσο το δυνατό περισσότερο αυτή την οργάνωση της ιδέας μας. Πώς θα μπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρούσαμε να φανταστούμε μια κοινωνία εξισωτική κι ελεύθερη που θα γεννιόταν από</div>
<div style="text-align: justify;">
μια οργάνωση αυταρχική; Είναι αδύνατο. Η Διεθνής, έμβριο της μελλοντικής αν-</div>
<div style="text-align: justify;">
θρώπινης κοινωνίας, προσπάθησε να είναι, μεχρι τώρα, η πιστή εικόνα των αρχών</div>
<div style="text-align: justify;">
μας για ελευθερία και ομοσπονδία, και να αποκρούει κάθε αρχή που τείνει στην αυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ταρχία, στη δικτατορία».</div>
<div style="text-align: justify;">
Η διαφορά πάνω στο πρόβλημα της σχέσης μεταξύ των μέσων και των σκοπών</div>
<div style="text-align: justify;">
δεν ήτο επομένως μια διαφορά τεχνικο-οργανωτικής φύσης. Στην πραγματικότητα</div>
<div style="text-align: justify;">
αγκάλιαζε το θεμελιώδες θεωρητικό ζήτημα, το σχετικό δηλαδή με την αξιοποίηση</div>
<div style="text-align: justify;">
και εκτίμηση της αρχής της αυταρχίας και της αρχής της ελευθερίας. Για τους αναρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
χικούς οι αρχές αυτές ήταν δοτικές και αυτόνομες, για τους μαρξιστές ήσαν μορφές</div>
<div style="text-align: justify;">
και εκφράσεις που προέρχονταν από άλλες δομες, ειδικά από τις οικονομικές. Στην</div>
<div style="text-align: justify;">
αναρχική θεώρηση η κατάρριψη της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν συνεπάγεται αυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τόματα την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Η αρχή της αυταρχίας, αν δεν επλήτ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τετο καθ’ εαυτή, μπορούσε πάντα να επανοικοδομείται κάτω από ιστορικές μορ-</div>
<div style="text-align: justify;">
φές και κάτω από άλλες κοινωνικές λειτουργίες. Στη μαρξιστική θεώρηση, αντίθε-</div>
<div style="text-align: justify;">
τα, σύμφωνα με μια «ντετερμινιστική-επιστημονική» λογική, επιβεβαιωνόταν πως η</div>
<div style="text-align: justify;">
ανατροπή του καπιταλισμού άνοιγε αναπόφευκτα το δρόμο προς το σοσιαλισμό, η</div>
<div style="text-align: justify;">
θετική πραγματοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας δινόταν σαν απλό κι ακόμα</div>
<div style="text-align: justify;">
εξυπακουόμενο αποτέλεσμα. Έτσι, ενώ ο αναρχισμός συγκεκριμενοποιούσε την δο-</div>
<div style="text-align: justify;">
μική αυτονομία των πολιτικών μορφών κυριαρχίας, με την έννοια πως αυτές εθεω-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρούντο ανεξάρτητα από το ιστορικό υποκείμενο που τις προσωποποιούσε ή που θα</div>
<div style="text-align: justify;">
μπορούσε να τις προσωποποιήσει, ο μαρξισμός συνέχιζε να βεβαιώνει την απόλυτη</div>
<div style="text-align: justify;">
εξάρτησή τους από τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες και γι’ αυτό ιστορικές της</div>
<div style="text-align: justify;">
ανθρώπινης προόδου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από εδώ προέρχεται η ριζοσπαστική αντίθεση για την εκτίμηση της φύσης του</div>
<div style="text-align: justify;">
κράτους, και γενικά της εξουσίας και της πολιτικής. Κατά την κρίση των αναρχικών</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν ουτοπικό να πιστεύεται, όπως πίστευαν οι Μαρξ και Ένγκελς, πως το κράτος θα</div>
<div style="text-align: justify;">
φθειρόταν, με την απλή εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Ου-</div>
<div style="text-align: justify;">
τοπιστικό ήταν το να το σκεφτόμαστε επειδή το κράτος απείχε πολύ από το να είναι</div>
<div style="text-align: justify;">
μόνο ένας υπερδομικός μηχανισμός καθορισμένος και εκφραζόμενος από το καπι-</div>
<div style="text-align: justify;">
ταλιστικό σύστημα. «Αν η οικονομική εκμετάλλευση», έγραφε ο Μπακούνιν, «παρά-</div>
<div style="text-align: justify;">
γει την πολιτική δουλεία, το κράτος (...) αναπαράγει και διαιωνίζει από τη μεριά του</div>
<div style="text-align: justify;">
τη μιζέρια σαν όρο της ύπαρξής του». Το κράτος επομένως δεν μπορούσε ποτέ και</div>
<div style="text-align: justify;">
με κανένα τρόπο να μαραθεί. Αυτό έπρεπε να καταστραφεί. Κατά τη κρίση των μαρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
ξιστών, αντίθετα, με το να μην είναι το κράτος τίποτ’ άλλο από την πολιτική φόρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μα μιας οικονομικής κυριαρχίας, ήταν απαραίτητο να διαιρεθεί σε δύο ξεχωριστους</div>
<div style="text-align: justify;">
χρόνους το επαναστατικό προτσέσσο: ο πρώτος ενεργητικός (ανατροπή του αστι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κού κράτους), ο δεύτερος παθητικός (μαρασμός του προλεταριακού κράτους). Έπρε-</div>
<div style="text-align: justify;">
πε δηλαδή πρώτα να μετασχηματιστούν οι οικονομικές σχέσεις παραγωγής, μετά να</div>
<div style="text-align: justify;">
βρεθούν οι κατάλληλες πολιτικές μορφές. Κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρητικοποιούσαν</div>
<div style="text-align: justify;">
μια φάση μετάβασης που θα διαρκούσε τόσο όσο θα διαρκούσε το πέρασμα από την</div>
<div style="text-align: justify;">
πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης στο μαρασμό της πολιτικής εξουσίας του προ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λεταριάτου, δηλαδή ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορούσε πλέον να καθοριστεί</div>
<div style="text-align: justify;">
στο συγκεκριμενο πεδίο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα μάτια των αναρχικών η διαίρεση του επαναστατικού προτσέσσου σε δύο χρό-</div>
<div style="text-align: justify;">
νους αντιπροσώπευε τη θεωρητική δικαιολόγηση της προοδευτικής αντικατάστα-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης των αρχικών σκοπών της Διεθνούς που θα χαρακτήριζε πράγματι την ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κή ανάπτυξη του μαρξισμού. Η θεωρητικοποίησή του μετά, δηλαδή η παραπομπή</div>
<div style="text-align: justify;">
της κοινωνίας δίχως τάξεις σ’ έναν χρόνο που ιστορικά ήταν ακαθόριστος, προερχό-</div>
<div style="text-align: justify;">
μενη από μιαν αντίληψη που έδενε το επαναστατικό κράτος με καθορισμένες ιστο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρικές συνθήκες (μέγιστη ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού) συνεπαγόταν</div>
<div style="text-align: justify;">
ντε φάκτο μια αναμονή δίχως τέλος και που μέσα στα γεγονότα σήμαινε αμέσως τη</div>
<div style="text-align: justify;">
ρεφορμιστική δράση στο πλαίσιο του αστικού συστήματος. Αυτή ήταν η σημασία</div>
<div style="text-align: justify;">
της αναρχικής πολεμικής ενάντια στην πολιτική δράση της εργατικής τάξης όπως</div>
<div style="text-align: justify;">
την ήθελαν οι μαρξιστές. Για τους αναρχικούς τελικά το πρόβλημα δεν εντοπιζόταν</div>
<div style="text-align: justify;">
στην αποχή από την πολιτική ζωή, αλλά στο να εξετάζουν και να θεωρούν, από επα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ναστατική σκοπιά, το σύγχρονο πλήγμα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν είναι λοιπόν αλήθεια πως εγκαταλείψαμε την πολιτική. Δεν την εγκακαλείψα-</div>
<div style="text-align: justify;">
με επειδή θέλουμε θετικά να την δολοφονήσουμε (...). Υπενθυμίζουμε στο προλετα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ριάτο πως η μόνη πολιτική που αληθινά του ταιριάζει είναι η αρνητική πολιτική της</div>
<div style="text-align: justify;">
καταστροφής των πολιτικών θεσμών, της πολιτικής εξουσίας, της κυβέρνησης γενι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κά και του κράτους».</div>
<div style="text-align: justify;">
Δύο τρόποι λοιπόν για την κατανόηση του σοσιαλισμού και την πραγματοποίη-</div>
<div style="text-align: justify;">
σή του. Στην ιδέα της επαναστάσης σαν κατάληψης της εξουσίας, αντιπαρατίθεται η</div>
<div style="text-align: justify;">
ιδέα της καταστροφής της εξουσίας στην αναπόφευκτη πρακτική μιας επαναστάσης</div>
<div style="text-align: justify;">
από τα πάνω, προτείνεται η πρακτική μιας διαρκούς ανατροπής από τη βάση. Από</div>
<div style="text-align: justify;">
εδώ πηγάζουν δύο αποκλίνοντα οργανωτικά μοντέλα, που καταλήγουν στο να προ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τείνουν αναπόφευκτα προτάσεις άλλο τόσο διαφορετικές. Από το ένα μέρος, ο σκο-</div>
<div style="text-align: justify;">
πός μας δίνεται σαν μοναδική ανάδυση ενός ιστορικού προτσέσσου που πρέπει να</div>
<div style="text-align: justify;">
ευνοηθεί η ανάπτυξή του. Ο σκοπός, δηλαδή, όχι σαν ένα σχέδιο που εισάγεται στη</div>
<div style="text-align: justify;">
διάρκεια της ιστορίας, μα σαν ντιρεκτίβα που επιτυγχάνεται από το ίδιο το ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κό προτσέσσο. Όπως θα μας υπενθυμίσει ο Μαρξ, στη φάση της μετάβασης που ση-</div>
<div style="text-align: justify;">
μαδεύεται από τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα έχουμε μια κομμουνιστική κοι-</div>
<div style="text-align: justify;">
νωνία που δεν θα έχει αναπτυχθεί πάνω στη δική της βάση, μα αντιθέτως όπως θα</div>
<div style="text-align: justify;">
προκύψει από την καπιταλιστική κοινωνία. Από την άλλη, αντίθετα, ο σκοπός γίνε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ται κατάνοητος σαν η πραγματοποίηση ενός επαναστατικού προγράμματος που θα</div>
<div style="text-align: justify;">
μπορούσε ακόμα και να τεθεί ενάντια στην ιστορική ανάπτυξη. Στην ομοφωνία για</div>
<div style="text-align: justify;">
μια έξοδο που αξίωνε ολόκληρη την απελευθέρωση του ανθρώπου να την υποτάσ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σει σε μια καθορισμένη ιστορική πορεία, προτεινόταν η χειραφέτηση σαν τρέχουσα</div>
<div style="text-align: justify;">
δυνατότητα, προπάντων σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης θέλησης. Για τους αναρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
χικούς η κατανόηση της ελεύθερης κοινωνίας σαν μια βεβαιότητα, σαν ένα αποτέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λεσμα της ιστορίας, ήταν μια καθαρή αντίφαση. Στην αντιπαράθεση-σύγκρουση με-</div>
<div style="text-align: justify;">
ταξύ επαναστατικής στρατηγικής και των συνεπαγόμενων οργανωτικών μοντέλων,</div>
<div style="text-align: justify;">
έτσι όπως προέκυψαν από το συνέδριο της Ala στο οποίο κυριαρχούσαν οι μαρξιστές</div>
<div style="text-align: justify;">
και από το συνέδριο του Saint-lmler των αναρχικών, που συνήλθαν και τα δύο τον</div>
<div style="text-align: justify;">
Σεπτέμβρη του 1872, συντελέστηκε το τελευταίο μερος της διάστασης και μ’ αυτήν</div>
<div style="text-align: justify;">
τελείωσε η ιστορική εμπειρία της Πρώτης Διεθνούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κυρίως στην Aia και στο Saint-lmier ολοκληρώθηκαν οι δύο προτάσεις που απε-</div>
<div style="text-align: justify;">
κάλυψαν την άβυσσο που τις χώριζε. Κατά την κρίση των Μαρξ και Ένγκελς, η οικο-</div>
<div style="text-align: justify;">
δόμηση του πολιτικού κόμματος και η συνεπαγόμενη κατάκτηση της εξουσίας είχαν</div>
<div style="text-align: justify;">
πλέον γίνει απαραίτητα για «να εξασφαλιστεί ο θρίαμβος της κοινωνικής επαναστά-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης», για τον Μπακούνιν και τους αναρχικούς, η καταστροφή κάθε πολιτικής εξου-</div>
<div style="text-align: justify;">
σίας όφειλε να είναι αντιθέτως ο μεγάλος σκοπός του προλεταριάτου και επομένως</div>
<div style="text-align: justify;">
«κάθε οργάνωση πολιτικής εξουσίας, όσο κι αν ανακηρυσσόταν προσωρινή και επα-</div>
<div style="text-align: justify;">
ναστατική (...) δεν μπορούσε να είναι παρά μια ακόμα απάτη και για το προλεταρι-</div>
<div style="text-align: justify;">
άτο θα ήταν επικίνδυνη όπως όλες οι κυβερνήσεις που υπάρχουν σήμερα». Κατά συ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νέπεια, στην πρώτη υπόθεση υπήρχε η πρόταση ενός ενδυναμώματος των κατακό-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρυφων και αυταρχικών δομών της Διεθνούς, που εθεωρείτο σαν μια μεγάλη πολιτική</div>
<div style="text-align: justify;">
οργάνωση, στη δεύτερη περίπτωση οι δομές έπρεπε να αποκεντρωθούν ακόμα πε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρισσότερο και να περιοριστούν στον ελάχιστο απαραίτητο χώρο για μια οριζόντια</div>
<div style="text-align: justify;">
σύνδεση των ομάδων και των συνομοσπονδιών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε ως το βάθος τη σημασία της αντίθε-</div>
<div style="text-align: justify;">
της επιλογής των μέσων και να καταλάβουμε έτσι την έννοια ολόκληρης της αντίθε-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης, εκτιμώντας και αξιοποιώντας την ιστορική διάσταση της σύγκρουσης. Η αντί-</div>
<div style="text-align: justify;">
θεση στρεφόταν γύρω από μια απόκλιση φαινομενικά απλή και δευτερεύουσας ση-</div>
<div style="text-align: justify;">
μασίας: για τους μαρξιστές τα μέσα ήσαν ουδέτερα, για τους αναρχικούς, αντίθετα,</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν ιδεολογικά. Ακριβέστερα, κατά τον Μαρξ οι οργανωτικές μορφές καθ’ εαυτές</div>
<div style="text-align: justify;">
εστερούντο κατασταλτικής ή αντιεξουσιαστικής σημασίας. Μόνο ουσιαστικοποιού-</div>
<div style="text-align: justify;">
μενες σ’ ένα καθορισμένο ιστορικό υποκείμενο (την εργατική τάξη) η αφηρημένη</div>
<div style="text-align: justify;">
αναπαραγωγή τους γινόταν συγκεκριμένα ιδεολογική. Με άλλους όρους, κάθε πο-</div>
<div style="text-align: justify;">
λιτική μορφή της κυριαρχίας και, γενικότερα, κάθε πολιτική μορφή της οικοδόμησης</div>
<div style="text-align: justify;">
και της λειτουργίας της κοινωνίας, εστερείτο πραγματικής δομικής αυτόνομιας. Αυ-</div>
<div style="text-align: justify;">
τό σήμαινε, για παράδειγμα, πως η πολιτική μορφή της δικτατορίας αν γινόταν προ-</div>
<div style="text-align: justify;">
λεταριακή, θα κατέληγε σε μια αυταρχική πολιτική μορφή, σαν έκφραση ενός ιστο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρικού προτσέσσου η έκβαση του οποίου ήταν ο κομμουνισμός, δηλαδή η ελευθε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρία. Πράγμα που σημαίνει πως στην προοπτική αυτή το ιστορικά δραστηριοποιημέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο υποκείμενο καθοριζόταν από τους σκοπούς που καθόριζαν τα πρακτικά αποτελέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
σματα που είχε η χρήση του μέσου. Ήταν, η μαρξιστική, μια επιστήμη της ιστορίας,</div>
<div style="text-align: justify;">
αλλά όχι και μια επιστήμη της πολιτικής. Ειδικότερα, ένα ξεχωριστό ιστορικό υπο-</div>
<div style="text-align: justify;">
κείμενο, ήταν ο νέος και τελευταίος παραγωγός των πολιτικών μορφών της κυριαρ-</div>
<div style="text-align: justify;">
χίας και γι’ αυτό ο πρώτος και οριστικός απελευθερωτής: ο Έγελος δεν μπορούσε να</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι πιο ζωντανός και επίκαιρος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αντίθετη είναι η εκτίμηση των αναρχικών, για τους οποίους τα μέσα, όπως είπα-</div>
<div style="text-align: justify;">
με, ήσαν ιδεολογικά, εφόσον γι’ αυτούς κανένας ιδιαίτερος ιστορικός καθορισμός,</div>
<div style="text-align: justify;">
κανένα υποκείμενο δεν μπορούσε να μετασχηματίσει τη δομική μορφή του μέσου,</div>
<div style="text-align: justify;">
η ουσία του οποίου ήταν άκαμπτη σε οποιαδήποτε χρήση που δεν ήταν εκείνη για</div>
<div style="text-align: justify;">
την οποία προοριζόταν. Για τους αναρχικούς, δηλαδή, ήταν η μορφή του μέσου κι</div>
<div style="text-align: justify;">
όχι το ιστορικό υποκείμενο που θα καθόριζε τα πρακτικά αποτελέσματα της χρή-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης. Έτσι, κατά την κρίση των αναρχικών, η πολιτική μορφή της δικτατορίας ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κά παρέμενε απαράλλαχτη, επειδή καθ’ εαυτή ήταν σημαδεμένη και χαρακτηριζόταν</div>
<div style="text-align: justify;">
από τις ίδιες δομές. Οι μαρξιστές, έγραψε με πολεμική διάθεση ο Μπακούνιν, «διαβε-</div>
<div style="text-align: justify;">
βαιώνουν πως μόνο η δικτατορία, φυσικά η δικιά τους, μπορεί να δημιουργήσει την</div>
<div style="text-align: justify;">
ελευθερία του λαού απαντάμε πως καμιά δικτατορία δεν μπορεί να έχει άλλο σκο-</div>
<div style="text-align: justify;">
πό εκτός από τη διαιώνισή της...». Το ιστορικό προτσέσσο δεν μπορούσε επομένως</div>
<div style="text-align: justify;">
ν’ αλλάξει τη φύση του μέσου που ανταποκρινόταν, από την άποψη αυτή, σε δικούς</div>
<div style="text-align: justify;">
του νόμους. Το μέσο επιζούσε οποιασδήποτε αλλαγής κι επιπλέον καθόριζε τις εξε-</div>
<div style="text-align: justify;">
λίξεις. Ήταν επομένως, η αναρχική, μια επιστήμη της ελευθερίας, η ιδέα της οποίας</div>
<div style="text-align: justify;">
εξαγόταν από το ιστορικό προτσέσσο, μα ετοποθετείτο με τη σειρά της μπροστά σ’</div>
<div style="text-align: justify;">
αυτό σαν κατάκτηση και σαν σχέδιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχει εδώ, όπως βλέπουμε, ένα είδος διαλεκτικής του αφηρημένου-</div>
<div style="text-align: justify;">
συγκεκριμένου. Φαινομενικά, οι Μαρξ και Ένγκελς με το να θεωρητικοποιούν τη συ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νάφεια του επαναστατικού προτσέσσου με το ιστορικό προτσέσσο, την προσαρμο-</div>
<div style="text-align: justify;">
γή της επαναστατικής στρατηγικής στις πραγματικές ταξικές κατάστασεις της στιγ-</div>
<div style="text-align: justify;">
μής, φαινόταν να υποδείχνουν το δρόμο μιας συγκεκριμενης πάλης, ρεαλιστικής, για</div>
<div style="text-align: justify;">
το προλεταριάτο. Στην πραγματικότητα η κατάκτηση της εξουσίας παρουσιαζόταν</div>
<div style="text-align: justify;">
σαν μια πάλη που μπορούσε να έχει άμεση πρακτική εφαρμογή, κυρίως επειδή ανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
προτεινόταν η αναπαραγωγή ενός μέσου ιστορικά πεπαλαιωμένου, που είχε αποθη-</div>
<div style="text-align: justify;">
κευτεί στη χιλιετή στρωμάτωση της ανθρώπινης μνήμης: δεν υπήρχε τίποτα το και-</div>
<div style="text-align: justify;">
νούργιο. Η δικτατορία δεν ήταν λοιπόν μια νέα δημιουργική πολιτική μορφή για το</div>
<div style="text-align: justify;">
προλεταριάτο, αλλά ένας δανεισμός για μια διαφορετική ιστορική χρήση. Η δικτα-</div>
<div style="text-align: justify;">
τορία, με το να μην είναι ένα ξεχωριστό προϊόν της ταξικής πάλης μεταξύ αστικής</div>
<div style="text-align: justify;">
τάξης και προλεταριάτου, δεν μπορούσε να είναι ούτε καν προϊόν της σοσιαλιστικής</div>
<div style="text-align: justify;">
επαναστάσης. Μα όλ’ αυτά για τον Μαρξ δεν ήσαν αντιφατικά από τη στιγμή που</div>
<div style="text-align: justify;">
τα μέσα ήσαν, γι’ αυτόν, ουδέτερα. Ο Μαρξ, εφαρμόζοντας ένα άμεσα συγκεκριμέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο μοντέλο, κατέληξε παράδοξα να αναπροτείνει κάτι το εντελώς αφηρημένο, με την</div>
<div style="text-align: justify;">
έννοια πως η δικτατορία διαιωνιζόταν όχι σαν μια νέα δικτατορία, σαν μια δικτατο-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρία που πραγματοποιούνταν από μια νέα ιστορία (δικτατορία του προλεταριάτου),</div>
<div style="text-align: justify;">
μα σαν μια καθαρή δικτατορία, διαιωνιζόταν δηλαδή στην αφηρημένη μορφή της, με</div>
<div style="text-align: justify;">
την καθαρή κυριαρχία της: η νέα ιστορική μορφή της δικτατορίας, διαιώνιζε το αφη-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρημένο της ίδιας της δικτατορίας. Το συγκεκριμένο του Μαρξ έτεινε στο αφηρημέ-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο. Μην αναγνωρίζοντας τον ιδεολογικό χαρακτήρα του μέσου, ο Μαρξ απεκάλυπτε</div>
<div style="text-align: justify;">
τη σημασία μιας πολιτικής επιστήμης που απουσίαζε κυρίως μεσω μιας μορφής της</div>
<div style="text-align: justify;">
εξουσίας καθ’ όλα ιδεολογικής: τη δικτατορία του προλεταριάτου ακριβώς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Μπακούνιν επρόκειτο να κάμει την ακριβώς αντίθετη διαδρομή: εκκινούσε από</div>
<div style="text-align: justify;">
το αφηρημένο για να φτάσει στο συγκεκριμένο. Κι εδώ για μια ακόμα φορά είναι</div>
<div style="text-align: justify;">
ανάγκη να αναφερθούμε στην κριτική της «αρχής της εξουσίας». Αναγνωρίζοντάς</div>
<div style="text-align: justify;">
την σαν μια σταθερή αναπαραγωγή σε διαφορετικές ιστορικές κατάστασεις, ο Μπα-</div>
<div style="text-align: justify;">
κούνιν δεν μπορούσε παρά να αντιπαραθέσει την «αρχή της ελευθερίας», σαν μια</div>
<div style="text-align: justify;">
αιώνια μετα-ιστορική αρχή. Ο χιλιασμός του, τελικά, προεικόνιζε την επαναστάση</div>
<div style="text-align: justify;">
σχεδόν ανεξάρτητα από τις ιστορικές συνθήκες, συνεπαγόταν τη βεβαιότητα σύμ-</div>
<div style="text-align: justify;">
φωνα με την οποία, η πολεμική μορφή της εξουσίας θα επλήττετο στην ίδια της τη</div>
<div style="text-align: justify;">
φύση, ανεξάρτητα από τις δυνατές ιστορικές προσωποποιήσεις που θα ελάμβανε ή</div>
<div style="text-align: justify;">
θα μπορούσε να λάβει. Το αφηρημένο της αναρχικής επαναστάσης, παρουσιαζόμε-</div>
<div style="text-align: justify;">
νο με τη μορφή μιας διαρκούς εξέγερσης προς την ελευθερία, και γι’ αυτό μιας άμε-</div>
<div style="text-align: justify;">
σης πρακτικής προς την ιστορία, έτεινε ντε φάκτο να ουσιαστικοποιηθεί σε νέα, δι-</div>
<div style="text-align: justify;">
αρκή ιστορικά υποκείμενα. Με το να μην είναι δεμένη μ’ ένα καθορισμένο ιστορι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κό υποκείμενο (την εργατική τάξη της πόλης) διαιωνιζόταν, ακριβώς επειδή τυπικά</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν αφηρημένη, με την συγκεκριμένη αναπαραγωγή της ιστορικής αλλαγής. Ανα-</div>
<div style="text-align: justify;">
γνωρίζοντας τον ιδεολογικό χαρακτήρα του μέσου, ο Μπακούνιν φανέρωσε τη ση-</div>
<div style="text-align: justify;">
μασία μιας επιστήμης της ιστορίας που απουσίαζε (σαν διαρκή ιστορία της εξουσί-</div>
<div style="text-align: justify;">
ας), κυρίως μέσα από την εντελώς ιδελογική μορφή της ελευθερίας: την καταστρο-</div>
<div style="text-align: justify;">
φή της εξουσίας σαν εξουσίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αντίθεση μεταξύ Μαρξ και Μπακούνιν, μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού, υπε-</div>
<div style="text-align: justify;">
ρέβαινε στο σημείο αυτό το περιβάλλον της ιστορικής εμπειρίας της Πρώτης Διε-</div>
<div style="text-align: justify;">
θνούς, υπερέβαινε δηλαδή την ιστορική εμπειρία που καθορίσαμε στην αρχή σαν</div>
<div style="text-align: justify;">
κοινή αντικαπιταλιστική καταγωγή. Η αντίθεση λοιπόν αναδύοταν σε πείσμα της</div>
<div style="text-align: justify;">
καταγωγής, αποκαλύπτοντας έτσι τον συμπτωματικό και παροδικό χαρακτήρα της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σκιαγραφήθηκε τελικά σαν μια σύγκρουση πάνω στην ύστατη σημασία της πολιτι-</div>
<div style="text-align: justify;">
κής, που θεωρήθηκε με την πιο κλασική και παλαιά σημασία της λέξης: επιστήμη και</div>
<div style="text-align: justify;">
τέχνη της διακυβέρνησης των ανθρώπων. Μια αμείωτη διάσταση, αυτή, μπροστά</div>
<div style="text-align: justify;">
στην αυτόματη κατάρριψη του καπιταλισμού.</div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-364877755758107537.post-63458901707589065732014-03-27T15:45:00.000-07:002020-04-24T10:54:17.445-07:00"Για να τελειώνουμε με τους τρελούς καιρούς"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">"Για να τελειώνουμε με τους τρελούς καιρούς"<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">σημειώσεις για τον κοινωνικό
αναρχισμό και το ελευθεριακό κίνημα</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Helvetica-Oblique;"><i>Του Νίκου Νικολαΐδη</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"> </span><span style="font-family: "helvetica";">Στις μέρες μας εμφανίζεται
μια αντιπαράθεση μεταξύ του λεγόμενου κοινωνικού αναρχισμού και του λεγόμενου ατομικιστικού
ή μηδενιστικού αναρχισμού. Αυτό το κείμενο δεν θα ασχοληθεί με τη δεύτερη τάση,
ούτε θα αναφερθεί στον κοινωνικό αναρχισμό ως τάση που αντιπαρατίθεται στον ατομικιστικό
και το μηδενιστικό αναρχισμό, όπως συχνά συνηθίζεται.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><span style="font-family: "helvetica";">Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να συμβάλει στη συζήτηση
για το ελευθεριακό κίνημα, όρος που ίσως εκφράζει πιο ξεκάθαρα αυτό που πολλοί
περιγράφουν ως «κοινωνικό αναρχισμό». Και να υπενθυμίσει ότι ο αναρχισμός είναι
εξ ορισμού κοινωνικός και οικουμενικός.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Εδώ και τρεις δεκαετίες
στην ελλάδα διαμορφώνεται ένα διάχυτο αντιεξουσιαστικό ρεύμα που σε πολλές περιπτώσεις
έχει παίξει αποφασιστικό ρόλο, τόσο σε αργές κοινωνικές διεργασίες, όσο και σε γεγονότα
της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Στην προηγούμενη φάση της παγκοσμιοποίησης και μετά
την κατάρρευση των κατ' όνομα κομμουνιστικών καθεστώτων, η «αναρχία με μικρό α»
είχε καθοριστική επίδραση στα νέα κινήματα, ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς ένιωσε
την υποχρέωση να αυτοκαθοριστεί ως αντιεξουσιαστική, ενώ η αυτοοργάνωση αποτέλεσε
απαραίτητο επιθετικό προσδιορισμό όλων σχεδόν των προσπαθειών.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Σήμερα η ελληνική
κοινωνία μεταβαίνει από την ενσωμάτωση και την εσωτερίκευση της καπιταλιστικής λογικής
και ηθικής στον βίαιο αποκλεισμό. Ο φασισμός υποδεικνύεται ως θεραπεία για τα προδομένα
όνειρα και τις απατηλές υποσχέσεις του καπιταλιστικού παραδείσου. Η αυτοσυνείδηση
του διάχυτου αντιεξουσιαστικού ρεύματος είναι πλέον επιτακτική. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Οι πρώτες ενότητες
αυτού του κειμένου θα αναφερθούν στην προέλευση του όρου «κοινωνικός αναρχισμός»
και θα προσπαθήσουν να περιγράψουν συνοπτικά τον κλασικό αναρχισμό και την ευρύτερη
έννοια του ελευθεριακού κινήματος. Στη συνέχεια θα αναφερθούν συμπεριφορές και αντιλήψεις
που κρίνονται ως εμπόδια στην ανάπτυξη του κινήματος για την κοινωνική απελευθέρωση.
Τέλος, θα καταγραφούν ορισμένα σημεία με την ελπίδα να φανούν χρήσιμα στη συζήτηση
για την εξέλιξη του διάχυτου αντιεξουσιαστικού ρεύματος στον ζωντανό εκείνο ιστό
που όχι μόνο θα σταθεί εμπόδιο στη βαρβαρότητα, αλλά και θα επαναφέρει την ουτοπία.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">Ο «κοινωνικός αναρχισμός»<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">To 1995 o Μάρραιη
Μπούκτσιν, στο βιβλίο του «Κοινωνικός ή lifestyle αναρχισμός» (στα ελληνικά εκδ.
Ισνάφι, 2005), επιχείρησε μια εναντίωση σε αυτό που αποκαλούσε lifestyle αναρχισμό,
κατηγορώντας τον ως ατομικιστικό, αντιοργανωτικό, μισάνθρωπο και μεταφυσικό. Σε
αντιπαράθεση σε αυτόν, πρότεινε τον κοινωνικό αναρχισμό, προσδίδοντάς του τέσσερα
γνωρίσματα κατάλληλα (σύμφωνα με τον Μπούκτσιν) για τη σύγχρονη εποχή: την ανυποχώρητη
αντίθεση στον κρατισμό, την πίστη στην άμεση δημοκρατία, τη δράση για δημιουργία
συνομοσπονδίας αποκεντρωμένων δήμων και ένα όραμα για μια ελευθεριακή κομμουνιστική
κοινωνία. Αποκαλούσε κοινωνικό αναρχισμό την εξέλιξη του κλασικού αναρχοκομμουνισμού
και του ιστορικού αναρχοσυνδικαλισμού, επιχειρώντας μια επικαιροποιημένη κοινωνική
μορφή και περιεχόμενο των δύο αυτών ρευμάτων του αναρχισμού, μπολιασμένων επιπλέον
με την οικολογική σκέψη, στην κατεύθυνση πάντα της δημιουργίας ενός οργανωμένου
λαϊκού κινήματος.</span><span style="font-family: Helvetica-Bold;"><b> </b></span><span style="font-family: "helvetica";">Παράλληλα με αυτόν
τον προσδιορισμό του κοινωνικού αναρχισμού αναπτύχθηκαν τα ρεύματα της συμμετοχικής
δημοκρατίας, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της κοινωνικής οικολογίας και του Κομμουναλισμού. </span><span style="font-family: "helvetica";">Στην Ελλάδα, σήμερα,
ως κοινωνικός αναρχισμός γενικά εννοείται η τάση εκείνη που αντιτίθεται στον ατομικιστικό
και μηδενιστικό αναρχισμό, χωρίς απαραίτητα να συμφωνεί με τον ορισμό του κοινωνικού
αναρχισμού από τον Μπούκτσιν.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">Το ελευθεριακό κίνημα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο αναρχισμός υπήρξε
γέννημα της δυτικής κοινωνίας, συγκεγκριμένα του διαφωτισμού και του εργατικού κινήματος,
ενσωματώνοντας συγχρόνως προκαπιταλιστικές κοινωνικές δομές και παραδόσεις, όπως
οι αγροτικές κοινότητες και ο κολεκτιβισμός. Η γέννησή του συμπίπτει με την εγκαθίδρυση
της βιομηχανικής κοινωνίας, υπήρξε προϊόν της αναγκαιότητας οργάνωσης των αντιστάσεων
σε αυτήν και διαφοροποιήθηκε από το υπόλοιπο σοσιαλιστικό κι εργατικό κίνημα της
εποχής στο βαθμό που έθεσε ως απαραίτητο συστατικό του αγώνα για κατάργηση της οικονομικής
εκμετάλλευσης την αντίθεση σε κάθε μορφή εξουσίας, κυρίως υπό την επιροή της σκέψης
του Μ. Μπακούνιν.</span><span style="font-family: Helvetica-Bold;"><b> </b></span><span style="font-family: "helvetica";">Ο
Π. Κροπότκιν συνεισέφερε την ανάδειξη ως κεντρικών των αξιών της αλληλεγγύης και
της αλληλοβοήθειας, με στόχο την ανυποχώρητη εναντίωση στην αυξανόμενη επιρροή του
Κοινωνικού Δαρβινισμού, δηλαδή της κυριαρχίας του πνεύματος του ανταγωνισμού και
της φυσικής επιλογής μέσω της επικράτησης του ισχυροτέρου, που οι καπιταλιστές υποδείκνυαν
ως κύρια χαρακτηριστικά της φύσης και της ανθρωπότητας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο αναρχισμός επιπλέον
συμπεριέλαβε στοιχεία προσωπικής και συλλογικής ηθικής και ανέπτυξε ελευθεριακές
εκδοχές της παιδείας και του πολιτισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Στα τέλη του 19ου
αιώνα μέσα στο αναρχικό κίνημα αναπτύχθηκαν παράλληλα οι τάσεις του ατομικιστικού
αναρχισμού (που σε κάποιες εκδοχές του συνδέθηκαν με τον ιλλεγκαλισμό και το νετσαγιεφισμό),
του αναρχοκομμουνισμου και του αναρχοσυνδικαλισμού. Στις χώρες εκείνες όπου κυρίως
ο αναρχοσυνδικαλισμός (Ισπανία) αλλά και ο αναρχοκομμουνισμός (Ουκρανία) έλαβαν
τη μορφή οργανωμένου λαϊκού κινήματος, οι τάσεις του ατομικισμού και του ιλλεγκαλισμού
έπαιξαν ελάχιστο ρόλο και πρακτικά εξαφανίστηκαν, ενώ ο νετσαγιεφισμός κατατάχτηκε
στην εξουσιαστική πτέρυγα του επαναστατικού κινήματος και όχι στον αναρχισμό.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Το να αντιλαμβανόμαστε
όμως τον αναρχισμό απλά ως μια έκφραση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, τον
περιορίζει σε κάτι που έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Διάφοροι μεταμοντέρνοι
αναρχικοί, αντί να διαβάσουν καλύτερα την Ιστορία, αποφάσισαν να την διαγράψουν
μια και καλή, προσθέτοντας στο «τέλος της ιστορίας» του Φουκουγιάμα και το «τέλος
των πολιτικών οραμάτων».</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">O ισπανικός αναρχοσυνδικαλισμός
ήταν αναμφισβήτητα η υψηλότερη έκφραση του κλασικού αναρχισμού. Τι κρατάμε όμως
από αυτόν; Τις φωτογραφίες από τα τεθωρακισμένα της CNT και τις διαμάχες για τη
συμμετοχή των αναρχικών στην κυβέρνηση; Είναι δυνατόν η προσέγγισή μας να εξαντλείται
στην ύπαρξη ή όχι συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και στο αν στις κολεκτίβες υπήρχε
υπερβολική πειθαρχία ή αν τα μέλη τους αισθάνονταν ανία και άγχος; Ποιο τελικά είναι
το νήμα εκείνο που συνδέει το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας με την επανάσταση του
Αριστόνικου, το κίνημα του Μπεντρεντίν, τους Ταμπορίτες, τις εξεγέρσεις των σκλάβων
στις αποικίες της Καραϊβικής, τη μακραίωνη ινδιάνικη αντίσταση;</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Αποφεύγοντας τη γραμμική
δυτικοκεντρική ανάγνωση της ιστορίας, ας αναρωτηθούμε: ποιες εκφράσεις του αναρχισμού
ήταν προϊόν δεδομένων ιστορικών συνθηκών και ποια είναι τα διαχρονικά εκείνα χαρακτηριστικά
που οδηγούν στην αέναη επανεμφάνιση σε όλη την πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας του
αιτήματος για πανανθρώπινη ελευθερία και πολιτική και οικονομική ισότητα; Ποια η
δομή, οι μηχανισμοί, οι αρχές, οι αξίες, τα νοήματα, οι σχέσεις που επιτρέπουν στο
αίτημα για πανανθρώπινη ελευθερία και πολιτική και οικονομική ισότητα να μεταμορφώνεται
σε ένα οργανωμένο κίνημα, στο ελευθεριακό κίνημα;</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Αν ορίσουμε (λίγο
σχηματικά) το ελευθεριακό κίνημα ως την κίνηση ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας
προς τη συνολική απελευθέρωση με μέσο την ελευθερία, δηλαδή </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">προς
</span></i><span style="font-family: "helvetica";">την ελευθερία </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">μέσω</span></i><span style="font-family: "helvetica";"> της ελευθερίας, μπορούμε επίσης να συμπεράνουμε ότι
το ελευθεριακό ρεύμα συγκροτείται ως κίνημα όταν φτάνουν σε κρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης
και αλληλεπίδρασης οι ελευθεριακές ιδέες, οι πρακτικές, οι δομές και οι καθημερινές
σχέσεις.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ποια είναι τα εμπόδια
στην ανάπτυξη αυτού του κινήματος, ενός κινήματος που (μην το ξεχνάμε) είναι γέννημα
της κοινωνίας στην οποία ζούμε και άρα κουβαλά εντός του, ως προπατορικό αμάρτημα,
όλα τα προβλήματα που αυτή δημιουργεί;</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">Ένα κίνημα-γέννημα της δυτικής κοινωνίας:
πολέμιος και συγχρόνως φορέας των προβλημάτων της<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">1. συνομωτικό ύφος - «ο σκοπός αγιάζει τα
μέσα» <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η αστική τάξη στη
μακρόχρονη πορεία της για κατάληψη της εξουσίας γέννησε και κληροδότησε την παράδοση
των μυστικών εταιρειών και το συνομωτικό στυλ. Η γένεση της φιγούρας του συνομώτη
δεν αποτελεί πρόβλημα για μια τάξη που στοχεύει στην κατάληψη της εξουσίας και τον
έλεγχο της κοινωνίας, βρίσκεται όμως σε αντιπαράθεση προς την κοινωνική απελευθέρωση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο
Βίκτωρ Σερζ, στο βιβλίο του </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Τι πρέπει να ξέρει κάθε επαναστάτης</span></i><span style="font-family: "helvetica";"> (Παρίσι 1926, στα ελληνικά εκδ. Θεωρία, 1982) εξετάζει
τη δράση της τσαρικής μυστικής αστυνομίας Οχράνα, έχοντας πρόσβαση στα αρχεία της
που ήρθαν στα χέρια των σοβιέτ μετά την επανάσταση του 1917. Συμπεραίνει ότι καμία
αστυνομία δεν μπορεί να ανακόψει το οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, επισημαίνοντας
ότι πολύ μεγαλύτερο εμπόδιο για το επαναστατικό κίνημα είναι η εσωτερίκευση, από
τα μέλη του κινήματος, μιας αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας. Η επαναστατική
πόζα, η γοητεία της συνομωσίας, το φλερτάρισμα με την παραβατικότητα σταδιακά αντικαθιστούν
την αγάπη για την ελευθερία και το όραμα για μια απελευθερωμένη κοινωνία με την
σαγήνη της παρανομίας και της ριψοκίνδυνης ζωής. Ο επαναστάτης που δεν μάχεται
πια για μια απελευθερωμένη κοινωνία παύει να αισθάνεται τον εαυτό του ως τμήμα ενός
άλλου κόσμου που γεννιέται. Μετατρέπεται τελικά σε ένα υποκείμενο που βιώνει το
νιτσεϊκό «ζειν επικινδύνως», το ίδιο σύνθημα (vivere pericolosamente) που προέτασσαν
οι ιταλοί φασίστες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">2. ιεραρχική οργάνωση - το κόμμα-στρατώνας/εργοστάσιο</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η συγκροτημένη και
μεθοδική ιεραρχική οργάνωση της αστικής κοινωνίας άφησε το αποτύπωμά της στο επαναστατικό
κίνημα. Ο Λένιν αποτιμούσε θετικά το γεγονός ότι το οργανωτικό μοντέλο των εργοστασίων
προσέφερε το οργανωτικό μοντέλο του «αποτελεσματικού», ιεραρχικά δομημένου, πειθαρχημένου
κόμματος της εργατικής τάξης. Η υπακοή, η πειθαρχία, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός,
η δικτατορία του προλεταριάτου μετατράπηκαν σε αξίες. Αυτό δεν ήταν βέβαια κατάκτηση
του επαναστατικού κινήματος αλλά αντανάκλαση της βιομηχανικής ζωής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Τελικά η ενσωμάτωση
σε έναν «αποτελεσματικό» μηχανισμό συνετέλεσε στη δημιουργία του σταλινικού ολοκληρωτισμού,
ενώ η ουτοπία της ισπανικής επανάστασης του 1936 ήταν προϊόν της οργάνωσης της αντιπειθαρχίας,
του ζωογόνου πνεύματος της ελευθερίας, της απελευθέρωσης των δημιουργικών δυνατοτήτων
των ανθρώπων στο πλαίσιο του ελευθεριακού κινήματος που «κουβαλούσε έναν καινούργιο
κόσμο στην καρδιά του».</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">3. μονοδιάστατη σκέψη-επιστημονισμός<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο
αστικός κόσμος αντικατέστησε την πίστη στους παπάδες με την πίστη στην επιστήμη.
Πολύ νωρίς ο Μπακούνιν προειδοποιούσε για τη διανοητική χειραγώγηση που ακούσε ο
Μαρξ μέσω αυτού που κατόπιν ονομάστηκε «επιστημονικός σοσιαλισμός». Οι ειδικοί της
επανάστασης, που κατείχαν τη συνείδηση της επαναστατικής νομοτέλειας και τους μηχανισμούς
της, δεν διέφεραν από τους ειδικούς της αστικής κοινωνίας που κατείχαν, με εξίσου
αναμφισβήτητο, επιστημονικό τρόπο, όλους τους νόμους της βιολογικής ζωής και τους
κανόνες για τη βελτίωση της ανθρωπότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η κάστα των ειδικών
της επανάστασης βρισκόταν στη θέση του θεού, πάνω από τη ζωή - και ό,τι έχει αποσυνδεθεί
από τη ζωή, σύντομα στρέφεται ενάντια στη ζωή. Η ηθική χαρακτηρίστηκε «μικροαστικό
κατάλοιπο», το πάθος για ζωή και για ελευθερία δυσφημίστηκαν ως «ουτοπικός σοσιαλισμός».</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Πέραν της οικοδόμησης
μιας κολοσσιαίας άτυπης ιεραρχίας, τα θέσφατα του «επιστημονικού σοσιαλισμού» είχαν
και μια περαιτέρω καταστροφική λειτουργία: δημιουργώντας ένα κλειστό σύστημα το
οποίο αποδείκνυε την ακλόνητη αλήθεια των ισχυρισμών του αναφερόμενο απλά στον εαυτό
του, προσέφεραν μασημένη πνευματική τροφή στους εκμεταλλευόμενους. Η τροφή αυτή
ωστόσο ήταν τοξική. Δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για σκέψη: οι ειδικοί είχαν αποδείξει
τη νομοτέλεια, κατείχαν τους μηχανισμούς της, είχαν κατονομάσει τους εχθρούς. Αλλά
βέβαια:</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">«το να καταδικάσεις
απαιτεί λιγότερη διανοητική προσπάθεια από το να σκεφτείς» (Έμμα Γκόλντμαν).</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">4. οικονομισμός</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η
βαριά σκιά της αστικής κοινωνίας στο επαναστατικό κίνημα φαίνεται πολύ περισσότερο
στη θεώρηση της οικονομίας, όχι απλά ως κεντρικής παραμέτρου της κυριαρχίας, αλλά
ως του αποκλειστικού εργαλείου ερμηνείας της κοινωνίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Με τον ίδιο αυθαίρετο
και αφηρημένο τρόπο που η αστική κοινωνία αντικατέστησε τη θρησκεία με την οικονομία,
οι οικονομιστές της «ταξικής ανάλυσης» ερμηνεύουν το σύνολο των εκμεταλλευτικών
σχέσεων και της εξουσιαστικής καταπίεσης καταφεύγοντας στον «καθορισμό των τάξεων
στη βάση της σχέσης τους με τα μέσα παραγωγής και την κατοχή κεφαλαίου». Σε αυτό
το πλαίσιο, καθήκον του προλεταριάτου είναι «να κατακτήσει την ταξική συνείδηση
συνυφασμένη με τον διαρκή αγώνα για κατανόηση της ολότητας του ιστορικού προτσές»,
σε αντίθεση με «την ψευδή συνείδηση της αστικής τάξης».</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Στην αναρχική παράδοση
αναγνωρίζεται φυσικά η ταξική εκμετάλλευση, αλλά ως ένα μόνον τμήμα του συμπλέγματος
των εξουσιαστικών σχέσεων. Γι' αυτό άλλωστε το ελευθεριακό κίνημα, αντί της πολιτικής
επανάστασης (που θα επιτελούσε το πρωτοπόρο κόμμα-εκφραστής της ταξικής συνείδησης)
προέτασσε την κοινωνική επανάσταση, την επανάσταση σε όλες τις σφαίρες της ζωής,
σε μία διαρκή διαδικασία δημιουργίας και απελευθέρωσης, έτοιμης ανά πάσα στιγμή
να υπερασπιστεί αποφασιστικά τις κατακτήσεις της (που δεν πρέπει να συγχέεται με
την «κοινωνική επανάσταση» για την οποία μιλούσαν οι τροτσκιστές, θεωρώντας την
μια διαδικασία που θα ακολουθούσε την πολιτική επανάσταση).</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Απέναντι στη σύνθετη
κοινωνική ολότητα, η παραδοσιακή ταξική ανάλυση είναι προφανώς ένα πολύ στενό ερμηνευτικό
σχήμα. Όταν πάλι η ταξική ανάλυση επιχειρεί να διευρύνει το αντικείμενό της τόσο
ώστε να περιλάβει εννοιολογικά τις δεκάδες άλλες παραμέτρους της καταπίεσης που
έχουν έρθει στο προσκήνιο των αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες, τότε ξεχειλώνει τόσο
ώστε να καθίσταται άχρηστη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Μπρος σε αυτήν την
αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, η ταξική ανάλυση, προκειμένου να επιβιώσει, μετατρέπεται
σε ιδεολογία, δηλαδή σε ψευδή συνείδηση (Γιόζεφ Γκάμπελ). Και λαμβάνει όλα τα συνακόλουθα
χαρακτηριστικά της ιδεολογίας: γίνεται χειραγώγηση, κατασκευή οπαδών, φανατισμός,
τύφλωση.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Μοιάζει με χοντροκομένο
αστείο αλλά δυστυχώς είναι γεγονός: σήμερα, αντί να αξιοποιήσουμε τα θετικά στοιχεία
της σκέψης του Μαρξ (το έργο του για την αλλοτρίωση, την αφηρημένη εργασία και τον
φετιχισμό του εμπορεύματος) επιστρέφουμε σε έναν οικονομισμό του χειρίστου είδους.
Στις πορείες μας ακούμε ιαχές που καλούν σε «ταξικό μίσος»... Πόσο άραγε παραγωγικό
κι απελευθερωτικό συναίσθημα είναι το μίσος; Αντί απάντησης, ας αρκεστούμε στη διατύπωση
του Ζαν-Πιερ Βουαγιέ: «Η οικονομία δεν υπάρχει!».</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">5. υιοθέτηση της αστικής αντίληψης για την
πρόοδο</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η συνείδηση είναι
συνάρτηση του τρόπου ζωής μας. Δεν είναι λοπόν περίεργο το ότι άνθρωποι που γεννήθηκαν
στη βιομηχανική κοινωνία, όχι απλά πίστευαν ότι η αστική επανάσταση αποτελεί απαραίτητη
προϋπόθεση για την προλεταριακή επανάσταση, αλλά επιπλέον υιοθετούσαν όλη την αστική
αντίληψη για την πρόοδο. Η ιστορία της ανθρωπότητας προέκυπτε από μιαν αντεστραμμένη
γραμμική ανάγνωση της ιστορίας, ολοφάνερα ευρωκεντρική, που θεωρούσε πρωτόγονες και καθυστερημένες όλες τις προηγούμενες
μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η «πρόοδος» ήταν μια αξία αδιαμφισβήτητη, μπρος στην
οποία οι αξίες άλλων μορφών κοινωνικής οργάνωσης ήταν, στην καλύτερη περίπτωση,
ασήμαντες λεπτομέρειες, αφού στερούνταν του μεγαλείου της επαναστατικής νομοτέλειας
ή του δυναμικού κινητήρα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο
ύμνος των ισπανών αναρχικών, γραμμένος σε μια εποχή όπου στη χώρα επιβίωναν ακόμα
προκαπιταλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, εξέφραζε μια πολύ βαθύτερη αντίληψη
της πραγματικότητας από αυτήν της τυφλής πίστης στην ανάπτυξη:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Οι αστοί, οι πορωμένοι εγωιστές<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">που υποτιμούν την ανθρωπότητα</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">θα σαρωθούν από τους αναρχικούς</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">με τη δυνατή κραυγή της ελευθερίας</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">(...)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Οι προλετάριοι απέναντι στη μπουρζουαζία<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">πρέπει να φέρονται αγέρωχα</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">και να πολεμούν χωρίς συμβιβασμό</span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">την καταραμένη της ηλιθιότητα </span></i><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Δυστυχώς όμως η «καταραμένη
ηλιθιότητα» είχε μολύνει και τα μυαλά των ευρωπαίων επαναστατών. Ο δυναμικός κινητήρας
του καπιταλισμού δεν τέθηκε σε κίνηση απλά από τις περιφράξεις και την πρωταρχική
συσσώρευση ή την κατακράτηση της υπεραξίας. Την κύρια ώθηση έδωσε η κατάκτηση του
«νέου κόσμου», η εξολόθρευση των ινδιάνων, η βίαιη μεταφορά ως σκλάβων εκατομμυρίων
αφρικανών, η αποικιοκρατία. Η πολιτισμένη ευρώπη του διαφωτισμού δημιουργήθηκε χάρις
στην «πρόοδο» μιας αμέτρητης σειράς λεηλασιών και σφαγών. Αλλά όσοι θεωρούσαν την
ευρώπη κορωνίδα των ανθρώπινων πολιτισμών, δυσκολεύονταν προφανώς να κατανοήσουν
το «ιστορικό παράδοξο» μιας αναρχοκομμουνιστικής επανάστασης που δεν ήταν προϊόν
των ευρωπαϊκών διεργασιών. Μέσα στο «νέο κόσμο» των αποικιοκρατών υπήρχε ένας αόρατος
παλιός κόσμος που αντιστεκόταν για αιώνες, στο Μεξικό, στις Άνδεις και στη Βόρεια
Αμερική - και μάλιστα ενώ οι ινδιάνικες αυτοκρατορίες (Ίνκας και Αζτέκοι) είχαν
υποταχθεί πολύ εύκολα στους κονκισταδόρες.
</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Οι «ασήμαντες λεπτομέρειες»
των ινδιάνικων κοινοτήτων που έκαναν εφικτή τη μακραίωνη αντίσταση ήταν η κυκλική
εναλλαγή των καθηκόντων και η απουσία μόνιμης εξουσίας, η λήψη αποφάσεων σε συνελεύσεις,
η κοινοκτημοσύνη και ο συνειδητός αγώνας για την υπεράσπισή της. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ξεχωριστό παράδειγμα
αυτής της ανυποχώρητης και ολικής αντίστασης αποτέλεσε η φυλή των Γιάκις στο Μεξικό.
Αφού επί αιώνες κατέφευγαν στα δάση και τα βουνά υπερασπιζόμενοι την κοινοκτημοσύνη
και την αυτονομία, στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα οι Γιάκις βρέθηκαν αντιμέτωποι
με ένα πόλεμο μέχρις εξόντωσης, καθώς ούτε μια στιγμή δεν δέχτηκαν να απαρνηθούν
τις παραδόσεις τους στο όνομα του εκσυγχρονισμού της χώρας και ξεκίνησαν έναν ανταρτοπόλεμο
δεκαετιών. Υπέστησαν εκτοπίσεις, σφαγές, φυλακίσεις κι εκτελέσεις κι έπαψαν να αντιστέκονται
μόνον όταν, τη δεκαετία του 1930, η νέα πολεμική τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα
στην «επαναστατική κυβέρνηση» του Μεξικού να τους εξολοθρεύσει βομβαρδίζοντας με
πολεμικά αεροπλάνα τις κοινότητές τους.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Την πρώτη δεκαετία
του 20ού αιώνα, οι Γιάκις συναντιούνται συνειδητά με τον Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν
και τους αναρχικούς του PLM: </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Με το χέρι στην καρδιά σάς προσκαλούμε να
επισκεφθείτε το στρατόπεδό μας, όπου τα αδέρφια σας στην εξαθλίωση θα σας υποδεχτούν
με ανοιχτές αγκαλιές. Δεν έχουμε λόγια για να εκφράσουμε την αναγνώρισή μας των
θυσιών σας για εμάς κι ελπίζουμε να είσαστε πάντα διατεθειμένοι να σας σφίξουμε
το χέρι, μέχρις ότου ο καπιταλισμός εξαφανιστεί από αυτή τη γη των Γιάκις και η
κόκκινη σημαία της Γης κι Ελευθερίας δεν θα έχει πια άλλους εχθρούς να πολεμήσει.
Δεχθείτε τους χαιρετισμούς όλης της φυλής των Γιάκις και μια αδερφική αγκαλιά των
συντρόφων σας στον αγώνα για Γη κι Ελευθερία...
</span></i><span style="font-family: "helvetica";">(Juan Carlos Beas και Manuel
Ballesteros, </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Magonismo y Movimiento Indígena en México</span></i><span style="font-family: "helvetica";">, εκδ. Antorcha, Πόλη του Μεξικού, 1986, εμπλουτισμένη
επανέκδοση Σεπτέμβρης 1997). </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Δεν ήταν όμως μόνο
η ινδιάνικη κοινοτιστική παράδοση με τις «ασήμαντες λεπτομέρειες» που γεννούσε εξεγέρσεις
στο νέο κόσμο:</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">«Η φυλή είναι σαν
μια συστάδα δέντρων που όταν είσαι μακρυά μοιάζουν μπλεγμένα μεταξύ τους αλλά όταν
τα βλέπεις από κοντά το κάθε δέντρο μοιάζει να στέκεται μόνο του» (παροιμία των
λαών της δυτικής Αφρικής).</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">«Ubuntu»: η απελευθερωτική
ουσία του δεν οφείλεται στο ότι πρόκεται για μια ελεύθερη διανομή του Linux, όπως
φαντασιώνονται οι μεταμοντέρνοι θιασώτες του ελεύθερου λογισμικού. Ubuntu είναι
η σύνοψη της παραδοσιακής κοσμοθεωρίας των λαών της νότιας Αφρικής. Περιφραστικά
ubuntu σημαίνει «είμαι αυτό που είμαι εξαιτίας αυτού που είμαστε όλοι» και «υπάρχω
επειδή υπάρχεις». Ασήμαντες λεπτομέρειες...</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Η επιβίωση των κοινοτιστικών
παραδόσεων στους αφρικανούς σκλάβους που μεταφέρθηκαν στο νέο κόσμο αποτέλεσε τη
βάση για το ξέσπασμα δεκάδων εξεγέρσεων που κλόνισαν συθέμελα τις ευρωπαϊκές αποικίες
τον 18ο αιώνα.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Οι μεγαλύτερες εξεγέρσεις
των αφρικανών σκλάβων συνέβησαν στην Αϊτή. Η πρώτη ξέσπασε 40 χρόνια πριν τη γαλλική
επανάσταση, (όμως πάντα μιλάμε για τη γαλλική επανάσταση ως τη μητέρα των επαναστάσεων
και όχι για την εξέγερση των σκλάβων...). Η εξέγερση συνετρίβη. Ως αρχηγός της υποδείχτηκε
από τους γάλλους αποικιοκράτες ο François Mackandal, ο οποίος θεωρήθηκε μάγος βουντού
επειδή καλούσε σε επιστροφή στις αφρικανικές παραδόσεις. Κάηκε πολιτισμένα και
παραδειγματικά στην πυρά το 1758. Οι εξεγέρσεις όμως συνεχίστηκαν για άλλες 4 δεκαετίες
και 400.000 αφρικανοί σκλάβοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές, μέχρι την παραχώρηση
της ανεξαρτησίας στην Αϊτή, το 1804. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Σήμερα η μορφή του
Mackandal βρίσκεται σε ένα νόμισμα της Αϊτής, της φτωχότερης οικονομίας του κόσμου,
όπου τα παιδιά τρέφονται με μπισκότα φτιαγμένα από ψημένο χώμα. Η Αϊτή, ως αποικία,
ήταν το πλουσιότερο νησί της Καραϊβικής, καθώς από εκεί προερχόταν το μεγαλύτερο
μέρος της παγκόσμιας παραγωγής ζάχαρης και καφέ. Ως προϋπόθεση όμως για την παραχώρηση
της ανεξαρτησίας τέθηκε η σύναψη δανείων με τις γαλλικές τράπεζες για την αποπληρωμή
των εξόδων του γαλλικού στρατού και την αποζημίωση των γαλλικών εταιρειών. Η υποδούλωση
μέσω του χρέους δεν είναι και τόσο καινούργια ιδέα, δεν θα έπρεπε να χρειάζονται
ούτε αριστεροί οικονομολόγοι, ούτε επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να εξηγηθεί...</span><span style="font-family: "helvetica";"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">6. ενσωμάτωση στην αυτοσυνείδηση της κυριαρχίας<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Οι αστικές κοινωνίες
κομπάζουν ότι είναι προοδευμένες λόγω της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων στο εσωτερικό
τους, αδιαφορώντας για το ότι η κατοχύρωση αυτή των δικαιωμάτων επιτεύχθηκε παράλληλα
με τη συγκρότηση της μέγιστης πλανητικής διαίρεσης. Τα όποια δικαιώματα/προνόμια
παραχωρούνταν πάντοτε κατόπιν αγώνων ή για να αποτραπούν οι αγώνες των πολιτών των
δυτικών κοινωνιών και προέρχονταν από τη λεηλασία του υπόλοιπου πλανήτη, που ήταν
«καθυστερημένος και πρωτόγονος» σύμφωνα με τη δυτικοκεντρική οπτική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Τη δεκατία του
'50 υπαρξιστές και λεττριστές μπορούσαν να αμφισβητούν την ευτυχία της εμπορευματικής
κοινωνίας στα παριζιάνικα καφέ, ενώ η γαλλική αποικιοκρατία ξεκινούσε τον πόλεμο
στην Ινδοκίνα και οι γάλλοι αλεξιπτωτιστές στην Αλγερία πραγματοποιούσαν οργανωμένα
μαζικά βασανιστήρια και σφαγές. Όλοι μιλάμε για τον παρισινό Μάη του '68, τον θεωρούμε
άμεσο πρόγονο του σύγχρονου ριζοσπαστικού κινήματος. Οι αφίσες και τα συνθήματα
του Μάη κατακλύζουν ακόμη την εικονογραφία μας. Και όμως, λίγα χρόνια πριν, στις
17 Οκτώβρη 1961, στο Παρίσι και πάλι, συνέβη κάτι για το οποίο δεν μιλά κανείς.
Η γαλλική αστυνομία κατέστειλε βάναυσα τη συγκέντρωση 5.000 αλγερινών, οι οποίοι
επιχείρησαν να διαδηλώσουν ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας των αράβων που είχε
επιβάλει η γαλλική κυβέρνηση λόγω της όξυνσης του πολέμου της Αλγερίας. Οι μπάτσοι
επιτέθηκαν χτυπώντας και πυροβολώντας. Εγκλώβισαν ένα μεγάλο μέρος της διαδήλωσης
σε μια παρισινή γέφυρα και άρχισαν να πετούν στον Σηκουάνα τους δολοφονημένους,
τους τραυματίες, αλλά και όποιον έπεφτε στα χέρια τους! Σύμφωνα με μεταγενέστερες
κυβερνητικές έρευνες, τη μέρα εκείνη δολοφονήθηκαν 70 διαδηλωτές. Ανεξάρτητες έρευνες
ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στους 200. Προσφάτως, ο σοσιαλιστής και φίλος της
Ελλάδας πρόεδρος Ολάντ, αναγνώρισε τη σφαγή και την υπαιτιότητα της γαλλικής αστυνομίας
- και λίγο μετά διέταξε τους βομβαρδισμούς της γαλλικής αεροπορίας στο Μάλι! </span><span style="font-family: "helvetica";">Δεν μας κάνει εντύπωση.
Στην Ελλάδα το 2009, το κίνημα μεθούσε ακόμα με την εξέγερση του Δεκέμβρη, αδυνατώντας
να δει ότι είχε ήδη ξεκινήσει η αντιεξέγερση με την επίθεση ενάντια στους μετανάστες. </span><span style="font-family: "helvetica";">Και δεν θα μπορούσε
να είχε γίνει και αλλιώς. Την περίοδο της ευμάρειας, η ελληνική κοινωνία συνολικά
σχεδόν αντιμετώπισε τους μετανάστες όχι ως ανθρώπους αλλά ως εργαλεία. Τα μεγάλα
και μικρά αφεντικά τους αντιμετώπισαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό και ως μέσο υπονόμευσης
των δικαιωμάτων των ντόπιων, οι ευϋπόληπτοι πολίτες ως πεδίο άσκησης μικροσαδισμού.
Συγχρόνως, στις γυναίκες μετανάστριες ανέθεσαν είτε τη φροντίδα των παιδιών και
των ηλικιωμένων είτε το ξεχαρμάνιασμα και την επιβεβαίωση της αρρενωπότητας του
εθνικού κορμού. Τέλος, για κάποιους “επαναστάτες”, οι μετανάστες αντιπροσώπευαν
την ευκαιρία δημιουργίας ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, δυστυχώς όμως γι'
αυτούς, αντί να είναι έτοιμοι να «πυκνώσουν τις γραμμές του ταξικού αγώνα», οι
περισσότεροι μετανάστες ονειρεύονταν μια ζωή που να θυμίζει, έστω και στις επιφανειακές
της λεπτομέρειες, τη δική μας ζωή...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">Το life-style είναι death-style</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ας
μιλήσουμε λοιπόν για τη ζωή μας...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Σήμερα, στην ελλάδα,
η συγκαλυμμένη εκμετάλλευση και η ενσωμάτωση ολοκληρώνουν έναν κύκλο. Κυρίαρχη σε
κάθε όψη της ζωής είναι πλέον η ωμή βαρβαρότητα.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><span style="font-family: "helvetica";">Όταν όμως σήμερα στην ελλάδα εντοπίζεται ως κοινωνικό
ζήτημα μόνο το γεγονός ότι υποβιβαζόμαστε στην πλανητική κλίμακα εκμετάλλευσης και
όχι το ότι μέχρι τώρα αποδεχόμασταν την ύπαρξή της (έχοντας και το δικαίωμα να εξεγειρόμαστε
ενάντια στην κενότητα και την πλήξη), δεν είναι περίεργο που ο φασισμός πλασάρεται
επιτυχώς ως λαϊκό κίνημα. Εδώ και χρόνια, ο θάνατος γεμίζει το ιλιγγιώδες κενό της
ύπαρξης: με τις ταινίες του Ταραντίνο, τα πρωινάδικα, τα παρατράγουδα, τον καθημερινό
μοριακό φασισμό, την εξαχρείωση, τον εξευτελισμό, την απανθρωπιά, τη μιζέρια που
γεννούν την ανάγκη για ήρωες.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><span style="font-family: "helvetica";">Η
αποδοχή της απόγνωσης, της μισανθρωπίας, του ατομισμού οδηγούν στην αποδοχή της
κουλτούρας του μίσους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Λέγεται συχνά πως
κύριο γνώρισμα της σύγχρονης κοινωνίας είναι η αυξημένη συνθετότητα, ότι καλές είναι
οι ρομαντικές ουτοπικές ιδέες, αλλά είναι ανεφάρμοστες σε μια κοινωνία τόσο αυξημένης
συνθετότητας. Κι όμως. Η σημερινή κοινωνία είναι η πιο μονοδιάστατη και απλοϊκή
κοινωνία που έχει υπάρξει. «Τίποτα έξω από την οικονομία, τίποτα πάνω από την οικονομία,
τίποτα ενάντια στην οικονομία», αυτός είναι ο απαράβατος νόμος της. Σύνθετες σε
αυτήν την κοινωνία είναι μόνον οι νευρώσεις που γεννά η απόλυτη υποταγή στις νόρμες
της οικονομίας. Ο κυνισμός, οι ατομικές λύσεις, ο ανταγωνισμός, το ανικανοποίητο,
φαινομενικά δημιουργούν ένα κουβάρι αξεδιάλυτο. Αν όμως πιάσεις το νήμα του από
την αρχή, διαπιστώνεις ότι η κυριαρχία αναπαράγεται με το χειρισμό και την καλλιέργεια
των πιο απλών και βάρβαρων ενστίκτων. Κι αυτά τα απλά και βάρβαρα ένστικτα του φοβισμένου
ατομικισμού εδώ και χρόνια καλλιεργούνται μεθοδικά στον καθένα...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Γι'
αυτό και δεν υπάρχει ο αθώος λαός που θα αγκαλιάσει αίφνης την άμεση δημοκρατία
ή θα αφυπνισθεί από την εξεγερτική πρακτική. Η σημερινή κοινωνία είναι ένα συνονθύλευμα
από μοναχικές υπάρξεις, ακρωτηριασμένες ψυχικά και πνευματικά την περίοδο της καταναλωτικής
ευμάρειας. Όσοι έχασαν την ικανότητα να φαντάζονται τη ζωή τους έξω από το κάτεργο
της αλλοτριωμένης ζωής, τώρα αμφιταλαντεύονται μεταξύ του να εύχονται την επιστροφή
στην προηγούμενη κατάσταση και του να περιμένουν τη σωτηρία από τον κάθε κουραδοχίτωνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Όμως
σε ένα μέρος της κοινωνίας έχουν αρχίσει να επανεμφανίζονται αξίες όπως η αλληλεγγύη
και ο αλληλοσεβασμός. Και καθώς καταρρέει η πίστη στις απατηλές υποσχέσεις τόσο
της νεοφιλελεύθερης ευτυχίας όσο και της αριστεράς του κοινωνικού συμβολαίου, εκεί
δημιουργείται το πιο πρόσφορο έδαφος για το ελευθεριακό κίνημα. Το κίνημα αυτό
πρέπει να είναι θεραπευτικό, να επανεφεύρει την κοινωνία, την κοινότητα, τις αξίες,
την ανθρωπιά, την ευαισθησία.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><span style="font-family: "helvetica";">Να
διατρανώνει συνεχώς ότι απεχθανόμαστε </span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">αυτήν</span></i><span style="font-family: "helvetica";"> την κοινωνία ακριβώς επειδή αγαπάμε την κοινωνία. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ας
μην υποτιμούμε τις δυνατότητές μας. Ο αντίπαλος ξέρει καλύτερα. Και φοβάται. Παρά
τους ψυχικούς και πνευματικούς ακρωτηριασμούς που επέφεραν δεκαετίες εμπορευματικής
κυριαρχίας, η βλάβη δεν είναι ανεπίστρεπτη.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"> </span></b><span style="font-family: "helvetica";">Η ελευθερία βγάζει στους ώμους μας φτερά. Παρά την
κρατική κατασκευή του φασιστικού ξόανου, το διάχυτο αντιεξουσιαστικό ρεύμα δεν υποχωρεί.
</span><i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Ο
λόγος είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του διάχυτου αυτού ρεύματος έχει ήδη αρχίσει να
συγκροτείται σε ελευθεριακό κίνημα</span></i><span style="font-family: "helvetica";">.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;">Ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού
και η περιφέρειά του πουθενά<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Τι θα απομείνει μετά τον
πόλεμο, τις σφαίρες που ρίχνουμε; To έργο που έχετε ξεκινήσει στα χωριά σας είναι
πιο σημαντικό απ' το να σκοτώνεις φασίστες, γιατί αυτό που σκοτώνετε με το έργο
σας είναι το αστικό σύστημα. Με αυτή την έννοια, είναι το μόνο που θα καταγράψει
η Ιστορία. </span></i><span style="font-family: "helvetica";">(Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι)</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<i><span style="font-family: Helvetica-Oblique; mso-bidi-font-family: Helvetica-Oblique;">Το αίτημα για ίσα δικαιώματα
σε κάθε έκφραση της ζωής είναι φυσικά δίκαιο, αλλά τελικά το πιο ζωτικό δικαίωμα
είναι το δικαίωμα να αγαπάς και να σε αγαπάν. </span></i><span style="font-family: "helvetica";">(Έμμα Γκόλντμαν) </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; tab-stops: 28.3pt 56.65pt 85.0pt 113.35pt 141.7pt 170.05pt 198.4pt 226.75pt 255.1pt 283.45pt 311.8pt 340.15pt; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Στις 18 Ιούλη του
1936 ο στρατηγός Φράνκο κήρυξε το στρατιωτικό πραξικόπημα, γιατί δεν υπήρχε άλλος
τρόπος να αντιμετωπιστεί ο ζωντανός ιστός τον οποίο επί δεκαετίες ύφαινε στην Ισπανία
το ελευθεριακό κίνημα. Αυτός ο ζωντανός ιστός θυμίζει στα εξωτερικά του χαρακτηριστικά
αυτό που είχε προτείνει ως «ηγεμονία» ο Γκράμσι. Η διαφορά είναι ότι για το ελευθεριακό
κίνημα ο γαλαξίας των απελευθερωτικών πρακτικών δεν ήταν μια τεχνική πολιτικής επικυριαρχίας,
αλλά η βάση για την οικοδόμηση της μελλοντικής κοινωνίας. Έτσι, μπορεί εξωτερικά
να θυμίζει τις πρακτικές που σήμερα εφαρμόζουν η Χαμάς και η Χεσμπολάχ, αλλά δεν
έχει καμία σχέση με αυτές, όπως δεν έχει καμία σχέση με όσους σήμερα σχεδιάζουν
"δίκτυα αλληλεγγύης" ως μέσο για την αύξηση της πολιτικής τους επιρροής.</span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Ο ζωντανός ιστός
που το ελευθεριακό κίνημα δημιουργεί μέσα στην κοινωνία της αλλοτρίωσης δεν εξαντλείται
σε κάποιο πρόγραμμα, μεθοδολογία, πολιτική οργάνωση, ατομικό ή συλλογικό βολονταρισμό,
παρ' όλο που τα έχει ανάγκη όλ' αυτά - και πολλά περισσότερα ακόμη. Το ελεύθερο
πνεύμα, η αγάπη για τον άνθρωπο, η αντιεξουσιαστική ηθική, η ικανότητα για προσωπική
δέσμευση, καθώς και η αποφασιστικότητα και η τόλμη που γεννιούνται από το δίκιο
και τη συλλογική δύναμη είναι που δίνουν περιεχόμενο στις πράξεις. </span><b><span style="font-family: Helvetica-Bold; mso-bidi-font-family: Helvetica-Bold;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: "helvetica";">Οι εκδοτικές προσπάθειες,
οι απόπειρες πολιτικής συγκρότησης, τα δίκτυα πρακτικής αλληλεγγύης, ο συνδικαλισμός
βάσης, οι κουζίνες ανέργων, οι ομάδες συγγένειας, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι,
τα ελεύθερα μαθήματα, η αυτοδιαχείριση σε εργασιακούς χώρους, οι συνελεύσεις γειτονιάς,
οι ομάδες αυτομόρφωσης, οι συνεργατικές, η παραγωγή αντικουλτούρας, ο μαχητικός
αντιφασισμός, η αλληλεγγύη στους μετανάστες, η συμμετοχή στους αγώνες για την υπεράσπιση
των κοινών δεν είναι μέσο για την πολιτική επικυριαρχία, είναι η βάση για την κοινωνική
απελευθέρωση. Είναι ο ζωντανός ιστός που ξαναγεννά τη ζωή. Καμία εξουσία δεν μπορεί
να τον νικήσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Ahttp://www.blogger.com/profile/06096820868483688624noreply@blogger.com0